โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 363

ฮั่วเทียนหลันตระหนักดีถึงความผิดปกติของหยางหลิงรุ่ย เขายกแก้วไวน์ขึ้น และแตะแก้วไวน์ตรงหน้าหยางหลิงรุ่ยเบา ๆ แล้วพูดว่า " คุณนายหยางคุณเมาจนวิญญาณออกไปล่องลอยแล้วหรือครับ อาหารมื้อนี้อร่อยมากครับ ต้องขอบคุณคุณมากที่เชิญผมมา"

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮัวเทียนหลัน แต่สายตาของเธอพร่ามัวเล็กน้อย

ราวกับว่าจะมีหมอกอยู่ในดวงตา!

ฮั่วเทียนหลันท้องไม่ค่อยดี จึงจิบไวน์แดงไปหนึ่งอึก

แต่หยางหลิงรุ่ยคว้าแก้วไวน์แดงขึ้นมาดื่มจนหมด

หลังจากดื่มไวน์แดงหนึ่งแก้วความทรงจำที่วุ่นวานที่ติดในใจของเธอก็หายไป

เธอพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หลังจากถอนหายใจออกมา ก็รู้สึกอ่อนลง

ขณะนั้นโจ๊กข้าวฟ่างก็มาเสิร์ฟลงที่โต๊ะ และวางไว้ตรงหน้าของฮั่วเทียนหลัน

เมื่อเห็นถั่วลิสงสีแดงลอยอยู่ในโจ๊กข้าวฟ่างสีเหลือง ฮั่วเทียนหลันก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลที่อยู่ในหัวใจของเขา

เขาหยิบช้อนขึ้นมาเป่า และนำเข้าปาก เขาก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ย

"คุณจำได้ไหม?"

"หือ ไม่ ไม่ฉันไม่รู้อะไรเลย ..."

หยางหลิงรุ่ยรีบส่ายหัวและโบกมือ แต่เธอไม่ทันสังเกตยิ่งเธอทำแบบนี้ ก็ยิ่งดูมีพิรุธ

ฮั่วเทียนหลันยิ้ม แต่ไม่ได้สนใจอะไร

"โจ๊กนี้ ถึงมันจะดูไม่ดี แต่ก็มีคุณค่าทางโภชนาการมากมาย เมื่อก่อนผมก็เคยบอกกับอันหรัน"

อันหรันสองคำนี้ เป็นชื่อของหญิงสาว ฮั่วเทียนหลันไม่ได้จงใจจะเน้นมัน แต่เพียงแต่ต้องการจะให้หยางหลิงรุ่ยได้ยินมันชัดเจนก็แค่นั้น

แต่ใจของเขามันดังก้องในขณะนี้

สมองที่เพิ่งสงบลงนี้ ก็เริ่มมีภาพขึ้นมาอีกครั้ง

ในห้องครัว หญิงคนนั้นกำลังนำชามซุปข้าวฟ่างออกมาโดยมีถั่วลิสงลอยอยู่บนซุป

เธอรอที่โต๊ะด้วยความหวัง รอฮั่วเทียนหลันกลับมา จะให้เขาทานบำรุงกระเพาะ

แต่เมื่อฮั่วเทียนหลันกลับมา ก็ทิ้งมันต่อหน้าเธอ สีหน้าของเขาไม่พอใจนัก

" เธอน่าจะดีกับคุณนะคะ"

ภาพนั้นทำให้ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นเล็กน้อย

แน่นอนว่าคนที่น่าสงสารและเกิดความรู้สึกเกลียดชังในความทรงจำของเธอนี้ เธอไม่สามารถโกหกตัวเองได้ ฮั่วเทียนหลันทำเรื่องแบบนี้จริงๆเหรอ

"อืม เธอดีกับผมมากครับ แต่ผมไม่ดีกับเธอ"

ฮั่วเทียนหลันพูดน้ำเสียงสงบนิ่ง แต่น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความสำนึกผิด

หยางหลิงรุ่ยตกใจ ชายคนนี้ยอมรับหรือนี่?

เขาไม่เคยบอกว่า ภรรยาของตัวเองคืออันหรันหรือเปล่า?

การสูญเสียความทรงจำ ทำให้เขาพยายามค้นหาหนทาง ที่จะนำหัวใจของเธอกลับมาหาเขาอีกครั้ง

ความทรงจำที่มืดมนเหล่านี้ เขาไม่ควรปิดผนึกและเก็บมันไว้ไม่ให้ใครรู่ไม่ใช่เหรอ?

“ แล้ว ... คุณฮั่ว ทำไมคุณถึงทำไม่ดีกับเธอล่ะคะ"

หยางหลิงหลิงมองฮั่วเทียนหลันขณะกำลังทานโจ๊ก แต่แขนของเขาจู่แขนของเขาก็สั่น

“ตอนนั้นผมมันไม่ใช่คน”

ฮั่วเทียนหลันกล่าวด้วยท่าทางที่เรียบง่าย แสดงทัศนคติของตัวเองออกมา

หยางหลิงรุ่ยกำลังจะเปิดปากพูด แต่ก็รู้สึกว่า คำพูดของเขามันมีเหตุผล

“ ทานข้าวเถอะค่ะ!”

เธอทำได้เพียงแค่จบหัวข้อนั้น ยื่นตะเกียบออกมาและคีบไก่ทอดรสเผ็ดที่ตนเองชอบ

แต่ไก่ทอดรสเผ็ดที่ตนชอบ ตอนนี้กลับรู้สึกว่าในปากเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรก็ไม่รู้

บางครั้งสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่ความทรงจำที่เศร้าโศก

แต่ความทรงจำเหล่านั้นต่างหาก ที่กลับทำให้เศร้าแทน

กลายเป็นว่าตัวเองจำทุกสิ่งที่ตัวเองทำกับผู้ชายคนนี้ได้อย่างลึกซึ้ง

เธอจำความชอบของเขาได้ และเขาจำความชอบของตัวเธอเองได้

เธอสูญเสียความทรงจำ แต่เขาไม่เคยลืมมัน

เธอเคยดีกับเขา แต่เขาทำไม่ดีกับเธอ

ตอนนี้เธอปฏิบัติกับเขาไม่ดี แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี

สลับกันไปมา

เหตุการณ์พลิกผันนี้ ทำให้ทุกอย่างเข้าสู่เริ่มต้นอีกครั้ง

ตัวตนก่อนหน้านี้ รักเขาแม้เข้าจะรังเกียจเธอ

แต่ตอนนี้ล่ะ?

ในใจของหยางหลิงรุ่ยพยาคิดโน่นคิดนี่อยู่เป็นเวลานาน แล้วเธอก็ค่อยผ่อนลมหายใจออกมา

ในใจเหมือนทีกรอบบางๆกั้นอยู่ ไม่ใช่ว่าจะลบมันออกไปง่ายๆ

อาหารมือนี้จึงถือได้ว่าไม่มีรสชาติ หยางหลิงรุ่ยมัวแต่นำเรื่องราวในใจมาคิดจนมันแสดงออกมาทางสีหน้า

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่เธอ ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เธอคิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังทานอาหารเสร็จ พนักงานบริการก็ได้นำดักแด้มาเสิร์ฟ

ฤดูนี้เป็นช่วงฤดูที่ต้องกินดักแด้ เพราะเป็นอาหารที่มีโปรตีนสูง

อาหารจานนี้ถือเป็นของแถม เพราะตอนที่ดื่มไวน์แดงLafite บอดี้การ์ดได้มอบหมายให้พนักงานมาเสิร์ฟ

บอดี้การ์ดแม้ไม่ได้มาบอกฮั่วเทียนหลัน แต่เขาก็พอจะเดาได้

เมื่อมองไปที่ดักแด้ที่เพิ่งวางลง ฮั่วเทียนหลันก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า: "พวกเราไม่ได้สั่งนะ"

"ท่านครับ พอดีวันนี้ร้านของเราได้จัดกิจกรรม สำหรับลูกค้าที่ใช้จ่ายครบพันหยวนจึงได้รับครับ"

“ ไม่เป็นไร เก็บมันไป” ท่าทีของฮั่วเทียนหลันดูจริงจัง

หยางหลิงรุ่ยที่อยู่ภวังค์ก็ตื่นขึ้น เธอมองไปที่ดักแด้ตรงหน้าเธอและพูดว่า "คุณฮั่ว มันก็แค่ของแถม ... "

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็ขัดจังหวะเธอ

“ คุณไม่รู้หรือว่าตัวเองแพ้ดักแด้”

"หือ?" คนที่ตะลึงตอนนี้กลายเป็นหยางหลิงรุ่ย

จากนั้นเธอก็ตอบสนองออกมา แล้วโบกมือ "งั้นเก็บจานนี้ได้เลยค่ะ"

พนักงงานนำดักแด้ออกแล้วแทนที่ด้วยผลไม้

มองจานผลไม้ตรงหน้า แล้วก็นึกถึงดักแด้จานเมื่อกี้

จิตใจของหยางหลิงรุ่ยสับสนอีกครั้ง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเธอแพ้ดักแด้?

แต่เมื่อฮั่วเทียนหลันพูดเช่นนั้นเธอก็จำได้ทันที

ในเมนูอาหารทั้งสามมื้อของตระกูลหยาง จะไม่มีเมนูนี้

แม้ว่าอาหารจานนี้มีคุณค่าทางโภชนาการมาก

เป็นไปได้ไหมว่าเพราะเธอแพ้ดักแด้ ตระกูลหยางจึงไม่กินมัน?

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกสับสนเล็กน้อย เธอจึงตัดสินใจ ที่จะหาเวลาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจหาสารก่อภูมิแพ้

หลังทานอาหารเสร็จ อาหารที่สั่งเหลือเกินครึ่ง ฮั่วเทียนหลันจึงขอให้ห่อกลับบ้าน

หยางหลิงรุ่ยได้รับอีเมลจากบริษัท มีโครงการใหญ่ที่เธอจำเป็นต้องตรวจสอบและลงนาม

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "คุณฮั่ว พอดีฉันมีธุระที่บริษัทนิดหน่อยค่ะ ฉันต้องกลับไปดู ... "

เดิมทีเธอหมายถึง ถ้าหากฮั่วเทียนหลันจะไปไหนก็ไปได้เลย ไม่ต้องสนใจเธอ

แต่ไม่รู้ว่าทำไมประโยคเมื่อสักครู่จึงกลายเป็น ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าตอบรับ "ครับ ผมจะไปส่งคุณที่บริษัท !"

" ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ..."

แน่นอนว่าการปฏิเสธของหยางหลิงรุ่ยไม่มีประโยชน์

ฮั่วเทียนหลันจับมือของหยางหลิงรุ่ย ไปที่รถ

คราวนี้บอดีการ์ดไม่ได้ขึ้นรถ แต่ยืนอยู่ที่ด้านหลัง เมื่อฮั่วเทียนหลันออกไป เขาจะนั่งแท็กซี่กลับเอง

ฮั่วเทียนหลันเปิดประตูรถให้หยางหลิงรุ่ยขึ้นข้างคนขับ เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ

การคาดเข็มขัดนิรภัยทำให้ทั้งสองแนบชิดกัน

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงระเรื่ออย่างอธิบายถูก

ฮั่วเทียนหลันขับรถพาหยางหลิงรุ่ยไปที่ Yang's Entertainment

เมื่อเห็นเขาเข้าไปในลานจอดรถใต้ดินได้อย่างไม่มีปัญหา หยางหลิงรุ่ยก็ตะลึง

ต้องเป็นพนักงานบริษัท Yang's Entertainment เท่านั้นไม่ใช่หรือถึงจะเข้าไปในที่จอดรถชั้นใต้ดินได้?

ในระบบทำไมถึงทีทะเบียนรถของฮั่วเทียนหลัน?

เธออ้าปากอยากจะถามสักคำ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมแพ้ คุณฮั่วผู้ที่ดูมีมนต์ขลังนี้ ดูเหมือนจะทำอะไรเขาไม่ได้

ถ้าฮั่วเทียนหลันรู้ความคิดในใจเธอ

เขาคงจะโต้แย้งออกมา

อย่างน้อย เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้

หยางหลิงรุ่ยบอกให้เขาจอดรถในที่จอดรถของเธอ

หยางหลิงรุ่ยปลดเข็มขัดนิรภัยและกำลังจะลงจากรถ ทันใดนั้นมือของเธอก็ถูกดึง

ฮั่วเทียนหลันปลดเข็มขัดนิรภัย พร้อมกับกดเบาะลง หยางหลิงรุ่ยจึงมานอนอยู่ตรงหน้าเขา

ร่ายกายของฮั่วเทียนหลันกำลังกดทับหยางหลิงรุ่ย

ระหว่างทั้งสองคนมีเพียงนิดเดียว

เขามองเธอด้วยสายตารักใคร่

และเธอมองไปที่เขาดวงตาที่หลบเลี่ยง

ดวงตาของทั้งสองคนดูเหมือนกับไฟที่ปะทะกับอากาศ

“คุณฮั่ว คุณจะ ... ”

หยางหลิงรุ่ยถามเบา ๆ

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ การหายใจแบบนี้มันทำให้ฮั่วเทียนหลันอยากจะยิ้งเข้ามาใกล้

"ผมมาส่งคุณถึงที่ จะไม่มีคำว่าขอบคุณสักคำเลยหรือครับ"

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยตะลึง

โลกนี้มีคนหน้าด้านแบบนี้ด้วยเหรอ?

อยากจะมาส่งเอง แต่มาทวงบุญคุณ?

เมื่อเห็นสายตาของเขาเริ่มมีความคลุมเครือขึ้นเรื่อย ๆ หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกกังวลมากขึ้น เธอรีบพูดว่า "คุณฮั่ว ฉันอยากเชิญคุณไปทานข้าวอีกครั้งได้ไหม ตอนนี้ช่วยปล่อยฉันที ฉันมีธุระที่จะต้องรีบไปจัดการ ... "

“ แค่อาหารเหรอครับ?” ฮั่วเทียนหลันพยุงร่างของเธอขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง แต่อีกมือหนึ่งเขาก็ปิดประตู

ประตูรถปิดลงพร้อม เสียงดังปั้ง และหัวใจของหยางหลิงรุ่ยก็สั่นสะท้าน

“ คุณฮั่ว มีอะไรก็พูดกันดีๆ ... ”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก

แต่วินาทีต่อมาเธอไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป

เพราะผู้ชายคนนี้โน้มตัวลงและจูบตรงที่ริมฝีปากของเธอ