โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 119

ในห้องส่วนตัวอันหรูหรา ภาพด้านหน้าของเซย์นและไนเจลนั้นตรงกันข้ามกับที่พวกเขาคิดไว้โดยสิ้นเชิง

ตรงหน้าพวกเขา เคนตันนอนขดตัวอยู่บนพื้น เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน มีกองเลือดเล็ก ๆ อยู่รอบตัวเขา ในมือของซาบริน่ามีขวดไวน์แตก และเธอกำลังตีไปตามร่างกายของเคนตันด้วยขวดไวน์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า การโจมตีแต่ละครั้งนั้นไร้ซึ่งความปราณีเป็นอย่างมาก

ท่าทางของซาบริน่านั้นสงบมาก ไนเจลและเซย์นตกตะลึง

เมื่อเห็นคนสองคนเข้ามาและรู้ว่าทั้งสองคนเป็นลูกของบรรดาเศรษฐีของเมือง เคนตันจึงคลานไปหาไนเจลทันทีราวกับว่าฟ้ามาโปรดเขาแล้ส “นายน้อยไนเจล ช่วยฉันด้วย เรียกคนของฉันมาจัดการผู้หญิงบ้าคนนี้และฆ่าเธอที่นี่ที! ถือว่าขอร้องแหละ!”

ไนเจลพูดไม่ออก ซาบริน่ามองไนเจลอย่างใจเย็น ขณะที่เธอถือขวดที่แตกไว้ “นายน้อยไนเจล เมื่อเช้านี้ฉันอยากบอกอะไรบางอย่างกับคุณ แต่คุณยุ่งกับเครื่องมือวัดค่าที่ไซต์งาน ดังนั้นฉันจึงไม่รบกวนคุณ ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่าอีกสองวัน เงินเดือนฉันก็จะออกแล้ว ฉันจะคืนเงินสามพันเให้คุณทันทีที่ได้รับเงินเดือนนะ”

ไนเจลยังคงพูดไม่ออก

ซาบริน่ายิ้มอย่างเศร้าสร้อย “ไปแจ้งตำรวจเถอะ ไนเจล หรือบางทีคุณอาจต้องการให้คนของชายแก่คนนี้ฆ่าฉันใช่ไหม? อะไรก็ได้ทำในสิ่งที่คุณต้องการ ฉันจะไม่ตอบโต้เลย”

จากนั้นซาบริน่าก็โยนขวดไวน์ที่แตกไปทางด้านข้างและรอการตัดสินใจของพวกเขา อย่างเงียบ ๆ เธอไม่ได้ขอความเมตตา เธอไม่ได้ดูกลัวแม้แต่น้อย เธอเพียงยอมรับสถานการณ์ด้วยท่าทางที่อดทน

ไนเจลรู้สึกเหมือนกับว่าโลกกำลังโหดร้ายและเย็นชากับเธอ อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่ดิ้นรน ไม่อ้อนวอน และไม่หวังสิ่งใดจากใคร เธอไม่แม้แต่อยากจะมีชีวิตอยู่

ไนเจลรู้สึกว่าหัวใจของเขาบิดเบี้ยว

เขาดึงซาบริน่าเข้ามากอด “เธอพูดอะไรน่ะ แม่สาวบ้านนอก! เธอเป็นคนขี้ลืม! ก่อนหน้านี้ฉันไม่บอกเหรอว่าไม่ว่าก็ตามมาหาฉันได้ตลอด! ฉันจะช่วยเธอจัดการทุกอย่าง ทำไมเธอไม่เข้าใจเรื่องนั้นเลย? เธอจงใจทำตัวงี่เง่าใช่มั้ย? เธออยากให้ฉันสั่งสอนเธอต่อหน้าคนอื่นเหรอ?”

ซาบริน่าพูดไม่ออก ไนเจลมักจะใช้คำพูดต่าง ๆ เพื่อทำให้เธอผิดหวังและทำให้เธอลำบากทุกครั้งที่พบกัน เขาไม่เคยแสดงตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อนและเขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะเล่นกับเธออย่างไร

แต่เขาเป็นคนเดียวที่ช่วยเธอในทุกครั้ง

น้ำตาของซาบริน่าเริ่มไหลริน “ไนเจล…”

“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ แม่สาวบ้านนอก น้ำตาของเธอมีแต่สิ่งสกปรกและความสกปรกจากร่างกายของเธอจะทำสูทของฉันสกปรก ราคาตั้งหลายล้าน! แม้ว่าเราจะเอาเธอไปขายเป็นสิบครั้งก็ยังไม่เพียงพอสำหรับชุดสูทของฉัน” ไนเจลล้อเล่นอย่างอ่อนโยน

เขากำลังพูดความจริง เขาดูถูกซาบริน่ามาโดยตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาพบเธอ ทุกครั้งที่เขาช่วยซาบริน่าก็เหมือนกับเขากำลังช่วยของเล่น

ทว่าคราวนี้ ซาบริน่ารู้สึกขอบคุณไนเจลอย่างเต็มเปี่ยม