โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 360

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึง ทำไมเด็กคนนี้ถึงพูดจาแบบนี้ออกมา

แต่ฮั่วเทียนหลันที่ไหล่กำลังชนกับไหล่ของหยางหลิงรุ่ยอยู่ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

เด็กคนนี้ไม่ทำให้เขาเมื่อยๆไปเปล่าๆจริงๆ

หยางหลิงรุ่ยไอออกมา เพื่อทำให้ลูกสาวของเธอตื่นอย่างเต็มตา

ตอนนี้ชิงหรงถึงรู้สึกตัว ว่าเมื่อสักครู่ตัวเธอเพิ่งเรียกผู้ชายคนนี้ว่าพ่อ

ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมา ลงจากรถในทันที แล้ววิ่งไปหาหยางหลิงรุ่ยจากนั้นก็ขึ้นรถ

“แม่จ๋า....”

น้ำเสียงออดอ้อนที่นุ่มนวลของเธอ ทำให้หยางหลิงรุ่ยิ้มออกมาด้วยความสุขในทันที

เธอนั่งลงและกอดชิงหรงเบาๆ

แต่เธอได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆของชิงหรง เธอขมวดคิ้วและในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

เธอปล่อยชิงหรงออกไป จากนั้นก็เปิดแขนเสื้อของเธอขึ้นพบว่ามีรอยช้ำอยู่หลายรอย

เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาที่เธอเลี้ยงมากับมือดันต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้ ใบหน้าของเธอซีดลงทันที

เธอไม่กล้าที่จะไปแตะต้องรอยช้ำเหล่านั้นของชิงหรง พูดออกมาด้วยเสียงเบาๆว่า “ลูกแม่เจ็บไหม?”

ชิงหรงพยักหน้า และก็สายหน้า เสียงอันอ่อนโยนดังอยู่ในหูของเธอ

“ตอนแรกหนูรู้สึกเจ็บ แต่มีคนแม่และคุณลุงอยู่ข้างๆหนูก็หายเจ็บแล้วคะ”

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิดและคิดว่าลูกของเธอกำลังพูดอะไรออกมา

เธอสงสัยอยู่สักครู่ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร

ฮั่วเทียนหลันลงมาจากรถ ในมือถือถุงกระดาษอยู่หนึ่งใบ เขาส่งมันให้หยางหลิงรุ่ยพร้อมพูดว่า “นี่ผมให้คุณไว้ มันเป็นยาไว้สำหรับทาภายนอก ทาให้ตรงเวลาเดี๋ยวอาการก็ดีขึ้นเอง”

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้าและลุกขึ้นยืนพร้อมพูดว่า “ให้คุณต้องมาจ่ายให้แบบนี้ อะ ฉันให้.....”

“ไม่ต้อง ไม่เป็นไร!” ฮั่วเทียนหลันโบกมือ เพื่อเป็นหยุดการเคลื่อนไหวต่อไปของหยางหลิงรุ่ย

ผู้หญิงคนนี้จะเอาเงินคืนให้เขาและก็จากไปอีกแล้ว

คำที่เธอจะพูด เขาเข้าใจในความหมายของมัน

ดวงตาที่ดำกลมของชิงหรงทำให้จิตใจของผู้คนเปลี่ยนไป เธอยิ้มและพูดออกมาว่า “แม่จ๋า คุณลุงเขาเป็นคนดี เขาหน้ารักกับหนูมากๆเลย!”

“อ่า” หยางหลิงรุ่ยตอบกลับ จิตใจของเธอเริ่มสับสน

เรื่องที่เกิดขึ้นมาชิงหรงในครั้งนี้ ต้องขอบคุณฮั่วเทียนหลันมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นชิงหรงคงโดนรังแกไปมากกว่านี้

ในการเติบโตของชิงหรง ขาดบทบาทของพ่อมาโดยตลอด

ถึงแม้ว่าเธอไม่เคยพูดออกมา แต่ในใจของหยางหลิงรุ่ยก็รู้ว่านี้เป็นสิ่งที่เธอโหยหา

“ลูกแม่ หลังจากนี้ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นลูกต้องบอกกับแม่เป็นคนแรกเลยนะ เข้าใจไหม?” หยางหลิงรุ่ยลูบไปที่หัวของชิงหรงเบาๆ พร้อมพูดออกมา

เมื่อได้ยินคำที่แม่ของเธอพูด ชิงหรงก็รู้สึกไม่ดีแล้วถามกลับไปด้วยเสียงต่ำๆว่า “แม่จ๋า หนูทำให้แม่ลำบากอีกแล้วใช่ไหมคะ?”

ทำให้ลำบาก.....

ประโยคที่คุณเคยแบบนี้ หยางหลิงรุ่ยที่สูญเสียความทรงจำไม่ได้รู้สึกอะไร แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันเขาถึงกับสั่น

เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้พูดประโยคนี้กับเขาบ่อยๆ

เธอจะโทษตัวเองอยู่เสมอ และคิดว่าตัวเองคือตัวปัญหา

ดังนั้นเมื่อเขาแสดงท่าทีเพียงเล็กน้อยก็จะทำให้เธอรับผิดโดยทันที

ถึงแม่ว่าในหลายๆเรื่องเธอจะไม่ได้เป็นคนทำ......

“ใช่ที่ไหนหละ ลูกแค่ป้องกันตัวเอง มันเป็นเพราะแม่ไม่ดีเอง ที่ไม่สามารถปกป้องลูกได้” หัวใจของหยางหลิงรุ่ยเจ็บปวด เธอยื่นมือไปจับที่แก้มขาวๆของชิงหรง จากนั้นพูดออกมาด้วยเสียงที่เป็นทุกข์

“ไม่ใช่คะคุณม่ หนูไม่ควรจะไปทะเลาะกับพวกเขา หนูยังเป็นเด็ก ควรจะอ่อนโยน และเชื่อฟังคำสั่งสอนของคุณแม่ หลังจากนี้หนูจะไม่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วงอีกค่ะ”

ถึงแม้ว่าชิงหรงจะเป็นเด็ก แต่เธอก็มีความคิดเป็นของตัวเองอยู่แล้ว

และเธอก็ไม่ใช่คนที่ต่อสู้ไม่เป็น เธอเกิดมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย ทางบ้านของเธอให้เธอเรียนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่ยังเด็ก

และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับ มันก็แน่นอนว่าท่าทางเหยาะแหยะที่มีแต่ช่องโหว่ของพวกเขาไม่สามารถสู้เธอได้

แต่เธอก็ไม่อยากจะไปทำร้ายคนพวกนั้นและทำให้ครอบครัวของเธอต้องมีปัญหา

ไม่รู้ว่าหยางหลิงรุ่ยสอนอะไรชิงหรงไป แต่สิ่งเดียวที่พลาดไปก็คือ

ตระกูลหยางไม่เคยกลัวที่จะเผชิญหน้ากับปัญหา

หัวใจของหยางหลิงรุ่ยก็ใม่ได้คิดแบบนั้นเหมือนกัน เด็กคนนี้ทำเพื่อปกป้องตัวเอง คนที่เป็นแม่อย่างเธอจะไปโทษเธอได้อย่างไร?

ยังดีที่ตอนนั้นฮั่วเทียนหลันออกมาปกป้องชิงหรงไว้

เขายังไม่น่าจะรู้ว่า ชิงหรงเป็นลูกสาวของเขา

หยางหลิงรุ่ยกำลังคิด แววตาของเธอก็มองไปที่ฮั่วเทียนหลันโดยไม่รู้ตัวเป็นเวลานาน

มีสิ่งอื่นนอกเหนือจากความรักแอบแฝงอยู่ในดวงตาของเธอ

ฮั่วเทียนหลันจับไปที่หน้าของตัวเอง และพูดออกมาอย่างขำๆ “หน้าของผมมีอะไรติดอยู่งั้นหรอ?”

“ห๊ะ?”

“ไม่งั้นเธอจะมาจ้องหน้าฉันทำไม? หรือว่าฉันหล่อเกินไปจะไปกระแทกใจเธอ! ”

คำพูดที่ไม่มีความถ่อมตัวของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะเบะปาก

หลังจากนั้นเธอก็ถามตัวเองในใจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน? ไม่ใช่ว่าเคยพูดไปแล้วหรอถึงความสัมพันธ์ที่ชัดเจนระหว่างเขากับเธอ?

ทุกคนก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง เธอไม่อยากให้ฮั่วเทียนหลันรับรู้ได้ว่าเธอยังมีความรู้สึกดีๆให้เขาอยู่

ชิงหรงเห็นใบหน้าของแม่แดงขึ้น เธอก็มองไปที่รอยยิ้มที่มีความหมายของคุณลง และจู่ๆเธอก็ยิ้มออกมา