โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 532

หยางหลิงรุ่ยชะงักไปชั่วครู่ แม้ว่าเธออยากจะปฏิเสธเขาว่าไม่ต้อง

แต่เธอก็รู้อยู่ในใจว่าถ้าเขาตัดสินใจแล้วมันไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ดังนั้นเธอจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้น...ก็ขอบคุณคุณฮั่วแล้วกัน!"

เวลาของหนึ่งวันสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อหยางหลิงรุ่ยไปรับชิงหรงในตอนเย็น เธอก็พบลั่นลานอีกครั้ง

ชิงหรงจับมือของลั่นลาน ทั้งสองกระซิบกระซาบกันไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยกันเรื่องอะไร

แต่ทว่าเมื่อมองไปที่ท่าทางที่มีความสุขของชิงหรงก็เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพูดถึงโมเดล

ทั้งสองคนมีความสนใจและงานอดิเรกร่วมกัน จนถึงตอนนี้ในชีวิตของชิงหรงมีเพียงลั่นลานเท่านั้นที่เป็นเพื่อนรู้ใจ

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ท่าทางมีความสุขของชิงหรงและก็รู้ว่าทำไมลูกสาวสุดฉลาดของเธอจึงไม่มีกำแพงกับลั่นลาน

หยางหลิงรุ่ยมองไปรอบๆและพบว่าหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันไม่อยู่แล้ว เธอก็ราวกับลักพาตัวชิงหรงกับลั่นลานกลับมาด้วยกัน

แต่เธอทำข้อตกลงกับลั่นลานอยู่บนรถ

ลั่นลานวันนี้กินข้าวเย็นที่นี่ แต่สี่ทุ่มคืนนี้เธอจะให้คนไปส่งเธอที่บ้าน

แม้ว่าลั่นลานจะยังมีความคิดบางอย่างที่เห็นด้วยกับฮั่วเทียนหลันอยู่ในใจ แต่ในที่สุดลั่นลานก็ตกลง

อย่างไรก็ตามหลังจากที่หยางหิงรุ่ยกลับถึงบ้านแล้ว ตอนสิงทุ่มเธอก็ได้รับรายงานจากบอดี้การ์ดว่าฮั่วเทียนหลันมาถึงแล้ว

หยางหลิงรุ่ยปวดหัวและออกไปต้อนรับฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันเข้ามาจากทางเข้าด้านหน้า พอหลายครั้งเข้าทั้งตระกูลหยางก็รู้เรื่องนี้กันหมด

แม้แต่หยางหลิงรุ่ยก็คิดได้ว่าเดี๋ยวต่อไปปู่กับย่าจะเรียกเธอไปคุย

"ฮั่วเทียนหลัน ฉันบอกคุณแล้วนี่ว่าคราวนี้ถึงเวลาแล้วคุณต้องพาลั่นลานออกไปให้ตรงเวลา!"

หยางหลิงรุ่ยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเตือน แต่คำเตือนของเธอดูเหมือนจะไม่ทำให้ฮั่วเทียนหลันใส่ใจได้

ฮั่วเทียนหลันเพียงแค่มองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างนิ่งๆและโค้งมุมปากเล็กน้อยเผยยิ้มหล่อ

หยางหลิงรุ่ยอดไม่ได้ที่จะตะลึงไป แต่เธอก็ได้สติอย่างรวดเร็ว

"อย่าใช้กลยุทธหนุ่มหล่อ มันไม่ได้ผลหรอก!"

หยางหลิงรุ่ยเตรียมป้องกันมาทั้งคืนเพื่อรอจนถึงสิบโมงเพื่อเตือนให้ฮั่วเทียนหลันกลับไป

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือตอนอีกสิบนาทีถึงสี่ทุ่ม ฮั่วเทียนหลันก็บอกลั่นลานว่าเขาจะกลับบ้านแล้ว

การรู้ตัวของเขาทำให้หยางหลิงรุ่ยนึกว่าฮั่วเทียนหลันที่เธอเคยรู้จักมาก่อนหน้านี้นั้นเป็นตัวปลอม?

ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ลั่นลานยังกลับไปกับเขาอย่างเชื่อฟัง

ตอนสี่ทุ่มคู่สามีภรรยานายท่านใหญ่ทั้งสองของตระกูลหยางอาจจะยังเดินเล่นอยู่ข้างนอก

เพื่อความปลอดภัย หยางหลิงรุ่ยจึงพาฮั่วเทียนหลันและลั่นลานออกไปทางประตูหลัง

หลีกเลี่ยงการพบปะกับสมาชิกในครอบครัวเพราะทั้งสองฝ่ายจะอึดอัดใจ

หยางหลิงรุ่ยรู้รางๆว่าตอนแรกมีเรื่องอะไรบางอย่างระหว่างตระกูลหยางกับตระกูลฮั่ว

เดิมทีทั้งสองครอบครัวที่ควรจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาแทบจะตัดความสัมพันธ์และกลายเป็นศัตรูกัน

มีหลายสิ่งหลายอย่างซ่อนอยู่ในนั้นที่หยางหลิงรุ่ยคิดแล้วก็ยังไม่เข้าใจ

แต่เมื่อเห็นคำเตือนที่เด็ดเดี่ยวของตงเหยียนกับเธอก่อนหน้านี้และท่าทีของปู่กับย่าของเธอที่มีต่อฮั่วเทียนหลัน หลางหลิงรุ่ยก็สังเกตเห็นความขัดแย้งที่ไม่สามารถประนีประนอมกันได้อยู่ในนั้น

หลังจากแอบย่องไปทางประตูหลังหยางหลิงรุ่ยก็โล่งใจ

โชคดีที่ไม่เจอปู่และย่า

รถของตระกูลฮั่วมาถึงอยู่นานแล้ว

คนขับรถเปิดประตูด้านหลัง ลั่นลานขึ้นไปก่อนและสายตาเสียดายไม่อยากจากไปทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้าน

แต่เธอก็ยังคงทำใจแข็งและไม่ได้บอกลั่นลานให้มาเล่นที่นี่บ่อยๆ

จากนั้นฮั่วเทียนหลันก็เข้าไปในรถและปิดประตู

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ทำให้เธรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ

แต่เมื่อรถสตาร์ทและกำลังจะออกรถ จู่ๆกระจกหลังก็ถูดเปิดลง

หยางหิลงรุ่ยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็แสดงสีหน้าผิดหวังต่อหน้าฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า "พรุ่งนี้เช้าผมจะมารับคุณ!"

หลังจากพูดจบก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะทันเห็นด้วยหรือคัดค้าน ฮั่วเทียนหลันก็ปิดหน้าต่างขึ้นและคนขับก็เหยียบคันเร่งจากไป

หยางหลิงรุ่ยมองตามทิศทางที่ฮั่วเทียนหลันจากไปอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปสักพักจึงได้สติขึ้นและตะโกนกลับไปว่า "ฮั่ยวเทียนหลัน นายโง่ ไม่ได้บอกฉันว่าที่ประตูหน้าหรือประตูหลัง"

วันรุ่งขึ้นตอนเช้า ชิงหรงก็ถูกหยางหลินพาไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล

ในช่วงเวลานี้หยางหลินอยู่ที่บ้านตระกูลหยางเสมอดังนั้นเขาจึงเป็นคนไปรับส่งชิงหรง

ตอนหยางหลิงรุ่ยออกจากบ้าน เดิมทีเธอต้องไปที่หน้าบ้านเพราะรถของเธอจอดอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงสะดวกในการขับรถไปที่ บริษัท

แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเธอก็ยังหยุด

เนื่องจากฮั่วเทียนหลันบอกว่าเขาจะมารับเธอ บางทีเขาอาจจะรอเธออยู่ที่ประตูหลัง

เธอจึงหันกลับไปและไปที่ประตูหลัง

ก่อนถึงที่ประตูหลังหลายสิบเมตร หยางหลิงรุ่ยก็เห็นไมบัคสีดำ

เธอก้าวไปข้างหน้า ประตูหลังก็ถูกเปิดออก ฮั่วเทียนหลันลงจากรถและแสดงท่าทางสุภาพบุรุษเชิญหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยอึ้งไปชั่วครู่ หลังจากทักทายฮั่วเทียนหลันไม่กี่คำก็ขึ้นรถ

ผู้ชายคนนี้ไว้หน้าเธอจริงๆ!

หลังจากเธอขึ้นรถแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ขึ้นรถจากอีกทางหนึ่ง

กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจางๆ และบรรยากาศฮั่วเทียนหลันกระจายอยู่เต็มรถ

หยางหลิงรุ่ยเหลือบมองฮั่วเทียนหลันจากมุมหางตา วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขายาวสีดำและชุดสูทที่ดูเป็นทางการซึ่งตอนนี้แขวนอยู่บนราวเสื้อผ้าที่กั้นอยู่ระหว่างเบาะหน้า

ท่าทางของนักธุรกิจนี้ดูเหมือนจะว่าเขาจะไปร่วมงานที่เป็นทางการอะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ประเด็นสำคัญก็คือผู้ชายเวลาจริงจังแล้วมักจะดูเท่มาก

และฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้อยู่ในข้อยกเว้น

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถและไม่มีใครเริ่มที่จะพูดก่อน

หลังจากผ่านไปสักครู่ เมื่อไปได้ครึ่งทางการจราจรก็เริ่มติดขัด หยางหลิงรุ่ยจึงเริ่มเปิดบทสนทนา

“คุณฮั่ว คุณสามารถพูดถึงอดีตของเราสองคนได้ไหม?”

หยางหลิงรุ่ยต้องการที่จะรื้อฟื้นความทรงจำก่อนหน้านี้เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในความว่างเปล่า

ฮั่วเทียนหลันอึ้งไป เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างลึกซึ้งและก็พูดว่า "คุณอยากรู้เหรอ?"

"อืม" หยางหลิงรุ่ยพยักหน้าอย่างแน่วแน่

จากคำพูดของหยางหยวนและจากข้อมูลของฮั่วเทียนหลัน เธอรู้แค่เพียงเรื่องราวคร่าวๆเล็กน้อย

เรื่องที่เธอได้พบกับฮั่วเทียนหลัน จากนั้นเธอก็อุ้มท้องลูกของเขาจากนั้นก็ออกจากบ้านและกลับมาอีกครั้ง คราวนั้นฮั่วเทียนหลันเข้าใจผิดและมีอีกคนอยู่ในใจ เธอถูกบังคับให้จากไปอีกครั้งและแสร้งเสียชีวิตปลอมๆในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ...

ทุกอย่างเป็นคำบอกเล่าและตัวอักษรที่เย็นชา ทำให้หยางหลิงรุ่ยไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความสุขที่อาจมีอยู่ในนั้น

และฮั่วเทียนหลัน ชายที่พัวพันกับเธอมาหลายปีจะต้องตอบคำถามของเธอได้อย่างแน่นอน!

สีหน้าของฮั่วเทียนหลันวูบไหวเล็กน้อยราวกับว่าเขาคาดไม่ถึงกับความแน่วแน่ของหยางหลิงรุ่ย

เรื่องในปีนั้นที่จริงเขาไม่อยากพูดถึงมันอีก

เพราะอย่างไรสิ่งที่เขาทำไว้กับเธอก็ไม่ใช่เรื่องที่จะน่ายินดีนัก

แต่ว่าในเมื่อผู้หญิงคนนี้ต้องการจะรู้ ดังนั้นโดยธรรมชาติเขาจึงต้องตอบคำถาม

เขาคิดว่าเขาควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี

เขาเบนสายตาออกไปจากหยางหลิงรุ่ยและมองออกไปนอกหน้าต่าง

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างครุ่นคิดและรอให้ฮั่วเทียนหลันเอ่ยปากพูด

แต่หลังจากที่รอมาหนึ่งนาทีก็แล้วสามนาทีก็แล้วห้านาทีก็แล้ว ระยะทางก็ผ่านไปถึงสองในสามแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นนี้และไม่มีท่าทีที่จะพูดเลย ทำให้หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

เธอมองตามสายตาของฮั่วเทียนหลันและมองออกไปข้างนอก แต่นอกจากการจราจรที่ติดขัดด้านนอกแล้วก็ยังมีผู้คนจำนวนมากที่กำลังไปทำงานอย่างเร่งรีบ เธอก็มองไม่เห็นอย่างอื่นอีก

หลังจากรอมาแปดนาที หยางหลิงรุ่ยก็ดูเวลาและในที่สุดก็อดเตือนเขาไม่ได้ "คุณฮั่ว คุณหลับไปแล้วหรือ?"

"อ๊ะ?" ฮั่วเทียนหลันจึงได้สติกลับมาอย่างช้าๆและเหลือบมองหยางหลิงรุ่ย

เมื่อครู่เขาตกอยู่ในภวังค์อย่างแท้จริงเมื่อนึกถึงการพบกันของทั้งคู่

แม้ว่าเมื่อเวลาผ่านไปและคนจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่มันก็ไร้ความรู้สึกจนถึงขนาดไม่มีการไว้หน้ากัน

ฮั่วเทียนหลันเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แม้กระทั่งมุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มของเขาก็ยังไม่สามารถปกปิดอารมณ์เศร้าๆของเขาได้

เขาหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า "ครั้งแรกที่พวกเราพบกันคือตอนที่คุณขายตัวเพื่อช่วยน้องชายของคุณ จากนั้นฉันให้เงินคุณแต่ฉันไม่ได้ทำอะไรกับคุณ"

"ห๊ะ?" หยางหลิงรุ่ยเคยอ่านข้อมูลส่วนนี้แล้วและเธอก็จำได้อย่างชัดเจน

แต่คำถามที่เย็นชาและการพูดออกมาช้าๆจากปากของฮั่วเทียนหลันก็ทำให้รู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

"ตอนนั้น คุณมองฉันด้วยสายตาที่ไร้เดียงสาน่าสงสารขอร้องให้ฉันช่วย ท้ายที่สุดฉันก็ใจอ่อน ... " ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจน้ำเสียงประหลาดใจของหยางหลิงรุ่ยและพูดเรื่องนี้ต่อไป

หยางหลิงรุ่ยหน้าแดงขึ้นและเธออดที่จะเถียงไม่ได้ว่า "ไม่จำเป็นต้องเล่าให้ฉันดูต่ำขนาดนี้ก็ได้มั้ง!"

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ครั้งแรกในตอนนั้นที่พบกันจนถึงตอนนี้รู้สึกเหมือนราวกับเป็นเพียงเหตุการณ์ของเมื่อวานที่ยังคงเล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในใจของเขา

“คุณคิดว่าคนที่อยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังและไม่มีทางไปจะสภาพเป็นอย่างไร?”

ประโยคนี้ของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยชะงักไป

เหมือนว่าเมื่อคนๆหนึ่งหมดหนทางจริงๆ ถ้าเขาไม่ยอมสละชีวิตเพื่อมันก็มีแต่จะต้องยอมก้มหัวต่ำเพื่อให้อยู่รอด

เธอสูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่ด้วยจินตนาการอันลึกล้ำของสมองของเธอจึงสามารถเดาได้

ในเวลานั้นเธอยอมขอร้องให้ฮั่วเทียนหลันช่วยเธอ

"เดิมทีฉันคิดว่าชะตากรรมระหว่างคุณกับฉันจะจบลงที่นี่" ฮั่วเทียนหลันพูดต่อ หลังจากที่เขาช่วยเธอในเวลานั้นและเมื่อเธอมีเงิน ในใจเขาก็รู้อยู่แล้วถึงผลที่จะตามมา

ในโลกนี้อาจไม่ได้มีคนดีมากมาย แต่คนเลวก็ยังมีอยู่เสมอ

"แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในวันที่ฉันถูกวางยาโดยผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อความปรารถนาสูงสุดพุ่งเข้าสู่สมองและต้องการใครสักคนอย่างเร่งด่วน เธอที่เดินทางผิดมา ก็... "