โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 362

หยางหลิงลุ่ยรู้สึกว่าตนเองให้ความสำคัญกับฮั่วเทียนหลันมาโดยตลอด แต่มันก็ไม่เหมือนที่เธอคิดไว้ เธอกลับรู้สึกว่าเธอยังไม่ให้ความสำคัญกับเขามากพอ

ผู้ชายคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ ไม่รู้จักอายฟ้าดิน

“คุณ คุณจะเปิดห้องทำไม! พวกเราไปทานข้าว!”

หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

อากาศในรถค่อนข้างอบอ้าว หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้ไป ก็เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองเหงื่อออก

อ่า ความชื้นแบบนี้ทำให้ไม่สบายตัวอย่างมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือลมหายใจของทั้งสองกำลังสัมผัสผิวหนังของกันและกัน

เธอก็นึกถึงข่าวที่เธออ่านมาก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน

ผู้หญิงกับผู้ชายแปลกอยู่บนรถด้วยกัน หลังจากนั้น....

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย....

หยางหลิงรุ่ยลืมตาขึ้นมาทันทีไม่รู้ว่าเธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอผลักฮั่วเทียนหลันกระเด็นออกไป

“พอได้แล้วคุณฮั่ว คุณไม่คิดจะให้เกียรติตัวเองบ้างหรอ?”

การเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันของหยางหลิงรุ่ยทำให้ฮั่วเทียนหลันไม่ทันระวังตัว

เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี ถึงแม้ว่าในใจของเขารู้สึกไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้แสดงมันออกมาให้เธอเห็น

หลังจากนั้นความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะเอาชนะใจของหยางหลิงรุ่ยก็พลุดออกมา

ยิ่งผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นมากเท่าไหร่ เขาก็อยากที่จะพิชิตใจของเธอมากขึ้นเท่านั้น

สิ่งยากแย่ที่สุดคือการปืนขึ้นไปถึงยอดเขา แต่ไม่สามารถมองยอดเขาที่สูงกว่านั้นเห็น

แต่สิ่งที่มีความสุขที่สุดคือกระบวนการปืนเขานั้น

“อ่า ดูจากการตัดสินใจของคุณนายหยางแล้ว พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ!”

พูดเสร็จ ฮั่วเทียนหลันก็นั่งลงดีๆที่เบาะด้านหลัง จากนั้นเขาก็หลับตาลง

หยางหลิงรุ่ยมองเห็นผู้ชายคนนี้สงบเสงี่ยมลง เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ

แต่ว่าโชคดีที่วันนี้เขาค่อนข้างจะมีเหตุผล

หลังจากที่ผ่อนคลายสักพัก หยางหลิงรุ่ยนั่งเหมือนกับคนพิการที่เบาะด้านหลัง ถ้าฮั่วเทียนหลันไม่ได้นั่งอยู่ด้วยหละก็เธอคงนอนลงไปแล้ว

หนึ่งนาที สามนาที ห้านาที....

หยางหลิงลุ่ยทำท่าทางแปลกๆ หลังจากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น มองเห็นฮั่วเทียนหลันที่หลับตาอยู่ และที่นั่งขนขับที่ไม่มีคน

เมื่อมองไปที่บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ที่เท้าของเขามีก้นบุหรี่อยู่สองสามตัว

“คุณฮั่ว?”

“คุณฮั่ว?”

เขาเหลือบตามองมาทางต้นเสียงของหยางหลิงรุ่ย แต่ฮั่วเทียนหลันก็ยังคงไม่ขยับ

ความอดทนของหยางหลิงรุ่ยลดไปครึ่งหนึ่ง เธอตะโกรออกมาด้วยเสียงที่สูงและดังขึ้น “คุณฮั่ว!”

“เอ๋? คุณนายหยาง ผมได้ยินแล้ว” ราวกับว่าฮั่วเทียนหลันเข้าสู่ห้วงนิทราและต้องใช้เวลานานในการลืมตาและมองไปที่หยางหลิงรุ่ย

“ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ?”

“ที่คุณตะโกนเรียกผม ไม่ได้หมายความว่าคุณจะพูดอะไรหรอ?”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร

เธออ้าปากคิดที่จะเถียงกลับ แต่ด้วยเหตุผลแล้วคำพูดของฮั่วเทียนหลันไม่ได้ผิดอะไร

จบแล้วๆ ไม่ว่าจะเอาเหตุผลมาพูดกับผู้ชายคนนี้หรือจะทะเลาะกับเขา เธอก็ไม่เคยชนะเลยสักครั้ง

“พวกเราจะอยู่กันแบบนี้หรอ?”

เธอพูดหัวข้อใหม่ขึ้นมา

เป็นไปได้ไหมที่รถจะขับไปด้วยตัวเองและไปยังที่ที่รับประทานอาหาร?

ความคลุมเครือที่อยู่ด้านหน้าเธอ ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาในสิ่งที่ควรจะเป็นว่า “คุณนายหยางตอนแรกบอกว่าไม่สนใจผมแล้วไม่ใช่หรอ? หรือว่าคุณนายหยางคิดจะเปลี่ยนใจ?”

พูดเสร็จฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะสนใจ เขาจึงขยับร่างกายอีกครั้ง

เขาพูดออกมาอีครั้งด้วนน้ำเสียงที่ยั่วยวน ลมหายใจอุ่นที่แพร่ซ่านไปในอากาศเหมือนกับว่าจะทำให้อุณหภูมิในรถเพิ่มขึ้นสิบกว่าองศา

“ถนนเส้นนี้มีคนผ่านไปมาน้อยมาก ไม่รู้ว่าวันนี้คุณนายหยางจะมาเล่นเกมอะไรกับคนแปลกหน้าอย่างนายฮั่วอยู่ที่นี่?”

“ไม่ ไม่ ไม่ อะไรก็ไม่เล่น”

หยางหลิงรุ่ยยกมือขึ้น และปลดล็อกประตูรถออก

หลังจากนั้นก็ตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง “คุณคนขับรถ รบกวนคุณช่วยมาขัยรถพาพวกเราไปโรงแรมที่!”

บอดี้การ์ดของฮั่วเทียนหลันปกติแล้วเมื่อได้ยินภรรยาของฮั่วเทียนหลันสั่งแล้วคงจะไม่มีปฏิริยาเป็นแน่

ถ้าไม่ใช่ประธานฮั่วเป็นคนสั่งเองหละก็ ใครเขาก็ไม่ฟัง

แต่บอดี้การ์ดคนที่มาให้วันนี้ต่างออกไป เขาเป็นทหารที่เพิ่งปลดประจำการออกมา และถูกเพื่อนชวนให้มาทำงานเป็นบอดี้การ์ดของตระกูลฮั่ว

ดังนั้นเขาจึงลังเลสักพัก เขาก็เดินมาเปิดประตูและขึ้นมานั่งที่คนขับ

หลังจากที่ขาดเข็มขัดนิรภัย เขาหันกลับไปตามองไปที่วางแขนพร้อมกับพูดออกมาด้วยความเคารพว่า “ท่านประธาน คุณนายหยาง ออกรถเลยไหมครับ?”

“อ่า....”

รถแร่นมาตลอดทาง แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้บอกว่าจะไปทานอะไร

ขณะที่รถติดไฟแดง เขาก็ไม่รอให้ฮั่วเทียนหลันสั่ง เขาถามออกมาเบาๆว่า “ท่านประธาน ท่านต้องการไปที่ไหนครับ?”

ฮั่วเทียนหลันเบิกตากว้างและมองมาที่หยางหลิงรุ่ย เหมือนกับจะบอกว่าวันนี้เธอเป็นคนเลี้ยงดังนั้นเธอต้องตัดสินใจว่าจะไปที่ไหน

หยางหลิงรุ่ยไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันชอบทานอะไร แต่อาหารที่เขาทำครั้งที่แล้ว เธอยังจำได้

“ไปถนนกุ้ย!”