โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 361

ฮั่วเทียนหลันปิดประตูรถ แต่เขาก็ไม่ได้ไปนั่งที่นั่งของคนขับ

เขามานั่งอยู่เบาะหลัง ตอนที่ประตูรถเพิ่งจะเปิดออก หยางหลิงรุ่ยก็หดตัวลงเพราะความรู้สึกประหม่า

“คุณ คุณฮั่ว คุณคิดจะทำอะไร? ไหนบอกว่าจะไปทานข้าว?” ท่าทางตกใจของหยางหลิงรุ่ยทำให้ฮั่วเทียนหลันพูดไม่ออก

เขายื่นออกไปดึงเข็มขัดนิรภัย และพยายามทำท่าท่างที่อ่อนโยนที่สุดพร้อมพูดว่า “คุณนายหยางคิดว่าผมจะทำอะไรหละ?”

หยางหลิงรุ่ยเหลือบตาไปมองที่ฮั่วเทียนหลัน ท่าทางของเขาในตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังต้องการจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ

แต่ในความเป็นจริง เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เธอไม่ใช่พระเจ้า จะรู้ไปทุกอย่างได้อย่างไร?

แค่คาดเข็มขัดนิรภัยมันเป็นเรื่องเล็กมาก แค่เขาบอกกับเธอคำเดียว ไม่ได้หรอ?

ทำไมถึงยอมลงทุนมาที่เบาะหลังเพื่อทำมันด้วยตัวเอง เกรงว่าเขาจะมีความคิดอะไรแอบแฝงอยู่?

“ไม่ ไม่รู้....คุณฮั่ว คุณกับลังจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน แต่เรื่องเล็กแค่นี้ให้ฉันทำเองไม่ได้หรอ?”

พูดจบหยางหลิงรุ่ยก็ยื่นมือออกไปดึงเข็มขัดนิรภัยที่อยู่อีกด้านหนึ่งมา

แต่ในตอนนั้น ปัง! สียงประตูปิด พร้อมกับการสั่นสะเทือนของรถ

ฮั่วเทียนหลันปิดประตูรถพร้อมกับนั่งอยู่ด้านหลัง

ระยะห่างของเขากับหยางหลิงรุ่ยมีแค่ช่องว่างระหว่างตัวคน รถที่มีความกว้างสองเมตร ภายในกว้างเมตรครึ่ง ดังนั้นระยะห่างของเขาทั้งสองจึงเหลือเพียงห้าสิบเซนติเมตร

ใกล้มาก แค่เอื้อมมือเดียวก็ถึงตัวของอีกฝ่ายแล้ว

“ฉันอยากอยู่ใกล้กับคุณนายหยางสักพักจะได้ไหม?”

ฮั่วเทียนหลันพูดจบก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

หัวใจของหยางหลิงรุ่ยเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาจากอก

เห็นว่าฮั่วเทียนหลันเข้าใกล้มาเรื่อยๆ เธอก็ยื่นมืออกไปพยายามขัดขวางเอาไว้

หากมีอีกคนหนึ่งอยู่ในรถเพื่อดูการกระทบของเธอ เขาก็คิดได้ว่าเธอขัดขืนไปเป็นพิธีเท่านั้น

“คุณฮั่ว ถ้าเราทั้งอยู่อยู่ด้านหลังแล้วใครจะขับ......”

หยางหลิงรุ่ยไม่ต้องการพูดอะไรมากมายกับผู้ชายคนนี้ เพราะตามนิสัยของเขา ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ

“อ่า? คุณนายหยางพูดมาก็ถูก”

พูดจบฮั่วเทียนหลันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดโทรออกไป

“รีบมา ฉันต้องการคนขับรถ!”

หลังจากที่เสียงของฮั่วเทียนหลันเงียบลง ไม่เกินสามนาทีก็มีคนมาเคาะกระจกรถ

เขาเลื่อนกระจกลง ด้านนอกมีบอดี้การ์ดหนุ่มเอนตัวลงมาพร้อมพูดว่า “ท่านประธาน ไปเดี๋ยวนี้เลยไหมครับ?”

ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “นายไปสูบบุหรี่รอก่อน เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะเรียก”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ผู้ชายที่อยูตรงหน้าของเธอเป็นเวาลานานแต่ไม่ได้พูดอะไร

ผู้ชายคนนี้สุดยอดจริงๆ ขนาดคนขับรถยังเตรียมไว้พร้อม?

เธองงอยู่สักพัก หรือสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่เขาคิดไว้หมดแล้ว?

แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ให้เวลาเธอได้คิดนานขนาดนั้น สมองของหยางหลิงรุ่ยกำลังจะคิดอะไรบางอย่างแต่ฮั่วเทียนหลันก็มาอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว

ใบหน้าอันหล่อเหลา ลมหายใจที่อ่อนโยน และสายตาที่รักใคร่ของเขา มองมาที่ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกร้อนรนไหลไปที่ลำคอของเธอ

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น หลังจากที่เธอได้เห็นแววตาที่ไร้ก้นบึ้งของฮั่วเทียนหลัน เธอก็ถอยห่างออกไปอีกครั้ง

ความเสน่หาในดวงตาของเขาทำให้เธอไม่กลัวที่จะมองมันให้นานกว่านี้ เพราะกลัวจะตกอยู่ในภวังค์แห่งความลุ่มไหล

เห็นได้ชัดว่าหยางหลิงรุ่ยกำลังรู้สึกเขินอายแต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้สนใจอะไร

สิ่งที่เขาต้องการก็คือสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ เพราะถ้าหากหยางหลิงรุ่ยโกรธขึ้นมาทุกอย่างมันก็จะวุ่นวาย

เขามองไปที่ผู้หญิงที่กำลังเอนตัวหลบสายตาของเขา เขายื่นมือออกไปเพื่อปัดผมที่อยู่บนหน้าผากของเธอ

หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นพร้อมรีบพูดออกมาว่า “คุณ คุณฮั่ว คุณคิดจะทำอะไร? ไม่ได้บอกว่าจะไปทานข้าวหรอ? พวกเรารีบไปกันเถอะ ตอนนี้ฉันหิวจะแย่!”

แต่คำพูดของเธอ ก็ไม่มีคำตอบกลับมา

หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นที่ละน้อยเพื่อที่จะสังเกตท่าทีของฮั่วเทียนหลัน แต่จู่ๆความรู้สึกอุ่นๆก็เกิดขึ้นตรงหน้าผากของเธอพอดี

ผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้เธอขนาดนี้เลยหรอ

แค่เธอขยับเพียงนิดเดียวก็เหมือนกับจะติดกับเขาแล้ว

“คุณ.....”

“ผมทำไมหรอ?”

“คนหน้าไม่อาย!”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเสียเปรียบเล็กน้อบ ผู้ชายคนนี้กำลังแกล้งเธออยู่

แต่ฮั่วเทียนหลันก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ยเหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไรผิด

“คุณนายหยาง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? คุณมาโดยตัวผมเองนะ! นี่เป็นจูบแรกของฉันในรอบสามสิบปี แบบนี้.....”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ทำท่าทางทุกข์ใจ หลังจากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างมาจับไว้บนใบหน้าราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเขาเป็นคนเสียเปรียบ

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเหมือนกับว่าประสาทสัมผัสของเธอได้รับการฟื้นฟูอีกครั้ง ทุกครั้งที่เธออยู่กับผู้ชายคนนี้ล้วนทำให้เธอรู้สึกว่าอยากจะฆ่าคน

เขาไม่ใช่ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดของ Fahrenheit Group หรอ? เขาไม่ใช่ซีอีโอที่มีอำนาจเหนือใคร? ไม่ใช่คนที่เยือกเย็นแบบที่คนอื่นเขาล่ำลือกัน?

แต่ทำไมผู้ชายคนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอแล้วถึงมีตัวตนที่แปลกไป!

แม้กระทั่งการขึ้นรถ แค่เธอไม่ยอมไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ เขาก็ลงด้านหลังบอกว่าจะมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ แต่สิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันเกี่ยวอะไรกัน?

หยางหลิงรุ่ยกำลังจะปฏิเสธออกไป แต่ถ้าตอนนี้เธออ้าปากแม้แต่เพียงเล็กน้อย ก็จะถูกผู้ชายคนนี้จูบเข้า

จากประสบการณ์หลายครั้งที่ได้รับ หยางหลิงรุ่ยจึงปิดปากไว้

เธอตัดสินใจแล้ว ทำเป็นแกล้งตายแบบนี้ก็ออกจะดี

เห็นว่าหยางหลิงรุ่ยไม่ได้พูดอะไร หัวใจของฮั่วเทียนหลันก็เริ่มร้อนรน

ผู้หญิงคนนี้ไม่ตอบโต้เหมือนกับทุกที แล้วเขาควรจะทำอะไรต่อไปดี?

“คุณนายหยางเขินหรอ?”

หยางหลิงรุ่ยส่ายหน้าเล็กน้อย เพื่อควบคุมระยะห่างของพวกเขาทั้งสองไม่ให้ฮั่วเทียนหลันสามารถฉวยโอกาสได้

“แล้วทำไมหน้าถึงได้แดงขนาดนี้? เหมือนกับตูดลิงเลย แดงแบบนี้......”

หยางหลิงรุ่ยมองมาที่ฮั่วเทียนหลัน และสิ่งเดียวที่เขาเห็นในรถที่สลัวๆคันนี้คือรอยยิ้มที่ล้อหลอกของฮั่วเทียนหลัน

เธอถอนหายใจออกมา เพื่อจะบอกว่าเธอไม่พอใจ

“คุณนายหยางไม่มีความสุขหรอ?”

ครั้งนี้หยางหลิงรุ่ยพยักหน้า แต่ลืมไปว่าการเคลื่อนไหวของเธอจะไปเข้าทางของฮั่วเทียนหลันอีกครั้ง

เธอพยักหน้า ก็เท่ากับว่ามอบหน้าผากของเธอให้กับฮั่วเทียนหลัน

หลังจากนั้นก็ได้รู้สึกถึงความอบอุ่น หยางหลิงรุ่ยถอยออกมาโดยไม่ทันตั้งใจ แต่ด้านหลังของเธอก็คือประตูรถ มันก็ไม่มีที่ให้เธอหลบได้ตั้งแต่แรกแล้ว

และลมหายใจของฮั่วเทียนหลันก็หนักอึ้งขึ้นอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้ง และมือของเขาก็ทำท่าพร้อมจะโอบกอด

ในพื้นที่เล็กๆทำให้ทันสองคนเข้าชิดกันมากขึ้น

และตอนนี้หยางหลิงรุ่ยก็ถูกฮั่วเทียนหลันกดเอาไว้แล้ว

มองไปที่แก้มใสๆอมชมพูของเธอ ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกว่าเปลวไฟในดวงใจของเขาลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมีเสน่ที่ดึงดูผู้ชายมากมายขนาดนี้?

ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอ เปลวไฟในดวงใจของเขาที่ถูกกักเก็บมาถึงสองปีก็เริ่มที่จะกลั้นไว้ไม่อยู่

ฮั่วเทียนหลันเปิดปากพร้อมกับพูดออกมาเสียงเบาๆว่า “คุณนายหยางผมชอบคุณมาก คุณรู้บ้างไหม?”

หยางหลิงรุ่ยหน้าแดง ความต่อต้านในใจของเธอที่มีมาตลอดครั้งนี้มันไม่เกิดขึ้น

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างลึกซึ้ง ในดวงตาของเขาซ้อนความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจอยู่

“คุณฮั่ว คุณคิดว่าคุณทำแบบนี้กับฉันแล้ว ฉันจะไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธคุณอย่างนั้นหรอ?”

เนื่องจากความกังวล เนื่องจากความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ทำให้หน้าผากของหยางหลิงรุ่ยเต็มไปด้วยเหงื่อ

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของเธอเบาๆ และพูดออกมาด้วยความอ่อนโยน “คุณนายหยางในปีที่คุณทิ้งผมไป คุณเป็นคนตัดสินใจเอง”

หยางหลิงรุ่ยอ้าปากออกมา คิดที่จะเถียงออกไปว่าคนที่เขาพูดถึงกับเธอนั้น ไม่ใช่คนคนเดียวกัน

แต่ตอนที่เธอจะพูดออกมา จู่ๆเธอก็คิดได้ว่าหากเธอพูดแบบนี้ออกไป เกรงว่าผู้ชายคนนี้จะบบีบให้เธอต้องพูดความจริงออกมา

หลังจากที่เคยเสียเปรียบมาหลายครั้ง เธอยังจำมันได้ดี

“คุณฮั่ว อากาศ อากาศร้อนมาก คุณดูสิฉันเหงื่อออกไปหมดแล้ว ฉันว่าพวกเราไปทานข้าวที่โรงแรมกันก่อนหลังจากนั้นมีเวลาแล้วค่อยกลับมาคุยเรื่องนี้กันดีไหม?”

พื้นที่ที่แออัด ท่าทางที่ใกล้ชิด ถ้าหากมีคนผ่านไปผ่านมามองเข้ามาด้านใน พวกเขาจะต้องคิดว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นในนี้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้น หยางหลิงรุ่ยจึงเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

“เอ๋? คุณนายหยางร้อน? ร้อนใจหรือว่าร้อนกาย?”

น้ำเสียงขี้เล่นของฮั่วเทียนหลันประกอบกับรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้บนใบหน้าของ ทำให้หยางหลิงรุ่ยกำหมัดโดยไม่รู้ตัว

สายตาที่ว่องไวของเธอมองไปที่ร่างกายของฮั่วเทียนหลัน

แน่นอนว่าเธอเข้าใจถึงรอยยิ้มและท่าทางที่สื่อความหมายออกมาของผู้ชายคนนี้

ดูแล้วการอดทนแบบสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้แก้ไขปัญหาได้อย่างราบรื่น

และยิ่งเป็นกับผู้ชายคนนี้แล้วหละก็ ยิ่งเข้าไปใหญ่

ในตอนที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น ก็เหลือบขึ้นมองไปที่ขาของเขา และพยายามรวบรวมจิตใต้สำนึก

พอเห็นแบบนั้น เธอก็ตั้งท่าป้องกันตัวเองออกมาทันที

หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นก็เห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจของฮั่วเทียนหลัน

เขายื่นมือออกมาหนึ่งข้าง ลูบไปที่หน้าของหยางหลิงรุ่ยพร้อมออกมาอย่างไม่เอาแต่ใจ “คุณนายหยางผมรู้นะว่าคุณนายกำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่ ถ้าคุณทำแบบนั้นหละก็คุณต้องรับผิดชอบ.......”

“รับผิดชอบ? รับผิดชอบอะไร.....”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกแปลกใจ ถ้าเธอทำมันพังจริงๆ นั่นมันก็เป็นการป้องกันตัว!

วินาทีถัดมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวเอง มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะคอยแต่งเรื่องโกหกอยู่อีก

ดูจากร่างกายของผู้ชายคนนี้ เขาคงเก็บกดมามาก!

เธอต้องมารับผิดชอบอะไรเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ของเขา?

“คุณฮั่ว คุณปล่อยให้บอดี้การ์ดของคุณรออยู่ด้านนอกตั้งนาน ทำไมไม่ให้เขาขับรถไปส่งพวกเราที่โรงแรมแล้วค่อยคุยกันหละ?”

“ไปเปิดห้องกันไหม?”