โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 128

ท่ามกลางสายฝน ซาบริน่าคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพของเกรซพร้อมกับร่มสีดำที่อยู่เหนือศีรษะ ด้านหน้าหลุมศพของเกรซมีช่อดอกไม้สีเหลืองและสีขาว น้ำตาของซาบริน่าไหลรินขณะที่เธอบอกเกรซว่า “หนูขอโทษนะคะป้าเกรซ ที่ไม่สามารถไปส่งป้าที่งานศพได้ หนูรู้ว่าป้าดิ้นรนมาตลอดทั้งชีวิต และป้าทุกข์ทรมานอยู่เสมอ แต่ว่าตอนนี้สำหรับป้า สิ่งต่าง ๆ คงดีขึ้นแล้วนะคะ ป้าได้นอนหลับอยู่พ่อแม่และพี่สาวของป้าแล้ว ป้าอยู่อีกฝั่งตรงนั้น ป้าก็ไม่จำเป็นต้องเหงาอีกต่อไปแล้วนะคะ”

“ป้าเกรซคะ หนูอิจฉาป้าเกรซเหลือเกิน หลังจากที่แม่ของหนูเสียชีวิต ป้าก็คือครอบครัวสุดท้ายของหนู แต่ตอนนี้ป้าก็จากหนูไปแล้วเหมือนกัน”

ซาบริน่าร้องไห้สะอื้น

เสียงร้องไห้ของซาบริน่านั้นเบามาก และแม้แต่เซบาสเตียนและคิงส์ตันก็ไม่ได้ยินเมื่อพวกเขาเข้าใกล้ ซาบริน่าเป็นคนที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขาก่อน เธอเห็นเซบาสเตียนที่เย็นชาและสุขุม เช่นเดียวกับคิงส์ตันซึ่งไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ บนใบหน้า

คิงส์ตันอ้าปาก ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกับซาบริน่า แต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรออกมา

ซาบริน่าอยู่ในจุดที่น่าอึดอัดใจ เธอลุกขึ้น หวีผมที่เปียกโชกจากสายฝน และบอกเซบาสเตียนเบา ๆ ว่า “ฉันขอโทษค่ะ คุณฟอร์ด ฉันไม่ได้ขออนุญาตจากคุณก่อน ก่อนที่จะมาที่หลุมศพของป้าเกรซ ฉันไม่มีเจตนาอื่นใด ฉันมาเพื่อมอบดอกไม้ให้เธอเท่านั้น ฉัน… ฉันจะกลับแล้วค่ะ”

ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับป้าเกรซจะดีแค่ไหน เซบาสเตียนก็ยังเป็นลูกชายของป้าเกรซเสมอ

ซาบริน่าหันหลังเดินจากไป เธอเดินไปสองสามก้าวแล้วหันกลับมาบอกเซบาสเตียนด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “คุณฟอร์ดคะ เนื่องจากป้าเกรซเสียชีวิตแล้ว หากคุณว่างเมื่อไหร่ ฉันพร้อมจะเซ็นใบหย่าให้กับคุณตลอดเวลา ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีค่ะ”