โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 143

“เหอะ!”เซย์นก็พลันพบความกล้าหาญจากภายในใจ และเขาก็ถ่มน้ำลายออกมา “นาย...ไม่ว่าจะเป็นไนเจล มาร์คัส เคนตัน หรือแม้แต่นายน้อยเซบาสเตียน ก็ล้วนเป็นผู้ชายนะ!

“ผู้ชายที่เติบโตมาแบบพวกเขานั้นรังแกผู้หญิงไร้ทางสู้ได้แน่ แถมพวกเขารู้ด้วยว่าตนสามารถหลีกเลี่ยงได้หากทำอะไรลงไป ช่างน่าละอายจริง!

“นายไม่คิดแบบนั้นเหรอ?

“โดยเฉพาะนายน้อย...ในเมื่อแม่ของเขาเป็นผู้หญิงประเภทที่น่าสงสารที่ตระกูลฟอร์ดไม่ยอมรับเหมือนกัน เขาไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลยเหรอ?!”

หลังจากพูดจาโผงผางออกไป เซย์นมองที่คิงส์ตันเหมือนผู้ชายที่เตรียมใจจะตาย

แม้ว่าคำเหล่านั้นเป็นคำที่เขาตั้งใจพูดจริง ๆ แต่ในตอนแรกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูด เมื่อเขาถูกคิงส์ตันยุแหย่เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ถูกเหยียบย่ำอีกต่อไป

“ฉันเดาว่าตอนนี้นายคงอยากเอาชีวิตของฉัน ฉันแค่ขอร้องนายว่าอย่าข้องเกี่ยวกับครอบครัวของฉัน สามเดือนที่ผ่านมา ในตอนที่ครอบครัวฟอร์ดต่อสู้อย่างดุเดือดกับครอบครัวอื่น ๆ นับไม่ถ้วน ครอบครัวสมิธไม่เคยเข้าไปข้องเกี่ยว ดังนั้นโปรดบอกนายน้อยเซบาสเตียนให้พิจารณาเรื่องนี้และไว้ชีวิตครอบครัวของฉันด้วย เพราะเราไม่เคยเหยียบย่ำเขาหรือแม่ของเขาเลย!”

คิงส์ตันมองเซย์นอย่างน่าสงสาร “เด็กน้อยเหลือเกิน คุณจะเป็นเพื่อนกับนายน้อยไนเจลได้ยังไง ในเมื่อคุณมีนิสัยแบบนี้ คุณตาบอดแบบนี้ได้ยังไง?”

เซย์นพูดไม่ออก

“ต่อไปอยู่ให้ห่างจากไนเจล เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของคุณด้วยซ้ำ!” คิงส์ตันกล่าว

เซย์นเพียงแต่ยิ้มเยาะตัวเอง “พูดตามตรงนะ ฉันไม่ใช่คนดีไปกว่าไนเจลมากนักหรอก แค่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ตอนที่เขาเริ่มเล่นสนุกกับซาบริน่า ตอนที่ฉันเริ่มเข้าใจว่าเธอกำลังเจอกับอะไร

“ฉันชอบซาบริน่า”

คิงส์ตันโต้กลับ “นี่เจ้าหน้าอ่อน ผมจะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทีนี้ก็รีบไปเสีย!”

“นายจะไม่ฆ่าฉันเหรอ?”

“ผมไม่ยุ่งกับคุณแล้ว ไปซะ!”