โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 419

ป้า Ding พูดเบาๆ เตือนความสงสัย

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงระเรื่อ ป้า Ding พูดเช่นนี้ ซึ่งแน่นอนว่าป้า Ding ได้เห็นการโทรมาของฮั่วเทียนหลันแล้ว

"อื้ม ถ้าอย่างนั้น ฉันขึ้นไปดูก่อน? " หยางหลิงรุ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

เธออยากได้ยินอะไรบางอย่างจากป้า Ding ถ้าชอบอยู่ที่นี่สักพักก็อยู่สักพักเถอะ!

แต่หยางหลิงรุ่ยโชคชะตาต้องผิดหวัง เพราะป้า Ding พยักหน้าอย่างแน่วแน่ และกล่าวว่า : "ขึ้นไปเถอะ! ฉันจะไปเตรียมอาหารเย็นตอนกลางคืนคุณหยางก็ไม่ต้องออกไปแล้ว"

หยางหลิงรุ่ยวางแผนที่จะพูดอะไรบางอย่างที่เกรงใจ แต่หันกลับมาและเห็นสัมผัสของความคาดหวังจากสายตาของป้า Ding

หลังจากลังเล เธอก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ

วันนี้เธอทำร้ายความรู้สึกของป้า Ding มาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าเธอทำแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง เธอเองก็รู้สึกไร้ยางอาย

หยางหลิงรุ่ยเดินขึ้นไปชั้นบน เมื่อเขาเปิดประตูห้องนอน เขาก็ได้ยินเสียงโครมคราม จากนั้นก็เห็นว่าที่นอนสั่นอย่างเห็นได้ชัด ฮั่วเทียนหลันนอนอยู่บนฟูกแล้ว

ส่วนเมื่อกี้ฮั่วเทียนหลันกำลังทำอะไร หยางหลิงรุ่ยยังไม่ชัดเจน แต่สิ่งหนึ่งที่หยางหลิงรุ่ยมั่นใจ

นั่นคือเมื่อกี้ฮั่วเทียนหลัน แน่นอนว่ากำลังนอนอยู่อย่างไม่ขัดขืน

ผู้ชายคนนี้ จะอยู่เฉยๆไม่ได้จริงๆ!

"คุณฮั่ว คุณตื่นแล้ว? " หยางหลิงรุ่ยเอ่ยปากถาม

"อื้ม? " ฮั่วเทียนหลันเอียงศีรษะและมองไปที่หยางหลิงรุ่ย

ความรู้สึกเจ็บขาแบบนี้ ไม่ดีจริงๆ หากเป็นอาการบาดเจ็บที่แขนหรือตำแหน่งที่เพราะกิจกรรมไม่สามารถดึงได้ ฮั่วเทียนหลันจะไม่สนใจ

แต่ตอนนี้ขาได้รับบาดเจ็บ นั่นหมายความว่าฮั่วเทียนหลันไม่สามารถเคลื่อนไหวที่สำคัญได้หลายอย่าง

ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแต่เขาจะต้องทนทุกข์ทรมาน แต่ผู้หญิงตรงหน้าเขาก็ต้องเดือดร้อนเช่นกัน

"คุณหยาง คุณคิดว่าท่าทางแบบนี้ฉันเหมือนหลับแล้วไหม? "

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยไม่คาดคิด แต่ก็คาดหวังเช่นกัน

เพราะผู้ชายคนนี้ ตามความเข้าใจของหยางหลิงรุ่ย ไม่เคยรู้สึกถึงคำพูดดีๆของคนอื่น

"มีอะไรให้ฉันช่วยไหม? " หยางหลิงรุ่ยที่ขี้เกียจเกินไปที่จะต่อสู้เพื่อผลกำไรกับฮั่วเทียนหลัน เพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อไป

"มีจริงๆ " ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างไม่เข้าใจ : "ฉันกระหายน้ำ รบกวนคุณหยางเทน้ำให้ฉันสักแก้วได้ไหม! "

ไม่รู้ทำไม หยางหลิงรุ่ยมักจะรู้สึกว่าคำพูดของฮั่วเทียนหลัน ค่อนข้างแปลก

ไม่ใช่น้ำเสียงของคำพูดของเขา แต่ตอนนี้ที่เธอทำอยู่ ราวกับว่าเธอกำลังปรนนิบัติฮั่วเทียนหลัน

หนึ่งเธอไม่ใช่ภรรยาของเขา และสองไม่ใช่คนรับใช้ของเขา เรื่องเทน้ำ ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นต้องทำ!

แต่เมื่อเธอจ้องมองไปที่ตักของฮั่วเทียนหลัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ถึงอย่างไร นั่นคือเหตุผลว่ารอยแผลเป็นของชายคนนี้ มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอง!

หยางหลิงรุ่ยเดินไปรินน้ำหนึ่งแก้ว และเธอก็นำมันมา หลังจากที่เธอตั้งใจเป่าใต้เครื่องปรับอากาศ

อย่างไรก็ตามหลังจากเป่าใต้เครื่องปรับอากาศเป็นเวลานาน เธอรู้สึกเจ็บที่ไหล่ มือของเธอก็เย็นเกินไปเล็กน้อย

ไม่ใช่ เพราะนี้ไม่สบายใช่ไหม?

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะเธอเข้าใจความเจ็บปวดของฤดูร้อนที่หนาวเหน็บ

ไม่อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นความเจ็บปวด แต่ก็แทบจะไม่ต่าง

จริงๆเลย ทรมานจริงๆเลย

เมื่อมองไปที่ฮั่วเทียนหลันที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ หยางหลิงรุ่ยก็บ่นในใจ

เวลานี้ เหมือนจะทำให้ลุกขึ้นนั่งได้? แล้วให้เขาดื่มน้ำ?

แต่แบบนี้ จะโดนบาดแผลของชายคนนี้หรือไม่?

สมองของหยางหลิงรุ่ย มีความยืดหยุ่นมาก

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเธอเผชิญหน้ากับฮั่วเทียนหลันแล้ว ก็มีความไม่ค่อยดี

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างโง่เขลา เขารู้จักผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างดี หยางหลิงรุ่ยจะต้องตกที่นั่งลำบากอีกครั้ง

เขาเหลือบมองหมอนข้างๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ

ผู้หญิงคนนี้ ในช่วงสองปีที่ผ่านมาในตระกูลหยางใช้ชีวิตแบบไหน IQ ของเธอลดลงมากขนาดนี้แล้วเหรอ?

"คุณหยาง" ฮั่วเทียนหลันเอ่ย

"อื้ม? "

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ เพียงแต่รู้ว่าหน้าที่ของเธอคือการป้อนน้ำฮั่วเทียนหลัน

ไม่ใช่ ไม่ใช่ ให้ฮั่วเทียนหลันดื่มน้ำเอง

หยางหลิงรุ่ยรีบแก้ไขความคิดในใจของเธอในตอนนี้

"คุณสามารถใช้หมอน เพื่อยกตัวฉัน หรือจะประคองฉัน แล้วพิงเตียงก็ได้ " ฮั่วเทียนหลันเตือนอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าเขากำลังถามหยางหลิงรุ่ย

แต่ในความเป็นจริง เขากำลังปลุกสมองที่ค่อนข้างทึบของหยางหลิงรุ่ย

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงระเรื่อ เธอพูดเบาๆ : "ฉัน ฉันรู้......"

จากนั้น หยางหลิงรุ่ยก็พยุงฮั่วเทียนหลัน ย้ายไปข้างเตียง และวางหมอนไว้ข้างใต้เพื่อที่เขาจะได้ลุกขึ้น

จากนั้น เธอก็นำน้ำบนโต๊ะข้างเตียงที่อุณหภูมิกำลังพอดี น้ำเย็นๆ ส่งให้ฮั่วเทียนหลัน

"ดื่มเถอะ! "

ฮั่วเทียนหลันมองดู แต่ไม่ได้รับทันที

"ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันเป็นคนป่วยนะ? "