โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 533

คำพูดต่อมาของฮั่วเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยก็ฟังไม่ชัดแล้ว

ทันทีที่เห็นรถเธอก็มาถึงประตูบริษัทก็รีบพูดกับคนขับรถที่อยู่ด้านหน้า "โชเฟอร์จอดตรงนี้ค่ะ! ถ้าจะเข้าไปต้องลงทะเบียน เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเองดีกว่า!"

หลังจากพูดจบ เธอก็เตรียมพร้อมที่จะลง

แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถก็มีอีกมือหนึ่งยื่นมาด้านหลังเธอ

มือนี้คว้ามือของเธอเอาไว้และไม่ปล่อยอยู่นาน

หยางหลิงรุ่ยพยามยามดึงออกสองครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

ในตอนนี้เอง ฮั่วเทียนหลันก็หยิบสร้อยคอออกมาแล้วเอื้อมไปคล้องหัวหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เดิมเธอก็ต้องการที่จะหลบ

แต่เมื่อมองไปที่สายตาจริงจังของฮั่วเทียนหลัน หลังจากคิดบางอย่างเธอก็เลือกที่จะอยู่นิ่งๆ

ฮั่วเทียนหลันใส่สร้อยรอบคอของหยางหลิงรุ่ยอย่างง่ายดาย

เขาไม่ได้ปล่อยมือทันที แต่วางสองมือบนไหล่ของหยางหลิงรุ่ยและมองตรงไปที่เธอ

รู้สึกถึงอุณหภูมิร้อนในมือของฮั่วเทียนหลัน แม้ว่าในรถจะเปิดแอร์อยู่แต่เธอก็ยังรู้สึกร้อนไปทั้งตัวและในไม่ช้าก็มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆผุดออกมาบนใบหน้าเธอ

“คุณฮั่ว นี่ หมายความว่ายังไง?”

หยางหลิงรุ่ยรู้ว่าฮั่วเทียนหลันมอบสร้อยคอให้เธอ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอคิดไม่ออก

นั่นก็คือเหตุผลของฮั่วเทียนหลัน เขามอบสร้อยคอให้เธอทำไม?

ฮัวเทียนหลันมีมือที่หยาบแสดงถึงความละเมียดละไมที่แตกต่างกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็พูดอย่างแผ่วเบา "คุณชอบไหม?"

"ฉัน ... " หยางหลิงรุ่ยหลุบตาลงจะบอกว่าไม่ชอบ

อย่างไรผู้ชายคนนี้ก็สร้างปัญหาให้เธอทุกครั้งเลย

แม้ว่าจะเคยเป็นสามีภรรยากันแต่ตอนนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ เขาตอนนี้ดูยุ่งเกินขอบเขตไปเล็กน้อย

"ฉันไม่สนใจ"

หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็พูดตามความจริง

แม้ว่าเธอจะชอบเครื่องประดับพวกนี้ แต่ฉันชอบที่จะซื้อมันเองมากกว่าที่คนอื่นให้

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเธอไม่คาดคิดว่าเธอจะบอกว่าเธอไม่ชอบมัน

นี่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เล่นตามกติกานี่!

หยางหลิงรุ่ยถอยหลังไปเพื่อไม่ให้มือของฮั่วเทียนหลันวางอยู่บนไหล่ของเธออีก

เธอหายใจเข้าลึก ไม่รู้ว่าทำไมเพราะคำพูดของฮั่วเทียนหลันเมื่อครู่นี้กลับทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอยู่ในใจ

ดังนั้นเธอจึงบังคับตัวเองให้แสดงจุดยืนของเธอด้วยการแสดงสีหน้าดูถูกเล็กน้อยและพูดว่า "ของขวัญชิ้นนี้ของคุณฮั่ว ให้มาแบบไม่จริงใจเลย มันก็เป็นแค่สร้อยคอเท่านั้น คุณคิดว่าจะไล่ใครได้?"

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยอย่างตกใจ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าในสองวันนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว

แต่ไม่ว่าการเปลี่ยนแปลงจะมากแค่ไหนก็ยังไม่เท่าท่าทีตอนนี้ของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยเอาความรังเกียจมาบังหน้า

บางทีเธออาจแค่ต้องการแสดงทัศนคติของเธอ

ฮั่วเทียนหลันที่คิดเรื่องนี้ออกก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า "ไม่ชอบไม่เป็นไร คุณต้องการอะไรฉันจะให้คุณ!"

ฮั่วเทียนหลันพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปดึงหยางหลิงรุ่ยเข้ามา

คราวนี้แผ่นกั้นความเป็นส่วนตัวที่เบาะหลังลดลงอย่างช้าๆ

หยางหลิงรุ่ยที่ในใจตื่นตระหนกพยายามดิ้นรนและพูดว่: "คุณฮั่ว คุณใจเย็นๆนะ ปล่อยฉันก่อนอย่าเพิ่งทำอะไรหุนหันพลันแล่น"

แต่ฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะไม่สงบอย่างที่หยางหลิงรุ่ยจินตนาการ

เขาโอบรอบเอวของหยางหลิงรุ่ยและดึงเธอเข้ามา เสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้นเบาๆ ข้างหูของเธอ "คุณไม่ใช่ไม่ชอบหรือ? งั้นบอกสิ่งคุณชอบมาสิ ฉันจะให้หมดแหล่ะ!"

“ฉันชอบ คุณอย่ามาแตะต้องฉัน!”

หยางหลิงรุ่ยพยายามดิ้นอีกครั้ง แต่หลังจากที่ยังไร้ผลเธอก็จะตะโกนอย่างอดไม่ได้

ฮั่วเทียนหลันตกตะลึงราวกับเขาคิดไม่ถึงถึงคำพูดนี้ของหยางหลิงรุ่ย

ในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างมืดในรถ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในที่สุดฮั่วเทียนหลันก็หายใจเข้าลึกๆ ราวกับกำลังระงับอารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจของเขาและพูดอย่างนุมนวล "หยางหลิงรุ่ย คุณรู้ไหม? ฉันชอบคุณ"

เสียงของฮั่วเทียนหลันเปล่งออกมาช้าๆ น้ำเสียงที่นุ่มนวลและคำที่พูดออกมาที่ปากของหยางหลิงรุ่ยกลับไม่ต่างอะไรจากยันตร์

หยางหลิงรุ่ยที่กำลังดิ้นหยุดนิ่งไปอย่างช่วยไม่ได้

"คุณเป็นคนเดียวที่ฉันเคยชอบ คนที่ผมใช้หัวใจด้วย และเป็นคนที่ฉันอยากจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่สุดที่จะอยู่กับคุณ แต่ตอนแรกทำไมคุณถึงจากไป?"

เสียงของฮั่วเทียนหลันถามเป็นดังค้อนหนักๆฟาดเข้าที่หัวใจของหยางหลิงรุ่ย

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงอย่างควบคุมไม่ได้

จริงๆแล้วเธอไม่รู้ว่าควรแสดงอารมณ์แบบไหนในครั้งนี้

คำพูดของฮั่วเทียนหลันที่ว่าต้องการจะอยู่กับเธอไปชั่วชีวิตทำให้หัวใจของเธอรู้สึกซาบซึ้ง

เธออ้าปากและพูดอย่างแห้งๆ "พูดเหลวไหลอะไร! คุณฮั่ว"

หลังจากพูดจบ เธอก็ยื่นมือออกมาดันฮั่วเทียนหลันเพื่อจะออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างดื้อรั้น

ครั้งนี้ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ขัดขืนอีก ในขณะที่มือของหยางหลิงรุ่ยปัดป่ายไปทุกหนทุกแห่งพันธนาการของฮั่วเทียนหลันก็ถูกทำลายไปที่ละข้าง

แม้จะตกตะลึงอยู่ในใจ หยางหลิงรุ่ยก็เตือนตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว

เธอเปิดประตูและพยายามจะลงจากรถ

ไม่มีความตั้งใจที่จะขัดขวางธอมาจากทางด้านหลังและด้วยเหตุผลบางอย่างหยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกหวั่นไหวในใจ