โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 361
ฮั่วเทียนหลันปิดประตูรถ แต่เขาก็ไม่ได้ไปนั่งที่นั่งของคนขับ
เขามานั่งอยู่เบาะหลัง ตอนที่ประตูรถเพิ่งจะเปิดออก หยางหลิงรุ่ยก็หดตัวลงเพราะความรู้สึกประหม่า
“คุณ คุณฮั่ว คุณคิดจะทำอะไร? ไหนบอกว่าจะไปทานข้าว?” ท่าทางตกใจของหยางหลิงรุ่ยทำให้ฮั่วเทียนหลันพูดไม่ออก
เขายื่นออกไปดึงเข็มขัดนิรภัย และพยายามทำท่าท่างที่อ่อนโยนที่สุดพร้อมพูดว่า “คุณนายหยางคิดว่าผมจะทำอะไรหละ?”
หยางหลิงรุ่ยเหลือบตาไปมองที่ฮั่วเทียนหลัน ท่าทางของเขาในตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังต้องการจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ
แต่ในความเป็นจริง เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เธอไม่ใช่พระเจ้า จะรู้ไปทุกอย่างได้อย่างไร?
แค่คาดเข็มขัดนิรภัยมันเป็นเรื่องเล็กมาก แค่เขาบอกกับเธอคำเดียว ไม่ได้หรอ?
ทำไมถึงยอมลงทุนมาที่เบาะหลังเพื่อทำมันด้วยตัวเอง เกรงว่าเขาจะมีความคิดอะไรแอบแฝงอยู่?
“ไม่ ไม่รู้....คุณฮั่ว คุณกับลังจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน แต่เรื่องเล็กแค่นี้ให้ฉันทำเองไม่ได้หรอ?”
พูดจบหยางหลิงรุ่ยก็ยื่นมือออกไปดึงเข็มขัดนิรภัยที่อยู่อีกด้านหนึ่งมา
แต่ในตอนนั้น ปัง! สียงประตูปิด พร้อมกับการสั่นสะเทือนของรถ
ฮั่วเทียนหลันปิดประตูรถพร้อมกับนั่งอยู่ด้านหลัง
ระยะห่างของเขากับหยางหลิงรุ่ยมีแค่ช่องว่างระหว่างตัวคน รถที่มีความกว้างสองเมตร ภายในกว้างเมตรครึ่ง ดังนั้นระยะห่างของเขาทั้งสองจึงเหลือเพียงห้าสิบเซนติเมตร
ใกล้มาก แค่เอื้อมมือเดียวก็ถึงตัวของอีกฝ่ายแล้ว
“ฉันอยากอยู่ใกล้กับคุณนายหยางสักพักจะได้ไหม?”
ฮั่วเทียนหลันพูดจบก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
หัวใจของหยางหลิงรุ่ยเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาจากอก
เห็นว่าฮั่วเทียนหลันเข้าใกล้มาเรื่อยๆ เธอก็ยื่นมืออกไปพยายามขัดขวางเอาไว้
หากมีอีกคนหนึ่งอยู่ในรถเพื่อดูการกระทบของเธอ เขาก็คิดได้ว่าเธอขัดขืนไปเป็นพิธีเท่านั้น
“คุณฮั่ว ถ้าเราทั้งอยู่อยู่ด้านหลังแล้วใครจะขับ......”
หยางหลิงรุ่ยไม่ต้องการพูดอะไรมากมายกับผู้ชายคนนี้ เพราะตามนิสัยของเขา ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ
“อ่า? คุณนายหยางพูดมาก็ถูก”
พูดจบฮั่วเทียนหลันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดโทรออกไป
“รีบมา ฉันต้องการคนขับรถ!”
หลังจากที่เสียงของฮั่วเทียนหลันเงียบลง ไม่เกินสามนาทีก็มีคนมาเคาะกระจกรถ
เขาเลื่อนกระจกลง ด้านนอกมีบอดี้การ์ดหนุ่มเอนตัวลงมาพร้อมพูดว่า “ท่านประธาน ไปเดี๋ยวนี้เลยไหมครับ?”
ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “นายไปสูบบุหรี่รอก่อน เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะเรียก”
หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ผู้ชายที่อยูตรงหน้าของเธอเป็นเวาลานานแต่ไม่ได้พูดอะไร
ผู้ชายคนนี้สุดยอดจริงๆ ขนาดคนขับรถยังเตรียมไว้พร้อม?
เธองงอยู่สักพัก หรือสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่เขาคิดไว้หมดแล้ว?
แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ให้เวลาเธอได้คิดนานขนาดนั้น สมองของหยางหลิงรุ่ยกำลังจะคิดอะไรบางอย่างแต่ฮั่วเทียนหลันก็มาอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว
ใบหน้าอันหล่อเหลา ลมหายใจที่อ่อนโยน และสายตาที่รักใคร่ของเขา มองมาที่ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย
ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกร้อนรนไหลไปที่ลำคอของเธอ
เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น หลังจากที่เธอได้เห็นแววตาที่ไร้ก้นบึ้งของฮั่วเทียนหลัน เธอก็ถอยห่างออกไปอีกครั้ง
ความเสน่หาในดวงตาของเขาทำให้เธอไม่กลัวที่จะมองมันให้นานกว่านี้ เพราะกลัวจะตกอยู่ในภวังค์แห่งความลุ่มไหล
เห็นได้ชัดว่าหยางหลิงรุ่ยกำลังรู้สึกเขินอายแต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้สนใจอะไร
สิ่งที่เขาต้องการก็คือสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ เพราะถ้าหากหยางหลิงรุ่ยโกรธขึ้นมาทุกอย่างมันก็จะวุ่นวาย
เขามองไปที่ผู้หญิงที่กำลังเอนตัวหลบสายตาของเขา เขายื่นมือออกไปเพื่อปัดผมที่อยู่บนหน้าผากของเธอ
หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นพร้อมรีบพูดออกมาว่า “คุณ คุณฮั่ว คุณคิดจะทำอะไร? ไม่ได้บอกว่าจะไปทานข้าวหรอ? พวกเรารีบไปกันเถอะ ตอนนี้ฉันหิวจะแย่!”
แต่คำพูดของเธอ ก็ไม่มีคำตอบกลับมา
หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นที่ละน้อยเพื่อที่จะสังเกตท่าทีของฮั่วเทียนหลัน แต่จู่ๆความรู้สึกอุ่นๆก็เกิดขึ้นตรงหน้าผากของเธอพอดี
ผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้เธอขนาดนี้เลยหรอ
แค่เธอขยับเพียงนิดเดียวก็เหมือนกับจะติดกับเขาแล้ว
“คุณ.....”
“ผมทำไมหรอ?”
“คนหน้าไม่อาย!”
หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเสียเปรียบเล็กน้อบ ผู้ชายคนนี้กำลังแกล้งเธออยู่
แต่ฮั่วเทียนหลันก็มองไปที่หยางหลิงรุ่ยเหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไรผิด
“คุณนายหยาง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? คุณมาโดยตัวผมเองนะ! นี่เป็นจูบแรกของฉันในรอบสามสิบปี แบบนี้.....”
พูดถึงตรงนี้ เขาก็ทำท่าทางทุกข์ใจ หลังจากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างมาจับไว้บนใบหน้าราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเขาเป็นคนเสียเปรียบ
หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเหมือนกับว่าประสาทสัมผัสของเธอได้รับการฟื้นฟูอีกครั้ง ทุกครั้งที่เธออยู่กับผู้ชายคนนี้ล้วนทำให้เธอรู้สึกว่าอยากจะฆ่าคน
เขาไม่ใช่ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดของ Fahrenheit Group หรอ? เขาไม่ใช่ซีอีโอที่มีอำนาจเหนือใคร? ไม่ใช่คนที่เยือกเย็นแบบที่คนอื่นเขาล่ำลือกัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง