โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 546

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

หยางหลิงรุ่ยนั่งอยู่หน้าเตียงของชิงหรง มองชิงหรงที่กำลังหลับอยู่

เนื่องจากชิงหรงกำลังหลับอยู่เธอถึงกล้าเข้ามาดู

เนื่องจากเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกกับชิงหรงอย่างไรถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หรือว่าจะรอต่อไป?

นี่มันก็แค่การหมั้น เรื่องที่เหลือมันก็ยังอีกยาวนาน

ตามความสัมพันธ์ที่เป็นพี่น้องระหว่างชิงหรงกับลั่นลานแล้วเธอคิดว่าถึงเวลามันก็เปิดเผยออกมาเอง ตอนนี้ควรให้เธอค่อยๆรับรู้เรื่องราวจะดีกว่าไหม?

เมื่อในใจเธอคิดออกมาแบบนั้น หยางหลิงรุ่ยก็คิดว่ามันโอเค

หลังจากหลอกตัวเองแล้วเธอก็เดินโซซัดโซเซและกลับไปที่ห้องนอนเพื่อนอนหลับ

ถึงแม้ว่าเธอจะห้ามไม่ให้ฮั่วเทียนหลันดื่มในตอนแรก แต่เนื่องด้วยบรรยากาศที่เป็นใจจึงทำให้พวกเขาดื่มไวน์ไปหนึ่งขวด

ตอนนี้ไวน์แดงขวดนั้นออกฤทธิ์แล้ว

หยางหลิงรุ่ยนอนลงลนเตียงและเกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูกขึ้นมา!

เธอหยิบแหวนออกมาจากโต๊ะข้างเตียง แล้ววัดกับนิ้วมือของเธออย่างละเอียด

ก่อนที่เธอจะกลับบ้านมา เธอได้ทำงานเสร็จหมดแล้ว

เรื่องนี้อาจจะต้องเก็บไว้เป็นความลับ ถ้าหากคนในครอบครัวรู้เข้าอาจจะเกิดความเข้าใจผิดขึ้นมากมาย

แหวนที่ฮั่วเทียนหลันทำมานั้นเหมาะกับเธอจริงๆ

แต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นก็ยิ่งทำให้หัวใจของหยางหลิงรุ่ยแห้งเหี่ยว

ในปีนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ถึงทำให้ตระกูลหยางกับตระกูลฮั่วขัดแย้งกันจนมาถึงทุกวันนี้

ถึงแม้ว่าเธอไม่สามารถทำให้ฮั่วเทียนหลันปล่อยครอบครัวของเธอไปได้ แต่เธอสามารถหาความจริงให้ฮั่วเทียนหลันได้รับรู้

บางทีมันอาจจะเป็นเพียงความเข้าใจผิด เมื่อความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขทั้งสองคนสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างเปิดเผยและซื่อสัตย์!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ใจของเธอก็เต้นแรงเล็กน้อยพร้มกับมีความสุข

ในกลางคืน ความฝันที่ยาวนานและสวยงาม

วันต่อมาช่างเงียบและสงบ

หยางหลิงรุ่ยยังคนติดนิสัยเดิมของเธอ คือการไปรับ ชิงหรงและลั่นลานที่ Manor One สุดท้ายก็กลับมาที่บ้าน

แต่ตอนที่เด็กทั้งสองคนกำลังเล่นกันอยู่นั้น เธอกับฮั่วเทียนหลันก็มีพฤติกรรมการแสดงออกเหมือนคู่รัก

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันอย่างยาวนานในเวลากลางคืน แต่เมื่อหยางหลิงรุ่ยกลับบ้าน ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปบอกกับเธอว่าฝันดี

สิ่งนี้ทำให้ความรู้สึกของทั้งสองคนเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างรวดเร็ว หยางหลิงรุ่ยสงสัยว่าการแต่งงานของพวกเขาทั้งสองจะเกิดขึ้นได้อย่างไร

แต่เรื่องนี้จะจบลงทันทีเมื่อฮั่วเทียนหลันกลับไปที่เมือง z

ฮั่วเทียนหลันบอกกับหยางหลิงรุ่ยว่าจะกลับไปในคืนนั้น แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่เต็มใจ

แต่ภายใต้การกระทำของฮั่วเทียนหลัน เขากลับไปที่นั่นหนึ่งรอบ หยางหลิงรุ่ยก็ต้องยอมรับความเป็นจริงนี้

และฮั่วเทียนหลันก็บอกว่าให้พาชิงหรงไปด้วย

หยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจคำพูดนี้ นี่มันเป็นการหลบหนีอย่างนั้นหรอ?

สิ่งที่แปลกก็คือตรงนี้

ฮั่วเทียนหลันไม่เคยส่งข้อความมาหาหยางหลิงรุ่ยกลังจากที่เขากลับไปที่เมืองz

เหมือนกับว่าเข้ากลับเข้าสู่สภาวะปกติ ถึงแม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันกลับไปทำอะไร

หลังจากทนทุกข์ทรมานมาสองวัน สุดท้าหยางหลิงรุ่ยก็ส่งข้อความไปหาฮั่วเทียนหลันเพื่อถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง

เมื่อเห็นข้อความ ฮั่วเทียนหลันก็ออกมาจากโรงพยาบาล

เมื่อเขากลับถึงบ้าน ก็ได้รับข้อความ

หัวใจของหลี่รูยาไม่ดี เธอจึงถูกส่งไปโรงพยาบาลอย่างกระทันหัน

ใช้เวลาสองวันเต็มกว่าแพทย์จะสามารถช่วยเธอให้พ้นขีดอันตรายได้

พระเจ้ารู้ดีว่าฮั่วเทียนหลันใช้ชีวิตอย่างไรในสองวันนี้

เขานั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน

มีแพทย์มากมายยืนล้อมรอบหลี่รูยา เพื่อที่จะทำให้เธอฟื้นกลับมา

และคนที่นั่งข้างๆฮั่วเทียนหลันก็คือตงหยงซี่

“เทียนหลัน อย่ากังวลไปเลย แม่ของนายต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างดีที่สุด และฟื้นขึ้นมาแข็งแรงเหมือนปกติ!”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาเฉยๆ “ฉันรู้!”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้หยางหลิงรุ่ยรู้

เขาต้องการทำให้หยางหลิงรุ่ยมีความสุขตลอดเมื่ออยู่กับเขา

ดังนั้นเรื่องแบบนี้เขาจึงไม่บอกเธอ

เมื่อเห็นข้อความที่หยางหลิงรุ่ยส่งมา เขาเม้มริมฝีปากและตอบกลับว่า “ก็เรื่อยๆนะ คุณดูแลตัวเองให้ดรๆหละ เด็กๆซนมาก อะไรที่ควรสอนก็ต้องสอนพวกเขานะ!”

หลังจากที่ส่งข้อความไป เหมือนฮั่วเทียนหลันจะเห็นภาพลวงตา

ดูเหมือนว่าจะพูดอย่างนั้นมันก็เหมือนกับวาทศิลป์หลังจากแต่งงานมาหลายปี!

เมื่อส่งข้อความเสร็จ หลิงหยูก็เดินเข้ามา

เขาเดินไปข้างๆหูของฮั่วเทียนหลันและพูดอะไรออกมาสองสามคำ

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันมืดลงและพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ปล่อยเธอไป!”

หลิงหยูพยักหน้า เขาเดินออกไปโดยไม่ส่งเสียงอะไร เมื่อเดินไปถึงตรงมุมก็เห็นบอดี้การ์ดกำลังขวางAuchเอาไว้อยู่

ผู้หญิงคนนี้เปล่งประกายมาก

แต่น่าเสียดายที่ฮั่วเทียนหลันไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอ

“คุณAuch ต้องขอโทษจริงๆท่านประธานไม่อยากพบคุณ”

“ฉันแค่ต้องการมาเยี่ยมคุณป้า.....”

Auchเพิ่งจะพูดออกมาแต่ก็ถูกหลิงหยูขัดขวางเอาไว้

“ท่านประธานตัดสินใจแล้ว กรุณาอย่าส่งเสียงดัง ค่อยๆไปนะ!”

พูดจบหลิงหยูก็บอกให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนพาAuchลงไปจากตึก

หลิงหยูยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่ปากีสถานได้อย่างชัดเจน

Auchคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่มีจิตใจดีอะไร

Auchถูกบอดี้การ์ดพาตัวออกไปที่หน้าประตูของโรงพยาบาล

เธอมองบอดี้การ์ดทั้งสองด้วยอารมณ์โกรธ สุดท้ายเธอก็ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ในใจ

เนื่องจากเธอรู้ดี ถ้าหากเธอนำความโกรธของเธอมาลงที่บอดี้การ์ด เธออาจจะถูกฮั่วเทียนหลันดูถูกเอาได้

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดไปหาฮั่วเทียนหลัน

แรงสั่นสะเทือนทำให้ฮั่วเทียนหลันที่กำลังสงบอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นชื่อที่ขึ้นในหน้าจอโทรศัพท์ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันที

“มีเรื่องอะไร?”