โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 530

ถ้าเหลียวซิรงอยู่ในเวลานี้และเผชิญหน้ากับการแสดงอันน่าอายของหยางหลิงรุ่ย เธอจะให้ศูนย์คะแนนอย่างแน่นอน

ด้วยการแสดงแบบนี้ยังจะต้องการหลอกคนอื่นอีก โปรดหลอกสุภาพบุรุษข้างๆเธอก่อนก็พอแล้ว

แต่สิ่งที่น่าเซอร์ไพรส์ก็คือฮั่วเทียนหลันกลับถูกหยางหลิงรุ่ยหลอกไปด้วยวิธีนี้

“หยางหลิงรุ่ย ตื่นได้แล้ว เธอยังต้องไปทำงานอีกไม่ใช่หรือ?” ฮั่วเทียนหลันระงับความโกรธในใจและพยายามเตือนเธอ

หยางหลิงรุ่ยหลับตาลงและแกล้งทำเป็นตื่นอย่างไม่เต็มใจเพราะเสียงของฮั่วเทียนหลัน "ทำงาน ทำ ฉันจะไปทำงาน รบกวนคุณช่วยฉันลาหน่อย... "

พูดจบเธอก็แกล้งทำตัวปวกเปียกอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันมองหยางหลิงรุ่ยที่เป็นเช่นนี้และเขาก็สังเกตเห็นความยุ่งยากนี้ตั้งแต่แรก

เขาได้พบการแสดงของผู้หญิงมาก็เยอะทั้งแอ๊บแบ๊ว ออดอ้อน น่ารัก อ่อนโยน ...

แต่เจอคนหน้าไม่อายแกล้งเป็นลมนี่ถือเป็นครั้งแรก!

เมื่อเห็นว่าคนรับใช้ของตระกูลหยางล้อมเขาอยู่ ฮั่วเทียนหลันและหยางหลิงรุ่ยคนนึงหมอบคนนึงย่ออยู่ที่ประตู ดูเหมือนมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของหยางหลิงรุ่ยและกระซิบ "หยางหลิงรุ่ย หยุดแกล้งเป็นลมได้แล้ว ฉันรู้ว่าเธอมีสติครบ ถ้าเธอยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมา เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะผายปอดให้เธอ!"

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของหยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้านด้วยคำพูดสี่คำสุดท้ายของเขา

อย่างไรก็ตาม หยางหลิงรุ่ยกลับไม่ได้ลืมตาขึ้น

และในการต่อสู้อย่างดุเดือดคราวนี้หยางหลิงรุ่ยดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจแล้ว

ลืมตาเป็นไปไม่ได้แน่

ไม่ใช่แค่ผายปอดเหรอ? อย่างไรก็ถูกผู้ชายคนนี้เอาเปรียบมาแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แทนที่จะปล่อยให้เขาจงใจสร้างความเข้าใจผิดและปล่อยให้ตระกูลหยางเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง จะเป็นการดีกว่าที่จะคุมความเข้าใจผิดนี้ไว้เพียงแค่คนกลุ่มเล็กๆในบ้าน

หยางหลิงรุ่ยเพียงแค่หลับตาต่อไปและพึมพำสองสามคำเพื่อฉวยโอกาสเตือนคนรับใช้ที่มุงอยู่

"ฉัน... เหนื่อยมาก... ส่งฉัน... กลับไปพักที่เตียง... ก็พอ... ไม่ต้อง... ไปโรงพยาบาล... "

เมื่อหยางหลิงรุ่ยพูดออก ในฐานะคนรับใช้ที่คอยดูแล โดยธรรมชาติไม่จำเป็นต้องตัดสินว่าหยางหลิงรุ่ยเสแสร้งหรือไม่ สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็แค่ดูแลหยางหลิงรุ่ยให้ดี

ดังนั้นด้วยความพยายามร่วมกันของหลายๆคน หยางหลิงรุ่ยจึงถูกอุ้มขึ้นเตียงได้สำเร็จ

และฮั่วเทียนหลันก็ต้องนั่งอยู่ข้างหยางหลิงรุ่ย

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป แต่เขาไปไม่ได้จริงๆ

หยางหลิงรุ่ยจับมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

ดังนั้นในสายตาที่แปลกประหลาดของคนรับใช้ ฮั่วเทียนหลันจึงต้องรับหน้าที่ดูแลหยางหลิงรุ่ย

ตอนแรกหยางหลิงรุ่ยแกล้งทำ

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยฝืนตัวเองให้นอนหลับไป เธอก็มีไข้ขึ้นมาจริงๆ

ความหนาวเย็นที่ได้รับเมื่อคืนสะท้อนผลให้เห็นในตอนนี้

หยางหลิงรุ่ยไม่สบาย ทำให้คนรับใช้ในบ้านทั้งหมดตกใจมาก

ใช้เวลากว่าครึ่งวันในการทำให้อุณหภูมิร่างกายของหยางหลิงรุ่ยลดลง

ในระหว่างนี้ฮั่วเทียนหลันพยายามดึงมือออกหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งก็จบลงด้วยความล้มเหลว

ในท้ายที่สุดเขาจึงต้องอยู่กับหยางหลิงรุ่ยเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม

จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็ตื่นขึ้น

เมื่อหยางหลิงรุ่ยลืมตาขึ้น นาฬิกาบนผนังก็ชี้อยู่ที่หกโมง

เธอรู้สึกเวียนหัวและร่างกายอ่อนแอมาก

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะถือมีอะไรอยู่ในมือ?

เนื่องจากเป็นไข้สมองของเธอจึงใช้การได้ไม่ค่อยดี

หลังเธอหันหน้าไปเห็นคนข้างๆ แววตาของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจากความสับสนกลายเป็นความประหลาดใจ

"ฮั่ว ฮั่วเทียนหลัน ทำไมคุณยังไม่ไปอีก!"

ความทรงจำของหยางหลิงรุ่ยยังคงอยู่ในตอนที่เธอกำลังใช้เค้นสมองหาวิธีให้ฮั่วเทียนหลันออกไปและไม่มีเรื่องเกี่ยวข้องกับเธอ

เธอจึงไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปทั้งวัน

เนื่องจากหยางหลิงรุ่ยจับมือฮั่วเทียนหลันอยู่ เขาจึงต้องคงท่านี้ไว้หนึ่งวันเต็ม

แม้กระทั่งระหว่างนั้นมีโทรศัพท์มา เขาก็ต้องรับสายอย่างมือไม้ยุ่งยาก

ฮั่วเทียนหลันลืมตาขึ้นเพราะเสียงกรีดร้องของหยางหลิงรุ่ย

ดวงตาของเขามีเส่นเลือดแดงก่ำ

ในขณะที่เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ยที่ได้สติแล้ว ฮั่วเทียนหลันถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ

"เธอตื่นแล้ว!"

"อือ ... " หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าน้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันไค่อยปกตินักจึงรีบย้ำอีกครั้ง "นี่มันหกโมงเช้าแล้ว ไม่มีใครในบ้านตื่นอยู่ ฮั่วเทียนหลัน นายรีบไปสิ! "

"โอเค ... " ฮั่วเทียนหลันตอบแล้วก็ลุกขึ้น แต่เมื่อเขายกมือขึ้นหยางหลิงรุ่ยก็หน้าแดงขึ้นทันที

“ถ้าเธอไม่ปล่อย ฉันจะออกไปได้ยังไง!”

ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะที่เขามองไปที่มือของหยางหลิงรุ่ยที่เกือบจะรวมเป็นมือเดียวกับเขา

หยางหลิงรุ่ยรีบดึงมือของเธอออก จับมาตลอดทั้งวัน มือของเธอแข็งไปหมดแล้ว

"โอเค ได้แล้ว นายออกไปก่อน!"

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันออกไปหยางหลิงรุ่ยก็รีบลุกขึ้น