โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 148

เลือดไหลออกจากมือที่โดนมีดแทงคาอยู่ของเซบาสเตียน แต่เขายังคงสงบ ซาบริน่ายังซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซบาสเตียน เธอตกใจมากเสียจนน้ำตาไหลออก “เซบาสเตียน คุณ...มือของคุณเลือดออกob?”

เธอเคยเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนั้นมาก่อน ตอนที่อยู่ต่อหน้าป้าเกรซเท่านั้น

เซบาสเตียนขมวดคิ้วและอุทานเสียงต่ำ “ร้องไห้ทำไม?!”

ในขณะเดียวกัน ผู้หญิงที่พยายามจะแทงซาบริน่าก็ถูกคิงส์ตันเตะเป็นชุด

เธอกระอักเลือดออกมาเต็มไปทั้งปาก

จากนั้นเซบาสเตียนหยิบมีดที่ติดอยู่ที่มือออกมา ซึ่งทำให้ซาบริน่าจับมือที่บาดเจ็บของเขามาไว้ที่เธอ เมื่อเห็นเซบาสเตียนเลือดไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ ซาบริน่าก็ตกใจมากจนเริ่มตัวสั่น

อย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนเพียงยิ้มให้เธออย่างเย็นชา “ตอนที่เธอแทงเคนตันเลือดไม่ได้ออกมามากแบบนี้เหรอ?”

ซาบริน่าพูดอย่างลำบากใจ “ตอนนั้นฉันแค่ทำร้ายเขาเพื่อปกป้องตัวเอง ฉันโกรธมากจนอยากจะฆ่าเขา กระทั่งลืมความกลัวของฉันเองไปชั่วขณะ ทว่าตอนนี้…”

เมื่อเธอหันกลับมามองที่มือของเซบาสเตียนซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด เช่นเดียวกับบาดแผลที่มีดคาอยู่ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ฉันไม่ตายจากแผลเล็ก ๆ แบบนี้หรอก! ถอดผ้าพันคอของเธอออกมาห้ามเลือดให้ฉันlb!” เซบาสเตียนสั่ง

"ค่ะ" ซาบริน่าปลดผ้าพันคอของเธออย่างอย่างเร่งรีบ และกดไปที่แขนของเซบาสเตียนเพื่อพยายามห้ามเลือด

ในขณะเดียวกัน คิงส์ตันก็จัดการผู้หญิงคนนั้นได้และกดเธอไว้บนพื้นด้วยเท้าของเขา ขณะที่เขาคุกเข่าลงมอง เขาคิดว่าเธอดูคุ้น ๆ “นายน้อย ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้!”

เซบาสเตียนถามกลับ “เธอเป็นใคร?”

“อาจเป็นนายหญิงคนที่หกหรือเจ็ดที่เคนตันมีอยู่ข้างนอกบ้านล่ะมั้งครับ? อาจจะเป็นที่แปดก็ได้ ปีนี้เธออายุน่าจะราวสามสิบและมีลูกกับเคนตัน เมื่อสองสามปีก่อน หลังจากที่คุณริบทรัพย์สินส่วนใหญ่ของเคนตันไป เขามีเงินเหลืออยู่ในมือเพียงเล็กน้อยซึ่งทั้งหมดน่าจะถูกบรรดาลูกชาย ภรรยาคนแรก และภรรยาคนที่สองของเขาเอาไปจนหมด ผมสงสัยว่าจะมีอะไรเหลือสำหรับผู้หญิงคนนี้ เธอจึงตัดสินใจที่จะโยนความผิดให้คุณสก๊อตต์ก็ได้ละมั้งครับ?”

ผู้หญิงคนนั้นยังคงพยายามตะโกนแม้จะอยู่ใต้ฝ่าเท้าของคิงส์ตัน “นางผู้หญิงชั่ว สามีของฉันต้องการแกเพราะเขาชอบแก! แกทำให้เขากลายเป็นคนพิการโดยไม่ยั้งคิด และไม่ได้แสดงความเมตตาต่อเขาตอนที่แกเอาทรัพย์สมบัติของเขาไป! แกรู้รึเปล่าว่าถ้าไม่มีเคนตัน ลูกชายของฉันและฉันคงอยู่ไม่ได้ นางสารเลว! นางแพศยา!”