โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 420

ความรู้สึกนั้นเป็นความรู้สึกที่ผู้ใหญ่ทุกคนเข้าใจ

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บปวดในใจ และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หยางหลิงรุ่ยโดยไม่ได้พูดอะไร

เขาคิดแล้วว่าหยางหลิงรุ่ยจะต่อสู้

แต่เขาไม่คิดว่า หยางหลิงรุ่ยจะต่อสู้มาถึงขนาดนี้

ตอนแรกเขาเตรียมใจเอาไว้แล้ว ว่าหยางหลิงรุ่ยไม่มีทางให้เขาทำสำเร็จง่ายๆ

ในฐานะผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมี EQ ที่สูงที่สุดของนักธุรกิจ ฮั่วเทียนหลันเขาใจจิตใจผู้หญิงเป็นอย่างดี

เรื่องที่หยางหลิงรุ่ยฝึกฝนมาเป็นเวลานาน เขารู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว

แต่ด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้เธอไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้

นี่ไม่ใช่ปัญหา ฮั่วเทียนหลันสามารถช่วยเธอได้ สุดท้ายเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง

เขายังคงข่มขู่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเพื่อไม่ให้เธอหลบหนีไปได้

มองตรงไปที่เธอ รู้สึกว่าเธอไม่มีความกล้าที่จะสบตากับเขา

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ดวงตาที่ใสสะอาดคู่นั้น เนื่องจากความกังวลจึงมีอาการสั่นเล็กน้อย

หยางหลิงรุ่ยที่เป็นแบบนี้ คืออันหรันเมื่อก่อน นี่จึงมำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกหลงไหล

ความรู้สึกที่ฮั่วเทียนหลันมีให้กับหยางหลิงรุ่ยไม่มีใครสามารถเข้าใจได้

เขาเคยเกียจเธออย่างมาก และก็ค่อยๆเริ่มรักเธอ และในตอนนี้เขาก็ปฏิบัติกับหยางหลิงรุ่ยเหมือนกับในตอนที่เขามีอันหรันอยู่

ในตอนที่เสียเธอไป ฮั่วเทียนหลันเสียใจมาก

เห็นกันอยู่ว่าถ้าในตอนนั้นเขาใช้คำพูดที่อบอุ่นและอ่อนโยนกับเธอมากกว่านี้ และบอกให้เธออยู่กับเขา ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่จากไป

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้พูดแบบนี้ออกไป

ในโลกนี้ไม่มีการเริ่มต้นใหม่อีกแล้ว

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงหมดความหวังทั้งๆที่เขายังอยากจะดูแลผู้หญิงคนนั้นต่อไป

และความรับผิดชอบนี้ทำให้สามารถก้าวข้ามสิ่งนี้ไปได้

มีเขาเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองแคร์หยางหลิงรุ่ยแค่ไหน

เขาสามารถทิ้งทุกอย่างบนโลกเพื่อแลกกับเธอได้

เขาขอแค่เพียงได้อยู๋ข้างๆกับหยางหลิงรุ่ยเท่านั้น

“คุณชอบผมไหม?” ฮั่วเทียนหลันไม่รีรออะไรต่อไปแล้ว เขาถามออกไปตรงๆ

หยางหลิงรุ่ยที่ประหม่าตั้งแรก ยิ่งผู้ชายคนนี้พูดแบบนี้ออกมาเธอยิ่งตัวสั่น

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างลึกซึ้ง สังสัยอยู่สักพกจากนั้นพูดออกไปเสียงต่ำๆ “คุณฮั่ว ฉัน ฉัน.....”

หยางหลิงรุ่ยพูดว่าฉันตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังพูดสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ในใจออกมาไม่ได้

เหมือนสายตาของฮั่วเทียนหลันจะมีเวทย์มนต์ เขาจ้องหน้าหยางหลิงรุ่ยสะกดให้เธอพูดออกมา พูดออกมา....

หยางหลิงรุ่ยที่เกือบจะถูกฮั่วเทียนหลันชักจูง ตอนนี้ในใจของเธอก็ต่อสู้ขึ้นมา

“ไม่......” ตอนที่เธอจะพูดคำสุดท้ายออกมา หยางหลิงรุ่ยก็มองเห็นสายตาที่เจ็บปวดของฮั่วเทียนหลัน

เธอหยุดนิ่ง สุดท้ายเธอก็เก็บคำสุดท้ายกลับเข้าไปในใจเธอ

เขาดีต่อเธอมาก ในความเป็นจริงเธอก็แค่ทนไม่ไหวกับการกระตุ้นอารมณ์ของเขา

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าเธอทำแบบนี้มันไม่ถูก

แต่ในใจของเธอตรงกับปากของเธอว่าไม่ชอบจริงๆใช่ไหม?

หยางหลิงรุ่ยเข้าใจอย่างมากว่ามันไม่ใช่แน่นอน

แต่อะไรที่เคยเป็นอุปสรรค ตอนนี้ก็ยังคงเป็นอุปสรรคเหมือนเดิม

ความจริงมันช่างโหดร้าย โชคชะตาไม่ยอมให้เธอและฮั่วเทียนหลันอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่น

หยางหลิงรุ่ยไม่พูด ฮั่วเทียนหลันก็คงไม่ยอมปล่อยเธอไป

“คุณนายหยางไม่พูด ก็แปลว่าคุณนายชอบผมใช่ไหม?”

มองไปที่ใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน เขายิ้มออกมาเพราะสิ่งที่เขาทายอยู่ในใจ

หยางหลิงรุ่ยส่ายหัว เธอเป็นผู้หญิงที่มีหลักการ ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันแต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธความคิดเดิมของเธอได้

สุดท้ายแล้วผู้ชายคนนี้ยังคงบังคับเธอ

“งั้นแสดงว่าคุณนายหยางไม่ชอบผม?”

ฮั่วเทียนหลันถามต่อไป ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยกำลังใจลอย ดังนั้นเธอจึงฟังไม่ชัดว่าผู้ชายคนนี้กำลังพูดอะไร

แต่เธอได้ยินแค่คำว่า ชอบ

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าอีกครั้ง

แต่จู่ผู้ชายคนนี้ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยตะลึงมาก

เขากำลังยิ้มอะไร?

“ไม่ชอบก็ส่ายหน้า งั้นก็แสดงว่าคุณนายหยางชอบผมสินะ ฉันจะยอมรับความรักของคุณนายและให้โอกาสคุณนายอีกครั้ง!”

พูดจบฮั่วเทียนหลันก็เอนตัวลงและก้มไปจูบที่ริมฝีปากของหยางหลิงรุ่ย

ครั้งนี้เขาอ่อนโยนมากจึงทำให้หยางหลิงรุ่ยเพลิดเพลินกับการจูบมาก

หยางหลิงรุ่ยตะลึงตอนนี้เธอเพิ่งจะคิดได้ว่าเมื่อสักครู่เธอพูดอะไรออกไป

ผู้ชายคนนี้ถามเธอว่าชอบเขาไหม?

เธอส่ายหน้า

ผู้ชายคนนี้ถามเธอว่าไม่ชอบเขาใช่ไหม?

เธอก็ยังคงส่ายหน้า