โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 445

คนที่เขาส่งไปปฏิบัติหน้าที่ในเวลานั้น แม้ว่าจะคอยจับตามองหยางหลิงรุ่ยอยู่เสมอ

แต่ตอนนั้นตระกูลหยางอยู่ต่างประเทศและถูกโจมตีด้วยพลังอำนาจที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่

หยางหยวนยุ่งแต่กับงานที่บริษัทและไม่ได้อยู่บ้านเลยสักวัน ผู้ที่คิดจะติดต่อกับเขาโดยตรงก็ทำได้เพียงแค่รอฟังคำสั่งเขาอย่างเดียวเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจเองได้

การที่ลูกน้องเชื่อฟังคำสั่งนั้นถือเป็นเรื่องที่ดี

แต่การที่เชื่อฟังจนสมองทึ่มนั้นไม่ใช่สิ่งที่หยางหยวนต้องการ

เมื่อถึงตอนที่หยางหยวนมีเวลามาสนใจเรื่องที่จีน เขาก็พบว่าทุกอย่างสงบลงหมดแล้ว

ลูกน้องพวกนั้นก็ได้รายงานเรื่องราวทุกอย่างต่อเขาเสร็จสรรพเรียบร้อย

แต่เพราะหยางหยวนยุ่งมากเขาจึงละเลยเรื่องนี้ไป ดังนั้นจึงเป็นสาเหตุทำให้ชีวิตของหยางหลิงรุ่ยถูกทำลายโดยฮั่วเทียนหลัน

หลังจากเกิดเรื่องขึ้น หยางหยวนเคยคิดที่จะให้โอกาสฮั่วเทียนหลันและบอกให้เขารู้ว่าคนที่นอนกับเขาคือหยางหลิงรุ่ย

แต่หยางหยวนไม่คาดคิดเลยว่ามู่เหว่ยคนเจ้าเล่ห์ที่อยู่ข้างฮั่วเทียนหลันนั้นจะเยี่ยมยอดขนาดนี้

เธอแค่จัดฉากสร้างเรื่องขึ้นมาก็สามารถแย่งเอาตำแหน่งที่ควรจะเป็นของหยางหลิงรุ่ยไป

สุดท้ายหยางหลิงรุ่ยก็ทำได้เพียงหนีออกจากเมือง Z ไปอย่างน่าสลดใจ

และเหตุการณ์ครั้งนี้กลายเป็นความผิดชั่วชีวิตของหยางหยวน

"คนนั้นชื่อว่าอะไรเหรอคะ" หยางหลิงรุ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ

หยางหยวนหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีตครู่นึง เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับหยางหลิงรุ่ยนั้น มันตราตรึงอยู่ในใจของเขาทุกอย่าง

“คนนั้นก็เป็นคนของตระกูลหยางเช่นกัน ชื่อหยางหยิน”

หยางหยวนเอ่ยขึ้นช้า ๆ ชื่อนี้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกคุ้นเคยมาก

สัญชาตญาณบอกเธอว่าเมื่อก่อนเธอเคยรักหยางหยินแทบจะขาดใจ เพียงแต่อาจจะมีเหตุผลบางอย่างทำให้พวกเธอต้องจบกันไปในที่สุด

เธอส่ายหัวไปมาพยายามสบัดภาพความทรงจำเกี่ยวกับหยางหยินออกไปจากสมอง

ตอนนี้เธอก็แทบจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว ยังจะไปนึกถึงความทรงจำเหล่านี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา

"หลิงรุ่ย เธอเกลียดตระกูลหยางไหม"

หยางหยวนเฝ้าสังเกตดูสีหน้าท่าทางของหยางหลิงรุ่ยอยู่ตลอดเวลา

หยางหลิงรุ่ยเป็นคนไม่ซับซ้อน ปกติแล้วสิ่งที่เธอคิดทั้งหมดมักจะถูกแสดงออกมาผ่านทางสีหน้าอย่างชัดเจน

แต่วันนี้หยางหยวนกลับมองเธอไม่ออกเลยสักนิด

หยางหลิงรุ่ยตอนนี้ใบหน้าเรียบนิ่ง เธอเก็บเรื่องราวทุกอย่างซ่อนเอาไว้ในใจ

นั่นทำให้หยางหยวนเริ่มเกิดความวิตกกังวลมากยิ่งขึ้น

หยางหลิงรุ่ยไม่ได้เอ่ยตอบ แต่กลับส่ายหน้าอย่างเงียบ ๆ

เธอต้องเกลียดด้วยเหรอ

เอาจริง ๆ เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะไม่ว่าจะพูดยังไงแม่ของเธอก็เป็นฝ่ายหนีออกจากบ้านตระกูลหยางก่อน และยังเป็นคนเริ่มตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูลหยาง ไม่ให้พวกเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเธอ

ส่วนตระกูลหยาง หลังจากที่ตกลงกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ทำตามที่พูดทั้งหมดและไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวใด ๆ เลย

แม้กระทั่งตอนที่หยางหลิงรุ่ยจนแต้มช่วงนั้น ตระกูลหยางก็ไม่เคยปรากฏตัวเลย

สิ่งนี้สามารถเข้าใจได้ว่าเป็นการรักษาคำพูดที่ให้ไว้ แต่เมื่อคิดให้ดีจะรู้ว่าความจริงแล้วสิ่งที่ตระกูลหยางทำนั้นเป็นการซ้ำเติมอย่างเลือดเย็น

คำพูดเหล่านี้หยางหลิงรุ่ยได้แต่คิดในใจตัวเองเท่านั้น แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้

เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น อย่างน้อยตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา คนของบ้านตระกูลหยางต่างก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี ดีมาก ๆ เลยแหละ

ทุกคนรักและเอาใจใส่เธอมาก ๆ ขอแค่เธอแสดงความต้องการต่อของสิ่งใดเพียงเล็กน้อย วันรุ่งขึ้นของสิ่งนั้นก็จะถูกนำมาวางตรงหน้าเธอทั้งหมด

ราวกับว่าตระกูลหยางใช้วิธีการดังกล่าวเพื่อชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาเคยติดค้างหยางหลิงรุ่ยในอดีต

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยไม่ยอมพูดอะไรออกมา หยางหยวนก็แสดงสีหน้าท่าทางยุ่งยาก

สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถทนต่อความรู้สึกที่ไม่ปกติในใจได้ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "หลิงรุ่ย เธอยังเกลียดพวกเราอยู่ใช่ไหม"

"เปล่าค่ะ" หยางหลิงรุ่ยส่ายหัวปฏิเสธ

เธอรู้สึกว่า แม้เมื่อก่อนจะเคยเกลียดมากแค่ไหน แต่อย่างน้อยตอนนี้ตระกูลหยางก็รักเธอมาก

คนเราไม่ควรยึดติดอยู่กับอดีตไม่ยอมปล่อยวาง เพราะแบบนั้นมีแต่จะทำให้ชีวิตติดอยู่กับความเกลียดชังเท่านั้น

ถ้าหากคุณแม่ยังอยู่ เธอก็คงจะไม่ยอมให้ตระกูลหยางทำเช่นนั้น

"แต่บนหน้าของเธอเขียนเอาไว้ชัดเจนเลย" หยางหยวนยิ้มอย่างขมขื่น

“เรื่องที่เธอขายตัวเองและถูกฮัวเทียนหลันครอบครองในปีนั้นเป็นความผิดของฉันจริง ๆ ฉันไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี ช่วงเวลานั้นมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นและมันได้เบียงเบนความสนใจของฉันไปจนหมด จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่สามารถตรวจสอบได้อย่างแน่ชัดว่ามีใครบางคนสร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นมาโดยเจตนหรือเปล่า อันที่จริงพวกเราสองคนเริ่มสนิมและคุ้นเคยกันก็ตอนที่หลังจากเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้วเมื่อสองปีก่อนนี่เอง ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นเธอไม่รู้จักฉันเลย ส่วนฉันรู้จักเธอแต่ก็ไม่สามารถทำให้เรารู้จักกันได้"

คำพูดของหยางหยวนสัมผัสถึงจุดอ่อนไหวในใจของหยางหลิงรุ่ย

เป็นความจริงที่ว่าเธอสูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่ความทรงจำบางอย่างที่ถูกซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกกลับเริ่มปรากฏเป็นภาพจำขึ้นมาในตอนที่เธอไม่อยากจะคิดถึงมันเลยสักนิด นั่นทำให้เธอรู้สึกหมดอาลัยตายอยากจากการสูญเสีย

ตอนนี้เธอเหมือนจะจำเรื่องราวการพบกันกับหยางหยินเด็กหนุ่มหน้าตาดีและสดใสร่างเริงคนนั้นได้แล้ว

พวกเธอสองคนรักกันปานจะตาย

แต่ต่อมาทำไมถึงเลิกกันล่ะ

ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะตระกูลอันล้มละลาย?

แล้วเธอก็นึกขึ้นได้อีกว่า เมื่อตอนที่เธอไปมาหาสู่กับหยางหยินนั้น ดูเหมือนเธอจะเคยพบเห็นร่างที่เธอแสนคุ้นเคยโดยบังเอิญประจำ คนตนนั้นมักจะมองจากนอกโรงเรียนเข้ามาเสมอ

ตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยไม่ได้เก็บมาคิดอะไร แค่คิดว่าคนคนนั้นคงจะกำลังมองหาใครบางคนก็เท่านั้น

แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปนานหลายปีแล้ว หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยขบคิดเกี่ยวกับคนคนนั้นในหัวสักพัก เธอก็พบว่าเขาและหยางหยวนมีความคล้ายคลึงกันอย่างน่าประหลาดใจ

หยางหยวนไม่น่าจะโกหกเธอ เพราะอย่างน้อยที่เขาบอกว่าหลังจากที่เธอสูญเสียคุณพ่อและคุณแม่ไปแล้ว ช่วงที่เธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เขาก็คอยอยู่ดูแลและเคียงข้างเธอมาเสมอ

“พี่ใหญ่คะ ฉันเชื่อที่พี่พูด พี่อย่าคิดมากเลย”

หยางหลิงรุ่ยเอ่ยขึ้น แต่ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่าคำพูดของเธอฟังดูหม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก

หยางหยวนยิ้มพร้อมทั้งส่ายหน้าไปมา ราวกับกำลังตกอยู่ในห้วงความทรงจำ

“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดตระกูลหยาง เกลียดพวกเราที่ไม่สามารถปกป้องชีวิตของเธอให้ดี และก็เกลียดในความไร้น้ำใจของพวกเรา เพราะหลังจากที่แม่ของเธอจากไป พวกเราก็ไม่แม้แต่จะคิดแยแสใด ๆ และตอนที่เธอถูกทำร้าย พวกเราก็ไม่เคยปรากฏตัวขึ้นเลย ถ้าหากฉันใช้เงิน 500,000 หยวนเพื่อช่วยน้องชายของเธอในตอนนั้น ก็คงจะไม่เกิดเรื่องราวมากมายเหล่านี้ขึ้นมา... "

เมื่อหยางหยวนพูดมาถึงตรงนี้ก็ถูกหยางหลิงรุ่ยเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาทันที

"น้องชาย? พี่ใหญ่กำลังพูดถึงจางรันเหรอคะ"