โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 413

ฮั่วเทียนหลันมีรอยแผลเป็นหลายแห่ง หยางหลิงรุ่ยใช้สำลีค่อยๆซับเลือดบนบาดแผลของฮั่วเทียนหลัน

หลังจากนั้นฆ่าเชื้อรอบๆแผล โดยทำตามฮั่วเทียนหลันแนะนำ พร้อมกับทายาแก้อักเสบ

ในขณะที่ยาแก้อักเสบสัมผัสบาดแผล ขาของฮั่วเทียนหลันก็จิกแน่น

หยางหลิงรุ่ยมองแผลที่กำลังเลือดไหลอีกครั้ง เนื่องจากยาแก้อักเสบไปกระตุ้นทำให้เกิดรอยแดงทำให้เธอตกใจ

“ คุณฮั่ว คุณทนไว้ก่อนนะคะ”

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ถูก แม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับว่าเธอรู้สึกเสียใจกับฮั่วเทียนหลัน

หลังจากใส่ผ้าพันแผลบนหัวเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยก็ผูกโบว์อย่างสนุกสนาน

จากนั้นเขาก็กดมันเบา ๆ แล้วพูดกับฮั่วเทียนหลันว่า "เสร็จแล้วค่ะ!"

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเธอ ในรอยยิ้มของมาพร้อมกับการพูดกับฮั่วเทียนหลันว่า "ชมฉันหน่อยสิคะ ชมฉันหน่อย!"

ฮั่วเทียนหลันยิ้มและชี้ไปที่เก้าอี้โซฟาอีกด้านหนึ่งและกล่าวว่า: "ขอบคุณครับ คุณไปเอาโซฟามา และนั่งลงตรงนี้ครับ"

“ จะทำอะไร?” หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างใจเย็นและพูดโดยไม่รู้ตัว

เพราะตำแหน่งที่ฮั่วเทียนหลันชี้อยู่มันใกล้เคียงกับเขา

หยางหลิงรุ่ย ซึ่งโดนแกล้งหลายต่อหลายครั้ง แน่นอนว่าจะไม่ทำตามข้อกำหนดของชายคนนี้อย่างแน่นอน

เธอจะไปนั่งที่นั่นทำไม? เป็นไปได้ไหมที่จะเอาตัวเองไปให้ฮั่วเทียนหลันแกล้ง?

สายตาของเธอ ถูกฮั่วเทียนหลันล็อคไว้

รู้ตัวอีกทีฮั่วเทียนหลันก็เอาแขนมาโอบหน้าอกของเธอแล้ว

เธอเลื่อนสายตาของเธอแล้วก็หยุดลงเพราะในขณะนี้ทั้งสองได้ประสานสายตากัน

"คุณคิดว่าผมจะทำอะไร" ฮั่วเทียนหลันมีรอยยิ้มที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้บนใบหน้าของเขา

"ฉัน……"

หยางหลิงรุ่ยไม่อาจเอ่ยวาจาใดๆออกมา

บาดแผลของฮั่วเทียนหลัน เกิดจากปัญหาของเธอเอง ในฐานะคนที่ทำผิดเธอจึงไม่มีสิทธิ์พูด

เมื่อเห็นใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันรู้นิสัยของหยางหลิงรุ่ยและกล่าวว่า: "เมื่อกี้คุณช่วยผมจัดการกับบาดแผล ผมรู้ว่ามันคงเป็นกรรมตามสนอง ดังนั้นผมต้องช่วยคุณอีกครั้ง"

สมองของหยางหลิงรุ่ยเหมือนถูกตัด เธอไม่ได้หันกลับมา

เธอช่วยฮั่วเทียนหลันรักษาบาดแผล ซึ่งมันเกิดจากปัญหาของเธอเอง

แต่ฮั่วเทียนหลันบอกจะช่วยเธอ มันคืออะไร?

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บเลย?

"คุณฮั่ว ฉันไม่ได้ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บนะคะ!" หยางหลิงรุ่ยพยายามบอกฮั่วเทียนหลัน

แต่ฮั่วเทียนหลันก็พูดขึ้นว่า "เมื่อกี้คุณกระแทกไปที่โต๊ะรับแขก ขาไม่เจ็บหรือครับ?"

บางครั้งความเจ็บปวดอาจเป็นเพียงภาพลวงตา

ตอนที่หยางหลิงรุ่ยกระแทกไปที่โต๊ะรับแขก ในช่วงเวลาสำคัญนั้น เธอถูกฮัวเทียนหลันดึงตัวขึ้นมา

ฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บเพราะเขาช่วยเธอไว้ ทำให้บาดเจ็บแทนเธอ

เธอจึงรู้สึกเฉยชากับความเจ็บปวดของตัวเอง

พอฮั่วเทียนหลันพูดถึง เธอจึงรู้สึกได้

อาการเจ็บตรงข้อพับขา

“ ฉัน ฉันจัดการเองได้”

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็เดินกะเผลกไปข้างๆ

“คุณทำไม่ได้” คำพูดของฮั่วเทียนหลันดังขึ้น ตามหลังหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยหยุดนิ่งและฟังคำสั่งขอฮั่วเทียนหลัน เธอย้ายโซฟาไปนั่งขัางๆฮั่วเทียนหลัน

วันนี้เธอสวมกางเกงขายาวสีขาว หยางหลิงรุ่ยวางขาของเธอไว้บนโซฟาที่ฮั่วเทียนหลันนอนอยู่ ฮั่วเทียนหลันขยับตัวเพื่อให้มีที่ว่าง

จากนั้นเขาค่อยๆถกกางเกงของหยางหลิงรุ่ยขึ้น

ผิวของหยางหลิงรุ่ยขาวมาก ไม่มีร่องรอยการตากแดดเลย

ฮั่วเทียนหลันชำเลืองมอง มีประกายในดวงตาของเขา

นานมาแล้ว เขาเคยได้ครอบครองผู้หญิงคนนี้

ในโลกนี้คนที่ได้อะไรมาง่ายๆ ก็สูญเสียไปง่ายๆเช่นกัน

ฮั่วเทียนหลันเมื่อก่อนไม่เชื่อ เพราะเขาคิดว่าไม่ว่าจะทำอะไรก็คงถนอมไว้ได้ยาก

แต่ตอนนี้เขารับรู้แล้ว เพราะเขาไม่ได้หวงแหนมัน แต่เขาตั้งใจและทุ่มเทกับมัน

อย่างไรก็ตาม หยางหลิงรุ่ยซึ่งได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังคงปฏิเสธ

คนที่เคยบาดเจ็บ กลับกลายเป็นคนที่ทำร้าย

ฮั่วเทียนหลันไม่ให้หยางหลิงรุ่ยงอขา เพราะถ้าใช้แรงมากไปตอนลุกขึ้น ก็คงจะเจ็บ

หลังจากนั้นไม่นานมีร่องรอยฟกช้ำเล็กน้อยปรากฏบนขาของหยางหลิงรุ่ย

ฮั่วเทียนหลันกดมันเล็กน้อยและหยางหลิงรุ่ยก็อ้าปากค้าง และตะโกน "มันเจ็บมันเจ็บ ... "

หยางหลิงรุ่ยเธอไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนกับฮั่วเทียนหลัน เธอเมื่อทนไม่ไหวจึงส่งเสียงร้องออกมา