โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 463

หลังจากลองชิมดูหนึ่งคำแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็ยกนิ้วโป้งให้ฮั่วเทียนหลันทันที

“โอเคเลยค่ะคุณฮั่ว อร่อยแต่ไม่เผ็ดมาก ลงตัวที่สุด!”

เมื่อได้ยินคำชมจากปากหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็ยกยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นมาทันที

เขาวางจานกับข้าวไว้ข้าง ๆ หยางหลิงรุ่ยและเอ่ยขึ้น : "ชอบก็ทานเยอะ ๆ" จากนั้นก็กลับไปยุ่งต่อ

หยางหลิงรุ่ยเมื่อได้ลิ้มลองอาหารรสชาติแสนอร่อยไปแล้ว ก็เกิดความรู้สึกอยากจะกินเข้าไปอีกเมื่อมองดูอาหารที่อยู่ตรงหน้า

เธอก่อสงคราวกับตัวเองในใจ ทันใดนั้นฮั่วเทียนหลันที่กำลังจะนำผักลงใส่หม้อก็มองมาที่หยางหลิงรุ่ยพอดี

เขารู้จักหยางหลิงรุ่ยเป็นอย่างดี แค่มองดูสีหน้าของเธอแวบเดียวเขาก็รู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้กำลังหิวแน่นอน

ดังนั้นขณะที่เขากำลังเริ่มลงมือผัดอาหาร เขาก็เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างลอย ๆ : "หิวก็กินเถอะ"

"แต่นี่มันสำหรับทุกคนกินนี่!" หยางหลิงรุ่ยเอ่ยตอบ

ทันใดนั้นเธอก็รู้ตัวว่าตัวเองพลั้งปากไปแล้ว

เธอพูดไปอย่างนี้ ไม่ใช่เป็นการยืนยันกับฮั่วเทียนหลันไปแล้วเหรอว่าเธอกำลังหิว

“คุณแอบกินไปสองสามคำ ผมไม่พูด คุณไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้หรอก”

เสียงพูดแผ่วเบาของฮั่วเทียนหลันดังก้องในหูหยางหลิงรุ่ย

และตอนนั้นเอง ท้องของเธอก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างให้ความร่วมมือ

หยางหลิงรุ่ยลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็รู้สึกว่าคำพูดของฮั่วเทียนหลันฟังดูเข้าท่า

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าทันที : "ก็จริงแฮะ!"

หยางหลิงรุ่ยใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก ก่อนจะเพลิดเพลินไปกับรสชาติอาหารที่แสนอร่อยนี้

ทันใดนั้นจู่ ๆ เธอก็มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา ทำไมเธอถึงถูกฮั่วเทียนหลันชักจูงได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้นะ!

หยางหลิงรุ่ยรีบวางตะเกียบลงทันที ด้วยกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะจับได้ว่าเธอแอบกินมันไปแล้ว จากนั้นก็หันกลับไปมองฮั่วเทียนหลันแล้วถามขึ้น : "คุณฮั่ว มีอะไรให้ฉันทำบ้างคะ"

ฮั่วเทียนหลันเพิ่งผัดอาหารเสร็จไปหนึ่งอย่าง ซุปที่ต้มอยู่ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อนที่จะทำอาหารเมนูถัดไป

เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกจากตัวด้วยวิธีเดียวกันกับการถอดเสื้อยืด นั่นทำให้หยางหลิงรุ่ยที่อยู่ด้านข้างตกตะลึงไปในทันที

ราวกับเธอคาดไม่ถึงว่าผ้ากันเปื้อนสามารถถอดออกด้วยวิธีแบบผู้ชายเช่นนี้ได้ด้วย

ฮั่วเทียนหลันโยนผ้ากันเปื้อนทิ้งไปอีกด้าน ก่อนจะค่อย ๆ ล้างมือที่ก๊อกน้ำอย่างละเมียดละไม เสร็จแล้วจึงเดินเข้ามาหาเธอ

หยางหลิงรุ่ยเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ เวลานี้เธอต้องรีบหาอะไรทำให้เร็วที่สุด

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาในห้องครัว ลั่นลานบอกว่ารู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อย

ดังนั้นเธอจึงรีบหยิบแก้วจากข้างในตู้และเดินไปกดน้ำที่ตู้กดน้ำ จากนั้นเตรียมตัวเดินออกไปข้างนอก

“คุณฮั่วคะ เมื่อกี้ลั่นลานบอกว่ารู้สึกกระหายน้ำ เดี๋ยวฉันเอาน้ำไปให้เธอก่อนนะคะ”

เหตุผลของหยางหลิงรุ่ยค่อนข้างที่จะฟังขึ้น

แต่ทว่ามันใช้ไม่ได้กับฮั่วเทียนหลัน

เมื่อเธอกำลังจะเดินผ่านหน้าฮั่วเทียนหลันไป ก็ถูกเขายื่นมือออกมาดึงรั้งตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเสียก่อน

น้ำในแก้วหกลงใส่เสื้อของฮั่วเทียนหลันจนเปียกชื้น

"เฮ้ คุณกำลังทำอะไรเนี้ย ฮั่วเทียนหลันปล่อยฉันนะ!"

ข้างนอกมีคนอยู่มากมาย หยางหลิงรุ่ยจะไม่ยอมปล่อยให้ฮั่วเทียนหลันทำตามใจตัวเองได้หรอก

แต่ทันใดนั้นฮั่วเทียนหลันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หูหยางหลิงรุ่ย ก่อนจะเอ่ยพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้เธอสงบลงในที่สุด

เธอรู้สึกกลัว

เพราะเมื่อสักครู่ฮั่วเทียนหลันพูดขู่เธอว่า ถ้าเธอไม่ทำตัวดี ๆ เขาจะบอกกับเด็ก ๆ เรื่องที่เธอแอบกินอาหาร

ทำให้เด็กน้อยสองคนรู้ว่าคุณแม่ของพวกเธอเป็นนักขโมยกิน

หยางหลิงรุ่ยรักในศักดิ์ศรี ดังนั้นจึงทำได้เพียงยอมรับคำพูดขู่ของฮั่วเทียนหลัน

เธอถอนหายใจอย่างรู้สึกปลง บนโลกนี้ไม่มีคำว่าของฟรีนั่นคือเรื่องจริง!

หลังจากเห็นว่าหยางหลิงรุ่ยสงบลงแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

เขากอดหยางหลิงรุ่ยเอาไว้อย่างนั้น พร้อมกับสบสายตากับเธอ

แววตาขี้เล่นของฮั่วเทียนหลันเต็มไปด้วยความรู้สึกรักใคร่

ส่วนหยางหลิงรุ่ยนั้นเห็นได้ชัดเลยว่าเธอมีความขัดแย้งเล็กน้อย

อันที่จริงในใจของเธอไม่ได้เกลียดการใกล้ชิดกับฮั่วเทียนหลัน

เพียงแต่ว่าผู้ชายคนนี้ ไม่เลือกเวลาและสถานที่เลยจริง ๆ! ตรงนี้คือห้องครัว ถ้าหากคนในบ้านตระกูลฮัวมาเห็นเข้าหรือลูกสาวทั้งสองคนของเธอเข้ามาเจอ หยางหลิงรุ่ยจะเอาหน้าที่ไหนไปเผชิญกับพวกเขากันล่ะ

“คุณฮั่วคะ คุณควรหยุดแค่หอมปากหอมคอ ข้างนอกมีคนอยู่ตั้งมากมายนะ!”

หลังจากครุุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดหยางหลิงรุ่ยก็เปิดปากพูดขึ้นอย่างกล้าหาญ

เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังต้องการศักดิ์ศรีอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเธอกังวลว่าฮั่วเทียนหลันจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผู้ชายคนนี้ไม่เคยรู้จักคำว่าพอเป็นพิธีเลยสักนิด

"โอ้" ฮั่วเทียนหลันมองดูหยางหลิงรุ่ยด้วยความโลภอย่างโจ่งแจ้ง

เขายื่นมือสะอาดที่เพิ่งถอดถุงมือสีขาวออกไปข้างหน้า ปลายนิ้วที่หยาบกร้านค่อย ๆ ลูบไล้ไปที่แก้มเนียนของหยางหลิงรุ่ย

ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยชักเกร็งขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ นิ้วมือของฮั่วเทียนหลันนั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายเลยสักนิด

ตรงกันข้ามมันกลับทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกราวกับถูกขัดด้วยกระดาษทราย

แต่ถึงกระนั้นการกระทำที่แสนอ่อนโยนรวมถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของเขานั้น ก็ทำให้หยางลิงรุ่ยรู้สึกเคลิ้บเคลิ้มขึ้นมาเล็กน้อย