สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 603

เจียงหยวนคิดแล้วคิดอีก พลางตอบกลับไปอย่างจริงจัง "ตอนนี้นอกจะคุณจะเชื่อผมแล้ว ยังมีทางเลือกอื่นอีกมั้ยล่ะ เพราะว่า มีแค่ผมคนเดียวที่สามารถรักษาเขาให้หายดี"

เมื่อได้ยินดังนั้น มุมปากหร่วนซิงหว่านเม้มเข้าหากันเล็กน้อย มือที่อยู่บนเปลทารกกำหมัดแน่น

"ผมรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ทั้งหมด สำหรับคุณแล้ว มันคงไม่สามารถรับได้อย่างทันท่วงที แต่ตอนนี้คุณก็น่าจะชัดเจนมาก เรื่องเหล่านี้มีอีกมือคอยบงการอยู่เบื้องหลัง รวมทั้งเรื่องตัวยาสารอาหารด้วย ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาทำ"

เจียงหยวนพูดต่อ "ถ้าพวกเราอยากทำร้ายเด็กคนนี้ แล้วไยจักต้องเปลืองพลังงานรับเขามายังเมืองเจียงโจวด้วย ให้เขาอาการกำเริบโดยไร้คนใส่ใจที่หนานเฉิงมันก็จบแล้ว"

"พวกคุณรับตัวเขามา หรือว่าไม่ใช่เพราะต้องการถือไพ่ไว้ในมือ โดยเอาไว้ข่มขู่โจวฉือเซินไม่ใช่เหรอ?"

เจียงหยวนตะลึงชั่วครู่ พลางตระหนักได้ทันที "ทำแบบนี้ได้ด้วย!"

หร่วนซิงหว่าน "..."

เจียงหยวนชูมือขึ้น "ผมล้อเล่นนะ ล้อเล่น แต่ว่าคุณลองคิดดูให้รอบคอบในสิ่งที่ผมพูดออกไปมันมีหลักการอยู่หรือเปล่า"

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองเขา "ฉันเชื่อคุณได้ แต่ฉันมีคำถามอยู่ข้อหนึ่ง"

"คุณพูดมา"

"พวกคุณกับโจวฉือเซิน มีความสัมพันธ์กันแบบไหน?"

เจียงหยวนตกตะลึง สีหน้าแววตาแปลกใจอยู่บ้าง ประมาณว่าไม่คาดคิดว่าเธอจะถามตรงๆ แบบนี้

หร่วนซิงหว่านค่อยๆ เปิดปากพูด "ก็เหมือนกับที่เจียงซ่างหานพูดแบบนั้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดมีคนโยนความผิดให้พวกเรา เช่นนั้น ทำไมถึงตกเป็นพวกคุณล่ะ ทำไมถึงเป็น เมืองเจียงโจวที่อยู่ห่างไกลเป็นพันๆ ลี้จากหนานเฉิง"

"เรื่องนี้อืม..."

"ตราบใดที่คุณสามารถตอบคำถามนี้ของฉันได้ ฉันก็จะเชื่อคุณ โดยเอาลูกไว้ที่นี่"

เจียงหยวนกระแอม และกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเป็นทางการ "คำถามนี้ ผมเองก็คิดไม่ตกอยู่ตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะว่าผมยอดเยี่ยมเกินเหตุ เลยมีบางคนอิจฉาผมอยู่มั้ง"

หร่วนซิงหว่านถอนสายตากลับ "ฉันง่วงแล้ว คุณออกไปเถอะ"

เจียงหยวนรีบพูดทันควัน "อย่าเพิ่งสิครับ ตอนนี้เรื่องมันเอิกเกริกไปไม่น้อยแล้วจริงๆ ถ้าคุณไม่ยอมตกลง ผมจะถูกด่า พอผมถูกด่าอารมณ์ก็จะไม่ได้ พอผมอารมณ์ไม่ดี ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปรักษาเจ้าตัวน้อยคนนั้นได้แล้วนะสิ"

หร่วนซิงหว่านยังไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ

จังหวะที่เจียงหยวนสมองตื้อคิดอะไรไม่ออกนั้น ประตูห้องพักรับรองก็มีคนผลักเข้ามาอีกครั้ง เจียงซ่างหานเดินเข้ามา

เจียงหยวนลุกพรวดทันควัน

เจียงซ่างหานเหล่ตามองเขา "นายทำอะไรประสบความสำเร็จบ้าง"

"ฉันยิ่งไม่เชี่ยวชาญเรื่องการพูดคุยกับผู้หญิงอยู่ด้วย แต่เพราะแกที่ทำให้ฉันต้องถ่อมาเอง"

พูดจบ เจียงหยวนก็หนีทันที

เจียงซ่างหานกล่าว "คำถามนั้นของคุณเมื่อกี้นี้ ผมสามารถตอบคุณได้ แต่ว่า ผมมีเงื่อนไขอยู่เรื่องหนึ่ง"

หร่วนซิงหว่านมองเขา และไม่ได้พูดตอบกลับ ราวกับเป็นการตรึกตรองอย่างจริงจัง

เจียงซ่างหานไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสให้การไตร่ตรอง พลางพูดต่อ "คือการเอาเด็กคนนี้มาเป็นหลักประกัน เรื่องที่ผมจะพูดในคืนนี้ คุณไม่สามารถบอกต่อได้แม้แต่คำเดียว มิเช่นนั้น โรคที่เขาเป็นอยู่มันจะไม่มีวันรักษาหายขาดตลอดไป"

หร่วนซิงหว่านย่นคิ้ว "คุณ..."

เจียงซ่างหานพูดตัดบทเธอ "นี่เป็นเพียงผลลัพธ์ที่คุณไม่รักษาคำพูดก็เท่านั้น ถ้าคุณเก็บความลับนี้เอาไว้ ก็จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"

หร่วนซิงหว่านทำเสียงแข็ง "ทำไมฉันต้องให้คำสัญญาอันน่าเบื่อพรรค์นี้กับคุณด้วย ไม่สนว่าจะเป็นความลับอะไรก็ตาม ฉันก็ไม่มีวันเอาลูกฉันมาเป็นไพ่ในการเดิมพัน"

เจียงซ่างหานไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะพูดจาออกมาเช่นนี้ พลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างไร้ร่องรอย

ผ่านไปชั่วครู่ เขาเริ่มพูดต่อ "มันเป็นเรื่องเมื่อ 20 ปีก่อน ส่วนโจวฉือเซินไปตรวจสอบมาได้มากน้อยขนาดไหน นั่นมันเป็นเรื่องของเขา มันไม่เกี่ยวกับผม"

หร่วนซิงหว่านตะลึงทันที "20ปีก่อน งั้นคุณ..."

"สิ่งที่ผมควรจะพูดออกไปผมพูดหมดแล้ว คุณเลือกเอาเองแล้วกัน"

เจียงซ่างหานพูดจบ และไม่ได้อยู่ต่อ พลันหันหลังกลับและเดินจากไป

หร่วนซิงหว่านมองบานประตูนั้นที่ถูกปิดลง พลางถอนหายใจยาวๆ

ทำไมเธอถึงคาดไม่ถึงว่าทางเมืองเจียงโจว ยังจะมีเรื่องเกี่ยวพันกับเรื่องเมื่อ 20 ปีก่อนด้วย