โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 484

ในมือของพวกเขาถือกุญแจมือก่อนจะจับกลุ่มคนที่แขนหักกลุ่มนั้นไปทีละคน

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงไปในทันที

ส่วนชายหน้ารอยแผลเป็นคนนั้นก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเหมือนกันว่าจะมีตำรวจโผล่เข้ามา เขาแอบคิดในใจว่าคนทั้งหมดนี้ต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของตระกูลหยางแน่นอน

เขาไม่เอ่ยพูดอะไรแต่กลับพุ่งตัวไปทางนายกอทันที ก่อนจะตะคอกด้วยความโมโห : "แกบอกว่าถ้าหักแขนแล้วเรื่องก็จะจบกันแค่นี้ไม่ใช่หรือไง แล้วโทรแจ้งตำรวจมาทำไมอีก ยังมีศีลธรรมอยู่หรือเปล่า!"

ชายหน้ารอยแผลเป็นพูดเสียงดังจนทำให้นายกอที่เพิ่งเตะเข้าที่หน้าอกของนายอ้วนสามถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อสักครู่เขาเองก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกตรงหน้าประตูแต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร

เพราะถึงอย่างไรคนในเมือง S ต่างก็พึ่งพาตระกูลหยางอยู่แล้ว

เมื่อมองเห็นตำรวจเขาก็นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปรอบ ๆ และพูดว่า : "ใครหน้าไหนโทรแจ้งตำรวจ"

คำพูดของนายกอเต็มไปด้วยความโมโห กลุ่มอิทธิพลมืดต่างก็มีวิธีแก้ปัญหาในแบบของตัวเองและไม่จำเป็นต้องพึ่งตำรวจเข้ามาจัดการ

การโทรแจ้งตำรวจครั้งนี้เท่ากับเป็นผิดศีลธรรมทางสังคม

แต่ในไม่ช้าเขาก็ค้นพบว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะมีเกี่ยวอะไรกับคนรอบข้าง

เพราะลูกน้องที่อยู่รอบตัวเขาล้วนจ้องมองหน้ากันราวกับคนไม่รู้เรื่องโทรแจ้งตำรวจเลยสักนิด

ทันใดนั้นเอง ชายอ้วนคนหนึ่งก็วิ่งหอบออกมาจากกลุ่มตำรวจ

ขนาดตัวของเขาพอ ๆ กับนายอ้วนสาม

"ท่านไหน ท่านไหนคือคุณหลาน"

ฉีหลานก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อยและพูดว่า : "ฉันเอง"

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของฉีหลาน เจ้าตำรวจอ้วนจู่ ๆ ก็มีความรู้สึกประหลาดใจปขึ้นมา

ในฐานะเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายอย่างน้อยเขาก็ยังสามารถควบคุมตนเองได้

และเขาก็รู้ด้วยว่าคนระดับฉีหลานแล้วเขาไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรได้เลย

"เราได้รับมอบหมายจากเบื้องบนให้มาช่วยเหลือคุณ คุณไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่ไหมครับ"

นายตำรวจอ้วนมองไปที่ฉีหลานอย่างระมัดระวังพยายามที่จะไม่ให้สายตาของตัวเองมองดูไร้มารยาท

เขารู้ว่าเขามาสาย แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกจริง ๆ

ในฐานะหัวหน้าสำนักงานตำรวจของเมือง S เขาเองก็จำไม่ได้แล้วว่าไม่มีคดีมากี่ปีแล้ว

โดยทั่วไปแล้วเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่างก็มีลูกน้องคอยรับมือเอง

แต่คืนนี้เมื่อเขาเพิ่งจะเข้าสู่ห้วงความฝัน ทันใดนั้นก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือ

เดิมทีเขาที่กำลังง่วงเหงาหาวนอนอยู่นั้น หลังจากเหลือบมองไปที่สายเรียกเข้าแล้วร่างกายก็สั่นไปทั้งตัวและรู้สึกตื่นเต็มตาในทันที

สายนี้ถูกโทรมาจากสำนักงานเขตการปกครองประจำจังหวัด

แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขาตกใจแค่ไหน

คำสั่งเป็นไปอย่างเร่งรีบ นั่นก็คือให้เขาพาคนไปที่ร้านอาหารเจียงหนานเพื่อช่วยเหลือผู้หญิงที่ชื่อฉีหลาน

สำหรับคำสั่งข้างต้นแล้วหัวหน้าอ้วนคนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามอะไรสักคำ

เขารีบนำคนออกมาที่นี่อย่างรวดเร็วที่สุด

แต่พอเกือบจะถึงที่หมายแล้วเขาก็ได้รับสายบอกว่าให้มาช้าอีกหน่อย

หัวหน้าอ้วนไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เช่นเดียวกันเขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามขึ้นจึงได้ แต่รอที่ชั้นล่าง

จนกระทั่งได้รับแจ้งเตือนทางโทรศัพท์ว่าเขาสามารถมาได้แล้วเขาถึงเดินเข้ามา

จากนั้นเขาก็พบกับกลุ่มคนที่โดนหักแขนพวกนี้

“พวกนายมาเร็วไปหน่อย ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”

ฉีหลานเอ่ยพูดเสียงเรียบแต่ในคำพูดนั้นแฝงไปด้วยการเยาะเย้ยหัวหน้าอ้วนคนนี้

ถ้าเป็นฉีหลานคนเมื่อก่อนเธออาจจะกล่าวคำขอบคุณและเรื่องก็จะจบลงแค่นี้

แต่หลังจากผ่านเรื่องราวมืดมนมามากมายเธอก็กลายเป็นอีกคนโดยสมบูรณ์

หัวหน้าอ้วนทำหน้าพะอืดพะอมก่อนจะหลบไปอยู่อีกด้าน

เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีในเมื่อมันเป็นคำสั่งจากเบื้องบนทั้งหมด

"ให้ผมส่งคนตามไปส่งคุณไหมครับ" เขาพูดขึ้นอย่างสุภาพน้อบน้อม

"ไม่ต้องแล้ว"