โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 1

ก่อนพลบค่ำ ซาบริน่า สก๊อตต์ เดินออกมาจากเรือนจำ

เธอได้รับการประกันตัวออกจากมาชั่วคราวเป็นเวลาหนึ่งวัน

ในมือของเธอกำเอกสารซึ่งระบุที่อยู่แห่งหนึ่งเอาไว้ จากนั้นเธอจึงเดินขึ้นรถที่จอดรออยู่ตรงทางเข้าเรือนจำ เธอมาถึงคฤหาสน์เก่าที่อยู่บนกึ่งกลางภูเขาในเวลาใกล้ค่ำ คนเฝ้าประตูนำทางซาบริน่าไปยังห้องนอน

ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง เธอพบว่าห้องนอนนั้นมืดสนิท และมีกลิ่นคาวเลือดเตะจมูกอย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะปรับสายตาเพื่อให้เข้ากับความมืดในห้องนั้นได้ แขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งฉุดรั้งตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด

ลมหายใจที่ร้อนระอุเข้าโจมตีเธอ “เธอคือคนที่พวกเขาส่งมาให้ฉันเล่นสนุก ก่อนที่ถึงเวลาตายสินะ… นังผู้หญิงขายตัว?”

‘หญิง....ขายตัวงั้นเหรอ?’

น้ำตาของซาบริน่าร่วงหล่นลงมาจากดวงตา

ในทันใด เธอรู้สึกหวาดกลัว และเสียงของเธอเริ่มสั่นเครือขึ้นทุกขณะ “คุณ… กำลังจะตายเหรอคะ?”

“ใช่! เธอเสียใจเหรอที่กำลังทำแบบนี้กับฉัน?” ชายคนนั้นหัวเราะเยาะเบา ๆ

“ฉันไม่ได้เสียใจเลยค่ะ” ซาบริน่าพูดออกมาอย่างยากลำบาก

เธอไม่มีที่ว่างให้กับความเสียใจหรอก เพราะแม่ของเธอกำลังรอความช่วยเหลือจากเธออยู่

ห้องนั้นมืดสนิท เธอมองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้น เธอรู้เพียงว่าชายคนนั้นดูไม่เหมือนคนที่กำลังจะตาย หลังจากผ่านไปสองหรือสามชั่วโมง ชายคนนั้นก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

‘เขาตายแล้วเหรอ?’

ซาบริน่าไม่มีเวลาที่จะกลัวอะไรอีก เธอรีบหนีออกจากคฤหาสน์แห่งนั้นทันที

คืนนั้น เต็มไปด้วยฝนหนาเม็ดและอากาศที่เย็นยะเยือก เธอวิ่งท่ามกลางสายฝนไปที่คฤหาสน์ลินน์

ในเวลานี้ เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว และประตูของคฤหาสน์ลินน์ปิดสนิท อย่างไรก็ตาม ซาบริน่าได้ยินเสียงรื่นเริงภายในบ้าน ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง

“เปิดประตู! เร็วสิ รีบเปิดประตูและให้เงินฉันเดี๋ยวนี้ ฉันต้องรีบไปช่วยแม่ของฉัน… เปิดประตู! เปิดประตูสิ!”

ประตูยังคงไม่ไหวติ่งแบบเดิม

ในคืนที่พายุกำลังพัดโหมกระหน่ำ ขณะที่กำลังปราถนาให้มีรถสักคันผ่านมา ซาบริน่ารู้สึกเวียนหัวและไม่สามารถยืนอย่างมั่นคงได้ แต่เธอต้องรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อทุบประตูนั้นให้เกิดเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เปิดประตู! เปิดประตู! เอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันต้องไปช่วยแม่ของฉัน… ”

'ปัง!' ประตูถูกผลักเปิดออก และสายตาอันสิ้นหวังของซาบริน่าก็ส่องประกายขึ้นมาในทันใด

คนที่อยู่หลังประตูมองดูซาบริน่าด้วยความรังเกียจและขยะเเขยง

ซาบริน่ารู้ดีว่า ตอนนี้เธอดูแย่ยิ่งกว่าพวกขอทานข้างถนนเสียอีก

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอห่วงภาพลักษณ์ของเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอโยนตัวตนของเธอทิ้งไป ก่อนที่จะส่งสายตาอ้อนวอนและพูดขึ้น “ฉันทำในสิ่งที่คุณขอให้ทำแล้ว เอาเงินมาให้ฉันเร็ว ชีวิตแม่ของฉันรอมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ได้โปรด… ”

“แม่ของเธอตายแล้ว ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องใช้เงินอีกต่อไป” คนที่เปิดประตูโยนรูปภาพกรอบสีดำลงไปท่ามกลางสายฝน แล้วปิดประตูอย่างไร้ความปราณี

“อะไรนะ?” ซาบริน่าตกใจพร้อมกับสายฝนที่โปรยปรายลงมา

ครู่ต่อมา เธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง “แม่… ”

“แม่… หนูมาช้าเกินไปเหรอ? หนูพลาดโอกาสที่จะช่วยชีวิตแม่ไว้ได้แล้วใช่ไหม? แม่ฉันตายแล้ว… แม่ของฉันตายแล้ว… ” ซาบริน่ากอดรูปภาพหน้างานศพของแม่เธอเอาไว้ นอนขดตัวอยู่กลางสายฝน และพึมพำกับตัวเอง

จากนั้นเธอก็คลานขึ้นมา และเริ่มกระแทกประตูเหมือนคนบ้า “โกหก! ฉันทำตามสัญญาแล้ว แต่แกไม่ได้ช่วยแม่ของฉันเลย คืนแม่ฉันมา! ไอ้คนโป้ปด! ทั้งครอบครัวของแกจะต้องตายอย่างน่าอนาถ… ไอ้คนตระบัดสัตย์! ไอ้คนโกหก! แกมันพวกไม่รักษาคำพูด! ฉันขอสาปแช่งให้ทั้งครอบครัวของแกต้องตาย ตกนรกหมกไหม้อยู่ขุมสุดท้าย!”

ซาบริน่าหมดสติอยู่นอกประตูคฤหาสน์ลินน์