โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 20

"ฟังนะ!" เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ และเสียงที่เย็นเยียบพูดอย่างชัดเจนตามมาเพียงไม่กี่คำ “บุกเข้ามาในห้องของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกครั้ง เธอตายแน่!”

ซาบริน่าดูเหมือนกวางที่หลงทาง ขนตางอนยาวของเธอกระพริบอย่างรวดเร็ว และเธอก็พยักหน้าสุดกำลัง

ชายหนุ่มหันกลับมาหยิบสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตจากโต๊ะข้างเตียง จากนั้นเขาก็อุ้มซาบริน่า เปิดประตู เข้าไปในห้องของซาบริน่าแล้ววางเธอลง หลังจากนั้นเขาสวมสร้อยข้อมือกลับมาที่ข้อมือเธอแล้วพูดว่า "พรุ่งนี้ใส่ไปเยี่ยมแม่ของฉัน แม่คงจะมีความสุขมากกว่านี้"

"ฉันเข้าใจแล้ว" เสียงเล็กและแผ่วเบาของเธอติดอยู่ในลำคอ ขณะที่เธอตอบเขาอย่างระมัดระวัง

ชายคนนั้นหันกลับมาและจากไป

จากนั้นซาบริน่าก็เคลื่อนที่ไปปิดประตูห้องและพิงน้ำหนักทั้งหมดไว้ที่ประตู ขาของเธอไม่มีแรงพยุงเธออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงทรุดตัวลงกับพื้นและหายใจแรง

เธอรู้สึกเหมือนได้เดินผ่านประตูนรก

โชคดีที่มันเป็นแค่การเตือนถึงความผิดพลาด

หลังจากที่สงบสติอารมณ์แล้ว เธอถอดชุดแต่งงานและส้นสูงคริสตัลออกและอาบน้ำล้างตัวก่อนเข้านอน

วันรุ่งขึ้นจะเป็นการทำงานวันแรกของเธอ ดังนั้นเธอต้องอยู่ในสภาพที่ดี

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ซาบริน่าตื่นแต่เช้าเพื่อไปเยี่ยมเกรซ เธอจงใจเอาสร้อยข้อมือให้เกรซดูด้วยสีหน้าเขินอาย

เกรซมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้เห็นมัน

ซาบริน่ามาหาเธอเพื่อพูดคุยกันสักพักแล้วก็ต้องจากไป “แม่คะ วันนี้หนูต้องไปทำงาน เลยไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนกับคุณแม่ แต่เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันใหม่นะคะ”

“แซบบี้ เธอเพิ่งแต่งงานวันที่สอง เธอจะไปทำงานทำไม?” เกรซถามด้วยความสงสัย

ซาบริน่าแกล้งทำเป็นโกรธแล้วพูดว่า "แม่คะ! ใครบอกให้แม่มาจับหนูแต่งงานโดยไม่บอกหนูก่อน หนูเพิ่งหางานได้ มันเป็นงานออกแบบสถาปัตยกรรม หนูชอบอะไร แม่ก็รู้ มันความฝันของหนูด้วย”

“ก็ได้ ก็ได้ ไม่เป็นไร แม่ยินดีด้วยที่ลูกได้งานที่ชอบ ไปทำงานแล้วอย่าลืมมาคุยกับแม่หลังเลิกงานนะ” เกรซตอบด้วยน้ำเสียงที่มีรักใคร่เป็นอย่างมากมาก

ซาบริน่าไปรายงานตัวที่บริษัทใหม่ของเธอโดยไม่มีปัญหาใดๆ

ตอนที่ไนเจลส่งเธอกลับมาเมื่อวานนี้ เขาบอกว่า หลังจากที่ซาบริน่ามาถึงแล้ว หัวหน้าฝ่ายออกแบบจะได้ส่งเธอไปยังไซต์ก่อสร้างในเขตชานเมืองในเมืองเซ้าท์ ซิตี้ บุคคลดังกล่าวบอกว่าต้องปล่อยให้ซาบริน่าปรับตัวได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่ซาบริน่าถูกส่งไปที่นั่นเพื่อทำงานทั่วไปบนไซต์งานในความเป็นจริง

อย่างไรก็ตาม ซาบริน่ามีความสุขเป็นอย่างมาก

เธอได้รับเงินเดือนเป็นผู้ช่วยสถาปนิก ซึ่งสูงกว่าคนงานทั่วไปในไซต์งานมาก ตราบใดที่เธอทำงานครบเดือน เธอก็จะได้รับเงินเดือน ตอนนั้นเธอก็สามารถตรวจการตั้งครรภ์เป็นครั้งที่สองได้ นอกจากนี้เธอยังจะต้องจ่ายค่าตั๋วกลับบ้านเกิดเพื่อตรวจสอบสาเหตุการเสียชีวิตของแม่อีกด้วย

ดังนั้นซาบริน่าจึงไม่สนใจว่างานจะหนักแค่ไหน

ซาบริน่าทำงานทั่วไปที่ไซต์ก่อสร้างเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน

เธอต้องเดินทางไปเยี่ยมเกรซทุกเช้า ไปทำงานด้วยตนเองในตอนกลางวัน และกลับมาเยี่ยมเกรซอีกครั้งหลังเลิกงาน ดังนั้น หลังจากสามวันติดต่อกัน เธอเหนื่อยมากจนไม่อยากกินข้าวเย็นและผล็อยหลับไปในนาทีที่เธอนอนอยู่บนเตียง

เมื่อเธอตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น เธอตระหนักว่าเวลาออกจากบ้านนั้นช้ากว่าเมื่อวานเกือบหนึ่งชั่วโมง ซาบริน่าลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แปรงฟัน ล้างหน้า แล้ววิ่งตรงไปขึ้นรถประจำทาง เธอออกจากโรงพยาบาลทันทีและมุ่งหน้าไปยังไซต์ก่อสร้างหลังจากพูดคุยกับเกรซสั้น ๆ

เธอลงจากรถประจำทางและวิ่งไปที่ไซต์ก่อสร้างด้วยความเร็วอย่างเต็มที่ เพื่อไม่ให้สายและหมดความประทับใจตั้งแต่แรกเริ่มต่อเจ้านายของเธอ

เมื่อเธอเกือบจะถึงที่นั่นแล้ว แต่เธอชนเข้ากับคนแปลกหน้า

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ ฉันกำลังรีบ” ซาบริน่ารีบขอโทษและรีบจากไป

ผู้ชายที่เธอชนคือเฮย์ส