โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 441

หยางยานจึงรู้สึกรังเกียจตัวเองขึ้นมาทันที แบบนี้เรียกว่าเสือกเรื่องชาวบ้านใช่ไหม?

สิ่งที่แสดงออกมานี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงเธอ

“งั้น....ให้ฉันไปส่งไหมเถอะ!”

คนที่เงียบสงบมาโดยตลอดอย่างหยางยานเอ่ยปากออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เอ๋? นายสามสนใจฉันขึ้นมาหรอ?” ผู้หญิงชุดขาวพูดออกมาอย่างล้อเลียนจากนั้นพูดต่อออกมาอีกว่า “คุณควรจะรู้ไว้ว่าใบหน้าของฉันภายใต้ผ้าคลุมสีขาวนี้มีรอยบาดแผลอยู่!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงชุดขาวพูด หยางยานถึงกับตกตะลึง

เนื่องจากสิ่งที่เป็นกุญแจสำคัญที่เขาได้ยินก็คือใบหน้าของเธอมีรอยแผลเป็น

ใบหน้าของเธอเสียโฉมจริงหรือไม่?

หยางยานจึงรีบนึกถึงสิ่งต่างๆที่เขาเคยสั่งให้คนไปทำทั้งหมด หลังจากนั้นน่าเศร้ายิ่งนัก เขาพบว่าถ้าสิ่งไหนเป็นสิ่งที่อันตรายเขาก็จะปล่อยให้ผู้อื่นเป็นคนไปทำ

ดังนั้นสำหรับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาจึงไม่มีความทรงจำกับเธอเลย

“ฉันคิดว่าพวกเราควรจะรู้จักกันไว้”

หยางยานรวบรวมสติและพูดออกไปอย่างใจเย็น

“ห๊า? ฉันมันก็แค่ตัวละครตัวหนึ่ง”

ผู้หญิงชุดขาวหันมามองหยางยาน เธอนึกถึงภสพของหยางยานในความทรงจำของเธอ ตอนนี้รูปรักของเขาไม่เหมือนกับตอนนี้ เธอจึงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

แต่รอยยิ้มที่ออกมาของเธอนั้นถูกปิดบังอยู่ หยางยานจึงมองไม่เห็น

“เธอต้องการอะไรจากฉัน?”

หยางยานไม่ใช่คนที่มีประสาบการณ์อะไรมากมาย แต่เขาก็รู้ว่าโลกนี้ไม่มีความรักที่ไม่มีเหตุผลเช่นเดียวกับไม่มีความเกลียดชังที่ไม่มีที่มา

เขาได้สิ่งที่เขาต้องการจากเธอ เธอก็ก็ควรจะได้สิ่งที่เธอต้องการจากเขา

“ความคิดของฉันสามารถทำให้นายสามสบายใจได้ไหม?”

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นทำให้หยางยานตัวสั่น

ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงคิดว่าคำพูดนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เขาเคยฟังมาจากที่ไหนวักแห่ง

คำตอบนั้นชัดเจนอยู่แค่เอื้อมแต่เขากลับจำมันไม่ได้

“อย่าพูดซับซ้อนได้ไหม?”

หยางยานคิดจนหงุดหงิด เขาถอนหายใจออกมา

เขามองไปรอบ ๆ สถานที่นี้อยู่ห่างไกลจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ยังคงต่อรองกับเขา เธอพูดจนเขารำคาญ เขาอยากจะถอดผ้าคลุมออกเพื่อจะได้รู้ไปเลยว่าเธอเป็นใคร

“นายสามเป็นคนไม่มีความอดทน!”

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รีบร้อน เมื่อเห็นหยางยานหมดความอดทนเธอก็ทำน้ำเสียงประชดประชันในลำคอของเธอ

คุณต้องรู้ว่าด้วยสถานะในปัจจุบันของหยางยานแล้ว ใครมั่งที่สามารถพูดกับเขาแบบไร้มารยาทได้บ้าง?

สิ่งนี้ทำให้หยางยานรู้สึกอึดอัดใจ เขากำหมันแน่นและครุ่นคิดว่าตนเองควรจะบังคับผู้หญิงคนนี้ดีหรือไม่

มันเสียเวลาที่จะมาเล่นอะไรกับเธอแบบนี้

“นายสามคิดจะใช้กำลัง?”

ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่หยางยาน และดูเหมือนเธอจะรู้ว่าหยางยานกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อเธอพูดออกมา หยางยานก็รู้สึกตกใจ

เขายืนยันอย่างเต็มที่ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นคนที่เขารู้จักและรู้จักเป็นอย่างดี

ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางมองเห็นแผนเล็กๆที่ซ่อนอยู๋ในใจของเขาได้หรอก

ทั้งสองมองหน้ากันและในที่สุดหยางยานก็ยิ้มเยาะพร้อมพูดออกมาว่า “โอเค ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระกับเธอ เธอไม่อยากพูดก็ไม่ได้พูด”

หยางยานพูดจบก็หันหน้าไปทางที่รถจอดและเดินออกไป

หญิงสาวมองเห็นเงาของหยางยานที่กำลังเดินจากไปเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เธอมันใจมาก หยางยานคนที่เธอรู้จักจะไม่จากไปแน่นอน

ที่เขาทำแบบนี้ก็เหมือนปล่อยให้เธอตายใจ

แต่ไม่นานเธอก็เห็นหยางยานเดินขึ้นรถจากนั้นเขาก็ติดเครื่องและขับรถออกไป

หญิงสาวตกใจ เธอก้าวออกมาด้านหน้าและตะโกนเรียกหยางยานแบบไม่รู้ตัว

แต่ในตอนนั้นหยางยานได้แตะคันเร่งไปแล้ว ท่ามกลางเสียงคำรามของเครื่องยนต์ เสียงตะโกนของเธอก็หมดความหมายเขาจากไปโดยไม่หันกลับมามองที่เธอเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวมองรถของหยางยานที่ค่อยๆไกลออกไป

เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ชื่อเสียงของบุตรชายคนที่สามของตระกูลหยางโด่งดังมากในท้องถนน

เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองในตอนที่เขาโกรธหรือไม่พอใจได้ ดั้งนั้นจึงทำให้ผู้หญิงหลายคนไม่ชอบเขา

แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ไม่รู้ว่าเขาก็มีความเย็นชาในหัวใจ

แต่ที่หยางยานแสดงออกมากับผู้หญิงคนนี้อย่างอ่อนโยนตอนที่เธอเดินเข้าไปในป่าหละ?

เขาเย็นชามากๆจนคนส่วนใหญ่ไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้

ดังนั้นจึงไม่มีใครเคยรู้มาก่อนว่าตอนที่เขาอ่อนโยนมันเป็นอย่างไร

หญิงสาวดึงผ้าคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสวยงาม

สิ่งที่กำลังกระซิบอยู่ในปากของเขาเสียงนั้นเงียบมาก แต่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบนี้ทำให้มันชัดเจนมาก

“หยางยาน คุณทิ้งฉันไว้แล้วไปคนเดียวอีกแล้วนะ!”

。。。。。。

หยางหลิงรุ่ยกลับมาที่ทำงานอีกครั้ง แต่สิ่งที่ผิดปกติไปคือเธอไม่ได้ติดต่อกับฮั่วเทียนหลันแล้ว นี่เป็นการกระทำทางจิตวิทยา

และเหมือนว่าในโลกของฮั่วเทียนหลันก็ไม่มีหยางหลิงรุ่ยอยู่ในนั้นแล้ว

แม้แต่ดอกไม้และขนมที่เคยส่งให้เธอทุกวันก่อนก็หายไป

สิ่งนี้ทำให้เย่ตงซึ่งคุ้นเคยกับการตกแต่งด้วยดอกไม้ในทุกหนทุกแห่งรู้จึงสึกอึดอัดเล็กน้อย

เธอถามหยางหลิงรุ่ยเป็นการส่วนตัวหลายครั้งว่ามีปัญหาอะไรกับฮั่วเทียนหลันหรือเปล่า

แน่นอนว่าหยางหลิงรุ่ยต้องปฏิเสธ แต่เมื่อเย่ตงถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันหลายครั้งก็ทำให้เธอลังเลออกมา เธอพูดออกมาว่า “พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ความสัมพันธ์ต่อจากนี้ฉันก็ยังไม่ได้คิดไว้”

เย่ตงไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างฮั่วเทียนหลันและหยางหลิงรุ่ย จากมุมมองของหญิงสาวที่เรียบง่ายเธอคิดว่าฮั่วเทียนหลันเหมาะสมที่จะเป็นสามีที่ดีของผู้หญิงทุกคน

รวย หล่อ ใจดี อ่อนโยน ทุกคำเหล่านี้มีอยู่ในตัวฮั่วเทียนหลันทั้งหมด

นี่ช่างเป็นอะไรที่เหมาะเจาะจริงๆ ช่างเหมาะสมกับหยางหลิงรุ่ยเสียจริงๆ

ดังนั้นเมื่อเธอเห็นว่าฮั่วเทียนหลันและหยางหลิงรุ่ยไม่ได้ตืดต่อกันเป็นเวลานาน เธอจึงพูดชื่นชมฮั่วเทียนหลันต่างๆนาๆเพื่อเป่าหูหยางหลิงรุ่ย

ทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของเย่ตง หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ทุกคนไม่ได้เหมือนกันเธออยากจะบอกเย่ตงไปแบบนี้ บางครั้งอาจจะไม่ใช่เธอที่ไม่อยากติดต่อฮั่วเทียนหลัน แต่อาจจะเป็นเพราะฮั่วเทียนหลันไม่อยากติดต่อเธอก็ได้?