โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 450
ชิงหรงคิดพร้อมกับจับมือของหยางหลิงรุ่ยแล้วตะโกนออกมาว่า “แม่จ๋า พวกเราไม่ไปเล่นชิงช้าสวรรค์ได้ไหม หนูอยากเล่นม้าหมุน!”
เสียงของชิงหรงทำให้หยางหลิงรุ่ยขนลุกแบบไม่รู้ตัว
ตอนนี้เธอยื่นมือไปแตะที่หน้าฝากของชิงหรงเพื่อดูว่าเธอไม่สบายหรือเปล่า
เด็กคนนี้ปกติไม่ได้พูดแบบนี้นี่!
“หรงหรงพวกเราไปเล่นชิงช้าสวรรค์ไม่ดีตรงไหน?”
เหมือนกับลั่นลานไม่ได้คิดแบบนั้นเธอจึงเดินไปดึงมือของชิงหรง
ความสัมพันธ์ที่ดีของทั้งสองคนเหมือนว่าวันนี้กำลังจะแตกหัก
ชิงหรงผลักลั่นลานอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็พูดออกไปว่า “ไม่ไป ฉันจะไปเล่นม้าหมุนกับแม่”
ลั่นลานไม่คิดว่าชิงหรงจะผลักเธอออกด้วยท่าทางที่หยาบคายแบบนั้น นั่นทำให้ดวงตาของเธอมีสีแดง
หยางหลิงรุ่ยที่อยู่ข้างๆทำไมถึงตอนนี้แล้วยังมองไม่ออกว่าตอนนี้ชิงหรงกำลังหวงเธออยู่
เธอคิดว่าลั่นลานจะมาแย่งแม่ของเธอไปจึงออกมาป้องกัน
หยางหลิงรุ่ยจับมือชิงหรงและลั่นลานอย่างใจเย็นพร้อมพูดออกมาอย่างอดทนว่า “เอาแบบนี้ไหม พวกเราไปเล่นชิงช้าสวรรค์ก่อนจากนั้นก็ไปเล่นม้าหมุน?”
ท้ายที่สุดก็ตกมาอยู่ที่ลั่นลาน เนื่องจากตลอดเวลาที่ผ่านมาสองปีหยางหลิงรุ่ยอยู่กับชิงหรงมาโดยตลอด เธอให้ความรักกับชิงหรงทุกวันอยู่แล้ว
เมื่อได้ยินหยางหลิงรุ่ยพูดแบบนี้ ลั่นลานก็พยักหน้าออกมาด้วยความดีใจ
แต่ใบหน้าของชิงหรงนั้นมืดลง เหมือนกับเขียนคำว่าไม่มีความสุขไว้บนหน้าของเธอ
หยางหลิงรุ่ยจับศีรษะของชิงหรงไว้ด้วยความโล่งใจจากนั้นก็เดินไปเข้าแถว
ในความเป็นจริงหยางหลิงรุ่ยก็รู้ว่าสำหรับชิงหรงแล้วเธอไม่ค่อยได้สนใจการมาเที่ยวสวนสนุกสักเท่าไหร่
ตั้งแต่เด็กเธอไม่ค่อยสนใจของเล่นพวกนี้อยู่แล้ว
แต่เธอชอบการระดมความคิดและเรื่องที่ท้าทาย
ตอนแรกที่เธอยังไม่ค่อยรู้อะไร หยางหลิงรุ่ยก็เคยสงสัยว่าชิงหรงเป็นเด็กผู้ชายหรือเปล่า?
เหตุผลก็คือมีเหตุบางประการที่ทำให้เป็นแบบนั้น
เนื่องจากส่วนใหญ่จะเป็นเด็กผู้ชายเท่านั้นที่ชอบโมเดลและหลักทางวิทยาศาสตร์
หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าพ่อของชิงหรงก็คือหยางหลิงรุ่ยเธอจึงเข้าใจ
ด้วยนิสัยของฮั่วเทียนหลันแล้ว มีลูกสาวแบบชิงหรงก็ไม่น่าแปลก
หรือจะพูดว่านิสัยของทั้งสองคนเหมือนกัน
มีครั้งหนึ่งชิงหรงอยากจะไปเรียนศิลปะการต่อสู้ นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยโกรธมาก
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะให้ไปจับปืนจับมีด บ้าไปแล้วหรือเปล่า?
หลังจากที่รู้จักฮั่วเทียนหลันเธอก็รู้อะไรหลายๆอย่าง จากตัวของฮั่วเทียนหลันทำให้เธอเห็นเงาของเด็กคนนี้
และในขณะเดียวกันในตัวของชิงหรงก็พบอะไรหลายสิ่งหลายอย่างที่ฮั่วเทียนหลันไม่เคยสะท้อนออกมาให้เห็น
ชิงหรงเดินตามหยางหลิงรุ่ยอย่างหน้าบึ้งหน้างอ
ฮั่วเทียนหลันที่เดินตามอยู่ด้านหลังก็มองมาที่ชิงหรงด้วยความสนใจ
ตอนแรกเขาให้คนไปเตรียมบัตรวีไอพีไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าใช้บัตรวีไอพีนี้ไม่ต้องต่คิวก็สามารถเข้าเล่นได้เลย
แต่หยางหลิงรุ่ยไม่เห็นด้วย เธอบอกว่ามาสวนสนุกต้องซึมซับกับบรรยากาศ
ดั้งนั้นอะไรที่ควรเข้าแถวก็ต้องเข้าแถว แบบนั้นทำให้เวลาที่ได้เล่นจะมีความสุขที่สุด
ฮั่วเทียนหลันไม่ค่อยเห็นด้วยกับเหตุผลของเธอสักเท่าไหร่
แต่ในตอนที่เขาให้เหตุผลกับหยางหลิงรุ่ย เธอขมวดคิ้วและไม่สนใจคำพูดของเขา
แต่เขาลืมอะไรไปบางอย่าง ผู้ชายใช้เหตุผลกับผู้หญิงไม่ได้
พระเจ้าสร้างผู้หญิงมาให้ไร้เหตุผล
ตอนที่เข้าแถวต่อคิว ฮั่วเทียนหลันก็เดินไปซื้อน้ำมาสองสามขวด
และจงใจให้ขวดสุดท้ายกับชิงหรง ชิงหรงหน้าดำหน้าแดงรับขวดน้ำไป
ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาที่มุมปากแบบไม่รู้ตัว เด็กคนนี้อารมณ์ร้อนจริงๆ ไม่เก็บอาการเอาเสียเลย
เขาเอนตัวลง หยิกแก้มที่เต่งๆของชิงหรงพร้อมกับพูดออกมาว่า “เด็กน้อยอารมณ์ร้ายจริงๆ!”
ชิงหรงมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยอารมณ์โกรธพร้อมกับพูดว่า “คนเลว!”
พูดคำพูดที่ไม่เกรงใจออกมาแบบนี้ เธอก็ยื่นมือออกไปผลักฮั่วเทียนหลันให้เขาออกไปไกลๆจากเธอ
หยางหลิงรุ่ยที่เห็นแบบนั้นก็รีบวางขวดน้ำและสำลักออกมา
เธอยื่นมือไปโอบชิงหรง และพูดแบบปลอบโยนเธอไปว่า “หรงหรง หนูเป็นอะไร? ทำไม่ถึงทำแบบนั้นกับคุณลุงหละ”
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรงอย่างลึกซึ้ง เด็กคนนี้อารมณ์รุนแรงกว่าแต่ก่อนมาก
ตอนที่เขาเจอเธอเป็นครั้งแรก ถึงแม้ว่าเธอจะทำอะไรลงไปโดยไม่มีเหตุผลแต่เธอก็ยังกลัวเขามาก
แต่มองจากตอนนี้เธอเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
แน่นอน มันเป็นเพราะชินกับที่สัยของหยางหลิงรุ่ยตลอดสองปีที่ผ่านมา
“เด็กคนนี้ติดนิสัยเสียของคุณเข้าแล้ว!” ฮั่วเทียนหลันพุดออกมาเงียบๆ
หยางหลิงรุ่ยจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน เธอรู้จักอารมณ์ของลูกสาวเธอดี ที่เธอผลักฮั่วเทียนหลันออกไปนั่นเป็นเพราะเธอต้องโกรธมากแน่ๆ
ในสี่คนที่มาด้วยกันมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าชิงหรงเป็นลูกสาวของฮั่วเทียนหลัน
นี่แหละคือความสัมพันธ์ที่ฟ้าลิขิตมา!
“ถ้าไม่ได้เป็นเพราะคุณไปแกล้งเธอ เธอจะเป็นแบบนี้ไหม?”
หยางหลิงรุ่ยส่งเสียงไม่พอใจออกมา
ต้องรู้ว่าตอนนี้ชิงหรงกำลังอารมณ์ไม่ดี แน่นอนว่าเธอไปได้สิ่งนี้มาจากฮั่วเทียนหลัน
ยกเว้นคนที่บ้านของตระกูลหยางเพียงไม่กี่คนแล้ว คนอื่นเธอไม่เคยไว้หน้าใคร
รวมถึงพี่เลี้ยงหรือคนรับใช้ในบ้าน ถ้าหากเธอต้องการจะทำอะไรคนพวกนั้นก็ต้องอยู่ห่างๆเธอ
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด คนจึงเยอะเป็นพิเศษ ถ้าหยางหลิงรุ่ยยังคงดื้อรั้นต่อไป ชิงหรงกับลั่นลานก็คงได้เล่นเครื่องเล่นเพียงไม่กี่อย่างสวนสนุกแห่งนี้ก็ปิดเสียแล้ว
พาเด็กทั้งสองคนมา ก็เกิดปัญหาขึ้นอีกหลังจากที่เล่นมาสองสามเครื่องเล่น ความเห็นของชิงหรงกับลั่นลานก็ไม่ตรงกันอีกครั้ง
ชิงหรงอยากเข้าบ้านผีสิง ลั่นลานเป็นคนขี้กลัวจึงไม่กล้าเข้าไป
ความแตกต่างนี้ไม่สามารถปรับเปลี่ยนได้
ชิงหรงไม่ได้สนใจกับสวนสนุกตั้งแต่แรกแล้ว สุดท้ายอยากเล่นอะไรสักอย่าง หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถบังคับอะไรเธอได้อยู่แล้ว
หลังจากนั้นชิงหรงก็ดิ้นอย่างไร้เหตุผล หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่มองไปที่ฮั่วเทียนหลันเพื่อขอความช่วยเหลือ
เวลาที่ฮั่วเทียนหลันพาชิงหรงกับลั่นลานเล่นในสวนสนุก เขาก็สังเกตพฤติกรรมของพวกเธอไปด้วย
เขารู้แล้วว่าชิงหรงไม่ได้มีความสนใจกับเครื่องเล่นธรรมดาทั่วไป
แต่กับเครื่องเล่นที่มีความท้าทายนั้นเธอสนใจเป็นอย่างมาก
ตัวอย่างเช่นในตอนที่เธอเดินผ่านเครื่องเล่นบันจี้จัมพ์ หยางหลิงรุ่ยและลั่นลานคงไม่ได้สังเกตเห็น
ฮั่วเทียนหลันเดินอยู่ด้านหลังกับชิงหรง ฮั่วเทียนหลันก็เห็นขาของชิงหรงสั่นเมื่อเห็นเครื่องเล่นนั้น
เมื่อเห็นคนกระโดดลงมาแล้วกรีดร้องฮั่วเทียนหลันเห็นแววประหลาดใจในดวงตาของชิงหรงและเห็นได้ชัดว่าเธอสนใจมาก
“งั้นแยกกันเล่นเป็นยังไง?”
หยางหลิงรุ่ยอยากจะให้ฮั่วเทียนหลันทำตัวเป็นคนเลว แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น
เขาผ่อนคลายมากจึงตัดสินใจออกมาอย่างสบายๆ
“แยกกันเล่น?” หยางหลิงรุ่ยพึมพำออกมา จากนั้นก็มองไปที่ชิงหรงและลั่นลานพร้อมกับพูดว่า “พวกเธอคิดอย่างไร?”
ชิงหรงยักไหล่ราวกับว่าไม่ว่าอะไรเธอก็ได้ไหม
และลั่นลานก็ดึงมือของหยางหลิงรุ่ยไว้พร้อมพูดออกมาว่า “แค่หนูได้ไปกับแม่ก็โอเคแล้ว”
หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน เขาก็ยังไหล่ขึ้นเหมือนกับว่ายังไงก็ได้
ในความเป็นจริงคำพูดของลั่นลานได้เตือนสติของหยางหลิงรุ่ยไว้อยู่แล้ว
ชิงหรงกับฮั่วเทียนหลันไม่ได้มีความสนใจในสวนสนุกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาแค่เดินไปเล่นอะไรที่อยากเล่นก็พอแล้ว
แต่เธอกับลั่นลาน มีความสนใจทั้งคู่และสามารถเล่นสนุกด้วยกันได้
หยางหลิงรุ่ยคิดอยู่ในใจและตัดสินใจออกมา
“งั้นก็เอาแบบนั้นแหละ คุณฮั่วคุณพาชิงหรงไปเล่นบ้านผีสิง หลังจากนั้นก็ตามแต่คุณเลย ฉันจะพาลั่นลานไปเล่นเรือโจรสลัด ทุกคนแยกกันเล่น”
หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบ คนที่ไม่ได้แสดงความเห็นเห็นอย่างชิงหรงก็ตอบโต้ออกมา “แม่ หนูก็อยากไปกับแม่เหมือนกัน!”
“ถ้ามาด้วยกันแล้วลั่นลานอยากจะเล่นอะไร พวกเราก็จะเล่นอันนั้นนะ”
คำที่หยางหลิงรุ่ยกล่าวออกมาจึงทำให้ชิงหรงไม่สามารถต่อรองได้
“งั้น....” เมื่อได้ยินหยางหลิงรุ่ยพูดออกมาแบบนั้น ชิงหรงก็เกิดความลังเล
“หนูไปเล่นกับคุณลุงดีกว่า!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง