โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 470

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าเธอพูดพลั้งปากออกมา

เธอมองมาที่ฮั่วเทียนหลันอย่างโหดเหี้ยม แต่การกระทำนี้เธอใช้มันบ่อยเกินไป

ฮั่วเทียนหลันมีภูมิคุ้มกันแล้วใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงและรอยยิ้มที่มุมปากของเขาเกือบจะกระจายไปในอากาศ

“นั่นเป็นเพราะว่า เนื่องจาก....ไม่ใช่ ตอนแรกฉันบอกว่าฉันไม่ยอมรับหรอ? ขอโทษด้วยฉันจำไม่ได้แล้ว!”

หยางหลิงรุ่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้ออกไปทันที เพราะเธอก็มีประสบการกับฮั่วเทียนหลันมามากพอสมควร

เธอเปลี่ยนกลยุทธ์อย่างรวดเร็วโดยใช้ข้ออ้างที่มี แต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้ได้ นั่นคือการไม่ใช้เหตุผล

แน่นอนคำพูดเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันตกใจ

เขามองผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าของเขาด้วยความตกใจ พึมพำอยู่ในปาก หยางหลิงรุ่ยได้ยินคำที่เขาพูดก็คือ ไม่มีเหตุผล

ใบหน้าของเธอค่อยๆแดงขึ้น เธอเข้าใจความหมายในชั่วพริบตา

ผู้ชายคนนี้ไม่เคยใช้เหตุผลกับเธอมาก่อน แต่เนื่องจากเวลาผ่านไปเธอก็แข็งแกร่งขึ้นเหมือนกัน ดังนั้นที่เธอไม่ใช้เหตุผลกับผู้ชายคนนี้ก็เป็นการแก้แค้นที่บริสุทธิ์ที่ไม่มีอะไรผิดปกติ

“ดูเหมือนเวลาจะทำให้คุณจำอะไรได้บ้างแล้ว”

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หน้าของหยางหลิงรุ่ย เขาไม่ได้ทำผิดอะไรเขาจึงพึมพำอยู่ในปาก

แต่หยางหลิงรุ่ยก้ตกใจเพราะฮั่วเทียนหลันขึ้นมาอีกครั้ง

ปลุกความทรงจำ?

ฮั่วเทียนหลันมีดีขนาดนั้นเลยหรอ?

ที่จริงหยางหลิงรุ่ยไม่ได้นึกถึงความทรงจำเก่าๆเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าพูดว่าเธอนึกถึงความทรงจำเก่าๆกลับมาได้จริงๆเธอคงมีความสุขมากแน่ๆ

เนื่องจากไม่มีใครอยากอยู่ในความทรงจำที่ว่างเปล่า ในตอนที่คนอื่นพูดถึงความทรงจำของคุณคุณก็นึกไม่ออกมันจะมีความสุขอะไร

“จะเอาความทรงจำคืนมาอย่างไร?” เธอถามออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่วินาทีต่อมาเธอก็เสียใจ

เนื่องจากเธอรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้จะปลุกความทรงจำให้เธออย่างไร หรือจะพูดอีกแบบหนึ่งว่าในตลอดเวลาที่หยางหลิงรุ่ยอยู่กับฮั่วเทียนหลันเธอก็ว่าฮั่วเทียนหลันต้องการจะทำอะไร

ฮั่วเทียนหลันมองหยางหลิงรุ่ยอย่างขี้เล่นจากนั้นก็ค่อยๆเอนตัวไป

หยางหลิงรุ่ยที่มีความประหม่าอยู่แล้วก็หดตัวลงแต่ก็ไม่ได้ผลักเขาออกไป

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอหายใจโล่งอกเล็กน้อยก็คือฮั่วเทียนหลันไม่ได้ทำอะไรโดยประมาทอีกต่อไป เขายังคงติดอยู่ที่แก้มของหยางหลิงรุ่ยและพ่นลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาไปข้างหูของหยางหลิงรุ่ยและพูดออกมาแบบเร้าร้อนว่า “การละเล่นของผู้ใหญ่!”

ตอนแรกหยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

อะไรคือการการละเล่นของผู้ใหญ่?

แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เร้าร้อนของฮั่วเทียนหลันที่สัมผัสกับแก้มของเธอ เธอก็เข้าใจทันทีว่าอะไรคือการละเล่นของผู้ใหญ่

ผู้ชายคนนี้มีคำพูดที่คลุมเครือจริงๆ

นี่มันหมายถึงการที่ชายหญิงทำอะไรแบบนั้นอย่างชัดเจน

การที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาแบบนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยแทบอยากจะฆ่าฮั่วเทียนหลัน

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มีพละกำลังมากแต่หมัดของเธอก็สามารถทำให้ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนไปได้

เขาทำท่าทางที่เจ็บปวด ใบหน้าของเขาซีดเซียว

นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยตกใจมาก เธอเดินเข้าไปหาเขาพร้อมถามเขาว่า “ฮั่วเทียนหลัน คุณเป็นอะไรไป?”

“คุณคิดว่าไงหละ....”

ฮั่วเทียนหลันไม่พูดอะไรเลยเสียยังดีกว่า เขาพูดออกมาแบบนี้ยิ่งทำให้หยางหลิงรุ่ยกังวลใจมากขึ้น

เนื่องจากท่าทางและน้ำเสียงที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมานั้น ถ้าจะบอกว่าไม่มีอะไรก็เป็นไปไม่ได้!

“เป็นไปไม่ได้ ก็เห็นอยู่ว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย!” หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา

เกี่ยวกับสิ่งที่เธอทำไปเมื่อสักครู่แล้ว เธอมันใจมากว่าไม่มีทางมีผลกระทบต่อผู้ชายคนนี้

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้สนใจหยางหลิงรุ่ย เขาแค่ทำท่าทางที่เจ็บปวด และจับไปที่มือของหยางหลิงรุ่ย

อาการแปลกๆเหล่านี้หยางหลิงรุ่ยที่กำลังเป็นห่วงฮั่วเทียนหลันอยู่นั้นก็ไม่ได้สังเกตเห็น

เธอจึงรีบพูดออกมาว่า “เดี๋ยวฉันนวดให้!”

เมื่อเผชิญหน้ากับความใกล้ชิดของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

มือเล็กๆของหยางหลิงรุ่ยวางลงบนหน้าอกของเขาจากนั้นก็ค่อยๆลูบไปเบาๆ

มือที่เย็นเฉียบของเธอและการเคลื่อนไหวแปลก ๆ เกือบจะทำให้ฮั่วเทียนหลันส่งเสียงของความสบายออกมา

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยคลึงไปสองสามทีเธอก็รู้สึกแปลกๆ

เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจจากนั้นเธอก็เห็นใบหน้าชอบใจของผู้ชายคนนี้

ถ้าตอนนี้หยางหลิงรุ่ยยังไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันกำลังหลอกเธออยู่หละก็เธอก็คงไม่ควรจะเรียกเธอว่ามนุษย์อีกต่อไป

เธอยื่นมือออกมาตอนแรกเธออยากจะตบไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างแรง แต่พอคิดถึงท่าทางเจ็บปวดของเขาเมื่อสักครู่แล้วเธอก็ทำแค่ผลักเขาออกไปจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “ฮั่วเทียนหลัน คุณรู้ไหมว่าสภาพของคุณในตอนนี้ก็เหมือนกับคนแก่ฌรคจิตคนหนึ่ง!”

คำพูดของเธอที่ออกมายิ่งทำให้ฮั่วเทียนหลันแสดงเป็นคนแก่ที่หื่นกระหาย

และเมื่อหยางหลิงรุ่ยหลับตาลงเขาก็กลับมาอยู่ในท่าทางที่เป็นปกติเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

“คนแก่หื่นกระหาย?” ฮั่วเทียนหลันพึมพำแต่จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา

“ถ้าหากคนแกหื่นกระหายหล่อขนาดนี้เกรงว่าสาวๆก็คงไม่ปฏิเสธ!”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยหมดทางตอบโต้

ไม่ใช่ว่าเขาพูดถูกแต่เป็นเพราะหยางหลิงรุ่ยยอมรับในความหน้าด้านของเขาจริงๆ