โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 471

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยทำให้ฮั่วเทียนหลันตกใจ

คำพูดที่เขาพูดออกมาเมื่อสักครู่นั้นออกมาจากจิตใต้สำนึกของเขา ดังนั้นเป็นการขอโทษหรือไม่เขาก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น

แต่หยางหลิงรุ่ยก็พูดออกมาแล้ว ดังนั้นเขาก็ต้องแสดงความรักต่อผู้หญิงคนนี้อย่างจริงใจ

“คุณสามารถเข้าใจแบบนั้นก็ได้ เพราะเมื่อก่อนผมทำไม่ดีกับคุณไว้เยอะมาก!”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกปะร้อมกับยื่นมือไปกุมมือของหยางหลิงรุ่ยไว้

เขาจับมันไว้แน่นราวกับว่ามีความกังวลในใจตราบใดที่เขาปล่อยมือของหยางหลิงรุ่ย เขาจะสูญเสียหยางหลิงรุ่ยไป

เมื่อต้องเผชิญกับความเสน่หาที่รุนแรงจากผู้ชายนี้ หยางหลิงรุ่ยก็หดตัวลงอย่างไม่รู้ตัว

เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนกล้าหาญ อย่างน้อยเมื่อเผชิญกับความเป็นจริงบางอย่าง หากทำได้เธอก็อยากทำตัวโง่ ๆ ต่อไป

“ขอโทษด้วย ฉันทำอะไรไม่ได้เลย”

คำพูดที่คลุมเครือของเธอทำให้ฮั่วเทียนหวาดกลัว

ฮั่วเทียนหลันกุมมือของหยางหลิงรุ่ยไว้แน่น จากแรงที่กระทำบ่นฝ่ามือนั้นทำให้หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วขึ้นมา

“คุณฮั่ว เจ็บ...”

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเธอพูดออกไปแบบนี้ฮั่วเทียนหลันจะต้องปล่อยมือเธอแน่ๆ

แต่ไม่นานเธอก็รู้ว่าเธอคิดผิดไปแล้ว

ฮั่วเทียนหลันต้องการขังหยางหลิงรุ่ยไว้ในคฤหาสน์ของเขา เพื่อที่เธอจะได้อยู่กับเขาตลอดไป

แต่การกักขังนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่นึกถึงจิตใจของเธอเลยไหม?

เขาไม่ได้ปล่อยมือทันที แต่ภายใต้สัญชาตญาณของเขาแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ค่อยไปล่อยมือออก

“อันหรัน คุณลืมเรื่องราวทั้งหมดผมก็สามารถเล่าให้คุณฟังได้ทุกเรื่อง แค่คุณกลับมา มาอยู่ข้างผม กลับมาหาลั่นลาน กลับมาที่ตระกูลฮั่ว....”

ตอนที่ฮั่วเทียนหลันพูดถึงคำสุดท้าย ชายผู้ที่แข็งแกร่งคนนี้ก็มีร่องรอยของการสั่นเทาในน้ำเสียงของเขา

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างลึกซึ้ง ถ้าบอกว่าไม่หวั่นไหวก็โกหกแล้ว

แต่เธอที่ลืมเรื่องราวทั้งหมดไปจะทำอย่างไรถึงจะคุ้นเคยกับชีวิตใหม่?

เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อความคับข้องใจที่ตระกูลหยางมีต่อตระกูลฮั่วก่อนหน้านี้ได้

“คุณฮั่ว คุณบอกว่าฉันชื่ออันหรัน ฉันมีลูกสาวหนึ่งคนชื่อลั่นลาน แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันจำได้เพียงอย่างเดียวคือการมีชีวิตอยู่ที่ตระกูลหยาง และส่วนที่เหลือที่คุณกำลังจบอกฉัน ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้หลอกฉัน?”

การรู้ความจริง ไม่ได้แปลว่าหยางหลิงรุ่ยจะยอมรับกับความเป็นจริงนั้นได้ ถ้าหากตอนที่เธอได้ยินความจริงแล้วเธออาจจะรับไม่ได้ก็ได้

สุดท้ายเธอก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับฮั่วเทียนหลันนั้นลึกซึ้งเพียงใด

อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าตอนนั้นพวกเธอจะรักกันมากแค่ไหนก็เถอะ สุดท้ายตอนนี้เธอก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ตอนนี้เธอมีชื่อว่าหยางหลิงรุ่ย มีลูกสาวหนึ่งคนชื่อชิงหรง และเกิดในตระกูลหยาง

อย่างน้อยข้อมูลที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ไร้ที่ติ

“ผมไม่ได้หลอกคุณ!”

คำตอบที่ฮั่วเทียนหลันตอบมานั้นมีเพียงแค่ห้าพยางค์

แต่การแสดงออกของเขาไม่ได้มีแค่คำพูด แต่ยังมีทัศนคติของเขา

เขาสื่อความหมายออกไปทั้งในรูปของคำพูดและการแสดงออก

เขาจะปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจและจะไม่มีวันหลอกลวงเธอ

“ตอนที่ฉันรู้จักกับคุณฉันก็ยังเด็ก และตอนที่ฉันคลอดลั่นลานออกมา ฉันก็ยังเป็นเด็ก ไม่ว่าเวลาไหนฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่ดิ้นรนอยู่ก้นบึ้งของสังคม....”

หยางหลิงรุ่ยพูดเบา ๆ แต่หันหน้าไปทางแนวสายตาของฮั่วเทียนหลัน หลังจากนั้นเสียงนั้นต่ำลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็หายไปอย่างสมบูรณ์

เหมือนกับดวงตาของฮั่วเทียนหลันนั้นพูดได้

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะพยายามที่ทำทุกอย่างให้เป็นปกติตอนคุยกับฮั่วเทียนหลัน

แต่สายตาของฮั่วเทียนหลันนั้นราวกับกำลังบอกเธอว่าเธอกำลังโกหกตัวเอง เธอกำลังสับสนกับหัวใจของตนเอง เธอพยายามทำเหมือนคนตาบอดและปฏิเสธที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง....

หยางหลิงรุ่ยทำได้แค่ยอมรับความพ้ายแพ้ในที่สุด

“ตอนแรก ผมเป็นคนทำกับคุณไม่ดีเอง และการที่ได้พบกับคุณนั้นก็เป็นอุบัติเหตุ และผมก็ไม่ได้ดูแลคุณอย่างดีดังนั้น อันหรัน.....”

“คุณฮั่ว ฉันคือหยางหลิงรุ่ย”

เมื่อได้ยินคำที่ฮั่วเทียนหลันเรียกเธอ หยางหลิงรุ่ยก็เงยหน้าขึ้น และพูดขัดจังหวะของฮั่วเทียนหลันไปอย่างนุ่มนวล

“หลิงรุ่ย ได้โปรดเชื่อใจฉัน ต้องมีสักวันหนึ่งความจำของคุณจะคืนกลับมา ผมเชื่อแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมแค่อยากจะดูแลคุณตลอดทั้งชีวิตของผม!”

แววตาที่จริงจังของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกหวั่นไหว

ทำสาบานของผู้ชายคนนี้เข้าไปอยู่ในใจของหยางหลิงรุ่ยแล้ว

มีเสียงตะโกนดังอยู่ตลอดว่า ถ้าหากไม่ตอบรับเขาไปในครั้งนี้แล้ว ต่อไปหยางหลิงรุ่ยอาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สองแล้ว

ผู้ชายคนนี้รู้สึกกับเธอจริงๆ โดยมีฟ้าและสวรรค์เป็นพยาน

หัวใจของหยางหลิงรุ่ยหวั่นไหวมาก เธอหลับตาลงเพราะไม่อยากให้ฮั่วเทียนหลันเห็นแววตานั้นของเธอ

“ฉันยังเด็กขนาดนี้ก็มีลั่นลานแล้ว คุณฮั่วหรือว่าตอนนั้นคุณเป็นคนบังคับฉันมา?”

หยางหลิงรุ่ยต้องทำเป็นปากแข็งและพูดประโยคนี้ออกไป

ฟังฉบับของหยางหลิงรุ่ยไปแล้ว ยังมีฉบับของฮั่วเทียนหลันอยู่

ฮั่วเทียนหลันในตอนนั้นมีหรอจะบังคับเธอ ถึงแม้มันจะเป็นแค่อุบัติเหตุ

เมื่อได้ยินหยางหลิงรุ่ยพูดออกมาแบบนี้ ฮั่วเทียนหลันก็มองต่ำลง

ใบหน้าของเขาไม่ได้สูญเสียความหวังไปทั้งหมด ตอนนี้ความหวังของเขาหายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

เขาปล่อยมือออกจากหยางหลิงรุ่ย