โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 414

หยางหลิงรุ่นขอบคุณที่ตัวเธอไม่ได้สาบานสาปแช่งอะไร มิฉะนั้นตอนนี้เธอจะกลายเป็นคนปากอย่างใจอย่าง

เธอหันศีรษะและมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันนอนอยู่บนโซฟา มองดูแล้วอึดอัดมาก

หากกลับไปที่ห้องนอน และนอนบนเตียงใหญ่ก็คงจะกว้างกว่านี้

อย่างไรเธอก็เป็นหนี้บุญคุณเขา

หยางหลิงรุ่ยกำลังสะกดจิตตัวเองอยู่ เธอเดินเข้าไปเงียบ ๆ และช่วยพยุงตัวฮั่วเทียนหลันขึ้นจากโซฟา

ในฐานะผู้หญิงที่โดยธรรมชาติเธอไม่สามารถช่วยฮัวเทียนหลันได้ เธอมีแต่ที่ต้องการความช่วยเหลือจากฮั่วเทียนหลัน

มือของฮั่วเทียนหลันกดลงบนหลังของหยางหลิงรุ่ยและทั้งสองคนดูเหมือนจะกอดกัน

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ค่อยเหมาะสม

แต่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ

เธอประคองฮั่วเทียนหลัน ออกจากห้องอ่านหนังสือ

ห้องนอนของหัวเทียนหลันถูกกั้นด้วยอีกห้อง

ทันทีที่เปิดประตูหยางหลิงรุ่ยก็เห็นภาพ

รูปแต่งงาน รูปเดี่ยว

ผู้หญิงคนนั้นเธอคืออันหรัน

ถึงแม้ว่าเธอจะยิ้มอย่างสดใส แต่ยิ่งมองๆเข้า ก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของเธอนั้นช่างชวนมอง

หยางหลิงรุ่ยมองอยู่สักพัก ก็ถูกมองเห็นข้อความที่อยู่บนภาพถ่าย

"ขอโทษ!"

มองก็รู้ว่าอักษรนี้ไม่ได้เขียนโดยผู้หญิง

และคนที่เขียนน่าจะเป็นผู้ชายเท่านั้น

นี่คือห้องนอนของฮั่วเทียนหลัน ไม่ต้องเดาเลยว่าใครเป็นคนเขียน

แต่ฮั่วเทียนหลันทำไมเขาถึงเขียนคำๆนี้?

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ผู้ชายที่เธอประคองอยู่ เขารู้สึกผิดเหรอ?

สะบัดหัวแรง ๆ และโยนความคิดที่ไม่จำเป็นเหล่านี้ออกไปจากความคิดของเธอ

หยางหลิงรุ่ยช่วยฮัวเทียนหลันให้เขานอนลงบนเตียง พอเธอกำลังจะลุกขึ้น เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้

มือของชายคนนั้นฉุดหยางหลิงรุ่ยลงบนเตียง

หยางหลิงรุ่ยยังไม่ทันจะขัดขืน เขาใช้มือจับเธอไว้แน่น

“ คุณนายหยาง คุณจะไปแบบนี้จริงๆเหรอ?”

ฮั่วเทียนหลันกระชิบที่หูของหยางหลิงรุ่ยเบาๆ

หยางหลิงรุ่ยหยุดนิ่งเมื่อชายคนนั้นพูด เขาพูดมาพร้อมกับการกระตุ้นฮอร์โมน ความอบอุ่นนี้ทำให้หูของเธอเป็นสีแดง

เธอขยับร่างกายเล็กน้อยและใช้มือดันฮั่วเทียนหลัน เพื่อให้เขาอยู่ห่างจากเธอ

"คุณฮั่ว คุณบอกว่า ให้ฉันพาคุณกลับไปที่เตียง"

ชายคนนี้ เขาคงไม่ลืมที่จะทำเรื่องเลวร้าย ซึ่งทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกพูดไม่ออก

ฮั่วเทียนหลันตอบรับ ดูเหมือนไม่รู้ผิดอะไร และพูดอย่างเฉยเมย: "ให้ผมพูดหรือ งั้นผมจถพูดว่าหลังเข้าห้องนอนทำอะไีรกันไหม "

ฮั่วเทียนหลันบอกชัดเจน เขาไม่ต้องการให้เหตุผลกับหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยเขินอาย ตอนแรกดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นทันที "คุณฮั่ว คุณหมายถึงอะไรคุณ อย่าพูดมั่วซั่ว?

“ คุณยอม ยอมที่จะได้รับบาดเจ็บเพื่อปกป้องฉัน แต่ฉันไม่ใช่หมอและฉันก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้ คุณขอให้ฉันส่งคุณกลับไปที่ห้องนอนและฉันได้ส่งคุณกลับแล้ว คุณฮั่ว สิ่งที่คุณฉันทำ ฉันจะทำมันทั้งหมด แต่ตอนนี้ฉันอยากให้คุฯรักษาสัญญาและปล่อยฉันไปได้ไหม "

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธ

เธอมาเยี่ยมฮั่วเทียนหลันด้วยใจ แต่ฮั่วเทียนหลันยังทำกับเธอแบบนี้ซึ่งทำให้เธอโกรธมาก

ด้วยสายตาที่โกรธหยางหลิงรุ่ย ประสานกับสายตาลึกลับของฮั่วเทียนหลัน

เขารู้ว่าหยางหลิงรุ่ยโกรธ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเพียงรอยยิ้มในดวงตาของเขา ซึ่งทำให้ความโกรธของหยางหลิงรุ่ยไม่มีที่จะระบายออกมา

เธอจ้องมองเธออยู่ห่าง ๆ และไม่ได้จ้องสายตาของฮั่วเทียนหลันกลับ

ดวงตาของฮั่วเทียนหลัยเหมือนอยากจะพูดอะไร และหยางหลิงรุ่ยอาจจะรู้สึกอาเจียนได้ในไม่ช้า

"คุณฮั่ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!"

“ คุณหยาง แต่คุณต้องรู้ ... ”

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันค่อยๆเคลื่อนเข้าหาเธอ

มือข้างหนึ่ง จับมือทั้งสองของหยางหลิงรุ่ยไว้

มืออีกข้าง ประคองไว้ที่เอวของหยางหลิงรุ่ย

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งนั่นทำให้หยางหลิงรุ่ยสามารถมองเห็นฮั่วเทียนหลันยิ้มด้วยความอ่อนโยนอย่างสุดซึ้ง

สิบเซนติเมตร ห้าเซนติเมตร เมื่อจมูกของฮั่วเทียนหลันกำลังจะชนจมูกของหยางหลิงรุ่ย

ในที่สุดเขาก็หยุดและพูดช้าๆตรงใบหน้าของเธอ "ผมยอมบาดเจ็บเพื่อคุณนายหยาง คุณนายหยางจะปลอบใจผมหน่อยไม่ได้เหรอ?"

"คุณ คุณ ..." หยางหลิงรุ่ยกดคอต่ำ และขยับห่างจากฮัวเทียนหลันเพียงไม่กี่เซนติเมตร แล้วพูดออกมาว่า "ฉันไม่ได้บอกว่าให้คุณช่วยฉันนี่!"

คำพูดของเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันชะงักงัน ไม่คิดว่าว่าหยางหลิงรุ่ยจะพูดคำที่ไร้ความรู้สึกเช่นนี้

เมื่อหยางหลิงรุ่ยพูดคำเหล่านี้เธอก็ตกใจเช่นกัน

มีความสับสนในใจของเธอ รู้สึกว่าดูเหมือนเธอจะพูดมากเกินไป

มันอาจทำร้ายหัวใจของฮั่วเทียนหลันหรือไม่?

แน่นอนว่าหัวใจของเธอแตกต่างจากที่เธอพูด ฮั่วเทียนหลันช่วยเธอ เธอรู้สึกขอบคุณมาก