โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 409

“อะไรนะ” หยางหลิงรุ่ยกำลังสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า ผู้ชายคนนี้รู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกมา

"ถอดกางเกงออก!"

ฮั่วเทียนหลันพูดย้ำขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอีกครั้ง ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ราวกับเรื่องที่สั่งให้หยางหลิงรุ่ยทำนั้นเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเริ่มฉายแววความโกรธชัดขึ้นมาเรื่อย ๆ

ผู้ชายคนนี้มองเธอเป็นคนยังไงกันแน่

"คุณฮั่ว ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้ตัวดีว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่"

น้ำเสียงของหยางหลิงรุ่ยไม่หลงเหลือความอ่อนโยนและความเป็นห่วงเขาอีกต่อไป มีเพียงความดุดันที่ยากต่อการเก็บซ่อนเอาไว้ได้

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าอย่างเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ย : "อืม!"

อืมงั้นเหรอ

ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยทั้งรู้สึกโมโหทั้งรู้สึกอยากหัวเราะ เธอถูกผู้ชายคนนี้ทำให้พูดอะไรไม่ออกแล้ว

เขาสงบนิ่งมาก ราวกับว่าเธอเกิดมาเพื่อที่จะต้องทำสิ่งนี้ให้กับเขาอย่างไงอย่างงั้น

เหอะ ออกนอกเรื่องแล้ว นี่มันไม่ใช่ประเด็น!

หยางหลิงรุ่ยจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุร้าย เมื่อพิจารณาเห็นว่าเขายังเป็นคนป่วยอยู่ เธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม : "ฮั่วเทียนหลัน คุณกำลังคิดจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก"

เธอคิดว่าเมื่อเธอพูดออกไปเช่นนี้ ฮั่วเทียนหลันจะแสดงท่าทีดูเหนื่อยล้าอีกครั้ง

แต่คาดไม่ถึงว่าฮั่วเทียนหลันจะมองเธออย่างคนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ก่อนจะพูดขึ้น : "คุณหยาง ผมคิดว่าคุณน่าจะกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ"

เข้าใจผิดงั้นเหรอ หยางหลิงรุ่ยเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาให้กับประโยคนี้ของฮั่วเทียนหลัน

เขาพูดออกมาแบบนั้น และอีกอย่างเธอก็ถามย้ำอีกรอบแล้ว ยังจะมาบอกว่าเธอเข้าใจผิดอยู่อีกเหรอ

เธอรีบส่ายหัวทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง : "ฉันเข้าใจไม่ผิดหรอกคุณฮั่ว ตอนนี้คุณกำลังใช้ข้ออ้างเรื่องป่วยมาพูดจาลามกกับฉัน!"

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยทำให้ดวงตาของฮั่วเทียนหลันมืดหม่นลงเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการเลยด้วยซ้ำ ยังมาด่วนสรุปว่าเขาเป็นคนแบบนั้นอีก

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต่างอะไรจากเมื่อก่อนเลยซักนิด ยังคงดูตื่นตระหนกและหวาดกลัวไปเรื่อยจริง ๆ

“ถ้าอย่างงั้นลองบอกมาซิว่าผมลามกยังไง!”

ฮั่วเทียนหลันไม่อยากโต้เถียงประลองฝีปากแบบนี้กับหยางหลิงรุ่ย ดังนั้นเขาจึงพูดออกมาตรง ๆ

หยางหลิงรุ่ยชะงักไปชั่วขณะ เมื่อคิดถึงเรื่องที่คาดว่าฮั่วเทียนหลันจะทำนั้น ใบหน้าของเธอก็ขึ้นสีแดงทันที

แต่แล้วเธอก็รีบส่ายหัวอย่างแรงเพื่อบังคับให้ตัวเองนึกถึงสิ่งที่ฮั่วเทียนหลันทำเกินเหตุ หลังจากสะสมความโกรธในใจมากพอแล้ว เธอก็จ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุเดือดและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : "ถ้าคุณไม่ได้คิดเรื่องลามก แล้วคุณจะบอกให้ฉันถอดกางเกงของคุณทำไม จะบอกว่าเป็นเพราะรู้สึกร้อนยังงั้นเหรอ"

ตอนนี้ภายในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศอยู่และอุณหภูมิก็ค่อนข้างพอดี

ไม่ต้องพูดถึงฮั่วเทียนหลันที่สวมกางเกงสแล็คเพียงตัวเดียวเลย อีกอย่างอุณหภูมิร่างกายของผู้ชายก็ต่ำกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว

แม้แต่หยางหลิงรุ่ยก็ยังรู้สึกเย็น เพราะฉะนั้นฮั่วเทียนหลันไม่มีทางร้อนอย่างแน่นอน!

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยมั่นใจว่าฮั่วเทียนหลันกำลังกระทำผิดอย่างเหิมเกริม และเธอก็หาโอกาสอย่างนี้มานานแล้ว เธอจะต้องให้บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่แก่ฮั่นเทียนหลันสักครั้ง

เขาเอาแต่อหังการตลอดทั้งวัน คิดว่าตัวเองสามารถกลั่นแกล้งเธอได้ทุกเมื่อและคิดว่าเธอจะไม่ต่อต้านอะไรเลย

“ผม แค่กางเกงเปื้อนเลือดและตอนนี้มันเกาะติดผิวหนัง รู้สึกไม่สบายตัวมากเลย... ”

ฮั่วเทียนหลันจงใจทำหน้างงงันและมองไปที่หยางหลิงรุ่ย สีหน้านั้นบ่งบอกหยางหลิงรุ่ยอย่างชัดเจนว่า 'เธอกำลังคิดอะไรอยู่กัน'

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที เธอเหลือบมองไปที่ขาของฮั่วเทียนหลัน จากนั้นเอื้อมมือไปสัมผัสเล็กน้อย ก่อนจะพบว่ากางเกงของฮั่วเทียนหลันเกาะติดกับขาเขาอยู่จริง ๆ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริง ๆ คำพูดของฮั่วเทียนหลันเมื่อสักครู่ก็ไม่ได้มีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่น่ะสิ

เธอไม่อาจปิดซ่อนใบหน้าสีแดงระเรื่อได้อีกต่อไปและสีแดงนี้ยังลามไปถึงโคนคอของเธออีกด้วย

หยางหลิงรุ่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความเก้อเขิน : "งั้น งั้น คุณฮั่ว คุณก็ให้ป้า Ding มาช่วยสิ!"

ฮั่วเทียนหลันใช้สายตาเหลือบมองหยางหลิงรุ่ยราวกับเธอสมองทึ่ม ก่อนจะชี้นิ้วไปที่กลางห้องรับแขกและพูดขึ้นเสียงเรียบ : "คุณคิดว่าในห้องรับแขกตอนนี้นอกจากคุณและผมยังมีคนอื่นอีกไหม"

เมื่อหยางหลิงรุ่ยหันกลับไปมอง ก็พบว่าภายในห้องรับแขกว่างเปล่า

เมื่อสักครู่สมองของเธอยังคงตื่นตัว แต่ตอนนี้กลับสงบนิ่งลงไปบ้างแล้ว ก่อนจะจำได้ว่าเพราะฮั่วเทียนหลันเรียกให้ตัวเองมาหา ป้า Ding และคุณหมอประจำตระกูลจึงเดินออกไปหมด เพื่อให้พื้นที่ส่วนตัวแก่พวกเขาสองคน

“งั้น งั้นเดี๋ยวฉันจะไปตามคนมาให้คุณเอง โอเคนะ!”

ขณะที่พูด หยางหลิงรุ่ยก็ลุกขึ้นยืน

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ขยับไปไหน ก็ถูกฮั่วเทียนหลันคว้ามือและดึงเธอกลับไป

"เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คุณช่วยผมไม่ได้เหรอ"

เมื่อเห็นสายตาลึกซึ้งของฮั่วเทียนหลันที่มองมา หยางหลิงรุ่ยก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง จนสุดท้ายก็พยักหน้ารับ

เธอไม่อาจพูดปฏิเสธได้จริง ๆ เพราะผู้ชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ

ถ้าหากไม่ได้เขามาช่วยไว้ในตอนนั้น เกรงว่าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยคงจะนอนอยู่บนเตียงคนป่วยและอาการของเธออาจจะแย่กว่าฮั่วเทียนหลันด้วยซ้ำ

เพราะฮั่วเทียนหลันถูกรถเฉี่ยวชนเท่านั้น

แต่หยางหลิงรุ่ยตอนนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ตรงกับรถพอดี

"โอเค"

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ร่างกายส่วนล่างของฮั่วเทียนหลัน ก่อนจะรีบหลีกเลี่ยงไม่มองตำแหน่งอ่อนไหวตรงนั้นของเขา

กางเกงของฮั่วเทียนหลันถูกกำบังโดยเสื้อเชิ้ตของเขา เธอจึงจำเป็นต้องเลิกเสื้อของเขาขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ถอดกางเกงของฮั่วเทียนหลันออกได้