โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 487

เธอส่ายหัวแรงๆและสลัดความหดหู่ในใจออกไป

เธอรู้ว่าเธอจะคิดเรื่องนี้ไม่ได้อีกแล้ว

ท้ายที่สุดหากเธอยังคงคิดเรื่องนี้ต่อไป เธอสงสัยว่าเธอจะสามารถทนได้ถึงวันที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นได้หรือไม่

"เราเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นเราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่น่าอายได้ทุกเรื่อง ที่เธอเป็นห่วงฉัน ฉันมีความสุขมาก!"

ฉีหลานมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างจริงจัง ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความจริงใจอย่างลึกซึ้ง

สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยซึ่งยังคงโทษตัวเองในตอนนี้อยู่ในใจซาบซึ้งใจ

นี่คงเป็นความรู้สึกของเพื่อน?

เธอแน่ใจว่าความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของเธอกับฉีหลานนั้นพิเศษและใกล้ชิดมาก

มิฉะนั้นเมื่อผ่านไปนานขนาดนี้ เมื่อฉีหลานเจอเธออีกครั้งคงไม่รักษาความเมตตาและความอ่อนโยนต่อเธออย่างเต็มที่เหมือนเดิม

เพื่อนคืออะไร? ไม่ว่าจะห่างไกลกันแค่ไหน ไม่เจอกันกี่ปี แต่ก็ยังคงเป็นเหมือนแต่ก่อนหรอกหรือ?

"เป็นเกียรติของฉันที่มีเพื่อนอย่างพี่หลาน"

เสียงของหยางหลิงรุ่ยจบลง ฉีหลานก็ยิ้มออกมา

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรก็รู้สึกว่ารถหยุดลงช้าๆ

ฉีหลานเหลือบมองกระจกรถและพบว่าเธอมาถึงที่หมายแล้ว

"ฉันถึงบ้านแล้ว หลิงรุ่ย"

"อืม พี่กลับบ้านพักผ่อนเถอะ!"

"ไม่มานั่งเล่นหน่อยเหรอ?"

"บนนั้นมีหนุ่มหล่อหรือเปล่า?"

เผชิญหน้ากับคำเชิญตามมารยาทของฉีหลาน หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะล้อเล่น

มุมปากของฉหลานโค้งขึ้นเป็นส่วนโค้งที่สวยงาม เธอโบกมือลาหยางหลิงรุ่ยแล้วก็ลงจากรถและเข้าไปในอาคาร

มาที่เมือง S นานขนาดนี้ หยางหลิงรุ่ยก็พอรู้เกี่ยวกับเมืองนี้อยู่บ้าง

เธอเพียงแค่มองไปรอบๆก็ประมาณได้ว่าที่ตรงนี้น่าจะอยู่ใกล้ใจกลางเมือง

และอาคารใหญ่หลังนี้ เธอคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยิน ดูเหมือนจะเรียกว่าคฤหาสน์อะไรสักอย่าง

บ้านพักที่อยู่ด้านในเป็นห้องชั้นเดียวขนาดใหญ่ มีผู้อาศัยหนึ่งครอบครัวต่อหนึ่งชั้น

ฉีหลานอาศัยอยู่ที่นี่ซึ่งแสดงถึงอำนาจทางการเงินที่แข็งแกร่ง

เพียงแค่คิดถึงสิ่งนี้ หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง

คนอย่างฉีหลานยังจะต้องการเงินอะไรอีก?

คำสั่งซื้อที่เธอสั่งไว้สำหรับตัวเองนั้นก็มีค่าเท่ากับบ้านหลังใหญ่นี้แล้ว

หยางหลิงรุ่ยส่ายหัวและระงับความคิดที่ไม่สำคัญเหล่านี้เก็บไปชั่วคราว

เธอเห็นฉีหลานยืนอยู่ที่ประตูโบกมือให้เธอหมายถึงให้รีบไปเถอะ

หยางหลิงรุ่ยจึงสั่งคนขับ หลังจากรถสตาร์ท ฉีหลานก็หายไปจากคลองสายตาของหยางหลิงรุ่ย

ระหว่างทางเธอเอาแต่คิดถึงเรื่องของฉีหลานเมื่อครู่นี้

เธอเริ่มนึกถึงการพบกันในวันนี้

เห็นได้ชัดว่าก่อนที่ฉีหลานจะสั่งรายการตัดเย็บ เธอต้องรู้จักหยางหลิงรุ่ยมาก่อน

ดังนั้นคำสั่งนี้จึงถือเป็นของขวัญของการพบกันอีกครั้งi

หลังจากพบกันในวันนี้ แม้ว่าการแสดงออกของฉีหลานจะยังคงเป็นปกติ คำพูดของก็เป็นธรรมชาติ

แต่หยางหลิงรุ่ยสามารถดูคนออก เพียงแต่ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจ แต่ตอนนี้หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเธอก็พบว่าฉีหลานไม่ค่อยปกติ

ใบหน้าของฉีหลานมีความเศร้าโศกมาก

ตราบใดที่คนแสดงออกเช่นนี้ หยางหลิงรุ่ยก็ไม่มีข้อสงสัยในใจ

ในหัวใจของฉีหลานจะต้องมีเหตุการณ์สำคัญฝังอยู่ในนั้นและมันอาจดูไม่มีอะไรในยามปกติแต่เมื่อมันระเบิดออกมามันอาจจะกลายเป็นว่าไม่มีวันหยุดได้เลย

หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับฉีหลาน

เธอต้องการที่จะโน้มน้าวฉีหลานและต้องการช่วยเธอ

แต่เธอก็เพียงได้คิดแต่ช่วยะไรไม่ได้ หากเธอไม่พึ่งพาอิทธิพลของตระกูลหยางเธอก็คงไม่ต่างอะไรจากเศษขยะมากนัก

หลังจากรอรถไปถึงที่คฤหาสถ์ หยางหลิงรุ่ยก็ลงจากรถด้วยสมองที่สับสน ทำให้เธอลื่นจนเกือบล้มลงบนพื้น

ทำให้ซันที่รับหน้าที่เปิดประตูตกใจ เขารีบช่วยพยุงหยางหลิงรุ่ยขึ้นมาและพูดด้วยความเป็นห่วง "คุณหนูโอเคไหม?"

เพราะความตกใจซันจึงพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย

แม้หยางหลิงรุ่ยอาจดูไม่รู้สึกอะไรมากนัก แต่ซันรู้ดีว่าถ้าเธอได้รับบาดเจ็บ เส้นทางชีวิตของเขาในตระกูลหยางก็คงจะจบลงเช่นเดียวกัน

เขาอยู่ในตระกูลหยางมานานและเขาก็มีความรู้สึกเป็นเกียรติอยู่แล้ว

เมื่อซันตกใจก็ทำให้หยางหลิงรุ่ยได้สติขึ้น

เธอตบหน้าผากแรงๆทีอย่างรวดเร็ว หลังรู้สึกว่าสมองที่โง่เขลาของเธอเริ่มรู้สึกตัวแล้ว เธอจึงขอให้ซันปล่อยเธอ

"ขอบคุณนะ"

หลังเธอกล่าวขอบคุณซัน เธอก็เข้าบ้านของตระกูลหยางไป

เมื่อมาถึงก็เห็นว่าไฟที่บ้านปิดหมดแล้ว

จากนั้นก็โคมไฟถนนก็ปิดเช่นกัน เมื่อดูเวลาตอนนี้มันกำลังจะเช้าแล้ว

แม้ว่าชิงหรงจะอดนอนเก่งแค่ไหน แต่คราวนี้เธอก็จะหลับไปแน่นอน

และสิ่งหนึ่งที่เธอไม่รู้ในขณะนี้นั่นคือการทำอะไรมาเป็นเวลานานอาจกลายเป็นนิสัยได้อย่างง่ายดาย

ตัวอย่างเช่นตอนนี้ ชิงหรงยอมรับสภาพที่เป็นอยู่แล้วอย่างใจเย็นว่าหยางหลิงรุ่ยมักจะไม่กลับมาค้างคืน

ไม่นอนทั้งคืนรอแม่?

ล้อเล่นหรือ ถ้าสาวสวยอย่างเธอมีรอยคล้ำใต้ตา ร่างกายของเธอไม่ได้รับการพัฒนาที่ดี เธอไม่สูงและเธอมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น ใครจะรับผิดชอบ?