โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 552

เธอไปถามบอดี้การ์ดทั้งสองโดยเฉพาะ เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหยางหลิงรุ่ยบอดี้การ์ดก็ต่างก็ไม่รู้กันหมด

เนื่องจากมีเวลาช่วงเวลาอาหารเที่ยง

พอดีกับที่บอดี้การ์ดทั้งสองเบื่อกับการทำอาหารของตัวเองจึงขับรถออกไปทานอาหารข้างนอก

ทำให้เวลานี้ที่สุสานไม่มีคนเฝ้า

และสิ่งที่บังเอิญที่สุดคือภาพให้กล้อองวงจรปิดในช่วงเวลานี้ก็ถูกลบไปด้วย

อีกฝ่ายเป็นคนที่มีความระมัดรัวังสูงและไม่ให้โอกาสจับได้เลย

หยางหลิงรุ่ยไปที่สลัมโดยเฉพาะเพื่อสิ่งนี้ แต่เธอเคาะประตูอยู่นานก็ไม่มีใครออกมา

จนกระทั่งคนบ้านข้างๆทนไม่ไหวกับเสียงทุบประตูของเธอออกมา เธอมองหยางหลิงรุ่ยด้วยอาการเมาค้างและพูดว่า "อย่าทุบประตู! พวกเขาย้ายออกไปหลายวันแล้ว!"

"หือ? ขอโทษนะคะ คุณรู้ไหมว่าย้ายไปไหน? "

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหยางหลิงรุ่ย อีกฝ่ายก็ส่ายหัวและกระแทกประตูปิด

เรื่องที่หยางหลิงรุ่ยไม่เข้าใจ เธอจึงไมสามารถคิดอะไรได้

ตอนที่ 4s ซ่อมรถเมื่อไม่นานมานี้แจ้งกับเธอว่าเพราะอีกฝ่ายไม่มีเงินจ่ายนอกเหนือจากในประกัน ดังนั้นรถจึงถูกส่งไปที่ร้าน 4s แทน

ค่าซ่อมแม้จะยังขาดไปนิดหน่อย แต่ร้าน 4s ก็ยอมหยวนๆให้

หยางหลิงรุ่ยนึกถึงสิ่งที่อันหงไชเคยพูด ตอนนี้การขับรถเป็นทักษะเดียวของเขาในการหาเลี้ยงชีพ

แต่ตอนนี้แม้แต่เครื่องมือในการขับรถเขาก็ไม่มีแล้ว เขาจะย้ายออกไปเพื่ออะไร? ไปอดอยาก?

ในใจของเธอสงสัย แต่เธอไม่มีหลักฐานพิสูจน์ได้

หลังจากการคาดเดาอยู่สักพัก หยางหลิงรุ่ยก็กลับไปที่เมือง S

เป็นหยางยานที่มารับเธอที่สนามบิน

หยางยานอยู่ในเบาะข้างคนขับ หยางหลิงรุ่ยอยู่ที่เบาะหลัง นอกจากทักทายกันเล่นในตอนแรกแล้ว เมื่อรถขับออกไปประมาณครึ่งทาง หยางยานก็พูดว่า "หลิงรุ่ย พี่ได้ยินว่าเธออ้างชื่อของพี่ไปบ้านตะกูลหยูในเมือง Z?”

แม้ว่าเมือง Z และเมือง S จะอยู่ห่างกัน แต่ทุกคนก็อยู่ในวงสังคมกัน เรื่องของหยางหลิงรุ่ยที่เมือง แพร่มาเข้าหูขอหยางยานอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงระเรื่อหลังจากที่ได้ยินคำพูดของหยางยาน

เธออธิบายเสียงเบา "พี่สาม เป็นเพราะฉีหลานหายตัวไป เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันสงสัยว่าเป็นฝีมือของหยูซิงเหวิน!"

"เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา”

หยางยานตอบเบาๆ แต่หยางหลิงรุ่ยฟังจากน้ำเสียงของเขาออกว่าเขาหวังว่าเธอจะไม่สนใจมันอีกต่อไป

หยางหลิงรุ่ยลังเลเล็กน้อย แต่เลือกที่จะแสร้งทำเป็นใบ้ไม่พูดอะไร

เมื่อถึงบ้านก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว

ทันทีที่หยางหลิงรุ่ยเดินไปชั้นสอง ประตูห้องนอนของชิงหรงก็เปิดออก

ราวกับม้าป่าที่หลุดบังเหียน ชิงหรงรีบวิ่งมาอย่างกระวนกระวาย ปากก็ตะโกนเรียกแม่ของเธอ

หยางหลิงรุ่ยรู้สึกได้ถึงการติดเธออย่างหนักของชิงหรง เธอจึงเอื้อมมือไปอุ้มชิงหรงขึ้นมา

“หนักขึ้นอีกแล้ว! กินข้าวระวังๆหน่อย!”

คำพูดที่เต็มไปด้วยความรักของหยางหลิงรุ่ยทำให้ชิงหรงไม่รู้สึกว่าโดนตำหนิเลย

“หม่าม้าไม่อยู่ หนูคิดถึงหม่าม้า หนูก็เลยกินเยอะ!”

ชิงหรงหาเหตุผลที่ไม่ใช่เหตุผลทำให้หยางหลิงรุ่ยพูดไม่ออก

แม่และลูกสาวกอดกันสักพักและพูดเรื่องทั่วๆไป หยางหลิงรุ่ยอุ้มชิงหรงกลับไปที่ห้องของเธอ

ในช่วงที่เธอไม่อยู่คนรับใช้ดูแลชิงหรงเป็นอย่างดี

ห้องของชิงหรงนั้นเรียบร้อยมาก สิ่งของทั้งหมดที่เธอวางระเกะระกะก็เก็บเข้าที่หมดแล้ว

แม้ว่าชิงหรงจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว แต่เธอก็ไม่ยอมนอนหลับ

ภายใต้คำขอซ้ำๆของหยางหลิงรุ่ยในที่สุดเธอก็ยอมหลับตาลงโดยไม่เต็มใจ

ภายในเวลาไม่ถึงสองนาทีก็หลับไป

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ใบหน้าเล็กๆน่ารักของชิงหรงโดยคิดว่านี่คือผลึกของความรักของเธอกับผู้ชายคนนั้น รอยยิ้มมีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เธอโน้มตัวไปจุ๊บใบหน้าของชิงหรงเบาๆจากนั้นก็ออกจากห้องไป

กลับไปที่ห้องนอนอาบน้ำล้างตัวแล้วเธอก็นอนลงบนเตียงและโทรหาฉีหลานอีกครั้ง

โทรศัพท์ของฉีหลานยังคงโทรไม่ติด สิ่งนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยกังวล แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกคลุมเครือว่าฉีหลานอาจไม่อยากเจอผู้คน ดังนั้นเธอจึงซ่อนตัวเอง?

เธอคิดเช่นนั้นในใจ แต่เธอก็เข้าใจเช่นกันว่าเรื่องนี้อาจไม่ง่ายอย่างนั้น

อาการง่วงนอนค่อยๆเข้ามาจู่โจมและในไม่ช้าเธอก็หลับไป

ในเมือง z วันนี้หลี่รูยาออกจากโรงพยาบาล ดังนั้นครอบครัวฮั่วจึงมากันพร้อมหน้า

ฮั่วเทียนหลัน ฮั่วเส้าซู่ ฮั่วเสี่ยวน่าและคนอื่นๆยืนเรียงเป็นแถว

เมื่อหลี่รูยาเดินออกจากโรงพยาบาล ฮั่วเส้าซู่และฮั่วเสี่ยวน่าต่างก็เดินขนาบข้าวซ้ายขวาก็เดินไปข้างหน้าเพื่อประคองแม่ของพวกเขาทันที

หลี่รูยามองดูเด็กทั้งสามคน ความคิดของเธอบินไปราวกับว่าเธอกลับไปสู่ช่วงเวลาที่สามีของเธอยังอยู่ที่นั่น

การเจ็บป่วยร้ายแรงครั้งนี้ทำให้เธอเข้าใจสิ่งต่างๆมากมายแล้วก็คิดถึงเรื่องเก่าๆหลายอย่างในเวลาเดียวกัน

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันที่กำลังเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบและกระซิบว่า “เทียนหลัน เมื่อไหร่อันหรันจะกลับมา?”

หากหลี่รูยาป่วยหนักในครั้งนี้ เธอคิดถึงใครมากที่สุดในใจของเธอก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคืออันหรัน

ในหัวของเธอไม่สามารถลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ของอันหรันได้

การหายตัวไปของอันหรันในตอนนั้นทำให้เธอรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องอันหรันได้