โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 36

เพชรหอมทนเป็นห่วงยศนัยไม่ไหว ถึงเวลาพักเบรกหล่อนรีบขึ้นมายังห้องพักของราซิเอลโล่ทันที เพราะเวลานี้เกือบบ่ายสองโมงแล้ว ไม่รู้ว่ายศนัยได้ทานอาหารกลางวันหรือยัง แล้วความเป็นห่วงนั้นก็เลยไปถึงราซิเอลโล่ด้วย ใบหน้าเพชรหอมเกิดความสงสัย เมื่อเห็นว่าประตูห้องพักของราซิเอลโล่เปิดกว้าง ก่อนที่พนักงานรูมเซอร์วิสสองคนจะเดินออกมาจากห้อง

“มาส่งอาหารเหรอต้น” เพชรหอมถามมงคล หนึ่งในพนักงานรูมเซอร์วิส

“ใช่ คุณเอลโล่สั่งมาเต็มเลยอย่างกับกินสักสิบคนแน่ะ” มงคลตอบ

“อีกครึ่งชั่วโมงจะต้องเอาไอติมขึ้นมาให้ด้วยนะ สั่งสามรสรสละห้าลูก” สุชาติบอกเพิ่มเติม

“ไอติมไม่ต้องเอาขึ้นมานะ เอาแค่ที่มาส่งนี่แหละ” เพชรหอมสั่ง

“จะดีเหรอ คุณเอลโล่สั่งนะ” มงคลกังวล

“ฉันรับผิดชอบเอง ส่งแค่นี้พอ”

“เอาตามนั้นก็ได้” มงคลยินยอมทำตามคำสั่ง “ฉันไปก่อนนะ”

เพชรหอมพยักหน้า ก่อนก้าวเดินไปหยุดหน้าประตูห้องพัก ยกมือเคาะประตู ไม่นานนักลูกชายของหล่อนเป็นคนมาเปิดประตู

“แม่” ยสนัยเรียกมารดา “มาฮะแม่ คุณลุงสั่งของกินมาเพียบเลยฮะ ผมเลือกกินไม่ถูกเลยฮะ”

เพชรหอมมองอาหารที่วางอยู่บนรถเข็นสองคันที่แทบไม่มีพื้นที่เหลือ เนื่องจากมีอาหารวางอยู่เต็มแล้วยังมีอาหารบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะกระจก

“มาเพ้นท์ มากินกัน มีของกินเพียบเลย” ราซิเอลโล่ที่กำลังนั่งทานสปาเก็ตตี้อยู่บนโซฟากล่าวชวน

“ทำไมคุณสั่งอาหารมาเยอะขนาดนี้ สั่งมาสามสี่อย่างก็พอแล้ว คุณสั่งมาชุดใหญ่แบบนี้กินได้เป็นสิบคนเลยนะ เสียดายเงิน”

เพชรหอมที่มีนิสัยมัธยัสถ์ ใช้เงินอย่างมีเหตุผล เมื่อเห็นอาหารที่แน่นอนว่ากินทิ้งกินกว้างก็เกิดความไม่พอใจ ต่อว่าเขาเล็กน้อย

“ฉันกลัวฮาร์ทกินไม่อิ่ม เลยสั่งมาเยอะ”

“ท้องฮาร์ทก็เท่านี้ จะใส่ของกินทุกอย่างที่คุณสั่งมาได้ยังไง สั่งแค่ข้าวผัด ไข่ดาวและน้ำผลไม้ก็พอ ค่ะ สั่งมามากกินไม่หมด มันคือความสิ้นเปลือง”

“เปลืองที่ไหน ไม่เปลืองเลย ฉันมีเงินจ่าย” คนรวยพูดอย่างไม่รู้สึกว่า เงินค่าอาหารมื้อนี้จะเป็นปัญหากับตน

“ฉันรู้ว่าคุณรวยและรวยมากด้วย” เพชรหอมกอดอกพูด ตามองมาเฟียผู้ร่ำรวย “คุณจะเอานิสัยใช้เงินฟุ่มเฟือยมาใช้ต่อหน้าลูกไม่ได้ ฉันสอนให้แกรู้จักประหยัด เก็บออม สอนให้รู้จักใช้เงิน เวลาซื้อของกินก็จะต้องกินให้หมด ไม่ให้เหลือ ถ้าเหลือก็ต้องเหลือน้อยที่สุด ฉันไม่เพียงแค่สอนนะ ยังทำตัวอย่างให้ดูด้วย แต่ดูคุณทำสิ คุณทำให้ระบบการสั่งสอนลูกเปลี่ยนไป”

ราซิเอลโล่นิ่งอึ้ง เขาไม่ได้ตั้งใจกินทิ้งกินขว้าง เพียงแค่ว่าไม่รู้จะสั่งอาหารอะไรให้บุตรชายทาน พอเห็นเมนูอาหาร อาหารชนิดนี้ก็น่าทาน จานนี้ก็ด้วย เขาจึงตัดสินใจไม่ถูก ชายหนุ่มจึงสั่งอาหารมาหลายอย่างเพื่อให้ลูกชายเลือกรับประทาน ไม่มีเจตนาอวดรวยแต่อย่างใด

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” ราซิเอลโล่พูดเสียงอ่อน

“อาหารที่กินไม่หมด ฉันจะให้ทางโรงแรมใส่กล่องแล้วไปแจกรปภ. เอาไปให้พวกเขากินดีกว่าทิ้งเสียเปล่า ”

รปภ.ในที่นี้หมายถึงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหรือมีอีกชื่อหนึ่งที่เรียกกันติดปากคือยาม พวกเขาไม่ใช่พนักงานในโรงแรม แต่ถูกจ้างมาเพื่อดูแลเรื่องความปลอดภัยและอำนวยความสะดวกรอบโรงแรม เช่นที่ลานจอดรถ โบกรถด้านหน้าโรงแรมให้กับรถที่เข้าออก ส่วนในโรงแรมจะมีการ์ดของโรงแรมคอยดูแล

“ได้สิ” ราซิเอลโล่ไม่ขัดข้อง “เธอกินอะไรหรือยัง มากินกับฉันและฮาร์ทสิ”

เพชรหอมไม่อยากทานอาหารหน้าตาน่ากินสักเท่าไหร่ แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ มีคนกินสามคน ทว่าอาหารมียี่สิบกว่าอย่าง ไม่เหลือให้เอาเท้าตบหน้า

อาหารมื้อนี้เป็นอีกมื้อหนึ่งที่ยศนัยมีความสุขกับการได้ทานอาหารร่วมกับมารดาและราซิเอลโล่ ที่ผลัดกันเอาในใส่ดูแลตน คอยป้อนอาหารเสมือนพ่อแม่กำลังดูแลลูก ยศนัยจึงเจริญอาหารเป็นพิเศษ

หลังจากทานอาหารจนอิ่ม เพชรหอมได้โทรให้รูมเซอร์วิสขึ้นมานำอาหารที่ยังไม่ได้ทาน ที่กะจากสายตาน่าจะประมาณสิบห้าจาน ไปใส่กล่องและนำไปให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทาน เพราะดีกว่าทิ้งสูญเปล่า

“อีกสิบห้านาทีแม่ต้องลงไปทำงานแล้ว น้องฮาร์ทอยู่กับคุณลุงอย่าดื้อ อย่าซนนะลูก คุณลุงเจ็บเท้าอยู่ เข้าใจที่แม่พูดไหมลูก” เพชรหอมสั่งบุตรชายที่กำลังเปิดหนังสือนิทานดูรูปภาพ

“แม่ฮะ เมื่อกี้คุณลุงอ่านนิทานให้ผมฟังด้วยฮะ” ยศนัยคุยให้มารดาฟัง “ตาลเคยบอกผมว่า พ่อของตาลเล่านิทานให้ตาลฟังก่อนนอนทุกวันฮะ ผมอยากให้คุณลุงเล่านิทานให้ผมฟังก่อนนอนจังเลยฮะแม่”

เพชรหอมก้มมองลูกชาย แววตาของเด็กชายใสซื่อ มีประกายความหวังอยู่ในนั้น คนเป็นแม่ถึงกับใจสั่นไหวเมื่อได้ยินประโยคคำพูดและนัยน์ตาของยศนัย

“ถ้าคุณลุงเป็นพ่อของผมก็ดีนะฮะ ผมจะได้มีพ่อ จะได้ไม่มีใครล้อผมว่า ผมเป็นลูกไม่มีพ่อ”

จุกแน่นในอก...นี่คือความรู้สึกของเพชรหอมหลังจากได้ยินความปรารถนาสุงสุดของยศนัย น้ำตาเพชรหอมซึมขอบตา หล่อนพูดอะไรไม่ออก คำพูดเสมือนถูกปิดกั้นด้วยหินก้อนใหญ่

“ได้ไหมฮะแม่ ให้คุณลุงเป็นพ่อผมได้ไหมฮะ ผมรักคุณลุง คุณลุงก็รักผม” ยศนัยพูดต่อ ส่งสายตาอ้อนวอนให้เพชรหอม “ผมอยากมีพ่อเหมือนเพื่อนๆ”

กระแสเสียงยศนัยแฝงไว้ด้วยความเศร้า มีความเว้าวอนอยู่ในที เพชรหอมหวนนึกถึงคำเตือนของ ภมรและช้องนางที่ว่า สุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดจะเป็นยศนัย ที่อยู่ใกล้บิดาบังเกิดเกล้า แต่ไม่มีโอกาสได้รับรู้ความจริง ทั้งที่มีโอกาสหลายครั้งหลายหน

ยศนัยขยับตัวเข้ามากอดเพชรหอม ซบหน้ากับอกอบอุ่นที่ให้ความรัก ความเอาใจใส่ดูแลมาตั้งแต่เกิด ก่อนจะเงยหน้ามองมารดา

“ลุงนายบอกว่า อีกหน่อยคุณลุงก็ต้องกลับบ้าน ถ้าคุณลุงกลับบ้าน ผมจะไม่เจอคุณลุงอีก” ยศนัยน้ำตาไหลเพียงแค่คิดว่า จะไม่ได้พบหน้าราซิเอลโล่ ความเสียใจยังมากขนาดนี้ หากเขากลับอิตาลีแบบไปแล้วไปลับไม่กลับมา ความรู้สึกยศนัยคงหนักกว่านี้หลายเท่า และเพชรหอมก็จะได้รับความรู้สึกเดียวกับคนเป็นลูก “ผมไม่อยากให้คุณลุงกลับบ้าน ผมอยากอยู่กับคุณลุงฮะ...ฮือ”