โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 440

ก่อนหน้านี้หยางยานเชื่อเป็นคนแรก

หยางหยวนและตงเหยียนแต่งงานกันมานานขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย

ถึงแม้ตระกูลหยางจะมีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดแต่ก็ไม่ได้ระบุถึงสิ่งเหล่านี้ไว้

แต่ก็มีคนจากด้านนอกซุปซิบกันอยู่มากว่านายน้อยแห่งตระกูลหยางและคุณนายของเขาเป็นหมั่นหรือไม่?

และหลังจากที่ชิงหรงถึงมอบคืนให้กับแม่ตัวจริง การรับเลี้ยงเด็กบุญธรรมก็สิ้นสุด

หยางหยวนไม่ได้อธิบายอะไร ตงเหยียนก็เช่นกัน

สำหรับข่าวลือด้านนอกแล้ว เหมือนกับว่าพวกเธอจะยอมรับโดยปริยาย

นี่จึงทำให้หยางยานอดไม่ได้ที่จะเชื่อ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยคิดว่าพี่ชายคนโตของเขาจะเป็นคนตื้นเขิน

หลังจากที่มีหยางหลิงรุ่ยเพิ่มเขามาอีกคน

ตอนนั้นหยางยานยังไม่คุ้นชิน แต่อย่างไรก็ตามเธอเป็นคนสุดท้องคนในครอบครัวจึงรักและดูแลเธอเป็นพิเศษ

แต่การมาของหยางหลิงรุ่ยทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

แต่หยางยานก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เนื่องจากเธอความจำเสื่อมและท่าทางที่บอบบางของเธอทำให้คนที่เห็นรู้สึกเป็นห่วง

ดังนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พบกับเธอบ่อยๆแต่ด้วยสิ่งที่กล่าวมานี้ทำให้เขายอมรับเธอว่าเป็นน้องสาวได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นชิงหรงก็คุ้นชินอย่างรวดเร็ซและเรียกหยางหลิงรุ่ยว่าแม่มาโดยตลอด

หยางยานจึงคิดว่าเป็นเพราะชิงหรงขาดความรักจากผู้เป็นแม่ เธอถึงทำแบบนั้น

แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้วเห็นได้ชัดเลยว่าชิงหรงเป็นลูกสาวแท้ๆของหยางหลิงรุ่ย

ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดดังนั้นชิงหรงจึงเรียกหยางหลิงรุ่ยว่าแม่

แต่เด็กคนนี้จะมีสถานะเป็นอะไร?

หยางยานนึกถึงอะไรบางอย่าง เขาจึงส่งคนให้ไปแก้ปัญหาโดยทันที

เขาโทรศัพท์ออกไป ไม่นานก็มีคนเข้ามา

“นายสามมีอะไรให้รับใช้ครับ”

“นายพาเขาไปสืบมาหน่อยว่าเด็ฏคนนี้เป็นใครกันแน่”

“ทราบครับ!”

บอดี้การ์ดหนุ่มเป็นคนพาไป ส่วนหยางยานก็นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับเคาะหน้าปกหนังสือ

ตอนนี้ใจของเขาสับสนเล็กน้อย ถ้าหากเขาเดาไม่ผิด เขาน่าจะเป็นคนเพียงคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้ของตระกูลหยาง

นึกถึงตรงนี้หยางยานก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ก็ใช่ เขาไม่ใช่สายเลือดแท้ๆของตระกูลหยาง เขาเป็นแค่ลูกบุญธรรมเท่านั้น

ดังนั้นเมื่อเขาเติบใหญ่จึงออกจากตระกูลหยางมาอย่างไม่เต็มใจ

เขาหลีกเลี่ยงข้อสงสัยและหลีกเลี่ยงผู้ที่จะมาเข้าใจผิด

หยางยานไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากเกินไปหรือเปล่า ถึงแม้ว่าเขาจะบอกกับตัวเองในใจมาตลอดว่าเขาเป็นพนักงานคนหนึ่งของตระกูลหยาง

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หลังจากที่หยางยานบอกให้เข้ามา ชายชุดดำก็พาบอดี้การ์ดหนุ่มเดินเข้ามา

“เป็นอย่างไรบ้าง?” หยางยานเปิดปากถาม

“นายสาม เด็กคนนั้นเป็นลูกสาวของฮั่วเทียนหลัน และหลังจากเปรียบเทียบกับลูกสาวของเขาลั่นลานกับคุณหนูชิงหรงแล้วน่าจะเกิดวันเดียวกัน แต่ในเอกสารของบัตรประชาชนนั้นทั้งสองคนเกิดต่างกันเจ็ดวัน”

“เจ็ดวัน งั้นก็ไม่น่าจะเป็นคู่แฝด” หยางยานรีบตัดสินใจ

เด็กที่เป็นฝาแฝดกันจะเกิดห่างกันเพียงไม่กี่นาทีแต่นี่ห่างกันตั้งเจ็ดวัน พวกเธอจะเป็นฝาแฝดกันได้อย่างไร?

แต่คำถามที่เขาไม่คาดคิดก็ออกมาจากปากของชายชุดดำ

“นายสาม คุณยังจำได้ไหมครับ คุณหนูชิงหรงเป็นคนที่ปู่หยางพาตัวกลับมาใช่ไหมครับ?

“ใช่!” หยางยานตอบไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เขาไม่รู้ว่าชายชุดดำต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

นี่เป็นลูกน้องที่เขาไว้ใจที่สุด คนคนนี้ติดตามเขามาตั้งแต่เขาออกมาสร้างบริษัทใหม่ๆ

“ปู่หยางพาชิงหรงกลับมามันก็ต้องใช้เวลาไหมครับ? แต่เท่าที่ผมทราบมาแม่ของเด็กผู้หญิงที่ชื่อลั่นลานคนนั้นมีชื่อว่าอันหรัน หน้าตาของเธอเหมือนกับคุณนายหยางไม่มีผิด!”

ชายชุดดำพูดออกมาตรงๆขนาดนี้ต่อให้หยางยานโง่ขนาดไหนเขาก็ต้องเข้าใจบ้าง

เขาขมวดคิ้ว และนึกถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนด้วยความตกใจ

ชายชุดดำเป็นคนที่เชื่อใจได้ เรื่องที่หยางยานเป็นคนสั่งให้เขาไปทำจะสำเร็จมากกว่า 90% และการคาดคะเนของเขาก็แม่นยำเช่นกัน

ถึงแม้ว่าหยางยานไม่อยากจะเชื่อก็คงเป็นไปไม่ได้

แต่ข้อมูลที่เขาได้รับมานี้มันสะเทือนใจไปไหม?

หยางยานตกอยู่ในห้วงความคิดและโบกมือเป็นสัญญาณว่าชายในชุดดำสามารถออกไปได้

ชายชุดดำพยักหน้าและเดินออกไป

เฝ้าประตูหน้าห้องเอาไว้ อย่างให้ใครมารบกวน

หยางยานเลื่อนหมายเลขโทรศัพท์ไปที่เบอร์ของหยางหยวนหลายครั้งและคิดที่จะโทรไปหา

แต่ทุกครั้งเขาก็ลังเลและไม่ได้โทรไปในที่สุด

หยางหยวนและคนอื่นๆไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ นั่นมันจะต้องมีเหตุผลแน่ๆ

ถึงแม่ว่าในใจของหยางยานจะคิดแบบนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในใจ

จู่ๆโทรศัพท์ที่เพิ่งจะปิดไปของเขาก็มีสายโทรเข้ามา

หยางยานมองไปดูเป็นเบอร์แปลก เขารู้สึกไม่สบายใจจึงตัดสายทิ้งไป

แต่สายโทรศัพท์สายนี้ก็ยังคงไม่ตัดใจโทรมาแบบไม่หยุดหย่อน

สุดท้ายหลังจากที่เขาตัดสายไปสี่ครั้ง เขาก็ตัดสินใจที่จะรับมัน

“มีอะไรพูดมา!” มีความเย็นชาในน้ำเสียงของเขา

อีกด้านหนึ่งเหมือนจะถูกทำให้ตกใจจึงเงียบไปพักหนึ่ง ในตอนที่หยางยานจะวางสายโทรศัพท์ อีกด้านหนึ่งก็พูดออกมาเบาๆว่า “นายสาม ขอคุณอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ?”

“ผมไม่มีเวลา” พูดจบหยางยานก้เตรียมที่จะวางสายโทรศัพท์

เขาเป็นคนไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความระกระหว่างชายหญิงนี่ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าดังนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย