โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 434

เคยพูดอะไรกับผู้ชายคนนี้?

หยางหลิงรุ่ยนิ่งไปสักพักเพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถนึกถึงสิ่งที่เธอพูดกับฮั่วเทียนหลันได้

ดูเหมือนเธอไร้ความรู้สึก แม้จะบางทีมันจะเป็นคลุมเครือ เธอพูดกับฮั่วเทียนหลันไปไม่น้อยนี่?

ฮั่วเทียนหลันหมายถึงอะไร?

เมื่อเห็นว่าหยางหลิงรุ่ยอยู่ในความงุนงง ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกเหมือนสีซอให้ควายฟัง

เขาถอนหายใจและพูดอย่างหมดหนทาง "คุณนายหยางเป็นคนขี้ลืมจริงๆ แต่ไม่เป็นไรคุณลืมก็ลืมไป แต่ผมยังจำมันได้ชัดเจน"

“ คุณเคยบอกว่า คนมีชีวิตอยู่ ต้องอยู่ในปัจจุบันและมองไปในอนาคต ไม่ควรมาคิดถึงแต่อดีต”

"อ๋อ?" หยางหลิงรุ่ยรู้สึกเหมือนประโยคนี้คุ้นเคย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเคยพูดมาก่อนหรือไม่

เพราะหลายครั้ง อาจเป็นเพียงเพราะต้องการพูดให้ฮั่วเทียนหลันฟังเฉยๆ

หยางหลิงรุ่ยซึ่งถูกทำให้โกรธ บางทีก็อาจหลุดพูดอะไรออกมา

แน่นอนว่าทุกครั้งคำพูดของเธอไม่มีผลอะไรกับฮั่วเทียนหลัน

"ประโยคดูคุ้นมาก เป็นไปได้ที่ฉันพูดมันออกไป" หยางหลิงรุ่ยพบมองสายตามของฮั่วเทียนหลัน เธอคงปฏิเสธอะไรไม่ได้และเธอทำได้เพียงพยักหน้า

“ มันไม่ใช่แค่เป็นไปได้ คุณพูดมันจริงๆครับ” ฮั่วเทียนหลันแก้ไขความในไม่แน่ใจของหยางหลิงรุ่ย

ผู้หญิงคนนี้หากไม่ถูกบังคับจนถึงที่สุด เธอมักจะปล่อยให้สิ่งที่มันคั่งค้างอยู่ในปากของเธอโดยไม่พูดออกมา

“คุณฮั่วมีความสุขก็ดีแล้วค่ะ” เมื่อรู้สึกว่าน้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจหยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะจ้องเขาโดยไม่พูดอะไร

ฮั่วเทียนหลันต้องการจะพูดเพื่อใส่ไฟ แต่เมื่อมองไปที่หยางหลิงรุ่ยที่ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการที่จะคุยเรื่องอดีตกับเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

การพูดถึงเรื่องนี้ ก็เพื่อที่จะพูดแทงใจหยางหลิงรุ่ย

"อัลบั้มภาพนี้ ผมรู้ดีเพราะลั่นลานเป็นลูกสาวของผม และในฐานะพ่อ ผมก็สามารถเลี้ยงดูลั่นลานได้ แต่ปัจจัยอะไรหลายๆหย่างที่ลั่นลานที่ผมไม่สามารถจะไปควบคุมอะไรเธอได้ เช่นเธอเชื่อว่าอัลบั้มรูปนี้ คนที่ถ่ายรูปกับเธอ ก็คือคุณ"

คำพูดที่เย็นชาของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกอึดอัด

สิ่งที่ลั่นลานคิดมันคือเรื่องจริง

เป็นเพราะเธอมัวแต่ถือทิฐิ ในฐานะแม่ เธอมันแย่จริงๆ

แม้ว่าลั่นลานจะย้ำขนาดไหน หยางหลิงรุ่ยก็ยังปฏิเสธ

"ฉันต้องขอโทษในเรื่องนี้ด้วยค่ะคุณฮั่ว ฉันหวังว่าคุณจะบอกลั่นลานว่าฉันไม่ใช่แม่ของเธอ ... "

ยิ่งหยางหลิงรุ่ยพูดมากเท่าไหร่เสียงของเธอก็ยิ่งแผ่วลง และเธอก็รู้สึกได้ว่า เธอไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะบอกกับฮั่วเทียนหลัน

ดูเหมือนว่าคำพูดของฮั่วเทียนหลันจะเป็นความจริงโดยปริยายแล้ว

เธอสูญเสียความทรงจำไปสองปีและเธอมีความสุขกับการเป็นซิงเกิลมัม

แม้ว่าคนภายนอกอาจจะคิดว่าแปลก

แต่จากมุมมองของหยางหลิงรุ่ยเธอรู้สึกเต็มไปด้วยความสุข

แต่ความสุขนี้ได้ถูกทำลายลงเมื่อฮั่วเทียนหลันปรากฎตัวขึ้น

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันปรากฏตัว เธอก็รู้เรื่องต่างๆมากมาย แม้จะมีการคุยเรื่องการแต่งงานกับจางรันแล้ว แต่พวกเขาแยกทางกันเพราะเหตุนี้

เป็นเพราะหยางหลิงรุ่ยฟื้นคืนจากความทรงจำ จึงรู้ว่าจางรันเป็นน้องชายของเธอ

ถ้าเธอกับจางรันใช้ชีวิตร่วมกัน ก็คงจะเรียกว่าชิบหายวายวอด

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจแยกทางกัน

ชีวิตของเธอยุ่งเหยิงไปหมด

เธอรู้ว่าแต่เดิมเธอชื่ออันหรัน พ่อแม่ของเธอตายไปแล้ว พ่อของเธอเป็นตระกูลอันที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่แม่ของเธอก็เป็นแค่ลูกสาวคนโตของตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลหยาง

ชื่อปัจจุบันของเธอคือ หยางหลิงรุ่ยซึ่งหมายความว่าเธอได้อำลาอดีตอย่างสมบูรณ์และเลือกชีวิตใหม่

และสิ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนนั่นก็คือ ชิงหรงเป็นลูกสาวแท้ๆของเธอ

เมื่อเผชิญกับความจริงที่โหดร้าย หยางหลิงรุ่ยบางทีก็รับไม่ได้มาหลายต่อหลายครั้ง

มันเหมือนกับความคิดที่เป็นฝังรากลึก เธอไม่สามารถเปลี่ยนความในจิตใจของเธอได้เลย

ดังนั้นเธอจึงซ่อนตัวอยู่ในห้องครั้งแล้วครั้งเล่า โดยคิดถึงเรื่องราวของชีวิตในอนาคต รวมถึงเรื่องคู่ชีวิตของเธอ

สุดท้าย เธอก็ยังไม่กล้าที่จะก้าวไปต่อ

เธอขอทำบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่ตอนนี้เธอกลับเสียใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

นั่นคือการปิดตัวเองและบอกลากับทุกๆอย่าง

เธอโง่เพียงเพื่อรักษาชีวิตที่มีความสุขและเรียบง่ายในปัจจุบัน

เธอคิดดีแล้ว แต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายมาก

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาที่เฉียบคม ราวกับมองทะลุหยางหลิงรุ่ย ตรงไปที่หัวใจของเธอ

เขาอยากจะดูว่าเลือดของเธอเป็นสีแดงหรือไม่ และหัวใจที่เต็มไปด้วยพลังนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำหรือยัง

เธอพูดด้วยความไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ได้ยังไง?

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วมาก เนื่องจากยืนเป็นเวลานาน บาดแผลที่ขาของเขาก็ยังไม่หายดี

เสียงของเขาดังก้องในห้อง “คุณนายหยาง คุณจำข้อตกลงของเราได้ไหม?”

คำพูดของ ฮั่วเทียนหลันเต็มไปด้วยพลังบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

เสียงของหยางหลิงรุ่ยแหบแห้ง เธอหัวเราะกับตัวเองและพูดว่า "คุณฮั่ว คุณคิดว่าฉันจะจำได้ไหม"

"ใช่สิ! คุณคงลืมไปแล้ว" เสียงของฮั่วเทียนหลันแผ่วลง

"คุณสัญญากับผมว่า คุณจะอยู่กับผมตลอดไป แล้วเราจะมีลูกที่น่ารักและมีความสุขด้วยกันตลอดไป"

ฮั่วเทียนหลันพูดทีละคำ และทุกคำดูเหมือนจะเป็นค้อนหนักกระแทกเข้าไปในหัวใจของหยางหลิงรุ่ย