โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 396

ตอนนี้ทั้งสองคนก็รู้จักกันใหม่อีกครั้งแล้ว ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา

ซัวรุ่ยสงสัยสักพัก สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้า

แต่เขาก็ยังคงคิดอยู่เล็กน้อยจากนั้นพูดออกไปว่า “เนื่องจากคุณเป็นคนที่ปรากฏตัวมาเป็นคนแรกฉันจึงสงสัยคุณ แต่หลังจากที่คุณนายหยางมาพูดกับผมแบบนี้ ผมจึงคิดว่าคุณคงไม่ใช่คนแบบนั้น”

ซัวรุ่ยไม่ได้พูดอย่างตรงไปตรงมา แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้ถือสาอะไร

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกคนก็ต้องมีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเอง ซัวรุ่ยถอยหนึ่งก้าว หยางหลิงรุ่ยถอยหนึ่งก้าว

คนที่เป็นตัวการสำคัญของเรื่องนี้ แท้จริงก็คือหลี่ชานชาน

ถึงแม้ว่าหลี่ชานชานจะทำมันแนบเนียนอย่างไรแต่มันก็ต้องมีส่วนที่ไม่สามารถปิดบังได้

หยางหลิงรุ่ยมั่นใจอย่างมากที่จะให้หลี่ชานชานเข้ามาเพื่อลบล้างคำที่เธอเคยพูดไว้ไม่ดีเกี่ยวกับหยางหลิงรุ่ย

ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู นั่นเป็นข้อความที่เย่ตงเป็นคนส่งมา

“ผู้อำนวยการหยางคะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

หยางหลิงรุ่ยเก็บโทรศัพท์ เธอมองมาที่ซัวรุ่ยแล้วพูดว่า “ผู้กำกับซัว ทุกอย่างเรียบร้อยดี ฉันคิดว่าตอนนี้พวกเรามาคุยกันดีๆได้แล้ว”

“แต่ก่อนอื่นฉันอยากจะเชิญคนเข้ามาหนึ่งคน”

“ใครหรอ?”

“หลี่ชานชาน”

ราวกับว่าซัวรุ่ยไม่รู้ว่าหลี่ชานชานคือใคร หยางหลิงรุ่ยจึงพูดเสริมออกไปว่า “เธอก็คือคนที่เหยียบย่ำฉันมากที่สุดเมื่อสักครู่”

รอยยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของซัวรุ่ย เขาพูดออกมาว่า “ได้สิ ผู้อำนวยการหยาง ดูเหมือนว่าการวางอุบายภายในของ Yang Entertainment จะสุดยอดมากกว่าที่ผมคิด”

หยางหลิงรุ่ยทำแค่ยิ้มออกมา ไม่ได้ยินดีอะไรกับคำพูดนี้

การแสดงในหนึ่งตอนใช้เวลาเพียงแค่ห้านาที และเมื่อสักครู่เชลลีย์ก็ได้สวมชุดการแสดงออกไปแล้ว

หลี่ชานชานที่ยืนรออยู่ด้านนอกสองนาที ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกไม่สบายใจ เธอเดินไปเดินมาหลังจากนั้นก็เดินออกจากทางเดินไป

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยที่เปิดประตูออกมาก็พบว่าหลี่ชานชานไม่อยู่แล้ว

ส่วนคนที่อยู่ข้างนอกนั้นก็คือพนักงานของ Yang Entertainment คนหนึ่ง

“ผู้อำนวยการหยาง เกิด......”

พนักงานคนนั้นถามออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เรื่องแบบนี้ที่จริงแล้วต้องรีบรายงานให้หยางหลิงรุ่ยรับรู้ แต่สุดท้ายหยางหลิงรุ่ยกลับเป็นคนที่รู้ถึงมันเอง ผู้อำนวยการฝ่ายภาพยนตร์ของบริษัทนี้มารู้เรื่องด้วยตัวเองแล้ว ดังนั้นพนักงานจึงไม่ต้องอธิบายอะไรอีก

“ไม่มีอะไรแล้ว รบกวนเธอช่วยไปพาหลี่ชานชานมาหาฉันหน่อย!”

พนักงานตอบรับ และเดินออกไปจากทางเดินอย่างรวดเร็ว เมื่อสักครู่เธอเพิ่งจะเห็นหลี่ชานชานเดินอยู่ที่ห้องรับแขก

ในใจของหลี่ชานชานรู้สึกร้อนรน เธอมองไปที่รอบๆ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่จึงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

เธอหยิบบุหรี่มาหนีบไว้ที่นิ้วยังไม่ทันได้จุดไฟ พนักงานคนนั้นก็วิ่งเข้ามาหาเธอ

ทั้งสองคนมองหน้ากันและกันสุดท้ายพนักงานก็ก้มหน้าลง

“พี่ชานชาน ผู้อำนวยการหยางเรียกให้คุณไปพบ”

“เรื่องอะไร?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

พนักงานตอบออกไปตรงๆยิ่งทำให้ใจของหลี่ชานชานรู้สึกร้อนรนมากยิ่งขึ้น

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมพูดว่า “เธอบอกให้เธอมาเรียกฉันไปพบโดยไม่ได้บอกอะไรหรอ?”

“ใช่”

หลี่ชานชานอยากจะขึ้นเสียงออกไปสองสามคำ หยางหลิงรุ่ยจะเรียกใครไปพบโดยไม่บอกอะไรเลยก็ได้หรอ? ทำไมถึงไม่นึกถึงสถานะของตัวเองบ้าง?

แต่ในตอนที่เธอจะพูดออกไปเสียงก็ถูกบีบอยู่ในลำคอ

เธอก็คิดขึ้นมาได้ว่ารองประธานคนที่สองเคยบอกกับเขาว่า อย่าไปทำอะไรให้หยางหลิงรุ่ยไม่พอใจ

ในทำนองเดียวกันพนักงานคนนี้ก็เป็นแค่คนส่งสาร เธอไม่สามารถแสดงออกอะไรได้

ดังนั้นใบหน้าของหลี่ชานชานก็เคร่งขรึมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และก็ทำตามความต้องการของพนักงานคนนั้นเดินเข้าไปที่ทางเดิน

ถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่พนักงานจะก้มหน้า แต่เธอก็มองไปที่หลี่ชานชานด้วยหางตาอยู่ตลอด เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของหลี่ชานชานเธอก็เข้าใจโลกมากขึ้น

เมื่อหลี่ชานชานเดินเข้ามาที่ทางเดิน ก็มองเห็นหยางหลิงรุ่ยที่รอยืนรอเธออยู่ตรงหัวมุมทางเดิน

มองออกว่าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยอารมณ์ดีมาก เธอโบกมือเรียกหลี่ชานชานไปหา

ความร้อนรนในใจของหลี่ชานชานมากขึ้นเรื่อยๆ และในเวลาเดียวกันเธอก็คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนกับว่าความลับเหล่านั้นจะไม่มีทางค้นเจอ

อย่างมาเธอก็แค่โดนด่าด้วยคำรุนแรงเพียงไม่กี่คำ

นี่เป็นคำอธิบายที่ดี มันจะทำให้หยางหลิงรุ่ยพบกับความผิดหวังดังนั้นเธอจะพูดอะไรออกไปเพียงไม่กี่คำ

“ผู้อำนวยการหยางมีเรื่องอะไรหรอ?” หลี่ชานชานเดินมาด้านหน้าของหยางหลิงรุ่ย พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเป็นมิตร

แต่ว่าเธอก็รู้ตัวว่ารอยยิ้มของเธอยิ่งนานไปยิ่งไม่ค่อยมีความเต็มใจ

หยางหลิงรุ่ยก็ทำท่าทางเชิญชวน เธอผายมือเชื้อเชิญหลี่ชานชานพร้อมพูดว่า “พี่ชานชานเชิญทางนี้!”

หลี่ชานชานหัวเราะในใจเบาๆ หยางหลิงรุ่ยมาเรียกเธอว่าพี่ชานชาน มันช่างน่าขันจริงๆ

เธอใช้หางตามองไปรอบๆ ที่นี่คือห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า มีแค่ซัวรุ่ยที่นั่งอยู่บนโซฟาเหมือนกับว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ และไม่ได้มองมาที่หลี่ชานชานเลยแม้แต่น้อย

หลี่ชานชานหัวเราะในใจและบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ มองดูท่าทางที่กล้าหาญของหยางหลิงรุ่ยบางทีในใจของเธออาจจะกำลังกลัวอยู่ก็ได้