โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 526

หยางหลิงรุ่ยพูดอย่างอ่อนแรงแม้ว่านี่จะเป็นความจริง แต่เธอก็รู้ดีว่าหากสิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับเธอ เธอก็คงจะไม่เชื่อ

การเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นครั้งแรกก็ถือว่ามันเป็นปกติ แต่ถ้าหากเกิดขึ้นบ่อยเกินไปถ้าเชื่อก็โง่แล้วแหละจริงไหม?

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับพยักหน้า

“ฉันเชื่อ!”

คำพูดนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เชื่อมั่น

หยางหลิงรุ่ยตะลึง เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจในคำพูดของฮั่วเทียนหลัน

นี่ทำให้เธอรู้สึกผิดและละอายใจมาก

ที่จริงช่วงนี้ก็ได้เจอกับฮั่วเทียนหลันน้อยลงตั้งเยอะ

นั่นไม่ได้เป็นเพราะเหตุผลอื่นและก็ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับวีแชทของฮั่วเทียนหลัน

แต่เป็นเพราะหยางหลิงรุ่ยนึกถึงความแค้นที่ตระกูลหยางมีต่อตระกูลฮั่ว เธอไม่รู้จะทำอย่างไรจึงทำได้แค่รักษาระยะห่างของเธอกับเขาเอาไว้

ถ้าบอกว่าไม่ชอบหรือไม่รักฮั่วเทียนหลัน นั่นก็คือคำโกหก

ถึงวันนี้หยางหลิงรุ่ยเป็นคนที่รู้ดีกว่าใครว่าเธอตกหลุมรักฮั่วเทียนหลันไปแล้ว

ในความคิดนั้นสวยงาม แต่ความจริงมันตรงกันข้าม

เธอไม่เหลือความทรงจำในอดีต เธอทำได้แค่เรียบเรียงความทรงจำที่กระจัดกระจายกับคำพูดที่คนอื่นเล่าให้ฟังเข้าด้วยกัน

ความรู้สึกไร้สาระนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่เป็นครั้งคราวและต้องการหลบหนีโดยไม่รู้ตัว

แม้บางครั้งเธอจะคิดว่า

ถ้าหากตอนแรกเธอไม่ต้องไปฟังที่ฮั่วเทียนหลันพูด และตกหลุดรักเขาไปเฉยๆ มันจะดีกว่าไหม?

ลูกสาวของเธอชิงหรง ลูกสาวของฮั่วเทียนหลันลั่นลาน ยังไงก็ต้องเป็นของของเธอ

แบบนี้จะไม่มีความผูกพันกับอดีตและทุกคนก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข

แต่หยางหลิงรุ่ยก็คิดว่าเธอคิดอะไรไร้สาระ

ชีวิตคนไม่มียาแก้ความผิดหวัง และไม่มีการกลับมาเริ่มใหม่

เรื่องที่เธอลืมไป ไม่แน่เธออาจจะจำมันได้อีกครั้ง

แต่ถ้าหากเธอนึกขึ้นได้แล้ว เธอยังจะรักผู้ชายคนเดียวกับที่เธอรักในตอนนี้หรือไม่?

แม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะไม่ได้บรรยายถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเธอในตอนแรก เขาบอกเธอแค่ว่า ตอนแรกเขาทำไม่ดีกับเธอไว้ แต่หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง

ตอนแรกทำไม่ดีด้วย มันไม่ดีแค่ไหนหละ?

ตอนหลังทำดีด้วย แล้วมันดีแค่ไหนหละ?

หยางหลิงรุ่ยไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ดังนั้นเธอจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้ตัวเองยุ่งอยู่กับงานของฉีหลานเพื่อให้ลืมเรื่องเหล่านี้

นี่เป็นหนึ่งในวิธีลดความกดดัน แต่มันก็เหมือนการหลบหนี

“งั้นฉันต้องขอบคุณที่คุณฮั่วเชื่อฉัน แต่นี่มันก็ดึกมากแล้ว คุณควรจะกลับบ้านได้แล้วไหม?”

หยางหลิงรุ่ยไม่อยากพูดเกี่ยวกับเรื่องความเชื่อใจต่อไป เนื่องจากสัญชาตญาณบอกกับเธอว่า ถ้าพูดต่อไปอาจจะกระทบกระเทือนกับความรู้สึกของฮั่วเทียนหลัน ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนเรื่อง

“วันนี้ผมพักที่นี่ไม่ได้หรอ?”

ฮั่วเทียนหลันเลิกคิ้วและความหมายในน้ำเสียงนั้นเหมือนกับเขาไม่เข้าใจ

หยางหลิงรุ่ยอ้าปากด้วยความตกใจ ฮั่วเทียนหลันหน้าด้านกว่าที่เธอคิดไว้จริงๆ

เรื่องแบบนี้เธอสามารถพูดได้ แต่ฮั่วเทียนหลันควรจะเป็นคนเริ่มพูดก่อนหรอ?

ขอร้องหละ นี่มันเป็นคฤหาสน์ของตระกูลหยาง

ถ้าเธอเป็นคนช่วยให้ฮั่วเทียนหลันอยู่ที่นี่ก็คงไม่มีปัญหา

แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนเริ่มพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน มันสมควรแล้วหรอ?

ฮั่วเทียนหลันจะพักได้หรือไม่ได้นั้น แค่เธออนุญาตมันก็พอแล้วหรอ?

“คุณฮั่ว ใบหน้าเป็นสิ่งที่ดี กรุณารักษามันไว้สักหน่อย”

ท้ายที่สุดหยางหลิงรุ่ยก็ไม่สามารถกลั้นได้และพูดภาษาหยาบคายไม่ให้ออกมาได้

ฮั่วเทียนหลันตกใจ ปากของเขาค่อยๆกว้างขึ้น

“เอาไว้ทำไม? หรือว่าต้องเหมือนกับคุณนายหยางที่มีผิดสองสี?”

“คุณยังจะมีหน้ามาว่าคนอื่นอีกหรอ?”

“หรือว่าคุณนายหยางไม่ใช่คนแบบนั้น?” ท่าทางสงบของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยประหลาดใจ

โลกใบนี้ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่จริงๆ รังแกผู้หญิง ต่อล้อต่อถียงกับผู้หญิง และไม่สนเหตุผลใดๆ

“นี่คุณ....” นิ้วของ22สั่นและชี้มาทางฮั่วเทียนหลัน

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอควรจะทำอย่างไรกับคนหน้าด้านอย่างฮั่วเทียนหลัน

“งั้นก้ได้ ถ้าคุณฮั่วอยากอยู่ที่นี่ ฉันจะให้คนเอาที่นอนมาให้ ตรงนี้ตอนกลางคืนก็มียุงไม่ใช่น้อย คุณจะต้องถูกยุงกัดจนตาย!”

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบ เธอก็เลิกคิ้วมองฮั่วเทียนหลันแล้วกดปุ่มที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ

ไม่นานก็มีบอดี้การ์ดหนึ่งคนเดินเข้ามา พูดอย่างสุภาพว่า “คุณหนูต้องการอะไรครับ?”

“ไปเอาเตียงมาให้เขาหน่อย คืนนี้คุณฮั่วจะมาตั้งแคมป์ที่บ้านของเรา”

หยางหลิงรุ่ยกล่าวอย่างมีชัย เมื่อฟังคำพูดของหยางหลิงรุ่ยแล้วบอดี้การ์ดก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองฮั่วเทียนหลัน

ถ้าไม่ใช่เพราะกฎของบ้านหลังนี้ที่ทำให้เขาพูดอะไรออกมาไม่ได้ เขาคงถามฮั่วเทียนหลันออกไปแล้วว่าจะมาที่นี่เพื่อบริจาคเลือดให้ยุงหรอ?

ในขณะที่บอดี่การ์ดกำลังจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยก็วิ่งกลับไปที่บ้านของเธอด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด

ตอนที่เธอจะเข้าประตู เธอก็เห็นชิงหรงและลั่นลานกำลังอยู่ที่โซฟา ข้างๆเต็มไปด้วยโมเดลและพวกเธอก็หลับไปหมดแล้ว

ในขณะนั้นทีวียังคงเปิดอยู่ และนั่นเป็นการ์ตูนกันดั้ม

หยางหลิงรุ่ยแค่เห็นแวบเดียวก็รู้ ว่าไม่ได้เปิดให้ชิงหรงดู

เธออุ่มชิงหรงก่อนจากนั้นพาชิงหรงขึ้นไปห้องนอนที่อยู่ชั้นบน