โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 464

เสียงของฮั่วเทียนค่อยๆเบาลง ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยยังไม่ทันจะต่อต้าน

มือของเขาออกแรงอย่างหนัก หลังจากนั้นหยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังลอยขึ้น ทันใดก็ถูกชายคนนี้อุ้มขึ้นมาและวางเธอลงบนโต๊ะ

ความสูงที่ต่างกันระหว่างหยางหลิงรุ่ยและฮั่วเทียนหลันนั้น ตามตำนานโบราณถือว่าเป็นอัตราส่วนทองคำ เพียงแค่ฮั่วเทียนหลันก้มศีรษะลงมาเพียงนิดเดียว ก็สามารถจูบริมฝีปากของหยางหลิงรุ่ยได้อย่างพอดิบพอดี

ความใกล้ชิดของฮั่วเทียนหลันในวันนี้ กลับบอกหยางหลิงรุ่ยถึงความแตกต่างของความสูงที่เธอไม่เคยรู้

นั่นคือตอนที่เธอนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว ซึ่งมีผู้ชายคนนี้ยืนอยู่ในระดับความสูงเดียวกับเธอ

ความสูงเท่ากัน หมายความว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำบางสิ่งบางอย่างได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงเลย

“ฮั่วเทียนหลัน คุณจะ......”

ทำอะไร คำพูดอีกสามคำยังไม่ทันจะได้พูดออกมา หยางหลิงรุ่ยส่งเสียงร้องอู จากนั้นริมฝีปากของเธอก็ถูกชายคนนี้ยึดครองในทันที

ฮั่วเทียนหลันดูเหมือนภายในใจจะอัดอั้นมานาน หรือพูดอีกนัยความใกล้ชิดระหว่างทั้งสองคนเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันปรารถนาหยางหลิงรุ่ย

เขาจะเข้าสู่โหมดการปลดปล่อยความบริสุทธิ์

เสียงลมหายใจหนักๆ พ่นลงบนใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย และนี่บอกกับหยางหลิงรุ่ยว่าตอนนี้ฮั่วเทียนหลันมีอารมณ์หุนหันพลันแล่นมาก

เมื่อมีแรงกระตุ้นผู้ชาย มักจะสามารถทำบางสิ่งที่เขาไม่เคยทำเมื่อครั้งที่เขาใจเย็นได้

สองมือของฮั่วเทียนหลันได้โหมกระหน่ำร่างของหยางหลิงรุ่ยจนลุกเป็นไฟไปทั่ว

นิ้วมือสัมผัสไปที่ใด ทำให้ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ผู้ชายคนนี้รู้ทุกจุดอ่อนไหวของร่างกายเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางหลิงรุ่ยจำได้ว่าตอนนี้อยู่ในครัว ข้างนอกก็ยังมีคนอยู่ และตอนนี้ทั้งสองคนตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

เธอไม่ต้องสงสัยเลยว่าวินาทีถัดไป จะต้องถูกฮั่วเทียนหลันเข้าประชิดถึงที่สุด

เมื่อฮั่วเทียนหลันจู่โจมไปที่ริมฝีปากและฟันของหยางหลิงรุ่ยอย่างละโมบ ในที่สุดหยางหลิงรุ่ยก็ไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป เธอใช้แรงเล็กน้อยที่ฟันของเธอก่อนจะกัดไปที่ปลายลิ้นอันบ้าคลั่งของฮั่วเทียนหลัน

เธอใช้แรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่กับตรงจุดที่อ่อนไหวเช่นนี้ ความเจ็บที่ปวดส่งไปยังฮั่วเทียนหลันกลับมีความรุนแรงมากขึ้น

ร่างกายของฮั่วเทียนหลันก็แน่นและตึงขึ้น

หยางหลิงรุ่ยรู้ดีว่าเธอกัดโดนปลายลิ้นของเขาไปเต็ม ๆ ถ้ายึดตามคนปกติ สิ่งนี้เป็นการนำพฤติกรรมอันบ้าคลั่งของเขากลับคืนมา

แต่อย่างไรก็ตาม ฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนปกติ

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งเมื่อเผชิญหน้ากับหยางหลิงรุ่ย เขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้เลย

เขาปล่อยให้หยางหลิงรุ่ยกัดปลายลิ้น โดยที่ไม่ดิ้นให้หลุดและไม่ทำอะไรหยางหลิงรุ่ยต่อ

ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน สายตามองเข้าหากัน แววตาของฮั่วเทียนหลันเดิมทีเต็มไปด้วยการครอบครองที่ป่าเถื่อน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยใช้สายตาเตือนเขาว่าอย่าทำเลอะเทอะ และทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนออกหมัดบนปุยฝ้าย

เธออดไม่ได้ที่จะหลบสายตา

แต่แรงกัดที่ฟันของเธอก็ยังคงไม่ลดลง

ต่อหน้าฮั่วเทียนหลัน เธอยื่นมือออกมาและชี้ไปที่ตำแหน่งประตูของห้องครัว เพื่อเตือนฮั่วเทียนหลันว่าพวกทำเช่นนี้มันค่อนข้างเสี่ยงเกินไป

และฮั่วเทียนหลันก็ทำเกินไป

เพียงแค่คำชี้แนะของเธอ แต่สายตาของฮั่วเทียนหลันนั้นกลับจ้องมองไปที่เธอ

เขายังคงมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างอบอุ่น ความรักในดวงตาคู่นั้นแทบจะเอ่อล้น

สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยผู้ที่ไม่มีความต้านทานต่อฮั่วเทียนหลัน อดไม่ได้ที่จะพบว่ามันสิ้นหวัง

การกระทำของเธอที่ป้องกันไม่ให้ฮั่วเทียนหลันขืนใจเธอต่อไป ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันเหมือนเข้าสู่บรรยากาศใกล้ชิดกับฮั่วเทียนหลันมากขึ้น

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งและใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดคลายฟันที่กัดลิ้นของฮั่วเทียนหลันออก จากนั้นก็แหงนหน้าไปข้างหลัง เท่านี้ก็สามารถแยกออกจากฮั่วเทียนหลันได้สำเร็จ

เมื่อปากว่างเธอจึงเอ่ยขึ้น：“คุณฮั่ว พวกเราควรทำอาหารกันก่อน ให้เด็กๆ......”

หยางหลิงรุ่ยบอกตัวเองเสมอว่าต้องเผชิญหน้ากับพลังต่อสู้ที่ทรงพลังของฮั่วเทียนหลัน

แต่หยางหลิงรุ่ยลืมสิ่งหนึ่งไปนั่นคือเส้นตายของผู้ชาย

พลังต่อสู้กับเส้นตายมักจะเป็นสัดส่วนโดยตรง

ยิ่งผู้ชายคนนี้มีความฮึกเหิมมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่มีเส้นตาย

แน่นอนว่าการเปรียบเทียบนี้หมายถึงเมื่อไล่ตามจีบผู้หญิงคนหนึ่ง

เช่นเดียวกับในเวลานี้ หยางหลิงรุ่ยได้แยกตัวออกมาจากการสัมผัสใกล้ชิดกับฮั่วเทียนหลันแล้ว

แต่ฮั่วเทียนหลันไม่ยอมปล่อยเธอ เมื่อคอที่ขาวดั่งหยกของหยางหลิงรุ่ยถูกเผยต่อหน้าเขา เขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล

หลังจากนั้นเขาก็เริ่มจู่โจม

ตำแหน่งนี้ มีจุดอ่อนไหวของหยางหลิงรุ่ย

ก่อนหน้านี้หยางหลิงรุ่ยยังมีความสามารถในการต่อต้านได้เล็กน้อย แต่หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันจับจุดอ่อนไหวที่คอของเธอทันใดเธอก็ดูเหมือนกับปลาเค็มที่ถูกแขวนอยู่ ตามใจผู้ชายคนนี้จะทำอะไร

ฮั่วเทียนหลันชื่นชมความงามของหยางหลิงรุ่ยอย่างละโมบ จนถึงขนานตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวในใจ นั่นก็คืออาจจะได้ครอบครองผู้หญิงคนนี้

เขาไม่ได้สัมผัสกับผู้หญิงมานามมากแล้ว เขาเป็นผู้ชายธรรมดาและเขาก็มีความต้องการเป็นธรรมดาเช่นกัน

เมื่อครั้งก่อนหน้าที่เขาได้เริ่มแตะเนื้อต้องตัวหยางหลิงรุ่ย แม้ว่าเขาจะชอบแต๊ะอั๋งหยางหลิงรุ่ยอยู่บ่อยๆ

แต่ฮั่วเทียนหลันยังคงยับยั้งชั่งใจ แม้ว่าความยับยั้งชั่งใจนี้ไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติก็ตาม