โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 451

ชิงหรงคิดว่าแม่ของเธอจะต้องเปลี่ยนใจ แต่เธอก็ยังไม่สามารถหาหลักฐานที่จัดเจนได้

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพาลั่นลานเดินออกไป ชิงหรงที่ยืนอยู่ตรงที่เดิม เธอมองมาที่ฮั่วเทียนหลันด้วยแววตาที่น่ารัก

และฮั่วเทียนหลันก็มองกลับไปที่ตาของเธอ ทั้งสองคนมองตากัน สุดท้ายชิงหรงก็นั่งไม่ติด

“คุณลุง พวกเราไปเข้าบ้านผีสิงไหม？”

ถึงแม้บ้านผีสิงจะระทึกใจมาก แต่จากก้นบึ้งของหัวใจแล้วชิงหรงก็ยังคิดว่ามันไม่เท่าไหร่

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าพร้อมกับจูงมือชิงหรงเดินไป

แต่เมื่อเดินผ่านโลกจำลอง มือของฮั่วเทียนหลันก็หนักขึ้น จู่ๆเขาก็ไม่สามารถดึงมือของชิงหรงได้อีกต่อไป

เขาหันมามองชิงหรงที่เมื่อสักครู่ยังร้องโวยวายว่าอยากไปเล่นบ้านผีสิง แต่ตอนนี้เธอมองไปที่บ้านจำลองที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับว่าถูกดึงดูดไปแล้ว

“อยากเข้าไปเล่นหรอ？” หยางหลิงรุ่ยถาม

เขาหันไปมอง แบบจำลองนี้เกี่ยวกับปริศนา มาถึงที่นี่แล้วใครหละจะไม่อยากเล่น

เนื่องจากด้านในมีเพียงไม่กี่คนและคนที่อยู่ในนั้นส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กผู้ชาย

ชิงหรงขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างน่ารักเหมือนเธอจะยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเล่นอะไรระหว่างบ้านผีสิงกับแบบจำลองนี้

ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เขาคุกเข่าลง จากนั้นมองไปที่หน้าของชิงหรงพร้อมกับถามเธอเบาๆว่า “ไม่อยากเล่นหรอ？”

เด็กซื่อสัตย์อย่างชิงหรงส่านหน้า พูดว่าไม่อยากเล่น นั่นแปลว่าโกหก

“งั้นไปเล่นกัน！”

ฮั่วเทียนหลันผลักชิงหรงไปด้านหน้า ตอนนี้ชิงหรงต้องการความช่วยเหลือเล็กน้อย

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันผลักเธอเข้าไป เธอก็ได้เข้าบ้านแบบจำลองเรียบร้อย

ฮั่วเทียนหลันนั่งมองอยู่ด้านนอก เนื่องจากลั่นลานก็ชอบสิ่งเหล่านี้ด้วย ดังนั้นฮั่วเทียนหลันก็สะสมของเหล่านี้ไว้ไม่น้อย

แน่นอนเขาจะไม่ยอมรับเป็นอันขาดว่าตอนที่เขายังเด็กของเล่นที่เขาชอบเล่นก็คือโมเดล

มาถึงตอนประถม ของเล่นที่ฮั่วเทียนหลันชอบเล่นก็คือโมเดลที่ต้องใชไอคิวให้การประกอบสูง

ไม่นานเขาก็พบว่าความสามารถของมือและเท้าของชิงหรงนั้นสมบูรณ์แบบ

นี่เป็นแค่ความสามารถหนึ่งอย่าง เพียงไม่นานชิงหรงก็ประกอบโมเดลทั้งหมดที่มีอยู่

ทำให้เด็กผู้ชายคนอื่นถึงกับตกตะลึง

มีเด็กชายชาวต่างชาติคนหนึ่งที่ดูเหมือนเด็กอายุห้าหรือหกขวบ เขาใช้ภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วและต้องการมาท้าแข่งกับชิงหรง

ชิงหรงมีความสนใจในการแข่งขันนี้มาก เธอคิดอยู่นานหลังจากนั้นก็มองไปที่ฮั่วเทียนหลันเหมือนกับว่ากำลังขออนุญาตเขาอยู่

เนื่องจากตอนที่แยกกับหยางหลิงรุ่ย เธอบอกให้ชิงหรงฟังคำสั่งของคุณลุง

แต่ในตอนนั้นชิงหรงก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเป็นคนแบบนี้ สุดท้ายเธอก็ทำตามคำสั่งนั้นอย่างสมบูรณ์แบบ

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆพยักหน้าเพื่อบ่งบอกว่าอนุญาต

การมีส่วนร่วมในสังคมแบบนี้ของเด็กและพบปะเพื่อนฝูงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

หลังจากนั้นฮั่วเทียนหลันก็ตกใจมากที่พบว่าการแข่งขันระหว่างชิงหรงกับเด็กผมทองเป็นการกลั่นแกล้งชัดๆ

แน่นอนการกลั่นแกล้งครั้งนี้ไม่ใช่เด็กผมทองกลั่นแกล้งชิงหรง

แต่เป็นชิงหรงที่เป็นคนกลั่นแกล้งเขา

พวกเขาทั้งสองคนเริ่มต่อโมเดลพร้อมกัน แต่หลังจากไม่นาน ชิงหรงก็ต่อเสร็จแล้ว

ฮั่วเทียนหลันบีบนาฬิกาเพื่อหยุดเวลา ในตอนที่เขาหันไปมองนาฬิกาเขาก็ต้องตกใจ ชิงหรงใช้เวลาไปเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น

ต้องรู้ก่อนว่าสมัยตอนที่ฮั่วเทียนหลันเป็นเด็ก เขาต่อโมเดลที่ง่ายกว่าที่ชิงหรงกำลังต่ออยู่ตอนนี้เขายังต้องใช้เวลาถึงยี่สิบนาที

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรงด้วยแววตาที่อยากรู้อยากเห็น เนื่องจากเขาคิดไม่ออกจริงๆว่าต้องเป็นพ่อแม่แบบไหนถึงให้กำเนิดลูกที่ฉลาดขนาดนี้ออกมา

และสุดท้ายเด็กที่เป็นอัจฉริยะคนนี้ตอนนี้เธอเรียกหยางหลิงรุ่ยว่าแม่

นั่นหมายความว่าหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันได้อยู่ร่วมกันกับหยางหลิงรุ่ยแล้ว ส่งแรกที่เขาจะได้พบเจอก็คือเด็กสาวที่มหัศจรรย์คนนี้

หลังจากที่ชิงหรงต่อเสร็จแล้ว เด็กผมทองก็ต้องตะลึง

เขาไม่คิดว่าจะมีคนที่ต่อโมเดลได้ไวขนาดนี้

เขาปฏิเสธที่จะยอมรับความพ้ายแพ้ เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คงถนัดการต่อโมเดลบ้าน เขาจึงท้าชิงหรงแข่งใหม่อีกครั้ง

ครั้งนี้ชิงหรงไม่ได้มาขออนุญาตฮั่วเทียนหลัน เธอตอบรับไปทันที

เด็กทั้งสองคนแข่งกันต่อไปอีกห้าครั้ง ทั้งหมดเป็นของที่สวนสนุกจัดเตรียมให้ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรแตกต่างกัน

แต่ถ้าหากว่าพวกเขาใช้เวลาต่อกันถึงสองสามชั่วโมง เด็กคนอื่นที่มาที่นี่จะเล่นอะไรกันหละ？

ฮั่วเทียนหลันเฝ้ามองชิงหรงอยู่ตั้งแต่ตอนแรกแข่งขัน ทุกครั้งชิงหรงสามารถเอาชนะเด็กผมทองได้อย่างเด็ดขาด

สีหน้าที่ไม่ยอมรับความพ้ายแพ้ของเด็กผมทอง ค่อยๆเปลี่ยนไป

สุดท้ายก็มาถึงการแข่งขันในตอนจบ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย เขามองมาที่ชิงหรง ชิงหรงต่อโมเดลที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างรวดเร็ว

ฮั่วเทียนหลันมองเห็นเด็กผมทองที่แพ้อย่างราบคาบก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

ไม่แปลกที่เด็กผมทองคนนี้ไม่คิดที่จะต่อโมเดลและไม่คิดที่จะแข่งกับเธอต่อไป

ความสามารถของชิงหรงนั้นแกร่งเกินไป

ถ้าหากเป็นฮั่วเทียนหลัน เมื่อเขาแพ้ชิงหรงในเกมแรกแล้วเขาจะไม่มีทางแข่งกับเธอต่อในเกมที่สอง

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนรับความพ้ายแพ้ไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นตอนเด็กหรือตอนนี้ฮั่วเทียนหลันก็เป็นคนที่ยอมรับความเป็นจริงหรือความล้มเหลวต่างๆได้อย่างง่ายดาย

ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าสู้ไม่ได้จะทำให้ขายหน้าตัวเองไปเพื่ออะไ？

มองเห็นเด็กผมทองที่ยอมรับความพ้ายแพ้กำลังกล่าวชมชิงหรงอย่างจริงใจ

ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เด็กคนนี้มีบุคลิกเฉพาะตัวจริงๆ

แต่ตอนนี้ก็มีคู่สามีภรรยาชาวต่างชาติมาเรียกชื่อของเด็กผมทองนั้น เขามีชื่อว่า สแตนฟอร์ด

เมื่อได้ยินชื่อขิงเด็กคนนี้ฮั่วเทียนหลันถึงกับตกใจ

สัญชาตญาณบอกเขาว่าเด็กผมสีทองตัวเล็ก ๆ คนนี้จะต้องเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมในอนาคตอย่างแน่นอน

แค่ได้ยินชื่อของเด็กคนนี้ สแตนฟอร์ด เขาก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

เป็นชื่อที่มีอยู่ในมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ

เมื่อเด็กผมทองได้ยินที่พ่อแม่เรียก เขาก็บอกลากับชิงหรง

แค่การอำลาของเขาในสายตาของคนอื่นก็เหมือนกับการแก้แค้นโดยเจตนา