โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 17

ซาบริน่าเข้าใจทุกอย่างในทันที

ชัดเจนแล้วว่าเกรซเป็นคนจัดการเรื่องนี้เป็นพิเศษ

เกรซบอกกับเธอเมื่อสองสามวันก่อนว่าเกรซจะทำเซอร์ไพรส์ให้เธอ

ซาบริน่ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาทันที

ไม่ว่าเซบาสเตียนจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร เกรซเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ให้ความอบอุ่นแก่ซาบริน่า เกรซมีเวลาอยู่เพียงสองเดือน ดังนั้นเพื่อเห็นแก่เกรซ ซาบริน่าจึงต้องร่วมมือกับเซบาสเตียนและสวมบทบาทอย่างเต็มที่

“ขอบคุณค่ะแม่ หนูชอบเซอร์ไพรส์นี้มาก แม่ดูนี่สิ นี่คือชุดแต่งงานที่เซบาสเตียนเตรียมไว้ให้หนู ดูดีไหมคะ?” ซาบริน่ายกมุมชุดแต่งงานของเธอขึ้นและถาม

เกรซสำรวจชุดสองสามครั้ง และจากนั้นเธอก็เริ่มน้ำตาไหล

“แซบบี้ แม่ไม่คาดคิดเลยว่าหนูจะสวยและแต่งหน้าได้ดีขนาดนี้ หนูกับเซบาสเตียนเป็นคู่ที่สมกันราวกับสวรรค์สร้างจริง ๆ ” เกรซยิ้มกว้าง

สิ่งที่เธอพูดไม่ใช่เรื่องที่ผิด

ไม่ใช่แค่เกรซเท่านั้นที่รู้สึกว่าซาบริน่าและเซบาสเตียนคู่ที่สมกันราวกับสวรรค์สร้าง แต่พนักงานในร้านอาหารรู้สึกว่าทั้งคู่ที่สมบูรณ์แบบเช่นกัน

“แซบบี้ แม่ไม่เคยแต่งงานเลยในชีวิต และไม่ได้สวมชุดแต่งงานด้วยซ้ำ แม่เลยหวังไว้สูงว่าหนูจะได้สวมชุดแต่งงานและแต่งงานที่มีเกียรติเป็นอย่างสูง อย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนไม่ต้องการให้เอิกเกริกจนเกินไปเพราะความเจ็บป่วยของแม่ ดังนั้นงานแต่งงานของหนูจึงถูกกำหนดไว้ที่นี่ ไม่มีใครได้รับเชิญ แต่แม่สามารถให้พรกับหนูได้ ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เกรซถามซาบริน่าอย่างขอโทษ

ซาบริน่ารู้ดีถึงเหตุผลที่เซบาสเตียนไม่ต้องการอะไรที่เอิกเกริก เป็นเพราะพวกเขาอยู่ในความสัมพันธ์ตามสัญญาเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงยิ้มและพูดขึ้น “แม่คะ พรของแม่ก็มากพอแล้ว ต่อให้มีคนนอกมาร่วมงานแต่งงานนี้มากกว่านี้ หนูก็ไม่รู้จักพวกเขาหรอกค่ะ หนูจะร่วมชีวิตกับเซบาสเตียนในอนาคตไม่ใช่กับคนอื่น ดังนั้นหนูต้องการคนมากมายไปทำไมคะ?"

เกรซมีความสุขมากยิ่งขึ้นเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอยกมือขึ้นเพื่อจับมือของซาบริน่า สวมสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตบนข้อมือของซาบริน่าอย่างสบาย ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม "ลูกสะใภ้ของฉันเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายและใจดีที่สุด ฉันมีความสุข ฉันก็สบายใจแล้วหากฉันจะข้ามไปสู่โลกหน้า”

ซาบริน่าจับมือเกรซและดุว่า "แม่คะ วันนี้เป็นโอกาสอันดีสำหรับเซบาสเตียนและหนู แม่ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดแบบนี้นะคะ"

"โอเค โอเคจ่ะ เข้าไปกันเถอะ" เกรซหัวเราะ

เซบาสเตียนผู้ซึ่งถูกซาบริน่ากำลังโอบอยู่ ไม่ได้พูดอะไรมากนักตลอดเวลา เขาสับสนมาก ซาบริน่าซึ่งเคยเย็นชาอย่างไม่รู้ลืมต่อหน้าคนอื่น เป็นคนพูดมากตอนที่อยู่กับแม่ของเขาเหรอ? เธอกล่อมจนแม่ของเขามีความสุขเสียจริง

หัวใจของเซบาสเตียนอดไม่ได้ที่จะเต้นเล็กน้อย

ทั้งคู่เดินจูงมือกัน และถัดจากพวกเขาคือเกรซในรถเข็น ทั้งสามคนไปที่ห้องโถงเล็ก ๆ ที่ชั้นบนสุดของร้านอาหาร ทุกอย่างลงตัวแล้ว และบาทหลวงยืนอยู่หน้าห้องโถง

เมื่อเธอเดินเข้าไปในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น จู่ ๆ ซาบริน่าก็รู้สึกว่านี่เป็นงานแต่งงานที่แท้จริงของเธอและรู้สึกถึงความศักดิ์สิทธิ์

แต่กระนั้น เธอรู้สึกถูกขัดจังหวะโดยความรู้สึกเยาะเย้ยของเธอเอง

เธอจะยังมีงานแต่งงานที่แท้จริงกับผู้ชายที่เธอรักในช่วงชีวิตนี้ไหม?

เธอไม่คิดเช่นนั้น

ใครในโลกนี้จะต้องการผู้หญิงออกจากคุก ไม่มีที่อยู่ หางานไม่ได้ และอาจจะมีบุตรนอกสมรสได้อีก?

ก็คงไม่มีอีกแล้ว

เธอควรปฎิบัติให้งานแต่งงานครั้งนี้ราวกับเป็นงานแต่งงานที่แท้จริงของเธอ

ซาบริน่ายืนอยู่ต่อหน้าบาทหลวงและฟังคำเทศน์

เมื่อบาทหลวงถามเธอว่า “คุณยินดีจะแต่งงานกับเซบาสเตียน ฟอร์ด หรือไม่? ไม่ว่าในเวลาที่ดีหรือร้าย ไม่ว่าเขาจะจนหรือรวย ไม่ว่าจะแข็งแรงหรือเจ็บป่วย คุณจะรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขและซื่อสัตย์ต่อเขาตลอดไปหรือไม่?”

ซาบริน่าพยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า “ฉันยินดีค่ะ!”