โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 442

พอนึกถึงว่าชิงหรงจะได้เจอกับลั่นลานในอนาคต พวกเธอก็คงจะรู้ว่าพวกเธอเป็นพี่น้องกัน

รอยยิ้มที่ขมขื่นปรากฎบนใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย

เธอกล้าที่จะคาดหวังเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้หรือไม่?

ความรักของเธอกับฮั่วเทียนหลันเป็นเหมือนสิ่งที่ล่องลอยอยู่ในอากาศจะล่มลงเมื่อไหร่เธอก็ไม่สามารถคาดเดาได้

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพชิงหรงที่กำลังนอนหลับอยู่

เปิดวีแชทไปที่หน้าต่างของฮั่วเทียนหลันเพื่อที่จะส่งรูปให้ แต่จู่ๆเธอก็ลังเลขึ้นมา

สิ่งนี้เหมือนกับว่าจะส่งไปไม่ได้ใช่ไหม?

ถ้าหากผู้ชายคนนี้รู้ว่ายังมีลูกสาวอีกคนอยู่ในบ้านของตระกูลหยาง

ตามนิสัยของฮั่วเทียนหลันแล้ว เขาคงจะมาพาตัวชิงหรงไปจากตระกูลหยางใช่ไหม?

หยางหลิงรุ่ยยิ้มออกมาอย่างขมขื่นอีกครั้ง รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวกับอาการที่ตัวสั่น เธอกำลังบังคับให้ตัวเองสงบลงอีกครั้ง

เธอกระตุกปากขึ้น ทำไมเธอถึงคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว?

หลังจากที่มองชิงหรงที่หลับอยู่ เธอก็เดินลงไปที่ด้านล่าง

เธอลงไปเก็บของเล่นที่อยู่ในห้องนั่งเล่นจากนั้นก็นั่งดูซีรี่ส์ต่อบนโซฟา

นี่เป็นละครครอบครัวที่กำลังโด่งดังในขณะนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นค่ายเล็กๆและมีฉากจัดแสดงเพียงไม่กี่ห้อง

ละครเรื่องนี้มีเรื่องราวเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของแม่ที่เลี้ยงลูกหลายๆคนด้วยตัวคนเดียว

คนที่ชอบดูละครประเภทนี้ต้องเป็นพวกผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว

ก็เหมือนกับหยางหลิงรุ่ยที่สูญเสียความทรงจำไป แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอก็คงไม่เข้ามาดู

แต่ไม่รู้ว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยถึงเข้ามาดูด้วยความสนใจ

เมื่อเห็นแม่และลูกอีกสองคนสูญเสียครอบครัวไปในใจของหยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกเจ็บปวด

เนื่องจากเธออินกับบทละครมากจึงทำให้ดวงตาของเธอแดงขึ้นมา

แต่จู่ๆก็มีคนกดออด

คนที่จะเข้ามาในคฤหาสน์ของตระกูลหยางได้ก็มีแต่คนของตระกูลหยางเท่านั้น

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงทำได้แค่ลุกขึ้นและลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากเปิดประตู คนที่ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของเธอก็พูดออกมาอย่างสุภาพว่า “คุณหนู นายท่านให้คุณไปพบ”

หยางหลิงรุ่ยตกใจ เธอรู้จักคนรับใช้คนนี้ เขาเป็นคนสนิทของพี่ชายของเธอ

“มีเรื่องอะไร?”

เธอถามออกไปโดยไม่ทันคิด เนื่องจากใจของเธอไม่ค่อยดีเธอจึงอยากคุยกับหยางหยวนมานานแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่มีความกล้าและไม่ได้เข้าไปพบกับเขามาโดยตลอด

“นายท่านไม่ได้พูดอะไร บอกแค่ว่าคุณหนูไปก็จะรู้เอง” คนรับใช้พูดต่อ

หยางหลิงรุ่ยเกิดความลังเล พี่ชายเป็นคนเรียก แน่นอนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอให้คนรับใช้รอหน้าประตูสักครู่ เธอขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า สิบห้านาทีผ่านไปเธอก็ลงมาและเดินตามคนรับใช้ไป

“นายท่านคุณหนูมาแล้วครับ”

หยางหลิงรุ่ยเดินตามคนรับใช้เข้ามา คนรับใช้พาหยางหลิงรุ่ยมาที่ห้องอ่านหนังสือจากนั้นก็เคาะประตู

เมื่อมีเสียงออกมาจากด้านใน คนรับใช้ก็ทำท่าเชื้อเชิญให้หยางหลิงรุ่ยเข้าไป

ถึงแม้ว่าในใจของหยางหลิงรุ่ยจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เธอก็เก็บมันไว้อยู่ในใจไม่ให้ใครเห็น

เธอเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้อง

ห้องอ่านหนังสือของหยางยานมีขนาดใหญ่มาก มีขนาดถึงยี่สิบกว่าตารางเมตร และด้านในยังมีห้องพักผ่อนส่วนตัว

ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่เขานั่งอยู่บนโซฟาถือถ้วยชา จากนั้นเขายกขึ้นจิบและวางมันลง

เมื่อหยางหลิงรุ่ยมองเห็นหยางหยวนก็เกิดความกลัวขึ้นเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ

ถึงแม้ว่าในยามปกติเขาจะไม่ได้อะไรกับเธอมากนัก แต่ด้วยความสัมพันธ์ของพี่น้อง

และช่วงนี้ก็มีเรื่องราวเกิดข้นมากมายทำให้ใจของหยางหลิงรุ่ยรู้สึกมีลางสังหรณ์ขึ้นมา

พอเดินไปถึงตรงหน้าของหยางยาน หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างเด็กๆ

“นั่งเลยหลิงรุ่ย”

เขายิ้มพร้อมพูดออกมา

“ค่ะพี่” หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยนั่งลง มองเห็นใบหน้าของหยางหยวนที่อ่อนโยนอยู่ด้านหน้าเธอ จึงพูดออกมาว่า “พี่ใหญ่ พี่เรียกฉันมากมีเรื่องอะไรไหม?”

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วเรียกเธอมาดื่มชาไม่ได้หรอ?”