โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 481

เสียงพูดค่อยๆเบาลง ในลำโพงส่งเสียงดังตู๊ดตู๊ด สายของหยางหลิงรุ่ยถูกวางไปซะแล้ว

หยางยานเริ่มเครียด เพราะรู้ดีเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน

หลังจากปลอบโยนด้วยคำพูดไม่กี่คำกับเจ้าตัวน้อยที่น่ารัก เขาก็รีบลุกจากเตียง

ในเวลานี้จู่ ๆ เขาก็คิดถึงเรื่องใกล้ตัวเขา จึงคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรออก

“นายกอ คุณรีบพาคนไปที่ร้านอาหารเจียงหนานเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”

นายกอที่หยางหยานติดต่อเป็นคนสนิทของหยางหลินที่มาเมือง S ด้วยกัน โดยปกติจะดูแลจัดการสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้บนเส้นทางขาวสะอาด

ตามอายุของเขา จริง ๆ ก็สามารถเกษียณได้แล้ว ถึงอย่างไรอายุเขาก็สี่สิบเศษ ๆ

แต่เขาก็เป็นคนที่โหดร้ายจริง ๆ แต่ในช่วงอายุที่สำคัญที่สุดของชีวิตบวกกับ การฝึกฝนหลายปี คน ๆ หนึ่งสามารถโค่นชายหนุ่มเจ็ดหรือแปดคนได้อย่างง่ายดาย

ยิ่งไปกว่านั้นลูกน้องของเขามีทั้งความโหดเหี้ยมและความแม่นยำ เวลามีเรื่องอะไรก็ยังมีตระกูลหยางคอยคุ้มกัน

ดังนั้นมาเมือง s ได้ไม่นานเท่าไหร่ ทุกคนบนท้องถนนก็รู้จักเทพเจ้าดุร้ายตนนี้ เคารพแต่ขออยู่ห่างๆดีกว่า

หลังจากจัดการให้เหล่ากอไปที่นั่นก่อน หยางยานก็รีบลงไปข้างล่างและขับรถออกไป

และที่ร้านอาหารเจียงหนาน หลังจากชายร่างอ้วนพบว่าเขาไม่สามารถตามตัวหยางหลิงรุ่ยและฉีหลานได้ เขากดโทรศัพท์และโทรหาใครบางคน

เจ้าของร้านอาหารเจียงหนานออกโรงว่าเขาเป็นคนทำธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมาย

เผชิญหน้ากับเสียงคำรามของชายร่างอ้วน ไม่นานเขาก็ตื่นตระหนกตกใจกลัว

แต่เขายังมีหลักการสุดท้ายประการหนึ่งคือ ทั้งสองสิ่งก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว

หยางหลิงรุ่ยมองโทรศัพท์อย่างตึงเครียด เธอรู้ด้วยว่าวันนี้เธอตกที่นั่งลำบากแล้ว

แต่ชายร่างอ้วนกำลังขวางทางที่จะออกไป ถ้าเธอไม่กระโดดลงจากตึกเธอและฉีหลานก็ไม่สามารถหนีออกไปได้

เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของหยางหลิงรุ่ย ฉีหลานนั่นดูสงบมาก ๆ

หยางยานเหลือบมองอย่างเย็นชาไปที่ชายร่างอ้วนที่กำลังตะโกน ก่อนเอื้อมมือไปจับมือของหยางหลิงรุ่ยและยิ้มเบา ๆ ：“เป็นอะไรไป กลัวเหรอ”

หยางหลงิรุ่ยพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา เพราะเธอเป็นคนที่มีเหตุผล

คนสนับสนุนยังไม่มา เธอจะยังอวดดีไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นจากเสียงตะโกนร้องของชายร่างอ้วน ทำให้เธอได้รู้ว่าตัวตนของชายร่างอ้วนนี้น่าจะไม่ธรรมดา

เธอรู้ตัวว่าตัวเองก่อปัญหาขึ้นแล้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นในทันที

ไม่รู้ว่าถ้าพี่ชายสามมาถึง เขาจะว่าเธอหรือไม่

“ก็แค่ปัญหานิดหน่อยเอง ไม่ต้องกลัวไปหรอก！”

ฉีหลานพูดอย่างเรียบง่าย แต่ที่จริงแล้วในใจเธอก็ไม่ได้สงบเหมือนภายนอก

แต่เธอรู้ดีว่าชายร่างอ้วนไม่สามารถสร้างความเดือดร้อนได้

และเธอใช้เวลาเมื่อสักครู่ในการติดต่อกับบุคคลนั้น แม้ว่าบุคคลนั้นจะไม่ตอบกลับก็ตาม แต่ฉีหลานรู้ว่าเขาจะต้องส่งคนมาช่วยเธออย่างแน่นอน

เหตุการณ์ตกอยู่ในทางตันชั่วขณะ และเนื่องจากเหตุการณ์นี้ทำให้ลูกค้าทั้งหมดออกจากร้านอาหารไป

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ประตูด้านหลังชายร่างอ้วน รอให้คนของครอบครัวเธอปรากฏตัว

แต่คนของตระกูลหยางยังไม่มา นี่คือสิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุด และมันเกิดขึ้นแล้ว

กลุ่มวัยรุ่นที่มีผมสีเหลืองทอง ศีรษะล้าน มีรอยสักและสวมเสื้อผ้าแปลก ๆ หลายสิบคนกำลังหลั่งไหลเข้ามา

ใบหน้าของผู้นำมีรอยแผลเป็นจากคมมีด เมื่อเขาเข้ามาก็ถูกฉีหลานให้ความสนใจ

อย่างไรก็ตามการควบคุมตัวเองของชายที่มีแผลเป็นนี้ ดีกว่าชายร่างอ้วนอย่างเห็นได้ชัด

เขาแค่มองแล้วถอนสายตากลับ จากนั้นก็พูดกับชายร่างอ้วน：“พี่ชายสาม เก็บใครก่อนดี”

“ใคร” ชายร่างอ้วนที่ถูกเรียกว่าพี่ชายสามตบไปบนศีรษะของชายที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นก่อนจะตะโกน：“นี่มึงตาบอดหรือไง ก็ผู้หญิงสองคนนั้น ไปจับมาให้ได้ วันนี้กูต้องกินของคาวที่นี่ ไปฆ่าพวกมันสองคนให้ได้！ ”

การตบของชายร่างอ้วนเมื่อสักครู่ ใช้แรงไม่น้อยทีเดียว

ชายรอยแผลเป็นถูกตบจนมึนหัว ในใจก็โกรธขึ้นมากเล็กน้อย

เขาจ้องมองด้วยความโกรธไปที่ชายร่างอ้วนด้วยหางตาของเขา เขารู้ดีว่านี่คือเจ้านายและเขาก็ต้องปฏิบัติตามกฎของเจ้านาย

เขานำอาวุธในมือโยนทิ้ง ชายแผลเป็นเหลือบมองผู้หญิงทั้งสองที่กำลังถอยห่างออกไป

แต่รูปร่างของคนที่อยู่ข้างหน้าดูบอบบางและขาดเสน่ห์เล็กน้อย แต่ก็เป็นคนที่สวยงามมากเช่นกัน

ส่วนด้านหลังนั่นก็คือนางฟ้าชัด ๆ

สองคนนี้ หากจับมาแล้วก็สามารถใช้ประโยชน์ได้

ไม่แน่ว่าชายร่างอ้วนเล่นเสร็จ เขาก็น่าจะยังมีโอกาสที่จะทนได้！

สำหรับปัญหาที่ฝ่าฝืนกฎหมาย เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ถึงแม้ฟ้าจะถล่มทลายเขาก็ยังมีคนหนุนอยู่ดี

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาชายร่างอ้วนเที่ยวก่อความวุ่นวายไปทั่ว และมีเรื่องที่เขาใช้เงินในการแก้ปัญหา

เขาชี้ไปที่หยางหลิงรุ่ยและฉีหลานก่อนจะกำชับ：“จับพวกมันมาให้กู จับมาเป็น ๆ อย่าตบหน้า！”

สิบกว่าคนที่กำลังทนไม่ไหวก็เข้ารุมในทันที

สีหน้าของหยางหลิงรุ่ยค่อยข้างจะซึมเศร้า ในใจของเธอหวาดกลัวและลุกลี้ลุกลนเต็มที

แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเธอได้ฝึกฝนทักษะการป้องกันตัวมาบ้าง ดังนั้นเธอจึงดึงฉีหลาน และปล่อยให้ฉีหลานหลบอยู่ข้างหลังเธอ

“พี่หลาน ฉันจะดูว่าฉันจะหาโอกาสคุ้มกันพี่ได้ไหม ถ้าได้พี่ต้องหนีไปนะ！ ”

ถึงตอนนี้หยางหลิงรุ่ยยังคงนึกถึงความสบายใจของฉีหลาน นี่ทำให้ดวงตาของฉีหลานแดงขึ้นเล็กน้อย

คนอย่างหยางหลิงรุ่ย ในยามวิกฤตยังคงนึกถึงเพื่อนเสมอ นี่คือหยางหลิงรุ่ยที่ฉีหลานรู้จัก

ฉีหลานส่ายหัวและพูด：“หนีออกไปได้ค่อยว่ากัน！”

หยางหลิงรุ่ยเอื้อมมือไปดึงเสาไม้ไผ่ที่ปักแน่นอยู่ในกระถางต้นไม้ด้านหนึ่ง เธอกัดฟันสู้และพุ่งไปข้างหน้า

เธอรู้วิธีป้องกันตัวเอง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ใช้มันจริง ๆ !

ขณะที่หยางหลิงรุ่ยรีบวิ่งขึ้นมาตรงหน้าก็มีเด็กหนุ่มผมสีเหลือง

เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ยและเห็นหยางหลิงรุ่ยดูท่าทางประหม่า ใบหน้าของเขาฉายแววดูถูกเหยียดหยามเพราะเห็นเป็นเพียงแค่มือใหม่เท่านั้น

ในมือของเขายังคงถือไม้เบสบอล แต่ตอนนี้เขาได้โยนไม้เบสบอลทิ้งไป เตรียมสู้มือเปล่ากับเสาไม้ไผ่และพร้อมที่จะอวดฝีมือการต่อสู้ต่อหน้าสาวงาม

แต่สิ่งที่คิดไว้นั้นมันสวยงาม แต่ความจริงแล้วมันช่างโหดร้าย

เด็กหนุ่มผมเหลืองเพิ่งวิ่งขึ้นมา หลังจากสายตาเห็นการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดของเสาไม้ไผ่ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในใจ

เขาตอบสนองไม่ทัน ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงถูกถ่ายทอดออกไปทั่ว ทำให้เขาหมดความสามารถในการต่อสู้ทันที

“อ๊า ....... ” เสียงกรีดร้องนี้ดังและวังเวงมาก