โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 531

น้ำเสียงของหยางหลินนั้นเรียบมากแต่กลับมีแววของความประชดประชันเล็กน้อยแฝงอยู่

แม้ว่าจะอยู่ในตระกูลหยาง แต่ออร่าอันทรงพลังของฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

ฮั่วเทียนหลันมองหยางหลินอย่างสงบ เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ต้องการทำให้เขาลำบากใจเล็กๆ

สายตาของเขากวาดไปที่หยางหลินและจากนั้นก็กวาดไปยังหยางหลิงรุ่ยที่มองมาที่นี่อย่างประหม่า

หยางหลิงรุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ขยิบตาให้ฮั่วเทียนหลาน ดวงตาของเธอส่งสัญญาณว่าให้เขาไว้หน้าหยางหลินหน่อย

ฮั่วเทียนหลันเห็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อยนี้และหยางหลินก็เห็นมันโดยธรรมชาติด้วยเช่นกัน

ความรู้สึกในใจของเขาที่ว่าผู้หญิงเมื่อถึงวัยแล้วก็ต้องแต่งงานก็เพิ่มขึ้นมาทันที

ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างนิ่งเฉย "คุณหยางกับผมตอนนี้มีความสัมพันธ์เป็นคนรัก ผมอยู่ที่นี่แปลกมากหรือไง?"

คนรัก?

เมื่อได้ยินคำนี้สมองของหยางหลิงรุ่ยก็เริ่มส่งเสียงวิ้งๆ

กลัวอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ

ตอนที่ฮั่วเทียนหลันพูดแบบนี้เขาสมองเบลอหรือไง? นั่นคือพี่รองของเธอนะ!

ดวงตาของหยางหลินหดตัวลงอย่างรวดเร็ว มือของเขาก็กำหมัดแน่น ท่าทางเห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะระเบิดแล้ว

เมื่อเห็นท่าว่าสถานการณ์จะไม่ดี หยางหลิงรุ่ยก็รีบก้าวไปห้ามทัพข้างหน้า "ฮั่วเทียนหลัน นายกำลังพูดเหลวไหลอะไร? เราเป็นแค่เพื่อนธรรมดา พี่รองอย่าเข้าใจฉันผิดนะ ความจริงแล้วคือลั่นลานลูกสาวของฮั่วเทียนหลัน สาวน้อยน่ารักคนนั้นน่ะเธอเป็นเพื่อนสนิทของชิงหรง เมื่อคืนวานซืนมาเล่นอยู่ที่นี่จนดึก ฉันเห็นว่ามันดึกมากแล้วฉันก็เลยไม่ให้เธอไปและฮั่วเทียนหลันก็เป็นห่วงลั่นลานเขาเลยมาอยู่ด้วย... "

หยางหลิงรุ่ยยิ่งพูดเสียงของเธอก็ยิ่งเบาลงเพราะเธอเองก็รู้สึกว่าเหตุผลนี้ที่เธอแต่งขึ้นมานี้ดูเหมือนจะไม่มีน้ำหนักพอ

ท้ายที่สุดเธอเลยพูดสั้นๆ “สรุปคือ พี่รอง ฮั่วเทียนหลันจะไปวันนี้แหล่ะ ลั่นลานและชิงหรงจะไปโรงเรียนสายเร็วแล้ว พี่ก็งานยุ่งมากก็รีบๆไปทำงานเถอะ!"

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบ เธอก็ดันหยางหลินออกไปข้างนอก

หยางหลินไม่ขยับเลยสักนิด สีหน้าเรียบๆของฮั่วเทียนหลันนั่นเป็นการยั่วยุเขา

แต่หยางหลิงรุ่ยพยายามมากที่จะไล่เขาออกไปทำให้ในใจเขารู้สึกอึดอัดมากขึ้น

ท้ายที่สุดหยางหลินก็เลือกที่จะยอมแพ้

อย่างไรนี่ก็เป็นน้องน้อยของเขาเอง!

แม้ว่าจะคบอยู่กับฮั่วเทียนหลันจะเป็นเหมือนมีกรรม แต่ตราบใดที่เธอมีความสุขดีแล้วจะทำไมล่ะ?

หลังจากที่หยางหลินถูกหยางหลิงรุ่ยดันออกมาข้างนอก หยางหลิงรุ่ยก็รีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "โอเค ลั่นลาน ชิงหรง ไปเถอะ พวกหนูต้องไปโรงเรียนแล้ว!"

ภายใต้การดูแลของหยางหลิงรุ่ย ลั่นลานและชิงหรงจับมือกัน ตามหลังฮั่วเทียนหลันไปด้วยระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล

คนขับรถของตระกูลฮั่วรออยู่ข้างนอกบ้านตระกูลหยางแล้ว

เมื่อขึ้นรถ ลั่นลานขึ้นไปอย่างเชื่อฟังแต่ชิงหรงกลับชะงักไป

เธอหันหน้าไปมองหยางหลิงรุ่ยที่อยู่ด้านข้างและพูดว่า "หม่าม้าไม่ส่งหนูไปโรงเรียนเหรอ?"

"เอ่อ ... " การแสดงออกบนใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยดูตื่นเต้นมากขึ้น เธอลังเลและพูดว่า "วันนี้ยุ่งนิดหน่อย หนูไปโรงเรียนกับลุงฮั่วนะ โอเคไหม?"

ปากน้อยๆของชิงหรงบู้ขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ เธอยังเด็กแต่เธอกลับเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างหยางหลิงรุ่ยและฮั่วเทียนหลันดี

เห็นได้ชัดว่าลุงฮั่วคนนี้ต้องการแย่งแม่ของเธอไป

ดังนั้นในใจของเธอจึงไม่อยากเข้าใกล้เขามากเกินไป แม้ว่าข้างกายฮั่วเทียนหลันจะมีสิ่งมากมายที่เธออยากได้ก็ตาม

"หนู ... " ชิงหรงกำลังจะบอกหยางหลิงรุ่ยว่าเธอไปกับลุงบอดี้การ์ดคนอื่นของตระกูลหยางก็ได้

ฮั่วเทียนหลันก็อุ้มชิงหรงอย่างบังคับ วางเธอลงที่เบาะหลังแล้วก็ปิดประตูรถ

มีที่ล็อคเด็กที่เบาะหลังทำให้เด็กทั้งสองไม่สามารถเปิดประตูได้

ชิงหรงนั่งอยู่ที่เบาะหลังอย่างโกรธเกรี้ยวโดยไม่สนใจหยางหลิงรุ่ยที่โบกมือลาอยู่ด้านหลัง

รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆและเร่งเครื่องไปยังโรงเรียนของเด็กทั้งสอง

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่กระจกมองหลังและเห็นว่าลั่นลานถือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ดูมีความสุขมาก

แต่ชิงหรงยังนั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่หายโกรธ

ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ยื่นมือออกมาจากที่วางแขนด้านหนึ่ง หยิบตุ๊กตาออกมาแล้วโยนมันไปตรงหน้าของชิงหรง

ชิงหรงปัดออกราวกับเม่นตัวน้อยที่กำลังโกรธและทิ้งตุ๊กตาลงกับพื้น

"ทำไมยังโกรธอยู่?"

"ลุงชั่วร้าย ฮึ!"

ชิงหรงพูดอย่างโกรธเคือง เวลาเธออารมณ์ขึ้นใครจะปลอบอย่างไรก็ไม่สำเร็จ

"ฉันผิดเองโอเคมั้ย? เธออยากกินอะไรตอนเที่ยง วันนี้ฉันจะพาพวกเธอไปกิน!"

เมื่อเธอได้ยินว่าอยากกินอะไร เดิมทีชิงหรงที่สนใจจะกอดตุ๊กตาดูอยู่เล็กน้อยยกมือขึ้นทันทีและพูดว่า "หนูอยากกินเนื้อหอยของจุ้ยเซียงจวี้... "

"เด็กๆกินอาหารที่มีแอลกอร์ฮอลล์บ่อยๆไม่ได้"

ประโยคเดียวของฮั่วเทียนหลันดับหวังลั่นลานทันที

ใบหน้าเล็กๆของลั่นลานย่นขึ้นทันที

เธอหันศีรษะไปและไม่สนใจฮั่วเทียนหลันอีก

เมื่อมองไปที่เด็กเอาแต่ใจทันสองคนนี้ ฮั่วเทียนหลันส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ถ้าต่อไปเขาอยู่กับหยางหลิงรุ่ยและมีเม่นตัวน้อยสองตัวอยู่ข้างๆ เขาจะทำอย่างไร?

หลังจากมาถึงโรงเรียน ฮั่วเทียนหลันก็เฝ้าดูเด็กทั้งสองเข้าห้องเรียนก่อนจากไป

ในเวลาเดียวกันหยางหลินก็บุกเข้าไปในบ้านพักของหยางหยวนอย่างอุกอาจ

เมื่อเห็นหยางหยวนกำลังดื่มชาอยู่เขาก็ยิ่งโมโหก

ในช่วงพักเที่ยงสองชั่วโมง ถึงเธอจะกลับมาช้าเล็กน้อยก็ไม่มีใครพูดอะไร

สองชั่วโมงเพียงพอให้เธอพูดอะไรได้หลายอย่างแล้ว

สถานที่ที่ฮั่วเทียนหลันนัดหมายคือร้านอาหารเสฉวนร้านหนึ่ง

หยางหลิงรุ่ยชอบกินไก่ผัดเผ็ดและเนื้อสัตว์ตุ๋น เขาจำได้ทั้งหมด

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวและหลังจากทักทายกันตามมารยาทสองสามคำ พวกเขาก็เริ่มรับประทานอาหาร

หยางหลิงรุ่ยกินอาหารไม่รู้รสเนื่องมาจากอิทธิพลของอาหารเช้าในเช้านี้ เธอคิดหลายครั้งแล้วว่าควรบอกฮั่วเทียนหลันดีหรือไม่ว่าที่จริงแล้วชิงหรงเป็นลูกสาวของเขา

แต่ทุกครั้งที่ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจ เธอก็ตกอยู่ในความสับสนและก็หยุดความคิดนี้ไปอีกครั้ง

พูดออกมาอย่างนี้มันดูน่าอึดอัดเกินไป

ความสัมพันธ์พ่อลูกระหว่างชิงหรงและฮั่วเทียนหลานต้องมีโอกาสเหมาะสมในการเปิดเผย

ใช้ประโยชน์จากเวลาในการกิน หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของฮั่วเทียนหลัน

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะในแง่ของนิสัย รูปลักษณ์หรือฐานะก็ดูเหมือนจะอยู่ในเกณฑ์เลือกคู่มาตรฐานของผู้หญิงอย่างไม่ต้องสงสัย

หยางหลิงรุ่ยคิดได้กระทั่งว่าเธอในตอนแรกมีความสุขแค่ไหนเมื่อรู้ว่าจะได้แต่งงานกับฮั่วเทียนหลัน

คิดว่ามันต้องเป็นโชคชะตาที่ทำให้พวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหลังจากผ่านปัญหามามากมาย

ถ้าเช่นนั้นตอนนี้ก็เป็นโชคชะตาเช่นกันที่ทำให้พวกเขาได้พบกันอีกครั้ง

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็เงยหน้าขึ้นซึ่งบังเอิญสบตาเข้าเธอพอดี "คุณหยางกำลังแอบมองฉันอยู่เหรอ?"

"หา?" ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยกลายเป็นสีแดงทันทีจากนั้นเธอก็เถียงกลับ

"คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ฉันแค่เหลือบดูนิดเดียวเท่านั้น" หยางหลิงรุ่ยอธิบายอย่างช่วยไม่ได้

แค่ว่าคำอธิบายของเธอฟังดูเหมือนจะไม่จำเป็นเท่าไหร่

"งั้นก็ดี!" ฮั่วเทียนหลันยิ้มราวกับว่าหยางหลิงรุ่ยอธิบายว่าเขาก็จะว่าอย่างนั้น

หลังอาหารกลางวัน หยางหลิงรุ่ยเหลือบมองเวลายังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาทำงาน

ครึ่งชั่วโมงนั้นจะว่านานก็ไม่นานจะว่าสั้นก็ไม่สั้น

ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่มีความกล้าที่จะบอกฮั่วเทียนถึงเรื่องเหล่านั้น

ดังนั้นคราวนี้เธอจึงเลือกที่จะหนีอีกครั้ง

"ขอบคุณสำหรับอาหารกลาง วันนี้ฉันมีความสุขมากที่ได้ทาน คราวหน้าฉันจะเลี้ยงคุณ อีกเดี๋ยวฉันจะต้องเข้างานแล้ว ดังนั้นฉันไปก่อนนะ ... "

หยางหลิงรุ่ยพูดจบก็หันเท้าเดินออกไป

แต่ในตอนนี้เองฮั่วเทียนหลันก็ยื่นมือออกมาห้ามเธอ

“คุณหยางจะรีบขนาดนี้ไปทำไม? ยังมีเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง ข้างนอกแดดร้อนมากฉันขับรถไปส่งคุณดีกว่า!”