โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 448

ตอนที่คุณยายหยางเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมานั้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่น

ทำให้ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยแข็งทื่อ ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอย่างคร่าว ๆ แล้ว

คุณยายหมายความว่าการจากไปของคุณแม่และเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นอาจจะทำลายทัศนคติต่อคุณค่า ต่อชีวิต และต่อโลกของหยางหลิงรุ่ยและทำให้ชีวิตปัจจุบันของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

แต่มนุษย์ต่างก็มีความอยากรู้อยากเห็นเหมือนกันหมด

อย่างเช่นหยางหลิงรุ่ย แม้ว่าชีวิตของเธอจะผ่านการพลิกผันมามากมายหรือแม้กระทั้งเกือบจะพังพินาศ

แต่ตอนนี้เธอก็ยังอยากจะรู้ว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นอยู่ดี

"คุณยาย..."

หยางหลิงรุ่ยกำลังจะพูดต่อ แต่บังเอิญโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเสียก่อน

หัวใจของคุณยายหยางที่สั่นระรัวยามถูกเอ่ยถึง ก็สงบลงไปเล็กน้อยเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

เธอถอนหายใจยาว ๆ อย่างโล่งอก ก่อนจะโบกมือให้หยางหลิงรุ่ยและพูดว่า : "มีสายโทรเข้ามา ไปรับก่อนเถอะ! มีธุระอะไรก็ไปทำซะ อย่ามาเสียเวลากับคนแก่อย่างฉันเลย เดี๋ยวฉันก็จะพักผ่อนแล้วเหมือนกัน"

คำพูดเหล่านี้ของคุณยาย ราวกับกำลังพูดขับไล่เธออย่างไงอย่างงั้น

หยางหลิงรุ่ยจึงไม่อาจทนแบกหน้าถามอะไรต่อไปได้อีก เธอกำโทรศัพท์มือถือไว้ในมือแน่น ก่อนจะรู้สึกโมโหอยู่ในใจ

ใครกันที่บังอาจโทรเข้ามาตอนนี้ ต่อให้เป็นพี่รองหรือพี่สามเธอก็จะโกรธเหมือนเดิม

แต่เมื่อหยางหลิงรุ่ยเดินออกมาและยกโทรศัพท์มือถือขึ้นเตรียมจะกดรับ สายที่โทรเข้ามาก็ตัดไปก่อน

เธอมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามาก่อนจะรู้สึกตื่นตกใจในทันที

ฮั่วเทียนหลัน เขาโทรมาหาเธอทำไมกัน

ขณะที่หยางหลิงรุ่ยกำลังลังเลว่าจะโทรกลับดีไหมนั้น สายของฮั่วเทียนหลันก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

เธอรู้ผลที่จะตามมาหากไม่รับสายของฮั่วเทียนหลัน ดังนั้นจึงกดรับสายก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจนัก : "คุณฮั่วมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"หยางหลิงรุ่ย คุณหายตัวไปแล้วเหรอ" ฮั่วเทียนหลันใช้น้ำเสียงเดียวกันกับหยางหลิงรุ่ยเอ่ยถามขึ้น

สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยที่เดิมทีรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่แล้วก็โมโหขึ้นมาทันที

"ฮั่วเทียนหลัน คุณจะมาต่อสู้กับฉันหรือไง"

ฮั่วเทียนหลันตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหยางหลิงรุ่ยจะโต้ตอบเขาเช่นนี้

เขาระงับความโกรธในใจเอาไว้และพยายามเตือนตัวเองว่าผู้ชายที่ดีไม่ควรทะเลาะกับผู้หญิง หลังจากนั้นจึงเอ่ยขึ้น : "ผมโทรมาบอกเรื่องจริงจังกับคุณ"

“งั้นก็พูดมา”

“ลั่นลานคิดถึงคุณแล้ว”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยชะงักไปในทันที

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมา ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย

เพราะหัวใจที่รู้สึกสับสน เธอจึงไม่ได้ติดต่อหาฮั่วเทียนหลันลย ฮั่วเทียนหลันเองก็ไม่ได้ติดต่อหาเธอเช่นเดียวกัน

พวกเขาทั้งสองคนต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่ทว่ากลับละเลยคนที่อยู่ตรงกลางระหว่างความสัมพันธ์อย่างลั่นลานไป

เธอเป็นแค่เด็ก ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

บางทีเธออาจจะคิดแค่ว่าทำไมคุณแม่ถึงไม่มา หรือว่าเธอทำให้คุณแม่โกรธอะไรหรือเปล่าแค่นั้น

"เดี๋ยวฉันไป"

หยางหลิงรุ่ยกดเก็บความรู้สึกแปลก ๆ ในใจเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยตอบฮั่วเทียนหลันไปและกดวางสายทันที

เธอรีบสาวเท้ากลับไปยังที่พักอย่างรวดเร็วเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปข้างนอก เมื่อเดินผ่านบอดี้การ์ดที่กำลังเฝ้าเวรอยู่ เธอก็สั่งให้บอดี้การ์ดบอกให้คนเตรียมรถให้เธอทันที

เส้นทางไปยังบ้านพักเดี่ยวของฮั่วเทียนหลันค่อนข้างคดเคี้ยว หากหยางหลิงรุ่ยขับรถไปด้วยตัวเองเธอจะถึงที่หมายค่อนข้างช้า เนื่องจากต้องคอยระวังให้มากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วและเดินออกมาถึงประตู ก็พบว่ามีรถจอดรอเธออยู่แล้ว

หยางหลิงรุ่ยขึ้นไปบนรถ จากนั้นสั่งให้คนขับมุ่งหน้าไปยังบ้านของฮั่วเทียนหลันทันที

แต่พอขับไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยเหมาะสมขึ้นมา

เธอกำลังจะไปหาลั่นลาน แต่ถ้าไปมือเปล่าเช่นนี้ก็คงจะดูไม่ดีเท่าไหร่

ดังนั้นเธอจึงบอกให้คนขับเปลี่ยนเส้นทางไปยังแหล่งขายของสำหรับเด็กซึ่งอยู่ห่างออกไปสามกิโลเมตร

แหล่งขายของสำหรับเด็กแห่งนี้เพิ่งเปิดให้บริการที่เมื่อง S ว่ากันว่าคุณภาพของสินค้าเป็นมาตรฐานเดียวกันกับของดิสนีย์

โฆษณานี้สำหรับคนที่ไม่เคยไปดิสนีย์ก็พอฟังได้ หยางหลิงรุ่ยเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่หลังจากกวาดสายตามองดูรอบ ๆ แล้วเธอก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ของขายข้างในก็ซ้ำซากจำเจไม่มีอะไรใหม่

แต่ยังดีที่สุดท้ายหยางหลิงรุ่ยซื้อโมเดลเรือดำน้ำสองชุดได้ตามที่เธอต้องการจากจุดขายสินค้า VIP ชั้นบนสุดของสถานที่ที่อ้างว่าเป็นโครงการระดับไฮเอนด์แห่งนี้

เธอจำได้ก่อนหน้านี่เธอเคยเห็นลั่นลานต่อโมเดลเครื่องบิน แม้ว่าจะเป็นของเล่นสำหรับเด็กผู้ชายก็ตาม

มันเป็นการสืบทอดทางสายเลือด เพราะชิงหรงเองก็ชอบต่อโมเดลเช่นเดียวกัน ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยคิดว่าลั่นลานก็น่าจะชอบของขวัญชิ้นนี้ที่เธอเลือกให้

หลังจากชำระเงินเสร็จเธอก็จัดการให้คนนำโมเดลทั้งสองไปส่งที่บ้านฮั่วเทียนหลันและบอกให้คนขับรถเป็นคนนำทางไป

ระหว่างทางหลังจากที่หยางหลิงรุ่ยผ่านช่วงวิตกกังวลในคราแรกไปแล้ว เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแทน

เพราะช่วงนี้เธอไม่ได้ไปหาลั่นลานเลย เธอไม่รู้ว่าลั่นลานจะโกรธหรือเปล่า

ครั้งก่อนที่พบกับลั่นลานนั้นค่อนข้างเป็นไปด้วยดี แต่สุดท้ายเธอก็แข็งใจทำร้ายลั่นลานไปอีกจนได้

ลั่นลานเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเธอ แต่เธอกลับทำร้ายอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า

ทุกครั้งที่พบกัน สำหรับหยางหลิงรุ่ยแล้วมันเป็นความคาดหวังและยังเป็นความทรมาน

ความรู้สึกคาดหวังแต่กลับไม่ได้รับในสิ่งที่ต้องการนั้น มันทำให้หัวใจของเธอว่างเปล่ามากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอควรจะชดเชยส่วนที่ขาดให้กับลั่นลานอย่างไรดี

ท่าทางน่ารักเช่นนี้ทำให้มุมปากของฮั่วเทียนหลันยกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ขณะเดียวกันหยางหลิงรุ่ยก็ลูบผมของลั่นลานอย่างรักใคร่เอ็นดู ก่อนจะพูดขึ้นอย่างปกป้องว่า : "พอได้แล้วคุณฮั่ว หยุดทำให้ลั่นลานตกใจกลัวได้แล้ว"

ในตอนนั้นเองหยางหลิงรุ่ยเห็นว่าฮั่วเทียนหลันกำลังถือกระเป๋าอยู่ในมือพร้อมทั้งแก้วน้ำ

เธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย : "นี่คุณกำลังจะไปทำอะไรที่ไหนเหรอ"

"ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก" ฮั่วเทียนหลันพูด

"หือ?" หยางหลิงรุ่ยชะงักไปชั่วขณะ เขาบอกเธอว่าลั่นลานคิดถึงเธอไม่ใช่เหรอ ดังนั้นเธอถึงได้มาหาถึงที่นี่ด้วยความรีบร้อน แต่พอมาถึงกลับบอกเธอว่าจะออกไปเล่นข้างนอกเสียอย่างนั้น

นี่คิดจะทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่ยังงั้นเหรอ

"คุณแม่ไปกับพวกเราด้วยนะคะ!" ลั่นกอดขาของหยางหลิงรุ่ยอย่างตั้งใจว่าจะเขย่ามันเพื่อออดอ้อนสักหน่อย

แต่กลับพบว่าเธอประเมินความแข็งแกร่งของตัวเองไว้สูงเกินไปหรืออาจพูดได้ว่าเธอมองข้ามน้ำหนักตัวของหยางหลิงรุ่ย

เธอไม่สามารถขยับมันได้เลย ราวกับว่าตัวเองกำลังกอดเสาเหล็กขนาดใหญ่อยู่

ดังนั้นการแสดงท่าทางออดอ้อนจึงไม่สำเร็จ กลับกันมันดูเหมือนเป็นการเสแสร้งแกล้งทำเสียมากกว่า

หลังจากหยางหลิงรุ่ยตกตะลึงอยู่สักพัก พอได้สติกลับมาเธอก็รีบส่ายหน้าในทันที : "ไม่ ไม่ไปหรอก ฉันยังมีธุระต่อ"

ชิงหรงยังอยู่ที่บ้าน หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถปล่อยชิงหรงเอาไว้อย่างนั้น โดยที่ตัวเองออกไปเที่ยวเล่นกับฮั่วเทียนหลันและลั่นลานอย่างนี้

แบบนั้นไม่ต้องคิดเลยว่าชิงหรงจะโกรธเธอหรือเปล่า เพราะขนาดอย่างหลิงรุ่ยเองก็ยังรู้สึกว่ามันมากเกินไป

“ทำไมล่ะคะคุณแม่ หนูได้นัดเพื่อนไว้แล้ว พวกเราไปด้วยกันนะคะ!” ลั่นลานเบิกตากว้าง ดวงตาเป็นประกายของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง ทำให้หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลังเลเล็กน้อย

เธออยากจะชดเชยส่วนที่ขาดให้ลั่นลาน เพราะตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมานั้นเธอไม่ได้อยู่ดูแลอีกฝ่ายเลย

การออกไปเที่ยวกับลั่นลานแบบนี้สามารถกระชับความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกได้เป็นอย่างดี และเมื่อมองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของลั่นลานแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็เอ่ยคำพูดปฏิเสธไม่ออก

เธอไม่ได้อยู่ดูแลลั่นลานมาตลอดสองปีก็จริง แต่ชิงหรงล่ะ

ตั้งแต่ชิงหรงเกิดมา หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอเลย

ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นลูกแท้ ๆ ของเธอทั้งหมด นี่เป็นครั้งแรกที่หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกลัดกลุ้มใจ เธอไม่น่าใจอ่อนตั้งแต่แรกเลยจริง ๆ พอใจอ่อนแล้วก็ยิ่งทำให้เธอตัดสินใจอะไรไม่ได้

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยดูลังเลใจ ฮั่วเทียนหลันจึงกระแอมไอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย : "เอาเถอะหน่า คุณไปกับพวกเราเถอะ! จะได้ช่วยกันดูแลเด็กสองคนพอดี!"

คำพูดของฮั่วเทียนหลันยิ่งทำให้หยางหลิงรุ่ยมึนงงมากขึ้นกว่าเดิม

เด็กสองคนงั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน

แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำความเข้าใจ ก็ถูกลั่นลานดึงลากขึ้นไปบนรถเสียก่อน

ฮั่วเทียนหลันนั่งข้างคนขับ หลังจากได้ยินเขาบอกจุดหมายปลายทางแล้วก็ยิ่งทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกงงงันมากยิ่งขึ้น

ฮั่วเทียนหลันจะไปบ้านหยางทำไมกัน