โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 512

จางหงเหว่ยที่คิดมาถึงตรงนี้ ก็ตื่นเต้นขึ้นมาจนทนไม่ไหว

เมื่อก่อนหาเลือดตาแทบกระเด็นก็หาไม่เจอ ตอนนี้ไม่ต้องใช้เงินสักแดงเดียวก็เจอได้ง่าย ๆ

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไม่อยากทาข้าวกับพวกเขา นั่นก็ไม่เป็นไร

ข้าวนี่หรอ เขาทานเองได้ เย็นวันนี้จริง ๆ ก็ไม่มีธุระอะไร ก็เอาฉีหลานทิ้งไว้ที่นี่ ให้ฉีหลานและหยางหลิงรุ่ยเติมเต็มความสัมพันธ์

แม้จะพูดว่าความสัมพันธ์ของเขากับฉีหลานในตอนนี้ ยังไม่ได้มั่นคงมาก

แต่จางหงเหว่ยมี่หนึ่งสิ่งที่มั่นใจ นั่นก็คือฉีหลานผู้หญิงคนนี้ เขาจะต้องคว้าเข้ามาใจในให้ได้

"เธอดูผมสิ คุณหยางกับผมไม่ได้สนิทกันมาก ไปกินข้าวด้วยกัน คุณหยางก็ต้องปฏิเสธผมแน่นอนสิ!"

พูดอย่างเกรงใจจนถึงตรงนี้ จางหงเหว่ยเหลือบมองฉีหลาน ยื่นมือไปดึงฉีหลานแล้วเอ่ย "หลานหลาน วันนี้ตอนบ่ายก็ไม่มีธุระอะไร คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณหยางสิ! ไม่งั้นก็ไปช็อปปิ้งกัน ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ผมออกเอง!"

ท่าทีของจางหงเหว่ยอวดรวยมาก จนทำให้ฉีหลานแปลกใจเล็กน้อย

แต่เมื่อเห็นจางหงเหว่ยกระพริบอย่างให้ตัวเอง เห็นได้ชัดว่าความหมายที่ซ็อนเร้นอยู่ของเธอ ฉีหลานลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

อยู่กับหยางหลิงรุ่ย ฉีหลานก็รู้สึกสบายใจ

แม้ว่าจางหงเหว่ยจะมีความคิดอย่างอื่น แต่นั่นก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอนี่? ต่อให้จะมีปัญหาที่ใหญ่มากกว่าเดิม ก็ยังมีคนที่เก่งกว่าไปจัดการ ในฐานะเพื่อนของหยางหลิงรุ่ย เพียงแค่อยู่ข้าง ๆ หยางหลิงรุ่ยอย่างหนักแน่น นั่นก็เพียงพอแล้ว

หยางหลิงรุ่ยก็คิดไม่ถึงว่าจางหงเหว่ยจะเอ่ยปากให้ฉีหลานอยู่ที่นี่เอง เธอเอ่ยอย่างแปลกใจเล็กน้อย "ประธานจางคะ อย่างนี้ เหมาะสมหรอคะ?"

"เหมาะสมสิ! ไม่เหมาะสมได้อย่างไรกัน เพียงแค่หลานหลานเต็มใจจะอยู่ ฉันฟังหลานหลานอยู่แล้ว"

ในตอนนี้จางหงเหว่ย กำลังแสดงเป็นคนใจกว้างอย่างเต็มที่

จางหงเหว่ยเช่นนี้ เปลี่ยนไปเร็วมาก ทำให้ความประทับใจแรกที่หยางหลิงรุยมีต่อเขาก่อนในเมื่อก่อน อดไม่ได้ที่จะสั่นไหวเล็กน้อย

เธอรู้สึกออกมาได้ว่า จางหงเหว่ยน่าจะจงใจหวังผล

แต่การหวังผลของเขา น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดี และเมื่อในฐานะนักธุรกิจ การกระทำทุกเรื่อง ล้วนได้วางแผนมาหมดแล้ว

อย่างนั้นสำหรับตัวเองแล้ว เขาจะได้รับผลประโยชน์อะไรกัน?

หยางหลิงรุ่ยครุ่นคิดสักพัก เรื่องอะไรก็คิดไม่ออก และเมื่อคิดไปก็ปวดหัว

เธอจึงทำเพียงส่ายหัวเล็กน้อย เอาความคิดต่าง ๆ นานาเหล่านั้น ปัดออกไปจากใจ

"อย่างนั้นก็ ขอบคุณประธานจางค่ะ" หยางหลิ่งรุ่ยเอ่ยเบา ๆ

จางหงเหว่ยหัวเราะเหอะ ๆ บนหน้าที่อ้วนนั้น สายตาหนึ่งคู่เล็ก ๆ ก็เปลี่ยนเป็นรอยแตกร้าว

หลังจากที่กำลังจะไป

หยางหลิงรุ่ยก็เดินไปส่งจางหงเหว่ยสักหน่อย ที่หน้าประตูร้าน เห็นรถที่จางหงเหว่ยขับคือโตโย้คันหนึ่ง

เขาคนนั้น ขับโตโยต้า ก็เหมาะสมกับท่าทางของเขาดีเหมือนกันนะ

จางหงเหว่ยลดกระจกลง ก่อนที่จะไปก็ไม่ลืมกำชับฉีหลานหนึ่งประโยค ไม่ต้องให้ฉีหลานจ่ายเงินอย่างเด็ดขาด วันนี้บิลทั้งหมด เขาออกเอง

อีกฝ่ายเต็มใจขนาดนี้ หยางหลิงรุ่ยก็เย็นชามากไม่ได้ จึงโบกมือเล็กน้อย และมองดูจางหงเหว่ยที่ขับรถออกไป

ที่หน้าประตูร้านตอนนี้มีคนอยู่สองคน หยางหลิงรุ่ยมองไปยังทิศทางที่จางหงเหว่ยจากไป ก็เอ่ยด้วยความสงสัย "พี่หลาน จางหงเหว่ยคนนี้ จู่ ๆ ก็กระรือร้นซะขนาดนี้ เป็นอะไรอ่ะ?"

นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกหรอ?" ฉีหานยิ้มมุมปาก น้ำเสียงแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น

เธอพูดแบบนี้ หลางหลิงรุ่ยยิ่งงงมากขึ้นกว่าเดิม

เข้าใจ? เข้าใจอะไรกัน?

เธอรู้ว่าจางหงเหว่ยต้องมีภาพทั้งหมดไว้แล้วอย่างแน่นอน แต่กับเธอแล้ว เขาจะได้ผลประโยชน์อะไรกัน?

หยางหลิงรุ่ยส่ายหน้าเล็กน้อย เอ่ยอย่างอดไม่ได้ "ฉันยังคิดไม่ออกจริง ๆ ฉันจะไปให้ประโยชน์อะไรกับเขาได้"

ฉีหลานเหลือบไปมองหยางหลิงรุ่ย เอ่ยอย่างหมดความอดทน หยางหลิงรุ่ยยังเป็นวยรุ่นอยู่มาก ยังไม่มีความสามารถที่จะมองทะลุได้

เธอให้อะไรไม่ได้ แต่ตระกูลหยางล่ะ?

แม้ว่าฉีหลานกับจางหงเหว่ยจะอยู่ดวยกันเพียงไม่กี่วัน แต่เพราะเธอมีหัวการตลาดที่ดีมาก ดังนั้นแผนการขยายของจางหงเหว่ย เธอก็รู้ทั้งหมด

อีกทั้งหยางหลิงรุ่ยที่มีตระกูลหยางอยู่เบื้องหลัง เธอก็สามารถเดาได้ว่าจุดมุ่งหมายของจางหงเหว่ยได้

"เธอให้ประโยชน์ไม่ได้ แต่ตระกูลหยางให้ได้ยังไงล่ะ!"

ฉีหลานพูดคำตอบออกมา แต่ทว่ายังเห็นสายตาที่ยังคงงุนงงของหยางหลิงรุ่ยอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ไม่มีวิธีอื่น เรื่องนี้ต้องโทษเธอ สิ่งที่พูดกับหยางหลิงรุ่ยอาจจะสูงเกินไป

"ฉัน...ช่างมัน ไม่คิดแล้ว" หยางหลิงรุุ่ยแก้ปัญหาเรื่องเหล่านี้ไม่ได้ จึงรีบเอาเรื่องนี้ทิ้งไปจากสมอง

เธอยกข้อมือมาดูเวลา ก็ตระหนักได้ว่าใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที

ธุระวันนี้ของเธอเยอะมาก และยังวุ่นวายขนาดนั้น จนทำให้เสียเวลาไป หยางหลิงรุ่ยไม่ทันได้ระวัง

"พี่หลาน ตอนเที่ยงเราไปกินข้าวที่ไหนกันดีอ่ะ?" หยางหลิงรุ่ยเอ่ยถาม

ความเคยชินการทานอาหารของหยางหลิงรุ่ย มีความแตกต่างกันกับฉีหลานอยู่เล็กน้อย ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงรับฟังความคิดเห็นของฉีหลาน