โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 525

หยางหลิงรุ่ยยื่นน้ำให้หยางหยวน และหยางหยวนก็ค่อยๆป้อนน้ำให้ตงเหยียน

หลังจากที่ตงเหยียนดื่นน้ำเสร็จ เธอก็หลับไปสนิท

หยางหยวนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาหันกลับมาและเห็นหยางหลิงรุ่ยยังคงยื่นอยู่ข้างเขา

ต้องรู้ว่าเมื่อสักครู่ที่เขาป้อนน้ำให้ตงเหยียน เนื่องจากตงเหยียนดื่มน้ำไปเยอะมาก และเธอก็ค่อยๆดื่ม

ใช้เวลาไปกว่า 3 นาที ตงเหยียนถึงจะดื่มน้ำเสร็จ

ซึ่งช่วงเวลานี้ หยางหลิงรุ่ยก็ควรจะออกไปจากห้องนอนแล้ว

“เธอจะมายืนโง่อยู่ที่นี่ทำไม?” หยางหยวนถาม

หยางหลิงรุ่ยเห็นว่าพี่ใหญ่สังเกตเห็นเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงกุมมือตัวเองเอาไว้แน่น ลังเลพร้อมพูดออกมาว่า “พี่ใหญ่ พี่ลงไปบอกฮั่วเทียนหลันหน่อยได้ไหมว่าให้เขากลับไป ฉันกลัว ฉันกลัวว่า....”

“กลัวอะไร?” ใบหน้าของหยางหยวนมีรอยยิ้มที่ไม่อาจจะเข้าใจได้

และหยางหลิงรุ่ยที่กำลังกังวลอยู่ก็ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางของเขา

“ฉันกลัวว่าเขาจะมาจุกจิกกับฉัน และตอนนี้มันก็ดึกแล้ว เขาควรจะกลับไปดูแลลูกของเขา” หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาเบาๆ

ผู้ชายคนนี้ดึกป่านนี้แล้วยังไม่รู้จักกลับไปดูแลลูกสาวของตัวเอง มัวแต่ออกมาเถลไถลด้านนอกอยู่ทำไม?

แถมยังมาที่บ้านตระกูลหยางอีก คิดว่าตัวเองน่ารำคาญไม่พอหรือไง?

“เขามากับลูกสาวของเขา เด็กคนนั้นน่ารักมาก หน้าตาเหมือนเธอเลย ต่อไปน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยมากแน่ๆ”

พูดจบหยางหยวนก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หยางหลิงรุ่ยได้พูดต่อไป เขาบอกให้เธอออกไปจากห้องนี้

หยางหลิงรุ่ยที่ยืนอยู่ชั้นบน ก็เหลือบไปเห็นฮั่วเทียนหลันที่รออยู่ที่ชั้นล่าง

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไร เขาแค่มองมาที่หยางหลิงรุ่ยอย่างเงียบๆ

และหยางหลิงรุ่ยเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ทั้งสองมองหน้ากันจนกระทั่งหลังจากนั้นไม่นานหยางหลิงรุ่ยก็ได้ยินเสียงยุงบินหึ่งๆดังอยู่ในหูของเธอ

ปฏิกิริยาตามธรรมชาติของร่างกาย ซึ่งหยางหลิงรุ่ยเป็นโรคกลัวยุงอยู่แล้วได้ยกศีรษะขึ้นและตบที่ลำคอ

ครั้งนี้เธอตบไปสุดแรง

เธอตบไม่โดนยุงและก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ที่รู้แน่ๆก็คือเธอใช้แรงมากเกินไปจนทำให้คอของเธอแสบไปหมด

เมื่อได้ยินเสียงมือกระทบคอของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“คุณนายหยาง คุณกำลังบอกอะไรเป็นนัยกับผมหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินคำพูดที่เป็นนัยของฮั่วเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยก็ตกตะลึง

เป็นนัย?

เธอจะบอกอะไรกับผู้ชายคนนี้? และมีอะไรที่ต้องบอกเป็นนัย?

เธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ จู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนว่าเธอเข้าใจอะไรบางอย่าง

เสียงนั้น ปัง ปัง ปัง....

หยางหลิงรุ่ยไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ทันโลก เธอรู้จักคำศัพท์ทางอินเทอร์เน็ตยอดนิยมเป็นอย่างดี

พูดตามเหตุผล เธอแค่ตบตัวเอง ฮั่วเทียนหลันไม่ควรจะคิดมากขนาดนั้น

แต่ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันไม่ใช่แค่คิด แต่เขากลับพูดมันออกมา

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นทันที เธอพูดออกมาด้วยเสียงสูง “น่าเกลียด!”

ไม่ทันได้รอให้ฮั่วเทียนหลันได้ตอบกลับมา ประตูห้องด้านข้างห้องนอนของหยางหยวนก็ถูกเปิดออก คนรับใช้ของหยางหยวนมองมาที่หยางหลิงรุ่ยพร้อมพูดออกมาเบาๆว่า “คุณหนู ตอนนี้คุณตงเหยียนกำลังพักผ่อน คุณลอง.....”

คนรับใช้ยังไม่ทันพูดจบ หยางหลิงรุ่ยก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหยางด้านล่างก็มีคนนอกอยู่ เธอควรจะไว้หน้าหยางหลิงรุ่ยไว้บ้าง

เมื่อได้ยินคนรับใช้พูดแบบนี้ ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยก็แดงขึ้น และรีบพูดออกมาว่า “ขอโทษด้วย ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พูดจบเธอก็รีบลงบันไดไป

ตอนที่เดินเดินลงไปก็เห็นฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นและค่อยๆเดินมาหาเธอ

ไม่รู้ว่าทำไมให้ใจถึงมีความรู้สึกไม่สบายใจแบบอธิบายไม่ได้

หยางหลิงรุ่ยกระแอมและพูดออกมาด้วยท่าทางมีอารมณ์ว่า “ฮั่วเทียนหลัน คุณจะเดินมาทำไม? นั้นอยู่ตรงนั้นแหละ!”

เสียงของหยางหลิงรุ่ยก็ได้ดังหรือเบาเกินไป เสียงของเธอกำลังฮั่วเทียนหลันก็ได้ยิน

เมื่อฟังเสียงเตือนของหยางหลิงรุ่ยมุมปากของฮั่วเทียนหลันทำให้เกิดส่วนโค้งที่สวยงาม

“งั้นนั่งตรงนี้ จะได้ไม่เข้าใกล้คุณมากเกินไป แต่ถ้าไม่เข้าใกล้มันก็อดคิดถึงคุณไม่ได้ คุณก็รู้ว่าแรงกระตุ้นมันร้ายแรงแค่ไหน มันทำให้.....”

คำพูดต่อไปฮั่วเทียนหลันไม่จำเป็นต้องพูด หยางหลิงรุ่ยก็สามารถเข้าใจได้

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นมาทันที

“ไร้สาระ พูดอะไรไร้สาระออกมาอีกแล้ว ไม่สนคุณแล้ว ฉันจะไปพักผ่อน!”

เมื่อพูดจบ หยางหลิงรุ่ยก็เดินจากฮั่วเทียนหลันไปอย่างรวดเร็ว

แต่ยังเดินไปไม่ถึงสองก้าวก็ถูกแรงดึงเอาไว้

มือที่แข็งแกร่งและอุณหภูมิที่ร้อนระอุ เข้าห่อหุ้มหยางหลิงรุ่ยโดยตรง

ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น

หยางหลิงรุ่ยผู้ตกใจรู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของเธอเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและในไม่ช้าใบหน้าของเธอก็แดงระเดื่อง

“ฮั่ว เทียนหลัน ปล่อยมือ ที่นี่มีคนมากมาย!”

หยางหลิงลุ่ยพูดอย่างไม่ต่อเนื่อง เธอพยายามอย่างหนักที่จะดึงมือเธอออก

แต่ฮั่วเทียนหลันจงใจหันศีรษะมองไปรอบ ๆ และพูดว่า “มีคนที่ไหน? ทำไมผมมองไม่เห็นเลย?”

คำพูดของหยางหลิงรุ่ยทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าตำพูดของเธอไม่มีผล

ในเวลานี้ นอกจากบอดี้การ์ดที่คอยคุ้มกันอยู่ 24 ชั่วโมงแล้ว คนอื่นก็กำลังพักผ่อนอยู่

ตอนนี้หยางหยวนพักอยู่ในห้อง และที่ด้านล่างก็มีแค่เธอกับฮั่วเทียนหลัน

“ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!” หยางหลิงรุ่ยดิ้นรนอีกครั้ง แต่ในวินาทีต่อมาเธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอหยุดนิ่ง