โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 547

จั่วฮ่าวมองไปที่รูปร่างที่นุ่มนวลของหยางหลิงรุ่ย ตอนนี้เขากำลังจินตานาการไปถึงตอนที่เขากำลังกอดเธออยู่

ผู้หญิงจะปฏิเสธฉันก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอมาขอร้องฉันหละก็ อย่าหาว่าฉันใจร้าย!

สัญชาตญาณของหยางหลิงรุ่ยนั้นดีมาก เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของจั่วฮ่าวที่มองมา

แต่คนประเภทแบบจั่วฮ่าว หยางหลิงรุ่ยไม่เคยมีอยู่ในสายตา

ด้วยสถานของเธอพูดอย่างสุภาพว่าจั่วฮ่าวมีสิทธิที่จะแตะต้องเธอไหม?

เย่ตงเข้าร่วมงานเลี้ยงแทนหยางหลิงรุ่ย

ดังนั้นเมื่อตอนที่เย่ตงกลับมาใบหน้าของเธอก็ดูไม่ดีสักเท่าไหร่

ภายใต้ความคิดของหยางหลิงรุ่ย เธอคิดว่างานเลี้ยงในคืนนั้นมันวุ่นวายเล็กน้อย

ความสับสนวุ่นวายที่ว่านี้หมายถึงความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิง

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยดูตึงขึ้นเล็กน้อยมัน นี่เป็นอะไรที่เกินความคาดหมายของเธอจริงๆ!

ในเวลาเดียวกันเธอรู้สึกขอโทษเย่ตงที่ทำให้เธอต้องเข้าไปเจออะไรแบบนี้

งานแถลงข่าวดำเนินไปตามปกติและได้รับการตอบรับจากผู้ชมเป็นอย่างดี สำหรับการเดินทางของหยางหลิงรุ่ยในครั้งนี้จบลงด้วยความเรียบร้อย

แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้กลับไปเลยทันที และเธอก็คิดค้นโครงการใหม่และให้เย่ตงไปเชื่อมความสัมพันธ์กับ Australia World Media ต่อไป

และเธอก็ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องทำ

เธอขับรถมาที่สุสานของตระกูลอัน

ตอนที่เปิดประตูเธอก็ถูกคนขวางเอาไว้

ชายในเครื่องแบบสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังก้าวมาข้างหน้าแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิงครับ นี่เป็นสุสานส่วนบุคคล คนนอกห้ามเข้าครับ”

“คนในครอบครัวของฉันถูกฝังอยู่ด้านใน” หยางหลิงรุ่ยลงมาจากรถและพูดออกไป

เมื่อเห็นใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย บิดี้การ์ดทั้งสองคนก็ตะลึง

หนึ่งในนั้นโน้มตัวไปที่หูของอีกฝ่ายแล้วพูดว่า “ดูสิ นาคิดว่าเหมือนไหม?”

“นี่มันยิ่งกว่าเหมือนอีกไม่ใช่รึไง?” อีกฝ่ายตอบกลับ

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ท้ายที่สุดพวกเขาก็ให้เธอเข้าไป “เชิญครับ!”

ในตอนแรกหยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจว่าทำไมทัศนคติของคนเหล่านี้จึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อเธอเห็นรูปถ่ายบนหลุมฝังศพ เธอก็หัวเราะออกมา

“นี่มันต้องทำให้พวกเขาตกใจมากแน่ๆ!”

หยางหลิงรุ่ยพึมพำกับตัวเองจากนั้นก็นั่งยองๆมองไปที่ตัวอักษรที่ยังคงชัดเจนหลังจากมีลมและฝนพัดผ่าน

ข้างๆชื่อของเธอได้แกะสลักชื่อของคนในครอบครัวเธอไว้

สามี ฮั่วเทียนหลัน ลูกสาว อันฮั่วลั่น

“ชื่อนี้ช่างไร้รสนิยมจริงๆ ใครเป็นคนตั้งให้กันนะ?”

เกี่ยวกับใครเป็นคนตั้งชื่อให้ลั่นลานนั้น ตรงนี้ไม่ได้เขียนเอาไว้

แต่หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบเธอก็นึกขึ้นได้ว่าลั่นลานเคยอยู่กับเธอมาตั้งหลายปี

สงสัยว่าคนที่ตั้งชื่อให้คงจะเป็นเธอ!

“ฮั่วเทียนหลันผู้เป็นพ่อขาดความรับผิดชอบเกินไป? แค่ชื่อยังไม่รู้จักเปลี่ยน!” หยางหลิงรุ่ยไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอถึงพูดกับตัวเอง

ราวกับว่าเธอทำลายความเงียบของบรรยากาศ?

เธออยู่หน้าลุมฝังศพของเธอเป็นเวลา 15 นาที จากนั้นเธอก็ไปหลุมฝังศพอื่น

เมื่อมองไปที่รูปถ่ายของครอบครัวสี่คนบนหลุมฝังศพ ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยก็แดงขึ้นทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นภาพของพ่อแม่ของเธอ

และอันเฮาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลกไปสักเท่าไหร่

การเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือหล่อขึ้นมาก!

หยางหลิงรุ่ยนึกถึงรูปอัลบั้มในตอนที่เธออยู่บ้านของตระกูลหยาง

ตอนนั้นแม่ยังเด็กมากดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและเต็มไปด้วยความเป็นเด็ก

แต่ตอนนี้ภาพบนหลุมฝังศพเผยให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของการเวลา

แม่ของเธอในตอนนี้ ได้จากไปแล้ว แต่เธอก็ยังนึกถึงเขาอยู่

ร่องรอยที่หลงเหลือมาหลายปีตราตรึงใจเธอเ และเธอก็ยิ้มออกมา

“พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว....” หยางหลิงรุ่ยพูดออกมาด้สยเสียงสะอื้น

น้ำตาของเธอหยดลงมาที่พื้นดินอย่างกับสายน้ำ

หยางหลิงรุ่ยมือสั่น แต่เธอยังคงบังคับตัวเองให้เอื้อมมือออกไปและปัดเบา ๆ บนภาพถ่ายบนหลุมฝังศพ

ราวกับว่าเมื่อเธอแตะไปที่ภาพของพวกเขา ก็เหมือนว่าเธอแตะไปที่เขาจริงๆ

ในเวลานี้เป็นเวลาที่ครอบครัวของเธอมีความสุขที่สุด

เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป หยางหลิงรุ่ยเอนตัวลงและร้องไห้ออกมา

ในสภาพแวดล้อมที่ว่างเปล่าเสียงร้องของเธอรุนแรงเป็นพิเศษ

ถึงแม้ว่าเธอจะลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ความรู้สึกอ่อนไหวจากหัวใจยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจของหยางหลิงรุ่ย

ตอนนี้ หยางหลิงรุ่ยเกลียดมากที่เธอสูญเสียความทรงจำ

ทำไมเธอต้องสูญเสียความทรงจำด้วย?

เธอลืมพ่อ แม่และน้องชายของเธอ ชีวิตแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร?

“พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว หนูกลับมาหาพวกท่าน.....”

น้ำตาของเธอไหลริน ในตอนนี้หยางหลิงรุ่ยเหมือนกับเด็กที่ถูกลักพาตัวไปจากสวนสาธารณะจากนั้น 15 ปีต่อมาก็ถูกนำตัวกลับมาที่เดิมและในตอนนั้นก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว

ความเศร้าในใจทำให้เธอหวั่นไหว

ตอนนี้อากาศกำลังอ่อนไหว

เมฆมืดลอยผ่านไปช้าๆปิดกั้นความสว่างในตอนนี้