โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 390

หลี่ชานชานตอนนี้กำลังยืนอยู่ด้านข้างบูธและกำลังคุยกับนักแสดงสาวผมบลอนด์อยู่

นักแสดงสาวผมบลอนด์คนนี้ หยางหลิงรุ่ยรู้สึกคุ้นตาเป็นอย่างมาก

แต่ใช้เวลานึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

ตอนหยางหลิงรุ่ยอยู่ที่ออสเตรเลีย เนื่องจากสายอาชีพของเธอที่มีส่วนเกี่ยวข้อง เธอจึงเคยเข้าร่วมการแข่งขันด้านการออกแบบหลายรายการ แต่ละผลงานที่นำไปแข่งขันต่างก็มีชื่ออยู่ในอันดับต้น ๆ

และไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวหรือตามแฟชั่นนิยม ต่างก็กลายเป็นที่ชื่นชอบของหัวหน้าใหญ่บางคนหรือโฆษกของหัวหน้าใหญ่จากกลุ่มผู้ชมภายในงาน จากนั้นสินค้าก็จะถูกขายออกในราคาที่สูงลิ่ว

ผลงานของหยางหลิงรุ่ย ส่วนใหญ่ก็เป็นไปตามแนวทางเช่นนี้

ดังนั้นอย่าคิดว่าการที่เธอไม่ได้ทำงานในบริษัทของตระกูลหยาง แล้วเธอจะไม่มีงานอะไรทำ

แค่อาศัยส่วนแบ่งที่ได้จากการแข่งขันเหล่านี้เพียงอย่างเดียว ก็ทำให้เธอมีเงินหลายสิบล้านในมือภายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ค่าใช้จ่ายตามปกติของเธอทั้งหมดครอบครัวหยางออกให้อยู่แล้ว ฉะนั้นเงินพวกนี้ถือว่าเพียงพอสำหรับหยางหลิงรุ่ยที่จะทำสิ่งที่เธอชอบได้อย่างสบาย ๆ

ที่หยางหลิงรุ่ยรู้สึกคุ้นตากับนักแสดงสาวผมบลอนด์คนนั้น เป็นเพราะชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่

เธอจำได้แม่นว่า นี่น่าจะเป็นผลงานของเธอในการแข่งขันระดับนานาชาติที่แคนาดาเมื่อปีที่แล้ว และในครั้งนั้นผลงานของเธอยังได้รับรางวัลที่ดีที่สุดเรื่องความแปลกใหม่และดูเฉียบอีกด้วย

แต่เนื่องจากตรงหน้านักแสดงหญิงคนนั้นมีหลี่ชานชานยืนอยู่ หยางหลิงรุ่ยจึงเหลือบมองเพียงแวบเดียว และเตรียมตัวเดินออกไป

แต่แล้วหลี่ชานชานก็หันหน้ามาและมองเห็นหยางหลิงรุ่ยพอดี

นักแสดงหญิงที่เธอกำลังพูดคุยด้วย เป็นนางเอกของบทละครเรื่องก่อนที่เธอเขียน

บทละครเรื่องนั้น ตามจริงเนื้อเรื่องค่อนข้างเป็นไปในรูปแบบเดิม ๆ ที่เคยมีมา แต่เป็นเพราะรองประธานคนที่สองได้จัดเตรียมนักแสดงที่ดีที่สุด อุปกรณ์ประกอบฉากที่ดีที่สุด และสถานที่ถ่ายทำที่ดีที่สุดให้เธอ

ดังนั้นหลังจากถ่ายทำเสร็จสมบูรณ์แล้ว บทละครของหลี่ชานชานจึงได้รับกระแสนิยมและโด่งดังขึ้นมา

และนักแสดงหญิงคนนี้ยังเป็นดาราฮอลลีวูดที่ค่อนข้างโด่งดังอีกด้วย เธอมีชื่อว่าเชลลีย์

ด้วยความที่อยากจะแสดงความโอ้อวดต่อหน้าหยางหลิงรุ่ย หลี่ชานชานจึงก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว

“ผู้อำนวยการหยาง บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ”

หลี่ชานชานดึงเชลลีย์เข้ามาร่วมด้วย เมื่อเชลลีย์เห็นหยางหลิงรุ่ย เธอก็รู้สึกเช่นเดียวกันว่าหยางหลิงรุ่ยดูคุ้นตา

หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นมองและส่งยิ้มให้เชลลี่อย่างสุภาพ

การพบปะกับผู้คน ความประทับใจแรกมักเป็นสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างมาก

เมื่อเชลลีย์เห็นรอยยิ้มจริงใจไม่ได้เสแสร้งของหยางหลิงรุ่ย ระดับความรู้สึกดีในหัวใจของเธอก็เพิ่มสูงขึ้น จากนั้นเธอจึงส่งยิ้มตอบกลับไปเช่นเดียวกัน

เนื่องจากภาษาจีนของเธอไม่ค่อยแข็งแรง เธอจึงไม่ได้เอ่ยพูดอะไรขึ้นมา

"ฉันอยากแนะนำสักหน่อย นี่คือเพื่อนรักของฉันเชลลีย์ซูเปอร์สตาร์แห่งฮอลลีวูด ละครเรื่องมาดามมาเรส์ที่ดัง ๆ เรื่องนั้น ก็เป็นคุณเชลลีย์นี่แหละที่แสดง และบทละครเรื่องนั้นฉันเป็นคนเขียนเองด้วย เนื่องจากการทำงานหนักของพวกเรา จึงทำให้ละครเรื่องนั้นโด่งดังลุกเป็นไฟ... "

หลี่ชานชานทำหน้าภูมิใจเป็นอย่างมากที่ได้พูดอวดหยางหลิงรุ่ย แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะอยู่เหนือกว่าเธอ แต่มีสิ่งหนึ่งที่อีกฝ่ายไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้เลย

นั่นก็คือหยางหลิงรุ่ยเป็นผู้มาใหม่ และเธอไม่มีผลงานอยู่ในมือที่สามารถนำออกมาแสดงได้

และคำเรียกว่าผู้อำนวยการนั้น หน้าที่หลักมักจะเป็นฝ่ายบริหารงานเสียมากกว่า จึงไม่จำเป็นต้องมีทักษะอะไรมากนัก ขอเพียงสามารถมองเห็นข้อดีข้อเสีย ให้ความสนใจเกี่ยวกับกระแสความนิยมและความชื่นชอบของผู้ใช้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ดังนั้น หลี่ชานชานจึงเชื่อว่าเธอสามารถเอาชนะหยางหลิงรุ่ยในความสามารถด้านนี้ได้

หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากเล็กน้อย เธอยื่นมือออกไปแล้วพูดกับเชลลีย์ว่า : "สวัสดีค่ะคุณเชลลีย์ มิตรภาพที่ฉันรู้สึกเลื่อมใสมานาน รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบ... "

คำพูดของเธอทำให้หลี่ชานชานชะงักไปชั่วขณะ

หมายความว่าอย่างไร มิตรภาพที่เลื่อมใสมานาน? หยางหลิงรุ่ยเคยรู้จักเชลลีย์มาก่อนยังงั้นหรือ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลี่ชานชานก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน เนื่องจากเชลลีย์เป็นดาวรุ่งที่เพิ่งโด่งดังเมื่อไม่นานมานี้ และกระแสตอบรับในประเทศจีนอยู่ในระดับปกติธรรมดาเท่านั้น ผลงานก่อนหน้ากับหลี่ชานชานก็เป็นเพราะถูกรับเชิญมาถึงได้เข้าร่วมการถ่ายทำ

แต่โดยปกติเชลลีย์จะไม่รับงานถ่ายทำละครทีวีของประเทศจีน

เนื่องจากขนบธรรมเนียมที่แตกต่างกัน จึงทำให้กำหนดรายการของตัวละครแต่ละตัวแตกต่างกันไปด้วย เชลลีย์เป็นนักแสดงที่ช่างเลือกเป็นอย่างมาก จึงจะไม่รับบทละครที่ดูไม่คู่ควร

โดยพื้นฐาน เธอมักจะคิดเช่นนี้ในตอนที่เลือกรับงานถ่ายละครต่าง ๆ

"ผู้อำนวยการหยางคะ ถึงฉันจะเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่ว่าการที่คุณเชื่อมโยงความสัมพันธ์มั่ว ๆ แบบนี้ มันดูจะแย่ไปหน่อยนะคะ"

หลี่ชานชานระงับความโกรธเล็กน้อยที่เกิดขึ้นภายในใจ แต่จริง ๆ แล้วเธอก็มีความรู้สึกพึงพอใจอยู่บ้างเล็กน้อยหลังจากที่พูดออกไปเช่นนั้น

เพราะเชลลีย์เป็นถึงซูเปอร์สตาร์ระดับนานาชาติ การที่หยางหลิงรุ่ยคิดว่าตัวเองจะสามารถเข้าไปพัวพันกับซุปเปอร์สตาร์ได้อย่างเรียบง่ายสบาย ๆ นั้น มันฟังดูตลกสิ้นดี

การพูดจาไร้สาระเช่นนี้ มีแต่จะทำให้ความประทับใจของเชลลีย์ที่มีต่อเธอลดน้อยลงเท่านั้น

หยางหลิงรุ่ยยิ้มขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ราวกับกำลังเฝ้ารอท่าทีของเชลลีย์

เชลลีย์มองดูหยางหลิงรุ่ย เธอจ้องมองอยู่อย่างนั้นพร้อมกับใบหน้าที่แสดงท่าทีราวกับกำลังครุ่นคิด สักพักเธอก็เอ่ยขึ้น : "คุณผู้หญิงท่านนี้ ฉันเองก็รู้สึกว่าคุณ หน้าคุ้นมาก ไม่ทราบว่า เราเคยเจอกันที่ไหน ใช่ไหมคะ"

เชลลีย์ไม่ได้พูดภาษาจีนมาเป็นเวลานาน จึงทำให้มีความตะกุกตะกักเล็กน้อย ฉะนั้นประโยคนี้จึงถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วนกว่าจะถูกกล่าวจนจบ

หลังจากฟังเธอพูดเสร็จ หยางหลิงรุ่ยก็เรียบเรียงประโยคเมื่อสักครู่ใหม่ในหัว ดูเหมือนเธอจะเข้าใจความหมายในสิ่งที่เชลลีย์พูดแล้ว

เธอระบายยิ้ม ก่อนจะเหลือบมองหลี่ชานชานที่กำลังทำหน้าตกตะลึง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น : "ไม่ทราบว่าชุดที่คุณเชลลีย์สวมอยู่นี้ ซื้อมาจากที่ไหนเหรอคะ"

"ที่งานออตตาวาค่ะ อ้อ ฉันจำได้แล้ว ชุดนี้ คุณเป็นคนออกแบบ!"