โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 486

อืม ต้องเป็นอย่างนี้แน่

สามีของฉีหลานไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน หากเป็นเพียงคนธรรมดาวันนี้คงไม่สามารถเรียกตำรวจมามากมายขนาดนี้ได้

ผู้คนในแวดวงการค้ากับผู้คนในเวทีการเมืองอย่างไรก็มีความแตกต่างกัน

คนในวงการธุรกิจแม้จะเกิดความขัดแย้ง แต่ส่วนใหญ่จะแก้ไขปัญหาโดยใช้เงินของตนเองหรือเงินของผู้สนับสนุนตนเอง

แต่ถ้าเป็นคนที่อยู่ในเวทีการเมือง หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นก็ต้องเป็นความหุนหันพลับแล่นของหน่วยงานที่เป็นผู้บังคับใช้กฎหมายแน่

เพราะแม้ว่าจะร่ำรวยแค่ไหนและไร้เหตุผลแค่ไหนหรือไม่ว่าจะมีอำนาจมากแค่ไหนก็ตาม

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหน่วยงานผู้บังคับใช้กฎหมายที่เป็นตัวแทนของทั้งประเทศ อย่างไรก็ต้องยอมนอนเฉยๆยอมรับการตรวจสอบนั้น

ดังนั้นสามีของฉีหลานน่าจะอยู่ในแวดวงการเมือง

และฉีหลานเมื่อครู่ส่งข้อความมากมาย เป็นเพราะว่าเธอไม่พอใจที่สามีของเธอจัดคนมาช้าเกินไปหรือเปล่า?

คนเที่มีแนวโน้มที่จะมีอำนาจมากเช่นนี้ หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจอย่างมากในใจของเธอ

หลังจากได้ยินคำพูดของฉีหลานสักพัก เธอก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ในความมืดฉีหลานไม่สามารถมองเห็นดวงตาของหยางหลิงรุ่ยได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ยื่นมือไปโบกที่ด้านหน้าหยางหลิงรุ่ย

"นี่ เธอกำลังมองไร?" ฉีหลานทักขึ้น

กลิ่นหอมอันน่ารื่นรมย์ปะทะเข้ากับจมูกของเธอ ทำให้เธอได้สติขึ้น

"อ๊ะ พี่หลาน ไม่ๆ ไม่คิดอะไรอยู่เลย?"

"เปล่าเหรอ?" เมื่อมองหยางหลิงรุ่ยก็เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกตื่นเต้นกังวลเล็กน้อย ฉีหลานจึงได้ข้อสรุปในใจ

ผู้หญิงคนนี้คงกำลังคิดถึงเรื่องที่เธอทำอยู่แน่

"ไม่เลยจริงๆ พี่หลาน พี่เตรียมจะแต่งงานเมื่อไหร่?"

กลัวว่าฉีหลานจะยังจิกไม่ปล่อยเกี่ยวกับคำถามนี้ หยางหลิงรุ่ยจึงรีบตั้งหัวข้อใหม่

เมื่อพูดถึงการแต่งงาน ฉีหลานก็อดไม่ได้ที่จะปวดหัว

การแต่งงานครั้งนี้สำหรับเธอแล้วเธอยังคงเห็นเป็นเรื่องเลวร้ายโดยสัญชาตญาณ แล้วยังมีความกลัวที่เธอสะกดมันไว้ในใจ

"เร็วๆนี้แหล่ะ ฉันจะบอกเธอแน่นอนเมื่อถึงเวลา"

อันที่จริงงานแต่งงานได้กำหนดวันที่ไว้แล้ว แต่ฉลีหลานกลับไม่ได้บอกหยางหลิงรุ่ย

โดยสัญชาตญาณ เธอไม่ต้องการให้หยางหลิงรุ่ยมางานแต่งงานนี้

หากเกิดเรื่องเหมือนก่อนหน้านี้ขึ้นอีกครั้งล่ะ?

หยางหลิงรุ่ยตอบรับอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ลางสังหรณ์บอกเธอว่าชุดแต่งงานสั่งทำแล้ว และยังต้องรีบทำออกมาให้เสร็จอย่างรวดเร็ว เรื่องวันที่ไม่มีทางที่จะไม่ได้จัดการไว้แล้ว?

อย่างไรก็ตามเธอยังคงเชื่อในสิ่งที่ฉีหลานบอก และถึงแม้ว่าเธอจะไม่เชื่อ เธอก็ต้องบอกตัวเองว่านี่เป็นความจริง

"ฉันจะรีบทำเสื้อผ้าให้เร็วที่สุด ทำชุดออกมาให้เสร็จก่อนพอถถึงเวลาพี่หลานก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกอย่างแน่นอน!"

หยางหลิงรุ่ยพูดอย่างแน่วแน่ ใบหน้าของเธอเปล่งประกายไปด้วยความมั่นใจ

อย่างไรนี่ก็เป็นงานที่เธอเชี่ยวชาญ เธอจึงมีความมั่นใจนี้

หากนักออกแบบที่ดีไม่มีความมั่นใจเพียงพอแล้วเขาจะสร้างผลงานที่ดีได้อย่างไร?

หยางหลิงรุ่ยเชื่อในประโยคนี้อย่างลึกซึ้งมาตลอด!

“งั้นก็รบกวนด้วยนะ” ฉีหลานพูดอย่างอึดอัด

น้ำเสียงของเธอทำให้ในใจหยางหลิงรุ่ยกังวลอย่างอธิบายไม่ถูกเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าไม่สบายใจถึงได้เป็นอย่างนี้

เป็นไปได้ไหมว่าชายที่ฉีหลานกำลังจะแต่งงานด้วยเป็นคนที่น่ากลัว?

หยางหลิงรุ่ยสังหรณ์ใจว่าเธออาจจะรู้จักชายฉีหลานกำลังจะแต่งงานด้วย

แต่เธอสูญเสียความทรงจำไปแล้ว คิดจนปวดหัวหัวแทบแตกก็คิดไม่ออก

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ยุ่งยากของหยางหลิงรุ่ย ฉีหลานก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"

เธอนึกว่าวันนี้หยางหลิงรุ่ยอาจจะรู้สึกกลัว เธอจึงใส่ใจไปโดยไม่รู้ตัว

หยางหลิงรุ่ยอึ้งไปชั่วขณะและรู้ว่าเธอแสดงอารมณ์ออกมามากเกินไป

เธอเม้มริมฝีปาก หลังจากคิดสักพักเธอก็กดปุ่มเจ้านายบนมือของเธอ จากนั้นแผ่นกั้นก็หล่นลงมาแยกที่นั่งคนขับออกจากผู้โดยสาร

“พี่หลาน ฉันคิดว่าพี่ดูไม่ค่อยมีความสุข!”

หยางหลิงรุ่ยพูดอย่างไม่แน่ใจขณะที่สังเกตสีหน้าของฉีหลานอย่างระมัดระวัง

อย่างแล้วสำหรับคนที่กำลังจะแต่งงาน การบอกว่าเธอไม่มีความสุขกับการแต่งงานอาจถูกเข้าใจผิดว่าเป็นการยั่วยุ

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงตัดสินใจว่าหากเธอเห็นฉีหลานดูไม่มีความสุขจึงรีบปิดหัวข้อนี้

แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือเมื่อหยางหลิงรุ่ยพูดเช่นนั้น ความขมขื่นเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉีหลาน

เธอมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้ง หยางหลิงรุ่ยแต่ก่อนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เพื่อนที่บอบบางที่สุดของเธอและแค่มองแว้บเดียวเธอก็สามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าเธอมีอะไรในใจ

เดิมคิดว่าเธอสูญเสียความทรงจำแล้วเธออาจเปลี่ยนไป

แต่ตอนนี้ ฉีหลานมั่นใจแล้วว่าเธอยังคงเหมือนเดิม นิสัยของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

แม้แต่ความทุกข์เล็กน้อยของเธอก็สามารถสังเกตเห็นได้ทันที

"ฉันยังไม่ได้คิดให้ดีเกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้"

ฉีหลานพูดอย่างช้าๆ หลังจากพูดจบเธอก็รู้สึกอึดอัดในใจ แม้ว่าในรถจะมีเครื่องฟอกอากาศและระบบหมุนเวียนอากาศภายนอกก็ทำงานได้ดี แต่ฉีหลานก็ยังรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย

เธอกดกระจกรถลงเผยให้เห็นรอยต่อ

รถไม่ได้วิ่งเร็วมาก เพียงแค่ 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น

บอดี้การ์ดของตระกูลหยางทุกคนเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ ฝีมือในการขับรถนั้นสูงมากโดยธรรมชาติจนไม่รู้สึกถึงการกระแทกเลย