โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 15

ซาบริน่าตกตะลึงและยืนตัวแข็งทื่อ “อะไรนะ… คุณพูดว่าอะไร?”

แม้ว่าเธอจะใจเย็น และมีความคิดที่ไม่ใส่ใจกับทุกสิ่ง แต่เธอก็ตกใจไปถึงกลางใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่เซบาสเตียนพูด

“คุณผู้หญิง! เธอมัวแต่ทำให้เรื่องนี้ช้าอยู่นั้นแหละ!” เซบาสเตียนไม่เคยตั้งใจจะอธิบายอะไรให้ซาบริน่าฟัง เขาดึงแขนเธอเข้าไปภายในของร้านอาหารอย่างแรง

ข้างหลังเขาคือไนเจลที่ตกตะลึงอยู่ คนที่เพิ่งขับรถให้ซาบริน่าจากที่ไซต์ก่อสร้างมาที่นี่ และแสร้งทำเป็นเป็นคู่ควงของซาบริน่า ไนเจลจับหน้าผากของเขา ในขณะที่เขาคลำหาโทรศัพท์ออกมา และกดหมายเลขโทรศัพท์อย่างประหม่า

ไม่นาน อีกฝ่ายก็รับสาย

“เซย์น ฉันอาจจะตายในไม่ช้านี้” เสียงของไนเจลสั่นเครือ

เซย์น ซึ่งกำลังขับรถอยู่ พูดแซวและถามไปว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ? ท่านไนเจล อย่าบอกนะว่าคุณได้คบกับผู้หญิงที่คุณลักพาตัวไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว และเธอเกือบจะฆ่าคุณใช่ไหมล่ะ?”

“ฉันไม่มีอารมณ์จะพูดเล่น! ผู้หญิงคนนั้น คือผู้หญิงของเซบาสเตียน”

เซย์นไม่มีคำใดให้เป็นคำตอบ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซย์นพูดขึ้นอย่างไม่จริงใจ “เอ่อ ไนเจล ผม… กำลังขับรถอยู่ ไม่สะดวกที่จะคุยโทรศัพท์เลย บาย บาย!”

ไนเจลพูดไม่ออกจากสายโทรศัพท์ เสียงสัญญาณโทรศัพท์เปลี่ยนเป็นเสียงสัญญาณไม่ว่าง เขาตื่นตระหนกเมื่อแขนของเขาถูกจับ โดยมือของสาวสวยที่มีสีหน้าที่ซีดจางบนใบหน้าของเธอ ไนเจลตัวสั่นด้วยความตกใจ จากนั้นก็สะบัดมือของสาวสวยออกอย่างรวดเร็ว “คุณต้องการอะไร?”

“ทะ… ท่านไนเจล ช่วยฉัน ช่วยด้วย… อธิบายให้ฉันฟังที ว่าเกิดอะไรขึ้น?” ริมฝีปากของเซลีนสั่นไหว เครื่องสำอางบนหน้าของเธอแปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา และเธอดูเหมือนวิญญาณหลุดลอยไป ขณะที่จ้องมองไปที่ไนเจลอย่างสั่นเทา

ไนเจลรู้สึกรังเกียจ และผลักเซลีนออกไป

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ

‘ยังมีคนโง่เง่าอยู่ในโลกนี้อีก!'

“เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อหมั้นกับคุณ แต่คุณแต่งตัว และรอเขาอยู่ที่นี่”

“งั้น… ขอโทษด้วยนะ ตัวผมเองมีปัญหาอยู่แล้ว ผมไม่สามารถช่วยคุณได้หรอก ผมต้องไปแล้ว ผมต้องไปหาเครื่องรางเพื่อช่วยปกป้องผมจากความตายโดยเร็ว” ไนเจลเลิกคิ้วและยักไหล่ เขาผลักเซลีนออกไป และเดินออกจากร้านอาหารด้วยการก้าวยาว ๆ

เซลีนรู้สึกอับอายและสิ้นหวัง

เธอหันกลับไป และเห็นเซบาสเตียนจับซาบริน่าเอาไว้ พวกเขายังคงอยู่ที่ปลายสุดของทางเดิน และยังไม่ได้เข้าไป เธอไม่รู้ว่าเธอเอาความกล้ามาจากที่ไหน แต่เซลีนอุ้มชุดแต่งงานของเธอ และรีบวิ่งตามพวกเขาไป

เซลีนใช้ตัวเองกั้นกลางอย่างรวดเร็ว ระหว่างเซบาสเตียนและซาบริน่า เธอหันหน้าไปทางซาบริน่าจับซาบริน่าอย่างรุนแรง และถามออกไปโดยที่เธอขบฟันแน่นอยู่ “ซาบริน่า สก๊อตต์! เธอตั้งใจทำมันใช่ไหม? เธอจงใจทำลายงานหมั้นของฉันกับเซบาสเตียน ซาบริน่า สก๊อตต์ ครอบครัวของฉันเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เธออายุสิบสองปี และเธอกัดมือคนที่เลี้ยงเธอมา เธอนี้มันเลวทรามต่ำช้าขนาดนี้ได้ยังไง? เธอมันเลว!”

ใบหน้าของเซลีนดูเลอะเทอะจากน้ำตาที่นองหน้า

ในทางกลับกัน ซาบริน่าสงบและไม่แม้แต่จะสบตา “คุณลินน์ วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉัน นี่คือสามีของฉัน และเราได้จดทะเบียนสมรสกันแล้ว เป็นการแต่งงานที่ถูกต้องตามกฎหมาย เราไม่เคยต้องการเชิญคุณมางานแต่งงานของเรา คุณมาเพราะความตั้งใจของคุณเอง และคุณยังสวมชุดแต่งงานอีกด้วย คุณกำลังพยายามบอกโลกให้รู้ว่า คุณต้องการเป็นคนทำลายครอบครัวของเราใช่หรือเปล่า?”

“ฉันก็อยู่มานานมากแล้วนะ แต่นี่เพิ่งเป็นครั้งแรก ที่ฉันได้พบกับคนไร้ยางอายที่ชอบทำลายครอบครัวคนอื่นเช่นคุณ”

“แม้ว่าฉันจะถอยหลังเป็นล้านก้าว และให้อภัยคุณที่เป็นคนทำลายครอบครัวของฉันก็ตาม”

“ถึงอย่างนั้น คุณยังต้องการจะถามสามีฉันอยู่อีกไหมว่าเห็นด้วยหรือเปล่า?”

น้ำเสียงของเธอเย็นชามาก

แต่ละคำเหมือนมีดบาด

นี่เป็นวิธีเดียวกับที่ตระกูลลินน์ และญาติ ๆ ที่พวกเขาเชิญ พยายามดูถูกซาบริน่าที่ทำให้เธอโกรธเคือง

“ไม่กี่วันก่อน เซบาสเตียนสัญญากับฉันว่าเขาจะแต่งงานกับฉันในอีกสองเดือนข้างหน้า!” เซลีนไม่กล้ามองไปยังใบหน้าที่เย็นชาและเคร่งขรึมของเซบาสเตียน แต่พูดกับซาบริน่าเท่านั้น

น้ำเสียงของซาบริน่าตอบมาอย่างเรียบเฉย “มันเกี่ยวข้องอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

เซลีนพูดไม่ออก