โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 13

ห้องนอนของซาบริน่าเต็มไปด้วยความรก

เมื่อประตูเปิดออก จะเห็นกระเป๋าผ้าใบใหญ่ที่ยังไม่ได้รูดซิป ดูเหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของแผงลอยขายของที่ตลาดนัด เสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางนั้นก็วางระเกะระกะ เตียงก็ยุ่งเหยิงเต็มไปด้วยเสื้อผ้าเช่นกัน เซบาสเตียนมองดูใกล้ ๆ และเห็นว่าเสื้อผ้าก็ราคาถูกอย่างเหลือเชื่อ และดูซอมซ่อเหมือนผ้าขี้ริ้วเก่า ๆ

ด้วยห้องที่รกเช่นนี้ เป็นไปได้ไหมที่ซาบริน่าหนีไปพร้อมกับเงิน 50,000 ดอลลาร์ ที่เขามอบให้เธอ?

สายตาของเซบาสเตียนยังคงเยือกเย็นและเรียบเฉย เขาปิดประตู หยิบกุญแจและขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลที่แม่ของเขาอยู่

ซาบริน่าไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล

เซบาสเตียนหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดหมายเลขของซาบริน่า

เขาอาจจะทนต่อเธอได้หากเธอหลอกเขา แต่การหลอกแม่ของเขาที่อายุขัยเหลือเพียงแค่สองเดือน ทำให้เขาเหลืออดจริง ๆ!

เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าเขาจะต้องทำให้เซ้าท์ซิตี้นองไปด้วยเลือด เขาก็จะต้องจับซาบริน่ากลับมาให้ได้

อย่างไรก็ตาม โทรศัพท์ดังขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ซาบริน่าก็หยิบขึ้นมาแล้ว

น้ำเสียงของเธอกระวนกระวายเล็กน้อย “คุณฟอร์ด วันนี้ฉันไม่ได้ไปหาป้าเกรซนะ ฉันมีเรื่องต้องจัดการข้างนอก ฉันต้องการเวลาอีกสักหน่อย แล้วฉันจะกลับไปนะ!”

“เธออยู่ที่ไหน?” เซบาสเตียนถามเพื่อระงับความโกรธของเขา

“ฉัน… อยู่ที่ไซต์ก่อสร้างที่ชานเมืองทางตะวันตกเฉียงใต้ของเซ้าท์ ซิตี้ ฉัน… ” ก่อนที่ซาบริน่าจะพูดจบ เธอถูกเซบาสเตียนแทรกกลางคัน

“ไปที่ร้านอาหารคลาวด์แอลล่า ใกล้โรงพยาบาลภายในสองชั่วโมง ซาบริน่า สก๊อตต์! อย่าคิดว่าฉันจะเมตตา ฉันให้เงินเธอไป 50,000 ดอลลาร์! ฉันขอย้ำอีกครั้งว่า ระหว่างช่วงที่เรามีสัญญากัน อยู่นี้ งานที่ใหญ่ที่สุดของเธอ คือทำให้แม่ของฉันมีความสุข! ไม่อย่างนั้น… ”

“ร้านอาหารคลาวด์แอลล่า ใช่ไหม? ฉันจะไปถึงที่นั่นในอีกสองชั่วโมง!” ซาบริน่าวางสายทันที

เธออยู่ที่ไซต์ก่อสร้างเพื่อตรวจสอบความหนาของเหล็กเส้น และนั่นเป็นส่วนสุดท้ายของการประเมินผลของทางบริษัทที่จะดำเนินการว่าจ้างเธอ

ซาบริน่าอยู่จนตีสามเมื่อคืนนี้เพื่อวาดรูป เธอลุกขึ้นหลังจากนอนไปเพียงสองชั่วโมง และเลือกเสื้อผ้าของเธอ แต่ต่อให้เปลี่ยนชุดกี่ชุดก็ตาม เธอก็หาเสื้อผ้าดี ๆ ไม่ได้อีกแล้ว ในท้ายที่สุด เธอเลือกกระโปรงทรงดินสอสีดำที่เสื่อมสภาพเกือบ 80% และเสื้อเบลาส์สีขาว เธอสวมรองเท้าส้นสูงและออกไปข้างนอกแต่เช้าตรู่

ทั้งหมดนั้น เป็นเพราะเธอต้องเดินอีกห้ากิโลเมตร เพื่อขึ้นรถประจำทางไปสัมภาษณ์ต่อ

เมื่อเธอมาถึงบริษัท เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลก็สับสนกับการแต่งกายของเธอ “คุณสก๊อตต์ คุณมาสมัครตำแหน่งนักออกแบบหรือคนทำความสะอาดถนนกัน?”

ซาบริน่าหน้าแดงเล็กน้อย

เธอไม่ได้อธิบาย แต่หยิบภาพวาดกองหนึ่งออกจากกระเป๋าของเธอแล้วส่งให้เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล

“สิ่งเหล่านี้ถูกวาดด้วยมือ มีบันทึกรวมถึงประเภทของห้อง และประเภทของเหล็กที่ใช้รับน้ำหนัก ฉันติดป้ายไว้หมดแล้วค่ะ”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลตกตะลึง

ผ่านไปครู่หนึ่ง นายหน้าพูดว่า “ต้องขอบอกว่าคุณเก่งมาก”

ซาบริน่าตื่นเต้นมาก “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากค่ะ!”

“อย่างไรก็ตาม เรายังคงต้องประเมินความสามารถในไซต์งานของคุณ หากคุณผ่านการประเมิน คุณก็จะได้รับการว่าจ้าง” เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลพูด

“ไม่มีปัญหาค่ะ!” ซาบริน่าตามนายหน้าไปที่ไซต์ก่อสร้างในเขตชานเมืองทางใต้ทันที

ซาบริน่าเพิ่งเสร็จสิ้นการประเมินในไซต์งาน ก็เมื่อตอนที่เซบาสเตียนโทรมา

เธอไม่ต้องการชักช้าอีกต่อไป และกังวลว่าเกรซอาจมีอุบัติเหตุ ดังนั้นเธอจึงรีบวางสาย

เมื่อเธอหันหลังจะเดินจากไป ผู้จัดการลูอิส คนที่คัดเลือกเธอมา ก็เรียกเธอ “ซาบริน่า มาช่วยผมหน่อย”

ซาบริน่าหยุดเดินแล้วถามไปว่า “ผู้จัดการลูอิสมีอะไรให้ฉันช่วยคะ?”

“ช่วยย้ายบล็อกถ่านเหล่านี้ไปทางด้านนั้น” ผู้จัดการลูอิสกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

ซาบริน่ากลัวว่าเธออาจจะตกงาน ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะได้งาน ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า “ได้ค่ะ”

หญิงสาวร่างบางที่ยกอิฐกลวงไปมาดึงดูดใจชายที่อยู่ในรถสปอร์ตริมถนน

“เสื้อผ้าที่มอมแมม ทรงผมบ็อบสั้นแบบไม่มีหน้าม้า ไม่แต่งหน้า และหน้าเล็ก ที่ดูเฉยเมย ลูกเจี๊ยบตัวนี้ดูเย็นชา สวย และดูเหมือนคนที่มีระดับความยับยั้งชั่งใจต่ำ ฉันมั่นใจว่า 80% ยังไม่มีใครได้เชยชมดอกไม้เช่นเธอเลย เซย์น ถ้าฉันพาผู้หญิงคนนี้ไปที่เตียง นายคิดว่าปฏิกิริยาของเธอจะเป็นอย่างไร? ฉันเดาว่ามันจะต้องบ้ามากแน่ ๆ !” ไนเจล คอนเนอร์ พูดกับ เซย์น สมิธ ขณะที่ยิ้มอย่างซุกซน