โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 408

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ โจวหยวนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ทั้งสองเงียบตลอดทางจนไปถึงบ้านตระกูลฮัว

นี่เป็นครั้งแรกของหยางหลิงรุ่ยที่ได้มาบ้านของฮั่วเทียนหลัน ทำให้เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ไม่ว่าจะดูอย่างไร ท่าทางก็เหมือนกับลูกสะใภ้มาเจอพ่อแม่ของสามี

โจวหยวนไม่ได้ลงจากรถ หลังจากปล่อยหยางหลิงรุ่ยลงรถ โจวหยวนก็นำคนบนรถและจากไป

ผู้กระทำความผิดยังคงถูกควบคุมตัวอยู่ในรถ โจวหยวนต้องการสืบสาวราวเรื่องผู้กระทำความผิดอย่างละเอียด ซึ่งจะต้องได้ข้อมูลมากมายที่เขาสนใจ

หยางหลิงรุ่ยยืนอยู่ที่ประตู และมีบอดี้การ์ดสองคนที่เพิ่งกลับมาพร้อมกับฮั่วเทียนหลันก็ได้ต้อนรับเธอ

“เชิญครับ คุณผู้หญิง”

ชื่อนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ อย่าเรียกฉันอย่างนี้”

“ ครับคุณผู้หญิง” บอดี้การ์ดทำความเคารพ

“ฉันบอกว่าอย่าเรียกฉันว่าคุณผู้หญิง เข้าใจไหม” หยางหลิงรุ่ยเตือนอีกครั้ง

เธอไม่ต้องการมีเกี่ยวพันกับฮั่วเทียนหลัน แม้ว่ามันจะสวนทางกับหัวใจของเธอ

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เปลวไฟที่ระแวดระวังกลับลุกขึ้นในหัวใจของเธอ

ถึงเธอจะไม่สามารถอยู่กับฮั่วเทียนหลันได้จริงๆ ถ้าวันนี้เธอไม่รอฮั่วเทียนหลันอยู่ตรงนั้น อุบัติเหตุทางรถยนต์ก็คงไม่เกิดขึ้น

ถ้าหากฮั่วเทียนหลันไม่พยายามช่วยเธอ เขาก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บ

ดังนั้นความผิดพลาดหลายๆครั้ง ก็เป็นความผิดของหยางหลิงรุ่ยเพียงคนเดียว

เธออยู่กับฮั่วเทียนหลันเพราะถูกสาปแช่ง

“ครับ คุณผู้หญิง”

บอดี้การ์ดตอบอีกครั้ง ทำให้หยางหลิงรุ่ยโกรธขึ้นมาทั้นที

แต่หลังจากที่เธอจ้องมองบอดี้การ์ดอย่างดุดันสองสามครั้ง ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง

เธอหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของเธอ บอดี้การ์ดคนนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกเธอว่าคุณผู้หญิงอย่างไม่มีเหตุผล

ต้องมีใครบางคนเรียกแบบนั้น เขาจึงเรียกเธอแบบนั้นด้วย

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว หยางหลิงรุ่ยสังเกตมองไปที่สนาม

เห็นได้ชัดว่ามีเด็กอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้

เพราะทางด้านซ้ายของตัวบ้านมีสนามเด็กเล่นขนาดเล็กถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ และแม้แต่สระว่ายน้ำก็ยังมีให้บริการครบคัน

และด้านขวาของบ้านมีทุ่งทะเลดอกไม้ ที่มีทางเดินหินอยู่ตรงกลาง

ทุ่งทะเลดอกไม้ได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษและดอกไม้แต่ละชนิดกำลังเบ่งบาน สายลมที่พัดผ่าน พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ จนทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเคลิบเคลิ้มอยู่ภายในใจของเธอ

เมื่อสังเกตการออกแบบของบ้านแล้ว เธอก็รู้สึกทันทีว่าฮั่วเทียนหลันไม่ได้เป็นคนแข็งทื่อเหมือนที่เธอคิดไว้นัก

ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะรู้จักความโรแมนติกดีทีเดียว

หยางหลิงรุ่ยเดินตามบอดี้การ์ดไปที่ประตูด้านหน้า เธอยังไม่ทันจะเคาะประตู ประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อน

ประตูถูกเปิดโดยหญิงชราคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะอยู่ในวัยห้าสิบเศษ

เมื่อหญิงชราคนนี้เห็นหยางหลิงรุ่ย แววตาฉายไปด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นใบหน้าของหญิงชราก็เต็มไปด้วยการตื่นตกใจและความดีใจ

“คุณหนู ในที่สุด ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว！”

คนที่เอ่ยขึ้นนั้นคือป้า Ding เมื่อเธอเห็นอันหรันปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกดีใจและแปลกใจอย่างไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

ตอนนี้อันหรันชื่อหยางหลิงรุ่ย ป้า Ding ได้รับรู้เรื่องนี้มาจากปากของฮั่วเทียนหลัน

ช่วงไม่กี่ปีที่อันหรันไม่อยู่ โดยปกติแล้วฮั่วเทียนหลันมักจะอยู่ที่บ้าน แต่ถ้าเขาติดธุระป้า Ding จะรับผิดชอบดูแลลั่นลานให้

ลั่นลานเป็นเด็กผู้หญิงที่อ่อนไหวและเข้มแข็ง เมื่อฮั่วเทียนหลันอยู่บ้าน แม้ว่าลั่นลานจะไม่มีความสุข แต่ลั่นลานก็ยังแสร้งทำตัวเป็นปกติ เพื่อป้องกันไม่ให้ฮั่วเทียนหลันพบว่าลั่นลานคิดถึงแม่ของเธอ

แต่เมื่อใดที่ฮัวเทียนหลันไม่อยู่ ลั่นลานจะลบความเสแสร้งในใจของเธอไปจนหมด

หลายครั้งเมื่อป้า Ding ไปส่งผลไม้ให้ลั่นลาน ป้า Ding เห็นลั่นลานมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังยิ้มอยู่ในเฟรมและพึมพำว่า "แม่จ๋า แม่อยู่ไหน"

ในขณะนั้นหัวใจของป้า Ding ก็แตกสลายเช่นกัน

อันหรันหรือหยางหลิงรุ่ย ตอนแรกที่นั่งในตำแหน่งภรรยาของตระกูลฮัว ป้า Ding ยอมรับมันได้อย่างสมบูรณ์

เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ดีและไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ เลยสักนิด

และตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันคืออันหรัน และก็คือหยางหลิงรุ่ย แม้ว่าเธอจะไม่เคยจำตัวตนก่อนหน้านี้ได้

แต่สิ่งนี้ไม่มีผลกระทบอะไร เพราะป้า Ding จำได้ว่าเธอคืออันหรัน

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นตื่นเต้น หยางหลิงรุ่ยก็ตะลึงๆไปชั่วขณะ

“คุณป้าคะ เราเคยรู้จักกันมาก่อนไหม”

เธอแค่รู้สึกว่าคุ้นหน้าคุ้นตาป้า Ding แต่เธอจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน

เธอไม่กล้าที่จะคิดเรื่องนี้มาก เพราะเมื่อเธอคิดมาก ไม่เพียงแต่เธอจะทำให้คิดอะไรไม่ออก กลับทำให้เธอปวดหัวได้ง่ายๆ

“แน่นอน คุณหนู ฉันคือป้า Ding ฉันเคยรับใช้คุณและนายน้อย...... ”

ป้า Ding พูดอย่างตื่นเต้นและดึงหยางหลิงรุ่ยเข้ามา

หยางหลิงรุ่ยกวาดตามอง การตกแต่งของคฤหาสน์หลังนี้มันดูคุ้นเคยเสียจริง

ข้าง ๆ โซฟา มีเตียงพับวางอยู่

ฮั่วเทียนหลันนอนอยู่บนเตียงโดยมีหมอนั่งยองอยู่ข้าง ๆ กำลังรักษาบาดแผลให้กับเขาอยู่

ดูเหมือนว่าฮั่วเทียนหลันได้รับยาชา และจะเข้าสู่สภาวะหลับสนิท

ป้า Ding ตั้งใจลดเสียงของเธอลง เพราะกลัวว่าจะทำให้ฮั่วเทียนหลันตื่น

ป้า Ding ดึงหยางหลิงรุ่ยให้นั่งลงบนโซฟา จากนั้นก็บอกว่าจะชงชาและเตรียมผลไม้ให้หยางหลิงรุ่ย