โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 587

เนื่องจากผู้ชายคนนี้ใช้แรงมากเกินไปจึงทำให้เขาหลับมาถึงตอนนี้

หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้ปลุกเขาขึ้นมา เมื่อวานผู้ชายคนนี้ยุ่งตั้งแต่เช้าจนเย็น ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อยก็เป็นไปไม่ได้

เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างละเอียด ฮั่วเทียนหลันคนนี้ไม่ว่าจะเวลาไหนก็สมบูรณ์แบบ

ขนาดตอนหลับยังหล่อเลย

หยางหลิงรุ่ยคิดว่าตัวเองกำลังฝันไปที่ได้มาแต่งงานกับฮั่วเทียนหลัน

เขาคือคนสำคัญของเธอหลังจากนี้ และเขาทั้งสองจะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย

เธอยื่นมือออกมาจับไปที่มือของฮั่วเทียนหลัน

มือของฮั่วเทียนหลันอุ่นมาก ราวกับว่ากำลังเพิ่มแรงใจและความกล้าให้กับเธอ

ดูสิผู้ชายของเธอคนนี้สมบูรณ์แบบตลอดเวลา

หยางหลิงรุ่ยนอนบนเตียงต่อไปจนถึงสิบโมง ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงไม่ตื่นขึ้นมา

และด้วยเหตุผลบางประการหยางหลิงรุ่ยทนไม่ไหวแล้ว

เธอค่อยๆเอามือของฮั่วเทียนหลันออกและแอบลงมาจากเตียง

หลังจากที่ห่มผ้าให้ฮั่วเทียนหลันแล้ว เธอก็ไปอาบน้ำ

ก่อนฮั่วเทียนหลันจะตื่นก็เที่ยงแล้ว แต่ทุกการกระทำของหยางหลิงรุ่ยเขาก็รู้สึกได้

แต่ก็เหมือนกับการเคลื่อนไหวของหยางหลิงรุ่ยมันเบามาก เพื่ออยากให้เขาพักผ่อน

หลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย ฮั่วเทียนหลันก็ลงไปด้านล่างด้วยชุดนอน

เพื่อให้ทั้งสองคนมีความเป็นส่วนตัวมากที่สุด ป้าdingจึงออกไปจากคฤหาสน์

นี่ทำให้คฤหาสน์เงียบสงบและเป็นส่วนตัวมาก

แต่สิ่งที่ไม่ดีก็คืออาหารเช้า กลางวันและเย็นพวกเขาต้องทำเอง

มีกลิ่นหอมออกมาจากห้องครัว ฮั่วเทียนหลันจึงเดินเข้าไป

ในเวลานี้หยางหลิงรุ่ยสวมผ้ากันเปื้อนมุ่งมั่นที่จะต่อสู้กับซุปไข่สาหร่าย

ก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจำเธอก็เป็นคนที่มีฝีมือทำอาการคนหนึ่ง

แต่หลังจากความจำเสื่อมทักษะการเอาตัวรอดของเธอก็เป็นศูนย์

รสชาติอาจจะไม่อร่อยหรอ?

รสชาติจะจีดกว่าเดิมไหม

มันจะจืดกว่าเดิมอีกแล้วหรอ?

งั้นก็ใส่เกลือไปสิ

หรือว่าใส่น้ำมากเกินไป?

ใส่สาหร่ายและไข่ให้มากขึ้น

ดังนั้นซุปไข่สาหร่ายที่แต่เดิมทำเพื่อทานสองคนจึงกลายมาเป็นอาหารของคนหกคน

และเมื่อฮั่วเทียนหลันเข้ามาเขาก็เห็นหม้อซุปนี้

ไม่รู้ว่าทำไมฮั่วเทียนหลันมองดูเงาของหยางหลิงรุ่ย

และเขานึกถึงเธอในช่วงสองปีที่ผ่านมา แต่ในตอนนั้นสิ่งที่เธอเป็นคนทำเขาไม่เคยกินมันเลย

ตอนนั้นเขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์มาก

ดังนั้นเขาจึงรังเกียจเธอมาก

เขาคิดมาตลอดว่าเขาไม่เคยทำผิด คนที่ผิดมีเพียงหยางหลิงรุ่ยเท่านั้น

แต่ตอนมาก็น่าขำที่ผู้หญิงคนนี้เอาเงิน 50000 มาคืนให้กับเขาหลังจากที่เธอสูญเสียความเป็นสาวไปจนหมดสิ้น

สุดท้ายหยางหลิงรุ่ยก็คิดว่าซุปไข่สาหร่ายของเธอสามารถทานได้แล้ว

เธอหันกลับมาเพื่อหยิบถ้วยแต่ก็เห็นผู้ชายยืนจ้องอยู่ที่ด้านหลังของเธอ

“คุณฮั่ว คุณตื่นแล้วหรอ"

“ลำบากเธอแล้วที่รัก ตื่นมาทำกับข้าวเช้าขนาดนี้”

ตอนแรกฮั่วเทียนหลันต้องการจะชมหยางหลิงรุ่ยแต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อพูดออกมาแล้วมันถึงฟังดูแปลกๆ

คำชมนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยพูดไม่ออก เธอสงสัยว่าผู้ชายคนนี้นอนเต็มอิ่มไหม?

“ฉันจะรับคำชมของคุณไว้ แต่เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนคุณต้องล้างจานหลังมื้อเที่ยง!”

หยางหลิงรุ่ยเตรียมหน้าที่ไว้ให้ฮั่วเทียนหลัน คนหนึ่งทำอาหาร อีกคนล้างจาน แบบนี้ถูกต้องแล้วใช่ไหม?

“ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม?” ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาที่มุมปาก มองแล้วรู้สึกแปลก

“ไม่ได้!” หยางหลิงรุ่ยตอบไปด้วยความโมโห จากนั้นเขาผลักให้ฮั่วเทียนหลันออกไปและยกอาหารไปวางที่โต๊ะ

แต่ว่าเธอประเมินฮั่วเทียนหลันไว้ต่ำไป

ฮั่วเทียนหลันไม่เพียงแต่ไม่ออกไป แต่เขายังกอดเธอเอาไว้

ผู้หญิงคนนี้สวมชุดอยู่บ้านธรรมดา มีกลิ่นกายออกมาจางๆ เมื่อเขาได้อยู่กับเธอสองต่อสองแล้วทำให้ฮั่วเทียนหลันหักห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้

เขาจูบลงไปที่ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย หยางหลิงรุ่ยก็พยายามดิ้นรน

แต่เมื่อการกระทำของชายคนนี้รุนแรงขึ้นและเธอก็ต้องยอมรับความเป็นจริง ดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นเนื้อบนเขียงอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันกอดหยางหลิงรุ่ยไว้อย่างแน่น และใช้แรงเพียงเล็กน้อยในการยกหยางหลิงรุ่ยขึ้นไปที่บนโต๊ะในห้องครัว

เสื้อผ้าของหยางหลิงรุ่ยขาดจากกันทันที และเปลวไฟที่เร้าร้อนกำลังจะลุกโชนอีกครั้ง

แต่โชคไม่ดีเอาเสียเลย เพราะจู่ๆกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น

ทั้งสองจูบกันอย่างดุเดือด แต่ในตอนแรกพวกเขาไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

เมื่อกริ่งดังขึ้นสักพัก หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกแปลกหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงว่ามีคนกำลังมา

“คุณฮั่วพอได้แล้ว รีบไปเปิดประตู!”

หยางหลิงรุ่ยใช้แรงทั้งหมดที่มีในการผลักฮั่วเทียนหลันออกไป

ใบหน้าของเธอแดงขึ้น ถ้าให้เธอไปเปิดประตูเองคนในบ้านมองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“หลิงรุ่ย รีบมานั่งเร็ว นี่เป็นของหวานที่ฉันตื่นมาทำตั้งแต่เช้า ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เธอชอบ” หลี่รูยาพูดทักทายออกมา

หยางหลิงรุ่ยนั่งลงข้างๆหลี่รูยา และหยางหลิงรุ่ยก็เดินไปนั่งข้างๆหยางหลิน

ผู้หญิงนั่งกับผู้หญิง ผู้ชายนั่งกับผู้ชาย

แต่สายตาของหยางหลิงรุ่ยก็มองไปมองมาอย่างไม่หยุดหย่อน

“มองอะไรของเธออยู่?” หัวเสี่ยวน่าเห็นท่าทางของหยางหลิงรุ่ยจึงถามออกมา

แต่ยังไม่ทันได้รอให้หยางหลิงรุ่ยตอบกลับมา คำตอบก็ออกมาในวินาทีถัดไป

ลั่นลานและชิงหรงวิ่งออกมาจากห้องนอนชั้นบนด้วยความดีใจและตะโกนเรียกแม่ออกมา

ตอนที่หยางหลิงรุ่ยมา ทั้งสองคนกำลังยุ่งอยู่กับของเล่น แต่หลังจากได้ยินว่าหยางหลิงรุ่ยมาและพวกเธอก็โยนโมเดลออกจากมือทันที

แม่หรือของเล่นที่สำคัญกว่า

นี่ยังต้องถามอีกไหม?

“มา มาทานอาหารว่าง”

หลี่รูยากล่าวทักทายแต่ก็ไม่มีผลอะไรเนื่องจากทั้งสองคนรีบวิ่งเขามาในอ้อมแขนของหยางหลิงรุ่ย

“แม่จ๋า เมื่อวานมีความสุขไหม?” ลั่นลานถามคำถามของผู้ใหญ่ออกมา

ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไงถึงจะเหมาะสม

และชิงหรงที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดแบบเป็นนัยออกมาว่า “เธอยังเด็ก เรื่องบางเรื่องก็ยังไม่เข้าใจหรอก”

ถ้าพูดถึงความเป็นผู้ใหญ่ ลั่นลานคงมีมากกว่าชิงหรงอยู่หลายเท่า

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ลูกสาวที่ชาญฉลาดของเธอ สำหรับชิงหรงแล้ว เธอรู้สึกผิดกับเธอมาตลอด

ถึงแม้เธอจะบอกกับชิงหรงไปแล้วว่าพ่อของเธอคือฮั่วเทียนหลัน แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าชิงหรงเป็นลูกของเขา

และเห็นท่าทางของชิงหรงในตอนนี้ ฮั่วเทียนหลันไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอเลย แต่ก็สามารถมองเห็นได้ว่าชิงหรงรักพ่อของเธอมากแค่ไหน

แต่อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกยังไม่มีความคืบหน้าอย่างแท้จริง

ฮั่วเทียนหลันพยายามเข้าใกล้ชิงหรง แต่ชิงหรงก็หลีกเลี่ยงทุกครั้ง

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพยายามอยู่หลายครั้ง เขาก็ยอมแพ้

มีแต่ลั่นลานเท่านั้นที่มีความสัมพันธ์กับคุณพ่อเป็นปกติ

ตอนแรกหยางหลิงรุ่ยคิดจะทานอาหารเที่ยงที่บ้าน แต่หลี่รูยาคิดว่าการทำอาหารมันลำบากเกินไป

เนื่องจากเธอเพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน ช่วงเวลานี้เธอควรจะมีความสุขที่สุด

เพื่อเฉลิมฉลองงานแต่งงานของฮั่วเทียนหลันและหยางหลิงรุ่ย ดังนั้นคนรับใช้ของตระกูลฮั่วจึงหยุดงานสองวัน

ในห้องอาหารส่วนตัวของโรงแรม คนของตระกูลหยางและคนของตระกูลฮั่วนั่งตรงข้ามกัน

นอกจากหยางหลินที่พูดขึ้นมาเป็นบางครั้งบางคราว คนอื่นๆก็ไม่ได้พูดอะไร

ขวามือของหยางหลิงรุ่ยคือฮั่วเทียนหลัน และซ้ายมือของเธอคือตงเหยียน พี่สะใภ้ของเธอ

บรรยากาศแปลกไป ทุกคนหันหน้าเข้าหากันแต่มันกลับยังเงียบสงบ