โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 532

หยางหลิงรุ่ยชะงักไปชั่วครู่ แม้ว่าเธออยากจะปฏิเสธเขาว่าไม่ต้อง

แต่เธอก็รู้อยู่ในใจว่าถ้าเขาตัดสินใจแล้วมันไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ดังนั้นเธอจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้น...ก็ขอบคุณคุณฮั่วแล้วกัน!"

เวลาของหนึ่งวันสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อหยางหลิงรุ่ยไปรับชิงหรงในตอนเย็น เธอก็พบลั่นลานอีกครั้ง

ชิงหรงจับมือของลั่นลาน ทั้งสองกระซิบกระซาบกันไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยกันเรื่องอะไร

แต่ทว่าเมื่อมองไปที่ท่าทางที่มีความสุขของชิงหรงก็เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพูดถึงโมเดล

ทั้งสองคนมีความสนใจและงานอดิเรกร่วมกัน จนถึงตอนนี้ในชีวิตของชิงหรงมีเพียงลั่นลานเท่านั้นที่เป็นเพื่อนรู้ใจ

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ท่าทางมีความสุขของชิงหรงและก็รู้ว่าทำไมลูกสาวสุดฉลาดของเธอจึงไม่มีกำแพงกับลั่นลาน

หยางหลิงรุ่ยมองไปรอบๆและพบว่าหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันไม่อยู่แล้ว เธอก็ราวกับลักพาตัวชิงหรงกับลั่นลานกลับมาด้วยกัน

แต่เธอทำข้อตกลงกับลั่นลานอยู่บนรถ

ลั่นลานวันนี้กินข้าวเย็นที่นี่ แต่สี่ทุ่มคืนนี้เธอจะให้คนไปส่งเธอที่บ้าน

แม้ว่าลั่นลานจะยังมีความคิดบางอย่างที่เห็นด้วยกับฮั่วเทียนหลันอยู่ในใจ แต่ในที่สุดลั่นลานก็ตกลง

อย่างไรก็ตามหลังจากที่หยางหิงรุ่ยกลับถึงบ้านแล้ว ตอนสิงทุ่มเธอก็ได้รับรายงานจากบอดี้การ์ดว่าฮั่วเทียนหลันมาถึงแล้ว

หยางหลิงรุ่ยปวดหัวและออกไปต้อนรับฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันเข้ามาจากทางเข้าด้านหน้า พอหลายครั้งเข้าทั้งตระกูลหยางก็รู้เรื่องนี้กันหมด

แม้แต่หยางหลิงรุ่ยก็คิดได้ว่าเดี๋ยวต่อไปปู่กับย่าจะเรียกเธอไปคุย

"ฮั่วเทียนหลัน ฉันบอกคุณแล้วนี่ว่าคราวนี้ถึงเวลาแล้วคุณต้องพาลั่นลานออกไปให้ตรงเวลา!"

หยางหลิงรุ่ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเตือน แต่คำเตือนของเธอดูเหมือนจะไม่ทำให้ฮั่วเทียนหลันใส่ใจได้

ฮั่วเทียนหลันเพียงแค่มองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างนิ่งๆและโค้งมุมปากเล็กน้อยเผยยิ้มหล่อ

หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะตะลึงไป แต่เธอก็ได้สติอย่างรวดเร็ว

"อย่าใช้กลยุทธหนุ่มหล่อ มันไม่ได้ผลหรอก!"

หยางหลิงรุ่ยเตรียมป้องกันมาทั้งคืนเพื่อรอจนถึงสิบโมงเพื่อเตือนให้ฮั่วเทียนหลันกลับไป

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือตอนอีกสิบนาทีถึงสี่ทุ่ม ฮั่วเทียนหลันก็บอกลั่นลานว่าเขาจะกลับบ้านแล้ว

การรู้ตัวของเขาทำให้หยางหลิงรุ่ยนึกว่าฮั่วเทียนหลันที่เธอเคยรู้จักมาก่อนหน้านี้นั้นเป็นตัวปลอม?

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ลั่นลานยังกลับไปกับเขาอย่างเชื่อฟัง

ตอนสี่ทุ่มคู่สามีภรรยานายท่านใหญ่ทั้งสองของตระกูลหยางอาจจะยังเดินเล่นอยู่ข้างนอก

เพื่อความปลอดภัย หยางหลิงรุ่ยจึงพาฮั่วเทียนหลันและลั่นลานออกไปทางประตูหลัง

หลีกเลี่ยงการพบปะกับสมาชิกในครอบครัวเพราะทั้งสองฝ่ายจะอึดอัดใจ

หยางหลิงรุ่ยรู้รางๆว่าตอนแรกมีเรื่องอะไรบางอย่างระหว่างตระกูลหยางกับตระกูลฮั่ว

เดิมทีทั้งสองครอบครัวที่ควรจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาแทบจะตัดความสัมพันธ์และกลายเป็นศัตรูกัน

มีหลายสิ่งหลายอย่างซ่อนอยู่ในนั้นที่หยางหลิงรุ่ยคิดแล้วก็ยังไม่เข้าใจ

แต่เมื่อเห็นคำเตือนที่เด็ดเดี่ยวของตงเหยียนกับเธอก่อนหน้านี้และท่าทีของปู่กับย่าของเธอที่มีต่อฮั่วเทียนหลัน หลางหลิงรุ่ยก็สังเกตเห็นความขัดแย้งที่ไม่สามารถประนีประนอมกันได้อยู่ในนั้น

หลังจากแอบย่องไปทางประตูหลังหยางหลิงรุ่ยก็โล่งใจ

โชคดีที่ไม่เจอปู่และย่า

รถของตระกูลฮั่วมาถึงอยู่นานแล้ว

คนขับรถเปิดประตูด้านหลัง ลั่นลานขึ้นไปก่อนและสายตาเสียดายไม่อยากจากไปทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้าน

แต่เธอก็ยังคงทำใจแข็งและไม่ได้บอกลั่นลานให้มาเล่นที่นี่บ่อยๆ

จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็เข้าไปในรถและปิดประตู

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ทำให้เธรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ

แต่เมื่อรถสตาร์ทและกำลังจะออกรถ จู่ๆกระจกหลังก็ถูดเปิดลง

หยางหิลงรุ่ยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็แสดงสีหน้าผิดหวังต่อหน้าฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า "พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับคุณ!"

หลังจากพูดจบก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะทันเห็นด้วยหรือคัดค้าน ฮั่วเทียนหลันก็ปิดหน้าต่างขึ้นและคนขับก็เหยียบคันเร่งจากไป

หยางหลิงรุ่ยมองตามทิศทางที่ฮั่วเทียนหลันจากไปอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปสักพักจึงได้สติขึ้นและตะโกนกลับไปว่า "ฮั่ยวเทียนหลัน นายโง่ ไม่ได้บอกฉันว่าที่ประตูหน้าหรือประตูหลัง"

วันรุ่งขึ้นตอนเช้า ชิงหรงก็ถูกหยางหลินพาไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล

ในช่วงเวลานี้หยางหลินอยู่ที่บ้านตระกูลหยางเสมอดังนั้นเขาจึงเป็นคนไปรับส่งชิงหรง

ตอนหยางหลิงรุ่ยออกจากบ้าน เดิมทีเธอต้องไปที่หน้าบ้านเพราะรถของเธอจอดอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงสะดวกในการขับรถไปที่ บริษัท

แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเธอก็ยังหยุด

เนื่องจากฮั่วเทียนหลันบอกว่าเขาจะมารับเธอ บางทีเขาอาจจะรอเธออยู่ที่ประตูหลัง